Οι ΗΠΑ στα καλύτερά τους φέρνουν νέα ελπίδα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή

Υπάρχει λόγος που ονομάζω αυτή τη στήλη ”Σημεία καμπής”. Μερικές φορές αυτές οι ιστορικές στιγμές άρθρωσης έρχονται σε δέσμες. Μπορεί να βιώνουμε μία από αυτές τις στιγμές, καθώς οι τελευταίες ημέρες έφεραν νέες ελπίδες στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, κυρίως λόγω της ηγεσίας των ΗΠΑ και στα δύο μέτωπα.

Ας ξεκινήσουμε με την ψηφοφορία του Σαββάτου στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, περνώντας ένα σαρωτικό πακέτο ενενήντα πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων για να βοηθήσουμε συμμάχους και εταίρους – το πιο σημαντικό, κατά την άποψή μου, την Ουκρανία. Η ψηφοφορία έδειξε τη συνεχιζόμενη ηγεσία των ΗΠΑ σε μια στιγμή που ο κόσμος αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες απειλές για την παγκόσμια τάξη από τη δεκαετία του 1930.

Το πιο κρίσιμο ήταν το στοίχημα του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Μάικ Τζόνσον, με τη δεξιά του πτέρυγα να απειλεί να τον εκδιώξει, να φέρει το πακέτο στο πάτωμα με την υποστήριξη των Δημοκρατικών. Η Γερουσία θα εξετάσει τα μέτρα στις αρχές αυτής της εβδομάδας και ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν αναμένεται να υπογράψει το νομοσχέδιο, αλλά είναι η στροφή του Τζόνσον που ήταν η πιο εντυπωσιακή.

«Η βασανιστική πορεία του ομιλητή προς την αγκαλιά της βοήθειας προς την Ουκρανία είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων», γράφουν οι Leigh Ann Caldwell και Marianna Sotomayor της Washington Post σε ένα συναρπαστικό κυριακάτικο ρεπορτάζ με θέμα «Η εξέλιξη του Mike Johnson στην Ουκρανία». Περιελάμβανε, εξηγούν, «υψηλού επιπέδου ενημερώσεις πληροφοριών ως ηγέτης της Βουλής, την πίστη του, τη συμβουλή τριών προέδρων επιτροπών που ονομάζονται Mike και τη συνειδητοποίηση ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν θα ενωθεί ποτέ για την Ουκρανία».

Κάποιος μπορεί να ξεπεράσει την πίστη σε αυτόν τον κατάλογο, αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Η επίγνωση του Τζόνσον για την εκτεταμένη δίωξη των Προτεσταντών από τη Ρωσία στην κατεχόμενη Ουκρανία πρέπει να είχε ισχυρή επιρροή. Ο Ουκρανός ευαγγελικός πάστορας Pavlo Unguryan συναντήθηκε πρόσφατα με τον ομιλητή και καθώς τα νέα για τις ενέργειες της Ρωσίας εξαπλώθηκαν, ορισμένοι Αμερικανοί ευαγγελικοί κάλεσαν το Σώμα να δράσει.

Οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν παραθέτοντας τα λόγια ενός συναισθηματικά φορτισμένου Τζόνσον, απαντώντας την περασμένη εβδομάδα σε ερώτηση της Washington Post σε συνέντευξη Τύπου: «Κοιτάξτε, η ιστορία μας κρίνει για αυτό που κάνουμε. Αυτή είναι μια κρίσιμη στιγμή αυτή τη στιγμή, κρίσιμη στιγμή στην παγκόσμια σκηνή. Θα μπορούσα να πάρω μια εγωιστική απόφαση και να κάνω κάτι διαφορετικό, αλλά κάνω εδώ αυτό που πιστεύω ότι είναι το σωστό».

Ο Τζόνσον έκανε το σωστό και για να το κάνει αυτό έπρεπε να βασιστεί στην ομόφωνη υποστήριξη των Δημοκρατικών έναντι της αντιπολίτευσης από λίγο περισσότερους από τους μισούς (112, ακριβώς) Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους του. Η ιστορία θα τον ευχαριστήσει. Ορισμένοι από τους κοντόφθαλμους συναδέλφους του δεν θα το κάνουν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απέφυγε αυτό που προειδοποίησα την περασμένη εβδομάδα ότι θα μπορούσε να είναι «γεωπολιτική κακή πρακτική».

Τώρα ήρθε η ώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αναλάβουν ηγετικό ρόλο μαζί με τους συμμάχους στη διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας, της δημοκρατίας και της ασφάλειας της Ουκρανίας, μέχρι και μια συγκεκριμένη πορεία προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Σχετικά με τη Μέση Ανατολή, αξίζει να επιστρέψω στη στήλη μου “Σημεία καμπής” στις 18 Νοεμβρίου του περασμένου έτους, λιγότερο από έξι εβδομάδες μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Έγραψα: «Υπάρχει άμεση ανάγκη για μετριοπαθείς, εκσυγχρονιστικές αραβικές χώρες και το Ισραήλ να αρχίσουν ήσυχα να θέτουν τις βάσεις για έναν οργανισμό συλλογικής ασφάλειας τύπου ΝΑΤΟ και έναν οικονομικό οργανισμό τύπου Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί οι θεσμοί θα ξεκλειδώσουν το δυναμικό της περιοχής αντιμετωπίζοντας τους αμείλικτους κύκλους βίας».

Σε αυτό το σημείο, η περιοχή ήρθε ένα βήμα πιο κοντά την περασμένη εβδομάδα, όπως θα συμπεράνετε διαβάζοντας τη λαμπρή ανάλυση και αναφορά του David Ignatius της Washington Post υπό τον τίτλο, «Η σιωπηρή ιστορία του γιατί το Ισραήλ δεν έπληξε το Ιράν».

Γράφει ο Ignatius: «Στη μετρημένη απάντησή του, [το Ισραήλ] φάνηκε να ζυγίζει το ενδιαφέρον των συμμάχων του σε αυτόν τον συνασπισμό – τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Ιορδανία – που όλοι παρείχαν αθόρυβη βοήθεια στην κατάρριψη του περασμένου Σαββατοκύριακου. Παίζει το μακρύ παιχνίδι, με άλλα λόγια».

Εδώ οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ζωτικής σημασίας, χρησιμοποιώντας τη μόχλευση που μόνο αυτές έχουν για να πιέσουν για εξομάλυνση μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, έναν στόχο που η Χαμάς σκόπιμα στόχευσε με την επίθεσή της στις 7 Οκτωβρίου. Την Παρασκευή, η Wall Street Journal ανέφερε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν κάνει τώρα μια νέα ώθηση προς μια συμφωνία, σύμφωνα με την οποία οι Ισραηλινοί θα αποδεχθούν μια νέα δέσμευση για παλαιστινιακή κρατική υπόσταση με αντάλλαγμα την εξομάλυνση της Σαουδικής Αραβίας.

Τι θα πάρει η Σαουδική Αραβία; Μια πιο ισχυρή σχέση άμυνας και ασφάλειας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, βοήθεια για την απόκτηση πυρηνικής ενέργειας για μη στρατιωτικούς σκοπούς και νέα δυναμική προς ένα παλαιστινιακό κράτος, τα οποία είναι, και πάλι, θέματα που μόνο η Ουάσιγκτον μπορεί να προσφέρει. Το πακέτο βρίσκεται «στα τελικά στάδια των διαπραγματεύσεων», σύμφωνα με τους δημοσιογράφους της Wall Street Journal.

Αυτή η πορεία δράσης αναγνωρίζει ότι ο καλύτερος τρόπος για να νικήσουμε το Ιράν με την πάροδο του χρόνου είναι να εδραιώσουμε τη συνεργασία των χωρών που απειλούν ο εξτρεμισμός και οι πληρεξούσιοί του, όπως η Σοβιετική Ένωση περιορίστηκε από έναν συνασπισμό ομοϊδεατών χωρών που παρείχαν καλύτερα αποτελέσματα για τους λαούς τους.

Μια εβδομάδα καλών ειδήσεων δεν ισοδυναμεί με στρατηγική αλλαγή, ούτε στην Ευρώπη ούτε στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, η περασμένη εβδομάδα παρέχει την ευκαιρία για μια αλλαγή δυναμικής και στα δύο θέατρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους θα πρέπει να εκμεταλλευτούν.

Ο Frederick Kempe είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ατλαντικού Συμβουλίου.

Πηγή: atlanticcouncil.org