Μητσοτάκης, ο πολιτικός της απληστίας
Η εικονική πραγματικότητα δημιουργεί πολιτικούς της απληστίας, χωρίς όρια και όρους.
Ο κ.Μητσοτάκης δήλωσε στο Bloomberg «θα κριθούμε το 2027» σε μια απέλπιδα προσπάθεια παρακμιακού επιχειρήματος να στείλει την μπάλα μακριά στο χρόνο. Ή με άλλα λόγια να κλωτσήσει το τενεκεδάκι πιο κάτω προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο. Το ερώτημα είναι τι ελπίζει να κερδίσει με τον χρόνο που αγοράζει, πόσο κοστίζει στην χώρα ο χρόνος που αγοράζει, τι θα τον κάνει τον χρόνο που αγόρασε, ποιες πολιτικές αναμένει να αποδώσουν σε 3 χρόνια όταν δεν απέδωσαν τα 5 προηγουμενα χρόνια διακυβέρνησης του, ποιο σχέδιο διαθέτει, με ποιους θα το εφαρμόσει, σε ποιους τομείς. Θα ασχοληθει με τα περιφερειακά τύπου ομοφύλων, πανεπιστημιακής αστυνομίας, ταμπέλες μειωμένων τιμών…. σε είδη διατροφής που είχαν ήδη ξεφύγει, ενώ ξέχασε τις τιμές ενοικίων που και αυτά ξέφυγαν. Γενικά του ξεφεύγουν τα σημαντικά και επενδύει στα ασήμαντα, τετριμμένα, απλοϊκά, διχαστικά.
Ο κ.Μητσοτάκης οφείλει να αντιληφθεί ότι κρίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, στα μικρά και τα μεγάλα, στις σιωπές και τις κραυγές στην Βουλή, στο ένοχο βλέμμα και τον υποκριτικό λόγο, στην αερολογία και στο ψέμα, στις σαχλαμάρες και στις επιλογές πολιτικής της επιτελικής φανφάρας.
Κρίνεται επί της πραγματικότητας, των αποτελεσμάτων και του σχεδίου. Απέτυχε. Και στέλνει την μπάλα στο 2027. Εδώ στο γήπεδο της αμείλικτης πραγματικής ζωής οι πολίτες, η κοινωνία και η είλωτες της πραγματικής οικονομίας δεν έχουν την πολυτέλεια ούτε να περιμένουν, ούτε να παίζουν παιχνίδια.
Η εικονική πραγματικότητα δημιουργεί πολιτικούς της απληστίας, χωρίς όρια και όρους.
Το εμπέδωσε η κοινωνία. Και του έβαλε τον καθρέφτη μπροστά του μήπως και δεί. Τα όριά του. Όρια που και αυτά του ξέφυγαν. Δεν του πάνε; Δεν τα θέλει; Δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα του; Είναι υποχρεωμένος όμως να τα γνωρίζει, να τα βλέπει και να τα χαράσει πρώτος.
Όρια στις δικαιολογίες για τα Τέμπη, τις υποκλοπές , το κόστος ζωής, την υγεία, την παιδεία.
Έπαιξε με τα όρια. Υπερέβη τα όρια. Έκανε κατάχρηση των ορίων λόγω εκτεταμένης χρήσης δικαιολογιών που δεν πείθουν.
Η εικονική πραγματικότητα δημιουργεί πολιτικούς της απληστίας, χωρίς όρια και όρους.
Η κοινωνική πραγματικότητα όμως έχει αντισώματα, όρια, κρίνει με κοινή λογική και διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον με σχέδιο για όλους. Θα εξακολουθησει να το διεκδικεί με ωριμότητα, ρεαλισμό και σωφροσύνη. Και θα επιτύχει.
Π. Τσακιρίδης
mywaypress.gr
