
Η παραφροσύνη του πολέμου επέστρεψε στον κόσμο μας
Οι παίκτες την παραμονή της καταστροφής
Άρθρο γνώμης του Noah Smith στο noahpinion.blog εξετάζει την επιστροφή του πολέμου σε παγκόσμιο επίπεδο, με έμφαση στην απειλή κατά της Ταϊβάν από Κίνα και Ρωσία. Ο συγγραφέας παρατηρεί την αδιαφορία των Ταϊβανέζων απέναντι στον κίνδυνο, σε αντίθεση με την ανησυχία του ίδιου. Αναλύεται η άνοδος του νεοϊμπεριαλισμού και η αδυναμία των ΗΠΑ να αντιδράσουν αποτελεσματικά, συνδέοντας την κατάσταση με την απώλεια συλλογικής μνήμης και την επικράτηση μιας νέας, πιο επιθετικής ιδεολογίας. Η αντοχή της Ταϊβάν και η μελλοντική πορεία των γεγονότων παραμένουν αβέβαιες. Τέλος, η ανάλυση περιλαμβάνει μια εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης και του ρόλου της τεχνολογίας στην διαμόρφωση της ιστορίας.
Τι είδους συναισθήματα προκαλεί η επίσκεψη στην Ταϊβάν στον συγγραφέα; Ο συγγραφέας, όταν επισκέπτεται την Ταϊβάν, αισθάνεται μια μελαγχολία παρόμοια με αυτή ενός ποιήματος που διάβασε. Βλέποντας τη χαρά και την εορταστική ατμόσφαιρα στην Ταϊπέι, σκέφτεται τα δεινά που θα μπορούσαν να έρθουν, όπως συγκρούσεις και καταστροφές. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ανησυχίας, καθώς αντιλαμβάνεται την πιθανότητα να διαταραχθεί η τρέχουσα ευτυχία και η ηρεμία της ζωής στην Ταϊβάν.
Πώς αντιμετωπίζουν οι Ταϊβανέζοι την απειλή πολέμου; Οι Ταϊβανέζοι φαίνεται να αντιμετωπίζουν την συνεχή απειλή πολέμου με μια αξιοσημείωτη ηρεμία και γαλήνη. Συνεχίζουν την καθημερινή τους ζωή, τις γιορτές και τις συνήθειές τους χωρίς φαινομενικό φόβο, παρά την ύπαρξη εξωτερικών απειλών. Αυτή η στάση αποδίδεται στην εξοικείωσή τους με την απειλή εισβολής τις τελευταίες επτά δεκαετίες. Ο συγγραφέας, ωστόσο, υποστηρίζει ότι λίγη ανησυχία και ετοιμότητα θα ήταν σκόπιμες.
Πώς έχει αλλάξει η φύση των πολέμων, σύμφωνα με τον συγγραφέα; Ο συγγραφέας επισημαίνει μια αλλαγή στη φύση του πολέμου. Ενώ οι συγκρούσεις δεν έχουν εξαφανιστεί, η επιστροφή των μεγάλων δυνάμεων στον «κατακτητικό» πόλεμο είναι ένα σημαντικό σημείο καμπής. Σε αντίθεση με τις παρεμβάσεις «διά αντιπροσώπου», παρατηρούμε τώρα τις μεγάλες δυνάμεις να επιχειρούν την πλήρη κατάκτηση και απορρόφηση άλλων κρατών, όπως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Γιατί θα ήθελε κάποιος να ξεκινήσει έναν πόλεμο κατάκτησης, δεδομένου ότι δεν υπάρχει οικονομικό κέρδος; Σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι πόλεμοι κατάκτησης δεν γίνονται για οικονομικό όφελος, αλλά επειδή κάθε γενιά “ξαναδημιουργεί” τον κόσμο. Η συλλογική μνήμη και η σοφία των προηγούμενων γενεών χάνονται, αφήνοντας τη νέα γενιά με μια ιδεαλιστική και συχνά ρομαντικοποιημένη εικόνα του πολέμου. Αυτό οδηγεί στην πεποίθηση ότι μέσω της κατάκτησης, κάποιος μπορεί να διορθώσει τις “αδικίες” της ιστορίας, να αποκτήσει δόξα και να εκπληρώσει το “πεπρωμένο” του έθνους.
Ποια είναι η απάντηση στην πρόκληση “Γιατί να αντισταθείτε;” Η πρόκληση “Γιατί να μην υποκύψουμε στις αυτοκρατορίες;” απαντάται με την αναγνώριση ότι οι κατακτητές, όπως αποδεικνύεται στην Ουκρανία, συχνά δεν φέρνουν ειρήνη και τάξη, αλλά καταπίεση, βία και εκμετάλλευση. Η αντίσταση είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της ελευθερίας, των αξιών και των δικαιωμάτων, καθώς η ειρήνη που επιβάλλεται από κατακτητές σπάνια είναι βιώσιμη και δίκαιη.
Πώς μεταχειρίζονται οι νέες αυτοκρατορίες τους κατακτημένους λαούς; Σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι κατακτημένες περιοχές, όπως η Ουκρανία, υπό ρωσική κατοχή, βιώνουν εφιάλτες όπου οι άνδρες στρατολογούνται για περαιτέρω κατακτήσεις, οι αντιφρονούντες βασανίζονται χωρίς δίκη, οι γυναίκες υφίστανται βιασμό και οι οικογένειες λεηλατούνται κατά βούληση. Αυτή η ωμή πραγματικότητα δείχνει ότι οι κατακτητικές αυτοκρατορίες δεν επιδιώκουν μια δίκαιη και ειρηνική τάξη.
Ποιος είναι ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στον παρόντα παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων; Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που κάποτε ήταν μια ισχυρή δύναμη που εγγυόταν την ανεξαρτησία άλλων εθνών, έχουν γίνει ολοένα και λιγότερο ικανές να αντισταθούν στις νέες αυτοκρατορίες. Η εσωτερική κοινωνική αναταραχή, οι πολιτικές διαιρέσεις και η έλλειψη ανταπόκρισης στις νέες τεχνολογικές προκλήσεις έχουν αποδυναμώσει τη θέση της Αμερικής, αφήνοντας άλλα κράτη, όπως την Ταϊβάν, πιο ευάλωτα.
Πώς η αλλαγή της τεχνολογίας επικοινωνίας έχει επηρεάσει την μνήμη και την αντίληψη του κόσμου; Η κυριαρχία του έντυπου λόγου επέτρεψε την ευρύτερη ανάκλαση της ιστορικής εμπειρίας και σοφίας, ενισχύοντας τα ελκυστικά χαρακτηριστικά της σκέψης και της σοφίας στους ηγέτες. Η μετάβαση όμως στην διαδικτυακή κοινωνία, ευνοεί νέους τρόπους σκέψης και δίνει προτεραιότητα σε διαφορετικές φωνές, με αποτέλεσμα οι φωνές της ανάκλασης να χάνουν έδαφος και η επιθετικότητα να φαίνεται πιο ελκυστική. Αυτό συντελεί στην αμνησία των παλαιών γενεών και στην εκ νέου αναβίωση καταστροφικών παρορμήσεων.
Πώς επηρεάζει η μνήμη την ανθρώπινη φύση σε περιόδους κρίσης
Η μνήμη διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη φύση, ειδικά σε περιόδους κρίσης, σύμφωνα με τις πηγές.
- Η μνήμη ως προστατευτικός παράγοντας: Η μνήμη λειτουργεί ως προστατευτικός μηχανισμός, παρέχοντας μαθήματα από το παρελθόν, ωστόσο, η μνήμη από μόνη της σπάνια λειτουργεί ως αντίδοτο στην ανθρώπινη φύση. Η εμπειρία και η σοφία που αποκομίζονται από τρομερά γεγονότα του παρελθόντος τείνουν να ξεθωριάζουν με την πάροδο του χρόνου, με τις επόμενες γενιές να βασίζονται σε αποσπασματικές αναφορές από ταινίες, βιβλία και ιστορίες. Οι νεότερες γενιές μπορεί να εξιδανικεύουν τον πόλεμο και να τον θεωρούν ένδοξο, σε αντίθεση με τις τραγικές του συνέπειες, εξαιτίας της απώλειας της μνήμης.
- Η εξέλιξη της κοινωνίας και της μνήμης: Η κυριαρχία της εκτύπωσης με την βοήθεια της ατμοδύναμης αύξησε σημαντικά την πρόσβαση σε έντυπο υλικό, μετατρέποντας την αντανάκλαση στην εμπειρία του παρελθόντος σε σημαντική πολιτιστική αξία και καθιστώντας τη σοφία ελκυστικό χαρακτηριστικό των ηγετών. Ωστόσο, η μετάβαση σε μια διαδικτυακή κοινωνία έχει υποβαθμίσει τη θέση της στοχαστικής σκέψης, ωθώντας την επιθετική συμπεριφορά στο προσκήνιο.
- Η ανθρώπινη φύση και η επιδίωξη της κυριαρχίας: Η ιστορία έχει δείξει ότι η επιδίωξη της εξουσίας και της κυριαρχίας είναι βασικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Όσοι έχουν τη δυνατότητα να υποτάξουν τους γείτονές τους συνήθως το κάνουν, ιδιαίτερα εάν αυτοί οι γείτονες είναι ευημερούντες και επικεντρώνονται στην ευχαρίστηση της ζωής.
- Ο ρόλος της μνήμης στις αποφάσεις των εθνών: Τα έθνη επαναδημιουργούνται καθώς περνούν οι γενιές, και οι προειδοποιήσεις από το παρελθόν γίνονται αφηρημένες λέξεις που ξεθωριάζουν στη μνήμη. Αυτή η αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις όπου η μνήμη των πολέμων του παρελθόντος ξεχνιέται, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να επαναλαμβάνουν παλιά λάθη, όπως οι νέες αυτοκρατορίες που επιδίδονται σε πράξεις βίας και καταπίεσης.
- Διαφορετικές αντιδράσεις στην απειλή: Οι άνθρωποι αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους σε περιόδους κρίσης. Ενώ ορισμένοι, όπως οι Ταϊβανέζοι, φαίνονται να διατηρούν την ψυχραιμία τους παρά τις απειλές, άλλοι, όπως ο συγγραφέας, νιώθουν άγχος και ανησυχία για το μέλλον. Αυτή η διαφορά στις αντιδράσεις μπορεί να συνδέεται με τον τρόπο που οι διαφορετικές γενιές έχουν επεξεργαστεί τις εμπειρίες τους από το παρελθόν.
Συμπερασματικά, η μνήμη παίζει έναν κρίσιμο, αλλά όχι πάντα επαρκή, ρόλο στη διαμόρφωση της ανθρώπινης αντίδρασης σε περιόδους κρίσης, καθώς και στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, ειδικά όσον αφορά την επιδίωξη της εξουσίας και τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες των πολέμων.
Ποιες είναι οι αιτίες της επιστροφής του πολέμου ως μέσου επίλυσης διαφορών
Οι αιτίες της επιστροφής του πολέμου ως μέσου επίλυσης διαφορών, σύμφωνα με τα κείμενα, είναι πολύπλευρες και σχετίζονται με ιστορικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες.
- Απώλεια της συλλογικής μνήμης και της σοφίας: Ένας βασικός λόγος είναι ότι κάθε νέα γενιά «δημιουργεί» εκ νέου τον κόσμο. Οι εμπειρίες και η σοφία των προηγούμενων γενεών, που έζησαν τις φρικαλεότητες του πολέμου, χάνονται με την πάροδο του χρόνου. Οι νεότερες γενιές έχουν μόνο αποσπασματικές γνώσεις για τους πολέμους μέσω ταινιών, βιβλίων και ιστοριών, με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται πλήρως τις τραγικές συνέπειες του πολέμου. Αυτό επιτρέπει σε αυτές τις γενιές να θεωρούν τον πόλεμο ως κάτι ένδοξο και όχι τραγικό.
- Επιθυμία για επέκταση της αυτοκρατορίας: Ο πόλεμος επανέρχεται επίσης ως μέσο για την επιδίωξη αυτοκρατορικών φιλοδοξιών. Οι μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, επιδιώκουν να επεκτείνουν την επιρροή τους και να κατακτήσουν εδάφη. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022, σηματοδοτεί την επιστροφή της εποχής των κατακτητικών αυτοκρατοριών. Οι ηγέτες αυτών των χωρών επιδιώκουν δόξα και εξουσία, συχνά αγνοώντας τις συνέπειες των πράξεών τους.
- Αλλαγή στην παγκόσμια τάξη: Η «παλιά τάξη» που δημιουργήθηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο καταρρέει, με αποτέλεσμα να αναδύονται νέες ισορροπίες δυνάμεων. Η άνοδος ισχυρών ηγετών με αυταρχικές τάσεις ενισχύει την επιθετικότητα. Οι χώρες γίνονται πιο φιλόδοξες και επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την κατάρρευση της παλιάς τάξης.
- Αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών: Η αποδυνάμωση της επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών ως εγγυητή της παγκόσμιας σταθερότητας δημιουργεί ένα κενό ισχύος που ενθαρρύνει την επιθετικότητα. Η εσωτερική κοινωνική και πολιτική διαίρεση στις ΗΠΑ την καθιστά λιγότερο ικανή να αντιμετωπίσει τις νέες απειλές. Επιπλέον, η αμφισβήτηση της δέσμευσης των ΗΠΑ στην παγκόσμια ελευθερία από μερίδα πολιτικών και επιχειρηματιών, εντείνει την αστάθεια.
- Αλλαγή στην τεχνολογία επικοινωνίας: Η μετάβαση από την εποχή του έντυπου λόγου στην ψηφιακή εποχή έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης και αλληλεπίδρασης των ανθρώπων. Η ψηφιακή εποχή φαίνεται να ευνοεί την επιθετικότητα και τις φωνές που προκαλούν ένταση, ενώ οι φωνές που προάγουν την αντανάκλαση και τη σοφία χάνουν έδαφος.
Εν κατακλείδι, η επιστροφή του πολέμου οφείλεται σε μια σύνθετη αλληλεπίδραση ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών και τεχνολογικών παραγόντων. Η απώλεια της συλλογικής μνήμης και η επιδίωξη αυτοκρατορικών φιλοδοξιών, σε συνδυασμό με την αλλαγή στην παγκόσμια τάξη και την αποδυνάμωση της επιρροής των ΗΠΑ, δημιουργούν ένα εύφορο έδαφος για την επανεμφάνιση του πολέμου ως μέσο επίλυσης διαφορών.
Πώς αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες αυτοκρατορίες τις προκλήσεις της εποχής;
Οι σύγχρονες αυτοκρατορίες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της εποχής με διαφορετικούς τρόπους, αλλά με κοινές τάσεις προς την καταπίεση και την επέκταση.
- Ρωσία: Η Ρωσία, σύμφωνα με τις πηγές, έχει μια σαφή προσανατολισμό προς τον πόλεμο και την κατάκτηση εδαφών.
-
- Μετά την εισβολή στην Ουκρανία το 2022, έγινε σαφές ότι η Ρωσία δεν στοχεύει μόνο σε παρεμβάσεις, αλλά στην κατάποση ολόκληρων χωρών.
- Οι κατακτημένες περιοχές της Ουκρανίας έχουν γίνει “ζωντανοί εφιάλτες” με αναγκαστική στράτευση, βασανιστήρια, βιασμούς και λεηλασίες.
- Η Ρωσία δεν φαίνεται να ικανοποιείται με την Ουκρανία, καθώς υπάρχουν φόβοι για μελλοντικές επιθέσεις στις Βαλτικές χώρες, τη Μολδαβία, την Πολωνία και ακόμη και τη Γερμανία.
- Η ρωσική κρατική μηχανή είναι προσανατολισμένη στον πόλεμο, με την αναγκαστική στράτευση να χρησιμοποιείται για την τροφοδότηση των επόμενων κατακτήσεων.
- Κίνα: Η Κίνα, σε αντίθεση με τη Ρωσία, είναι μια παραγωγική, βιομηχανική χώρα, αλλά επίσης χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη καταπίεση.
-
- Η κυβέρνηση της Κίνας χτίζει εκατοντάδες νέα κέντρα κράτησης για τους πολιτικούς αντιπάλους.
- Η κοινωνία των πολιτών που άνθισε τις προηγούμενες δεκαετίες, σταδιακά καταστέλλεται.
- Η συμφωνία μεταξύ κράτους και λαού, όπου η οικονομική ανάπτυξη αντιστάθμιζε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, έχει καταρρεύσει.
- Η Κίνα επιδιώκει να εδραιώσει την κυριαρχία της σε διάφορους τομείς, όπως η ρομποτική, τα drones, η ναυπηγική, η τεχνητή νοημοσύνη και άλλα.
Και οι δύο χώρες, ωστόσο, δείχνουν να αγνοούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Οι ηγέτες των χωρών αυτών φαίνεται να έχουν μια ρομαντική ή εξιδανικευμένη άποψη για τον πόλεμο. Αγνοούν τις φρικαλεότητες και την καταστροφή που επιφέρει ο πόλεμος, καθώς και τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για το παγκόσμιο σύστημα. Οι νέες γενιές στην Κίνα και τη Ρωσία φαίνεται να έχουν χάσει τη μνήμη των παλαιότερων συγκρούσεων και των φρικαλεοτήτων του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να είναι πιο δεκτικές στην ιδέα του πολέμου. Η παλαιότερη “σοφία” έχει χαθεί, αφήνοντας στις νέες γενιές “μισές θεωρίες” πολέμων από βιβλία και ταινίες.
Επιπλέον, η άνοδος των νέων αυτοκρατοριών συνδέεται με την παρακμή της επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ΗΠΑ έχουν στραφεί προς τα μέσα λόγω εσωτερικών κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων, μειώνοντας την ικανότητά τους να αντισταθούν στις νέες αυτοκρατορίες. Η αμερικανική κοινωνία φαίνεται να έχει χάσει το ενδιαφέρον της για την παγκόσμια ελευθερία, με τους πλούσιους επιχειρηματίες να ειρωνεύονται τους Ουκρανούς που αντιστέκονται στη ρωσική εισβολή.
Συνολικά, οι σύγχρονες αυτοκρατορίες, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα, αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της εποχής μέσω της καταπίεσης, της επέκτασης και της αγνόησης των μακροπρόθεσμων συνεπειών των πράξεών τους.