Ο κόσμος πρέπει να δώσει προτεραιότητα στις μεταρρυθμίσεις παραγωγικότητας για την αναζωογόνηση της μεσοπρόθεσμης ανάπτυξης

Χωρίς φιλόδοξα βήματα για την ενίσχυση της παραγωγικότητας, η παγκόσμια ανάπτυξη αναμένεται να πέσει πολύ κάτω από τον ιστορικό της μέσο όρο

 
Η παγκόσμια οικονομία αντιμετωπίζει μια απογοητευτική πραγματικότητα. Ο παγκόσμιος ρυθμός ανάπτυξης – απογυμνωμένος κυκλικών σκαμπανεβάσματα—έχει επιβραδυνθεί σταθερά  από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008-09.  Χωρίς παρέμβαση πολιτικής και μόχλευση αναδυόμενων τεχνολογίες, οι ισχυρότεροι ρυθμοί ανάπτυξης του παρελθόντος είναι απίθανο να επιστρέψουν.

Αντιμeτωποι με πολλούς αντίθετους ανέμους, οι μελλοντικές προοπτικές ανάπτυξης έχουν επίσης επιδεινωθεί. Η παγκόσμια ανάπτυξη θα επιβραδυνθεί σε λίγο πάνω από το 3 τοις εκατό έως το 2029, σύμφωνα με τις μελλοντικές προβλέψεις πέντε ετών στην τελευταία μας World Economic Outlook. Η ανάλυσή μας δείχνει ότι η ανάπτυξη θα μπορούσε να μειωθεί κατά περίπου μια ποσοστιαία μονάδα κάτω από τον μέσο όρο πριν από την πανδημία (2000-19) μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Αυτό απειλεί να αναστρέψει τις βελτιώσεις στο βιοτικό επίπεδο και η ανομοιομορφία της επιβράδυνσης μεταξύ πλουσιότερων και φτωχότερων εθνών θα μπορούσε να περιορίσει τις προοπτικές για σύγκλιση του παγκόσμιου εισοδήματος.

Ένα επίμονο σενάριο χαμηλής ανάπτυξης, σε συνδυασμό με υψηλά επιτόκια, θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του χρέους – περιορίζοντας την ικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την οικονομική επιβράδυνση και να επενδύσει σε πρωτοβουλίες κοινωνικής πρόνοιας ή  σε περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες. Επιπλέον, οι προσδοκίες για αδύναμη ανάπτυξη θα μπορούσαν να αποθαρρύνουν τις επενδύσεις σε κεφάλαια και τεχνολογίες, εντείνοντας πιθανώς την επιβράδυνση. Όλα αυτά επιδεινώνονται από τους ισχυρούς αντίθετους ανέμους από τον γεωοικονομικό κατακερματισμό και τις επιζήμιες μονομερείς εμπορικές και βιομηχανικές πολιτικές.

Ωστόσο, η τελευταία μας ανάλυση δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα. Μια ποικιλία πολιτικών – από τη βελτίωση της κατανομής εργασίας και κεφαλαίου μεταξύ των επιχειρήσεων έως την αντιμετώπιση των ελλείψεων εργατικού δυναμικού που προκαλούνται από τη γήρανση του πληθυσμού στις μεγάλες οικονομίες – θα μπορούσαν συλλογικά να αναζωπυρώσουν τη μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη.

Οι βασικοί μοχλοί της οικονομικής ανάπτυξης περιλαμβάνουν την εργασία, το κεφάλαιο και το πόσο αποτελεσματικά χρησιμοποιούνται αυτοί οι δύο πόροι, μια έννοια γνωστή ως συνολική παραγωγικότητα των συντελεστών. Μεταξύ αυτών των τριών παραγόντων, περισσότερο από το ήμισυ της ανάπτυξης μειώνεται μετά την κρίση λόγω της επιβράδυνσης της ανάπτυξης του TFP. Το TFP αυξάνεται με τις τεχνολογικές εξελίξεις και τη βελτιωμένη κατανομή των πόρων, επιτρέποντας στην εργασία και το κεφάλαιο να κινηθούν προς πιο παραγωγικές επιχειρήσεις.

Η κατανομή των πόρων είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη, όπως δείχνει η ανάλυσή μας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η ολοένα και πιο αναποτελεσματική κατανομή των πόρων μεταξύ των εταιρειών έχει παρασύρει το TFP και, μαζί με αυτό, την παγκόσμια ανάπτυξη.

Μεγάλο μέρος αυτής της αυξανόμενης εσφαλμένης κατανομής προέρχεται από επίμονα εμπόδια, όπως πολιτικές που ευνοούν ή τιμωρούν ορισμένες επιχειρήσεις ανεξάρτητα από την παραγωγικότητά τους, που εμποδίζουν το κεφάλαιο και την εργασία να φτάσουν στις πιο παραγωγικές εταιρείες. Αυτό περιορίζει τις δυνατότητες ανάπτυξής τους. Εάν η εσφαλμένη κατανομή των πόρων δεν είχε επιδεινωθεί, η ανάπτυξη του TFP θα μπορούσε να ήταν 50 τοις εκατό υψηλότερη και η επιβράδυνση της ανάπτυξης θα ήταν λιγότερο σοβαρή.

Δύο επιπλέον παράγοντες επιβράδυναν επίσης την ανάπτυξη. Οι δημογραφικές πιέσεις στις μεγάλες οικονομίες, όπου το ποσοστό του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας συρρικνώνεται, έχουν επιβαρύνει την αύξηση της εργασίας. Εν τω μεταξύ, οι αδύναμες επιχειρηματικές επενδύσεις έχουν καθυστερήσει τον σχηματισμό κεφαλαίων.

 
Μεσοπρόθεσμες πιέσεις

Οι δημογραφικές πιέσεις αναμένεται να αυξηθούν στις περισσότερες από τις μεγάλες οικονομίες, σύμφωνα με τις προβλέψεις των Ηνωμένων Εθνών, προκαλώντας ανισορροπία στην παγκόσμια προσφορά εργασίας και επιβραδύνοντας την παγκόσμια ανάπτυξη. Ο πληθυσμός σε ηλικία εργασίας θα αυξηθεί σε χαμηλού εισοδήματος και σε ορισμένες αναδυόμενες οικονομίες, ενώ η Κίνα και οι περισσότερες προηγμένες οικονομίες (εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών) θα αντιμετωπίσουν πίεση εργασίας. Μέχρι το 2030, αναμένουμε ότι ο ρυθμός αύξησης της παγκόσμιας προσφοράς εργασίας θα μειωθεί σε μόλις 0,3 τοις εκατό – ένα κλάσμα του μέσου όρου της πριν από την πανδημία.

Κάποια λανθασμένη κατανομή πόρων μπορεί να διορθωθεί με την πάροδο του χρόνου, καθώς η εργασία και το κεφάλαιο στρέφονται προς πιο παραγωγικές επιχειρήσεις. Αυτό θα συμβάλει κατά κάποιο τρόπο στον μετριασμό της επιβράδυνσης του TFP, ακόμη και όταν διαρθρωτικοί φραγμοί και φραγμοί πολιτικής εξακολουθούν να επιβραδύνουν τη διαδικασία. Η τεχνολογική καινοτομία μπορεί επίσης να μειώσει την επιβράδυνση.

Ωστόσο, συνολικά ο ρυθμός ανάπτυξης του TFP είναι πιθανό να συνεχίσει να μειώνεται, λόγω προκλήσεων όπως η αυξανόμενη δυσκολία επίτευξης τεχνολογικών ανακαλύψεων, η στασιμότητα στο εκπαιδευτικό επίπεδο και μια πιο αργή διαδικασία με την οποία οι λιγότερο ανεπτυγμένες οικονομίες μπορούν να φτάσουν τη διαφορά με τις πιο ανεπτυγμένες τους συνομήλικους.

Ελλείψει σημαντικών τεχνολογικών προόδων ή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αναμένουμε ότι η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη θα φτάσει το 2,8% έως το 2030, πολύ κάτω από τον ιστορικό μέσο όρο του 3,8%.

 
Αναζωογόνηση της παγκόσμιας ανάπτυξης

Η ανάλυσή μας αξιολογεί τον αντίκτυπο των πολιτικών στην προσφορά εργασίας και τους πόρους κατανομή, στο πλαίσιο της ταχείας προόδου της τεχνητής νοημοσύνης, του υπερβολικού δημόσιου χρέους και του γεωοικονομικού κατακερματισμού.

Εξετάζουμε σενάρια με φιλόδοξες, αλλά εφικτές, αλλαγές πολιτικής που αντιμετωπίζουν την κακή κατανομή των πόρων βελτιώνοντας την ευελιξία των αγορών προϊόντων και εργασίας, το άνοιγμα του εμπορίου και την οικονομική ανάπτυξη. Λαμβάνουμε επίσης υπόψη πολιτικές που στοχεύουν στην ενίσχυση της προσφοράς εργασίας ή της παραγωγικότητας με τη μεταρρύθμιση των επιδομάτων συνταξιοδότησης και ανεργίας, τη στήριξη της παιδικής μέριμνας, την επέκταση των προγραμμάτων επανεκπαίδευσης και επανειδίκευσης και τη βελτίωση της ενσωμάτωσης των μεταναστών εργαζομένων, καθώς και την άρση των κοινωνικών και έμφυλων φραγμών.

Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι τα οφέλη από την αύξηση της συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό, την ενσωμάτωση περισσότερων μεταναστών εργαζομένων σε προηγμένες οικονομίες και τη βελτιστοποίηση της κατανομής ταλέντων στις αναδυόμενες αγορές είναι συγκριτικά μέτρια.

Αντίθετα, οι μεταρρυθμίσεις που ενισχύουν την παραγωγικότητα και αξιοποιούν πλήρως την τεχνητή νοημοσύνη είναι βασικές για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης μεσοπρόθεσμα. Η ανάλυσή μας υποδηλώνει ότι οι εστιασμένες πολιτικές ενέργειες για την ενίσχυση του ανταγωνισμού στην αγορά, το άνοιγμα του εμπορίου, την οικονομική πρόσβαση και την ευελιξία της αγοράς εργασίας θα μπορούσαν να αυξήσουν την παγκόσμια ανάπτυξη κατά περίπου 1,2 ποσοστιαίες μονάδες έως το 2030. πιθανώς προσθέτοντας έως και 0,8 ποσοστιαίες μονάδες στην παγκόσμια ανάπτυξη, ανάλογα με την υιοθέτησή της και τον αντίκτυπό της στο εργατικό δυναμικό.

Μακροπρόθεσμα, οι πολιτικές που βασίζονται στην καινοτομία θα είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της παγκόσμιας ανάπτυξης.

Αυτό το ιστολόγιο, βασισμένο στο Κεφάλαιο 3 των Παγκόσμιων Οικονομικών Προοπτικών, “Επιβράδυνση στην Παγκόσμια Μεσοπρόθεσμη Ανάπτυξη: Τι θα χρειαστεί για να αντιστραφεί η παλίρροια;», αντικατοπτρίζει την έρευνα των Chiara Maggi, Cedric Okou, Alexandre B. Sollaci, και Robert Zymek.

Πηγή: imf.org