Ετοιμαστείτε για περισσότερες «σκληρές προσγειώσεις» στη Μέση Ανατολή
από τον Michael Rubin
Ο Ιρανός πρόεδρος Ebrahim Raisi χάθηκε σε αυτό που τα ιρανικά μέσα ενημέρωσης χαρακτήρισαν αρχικά «σκληρή προσγείωση». Το ότι οι Ιρανοί γιόρτασαν με πυροτεχνήματα στη γενέτειρα του Raisi, Mashhad, αντανακλά το μίσος με το οποίο βλέπουν οι Ιρανοί το καθεστώς που τους καταπιέζει. Αυτό θα πρέπει να είναι μια προειδοποίηση προς το καθεστώς: ο Ραΐσι είναι ένα πράγμα, αλλά όταν ο 85χρονος Ανώτατος Ηγέτης Αλί Χαμενεΐ έχει την ανώμαλη προσγείωσή του, θα ξεκινήσει την ενεργό αναζήτηση των Ιρανών για αλλαγή καθεστώτος.
Το να στείλει η Ευρωπαϊκή Ένωση συλλυπητήρια για τον χασάπη του θανάτου της Τεχεράνης δείχνει την ηθική τύφλωση στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής. Iσοδυναμεί με την αποστολή συλλυπητηρίων για τον θάνατο του Ράινχαρντ Χάιντριχ, του αναπληρωτή κυβερνήτη του γερμανικού Ράιχ στη Βοημία και τη Μοραβία το 1942.
Ενώ ο Λευκός Οίκος, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA αγωνίζονται να καταλάβουν ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει μόνιμα τον Ραΐσι (σκεφτείτε τον πρώην επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης και νυν πρόεδρο του Κοινοβουλίου Mohammad Bagher Ghalibaf), το συνεχές παιχνίδι υπονόμευσης υπονομεύει την αποτελεσματικότητα των ΗΠΑ μακροπρόθεσμα. Μια πιο παραγωγική προσέγγιση θα μπορούσε να είναι να εξετάσουμε ποιες άλλες ανώμαλες προσγειώσεις διαφαίνονται στο εγγύς μέλλον, να προσαρμόσουμε τη στρατηγική των ΗΠΑ και να αναγνωρίσουμε πότε η Ουάσιγκτον έχει επενδύσει πάρα πολλά σε έναν άνθρωπο.
Ορισμένες μεταβάσεις είναι τόσο βέβαιες που η επένδυση χρόνου στους σημερινούς ηγέτες είναι ανόητη. Ο Χαμενεΐ είναι μερικώς παράλυτος και έχει παλέψει ανοιχτά με τον καρκίνο. Το να υποθέσουμε ότι ο άρρωστος αγιατολάχ θα είναι άγκυρα για τη σταθερότητα είναι ανόητο. Το να δώσει προτεραιότητα στην προσέγγιση με το καθεστώς του έναντι της ενίσχυσης των παραδοσιακών συμμαχιών με χώρες όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος ή η Σαουδική Αραβία είναι κακή πρακτική.
Έπειτα, υπάρχει ο Μαχμούντ Αμπάς, ο 88χρονος ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής, ο οποίος σήμερα εκτελεί το 20ό έτος της τετραετούς θητείας του. Η μόνη διαφορά μεταξύ του Αμπάς και του προκατόχου του Γιασέρ Αραφάτ είναι ότι ο Αραφάτ διόρισε διάδοχο και ο Αμπάς αρνείται. Αν οι κυβερνήσεις των Ομπάμα, Τραμπ και Μπάιντεν δεν αντιμετώπιζαν την παρανομία του Αμπάς με σήκωμα των ώμων, το ζήτημα του ρόλου της Παλαιστινιακής Αρχής στη μελλοντική διακυβέρνηση της Γάζας δεν θα ήταν τόσο πρωταρχικό.
Παρά την αρχική επιφυλακτικότητα του προέδρου Τζο Μπάιντεν σχετικά με τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Λευκός Οίκος γίνεται όλο και πιο φιλικός και προσεκτικός προς τον Τούρκο δικτάτορα. Η πιο γενναιόδωρη ανάγνωση θα ήταν ότι ο Μπάιντεν θέλει να κρατά τους φίλους κοντά και τους εχθρούς πιο κοντά.
Ο 70χρονος Ερντογάν μπορεί να είναι ένα spring chicken δίπλα στον Μπάιντεν, αλλά η υγεία του δεν είναι καλύτερη. Κάποτε κλειδώθηκε κατά λάθος στη θωρακισμένη λιμουζίνα του κατά τη διάρκεια μιας κρίσης και, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας επανεκλογής του, είχε ένα καρδιακό «επεισόδιο» στην κάμερα. Οι φήμες στροβιλίζονται ότι έχει επίσης αντιμετωπίσει καρκίνο του παχέος εντέρου.
Ό,τι κι αν σκοτώσει τον Ερντογάν, το κενό που θα αντιμετωπίσει η Τουρκία μετά τη σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα βασιλεία του θα αποσταθεροποιήσει τη χώρα. Όπως και ο Αμπάς, ο Ερντογάν δεν αφήνει σαφή διάδοχο και έτσι ο γαμπρός του Μπιλάλ και ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν θα πολεμήσουν καθώς εκείνοι που περιθωριοποιήθηκαν από προηγούμενες εκκαθαρίσεις σχεδιάζουν τις δικές τους επιστροφές.
Ο Χαμενεΐ, ο Αμπάς και ο Ερντογάν μπορεί να είναι προφανείς υποψήφιοι για μια «σκληρή προσγείωση», αλλά τι θα συνέβαινε εάν ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα Β’ ή ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι βρεθούν ξαφνικά στη λάθος πλευρά της θνητότητας; Θα μπορούσε κάποιος από τους δύο πυλώνες σταθερότητας να σπάσει; Ο αιγυπτιακός στρατός πιθανότατα θα εξασφαλίσει σταθερότητα, αλλά ενώ η Ιορδανία έχει έναν πρίγκιπα διάδοχο έτοιμο να αναλάβει το τιμόνι, ολόκληρη η κυβερνώσα οικογένειά της συνεχίζει να αιμορραγεί τη νομιμότητα και τη δημοτικότητα μεταξύ διαφθοράς και κακοδιαχείρισης. Μια αναποδογυρισμένη Ιορδανία θα ήταν ένα εφιαλτικό σενάριο.
Ομοίως, ενώ οι προοδευτικοί στο Κογκρέσο επιτίθενται στον πρίγκιπα διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν λόγω του υποτιθέμενου ρόλου του στον θάνατο του πρώην πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που έγινε αντιφρονών συγγραφέας Τζαμάλ Κασόγκι, τι θα μπορούσε να συμβεί εάν ο άρρωστος και πάσχων από Αλτσχάιμερ πατέρας του ξαφνικά ανακατέψει την τράπουλα για να βάλει έναν παραδοσιακό επικεφαλής; Τι θα μπορούσε να σημαίνει για την Ουάσιγκτον εάν ένας νέος Σαουδάραβας ηγέτης στραφεί εξ ολοκλήρου στη Μόσχα ή το Πεκίνο, απηυδισμένος από τις αδικαιολόγητες προσβολές της Ουάσιγκτον;
Κατά ειρωνικό τρόπο, η μόνη μετάβαση που θέλει πραγματικά ο Μπάιντεν μπορεί να είναι η πιο ασήμαντη. Ο Μπάιντεν περιφρονεί τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, με την ίδια δυσαρέσκεια που ο χαιρετισμός μιας τάξης κοινοτικού κολεγίου μπορεί να κοιτάξει έναν μελετητή του Ρόουντς. Αλλά το Ισραήλ είναι δημοκρατία και προσφέρει όποιον θέλει ο λαός του.
Οι Ισραηλινοί θέλουν ασφάλεια. Οι Ιρανοί θέλουν ελευθερία. Μια καλύτερη αμερικανική στρατηγική θα ήταν να επιδιώξουμε και τα δύο.
Ο Michael Rubin είναι συνεργάτης στο ιστολόγιο Beltway Confidential του Washington Examiner. Είναι διευθυντής ανάλυσης πολιτικής στο Middle East Forum και ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute.
Πηγή: meforum.org
