Όλεθρος πολιτικής οκνηρίας αφανίζει την χώρα
Η πολιτική αμεριμνησία οδηγεί στην αυτοκαταστροφή με τίμημα την εθνική καταστροφή
Σε στάσιμα κλειστά συστήματα τα κόμματα είναι εγκλωβισμένα σε ανταγωνισμό μηδενικού αθροίσματος. Η συνεχής πίεση των ημερών οδηγεί άπαντες σε αμυντική τακτική, ενα ασφαλές μέσο διαφυγής και δείγμα αδυναμίας. Θα απολαύσουμε εντυπωσιακά πυροτεχνήματα, κροτίδες λέξεων, άσφαιρα πυρά, κούφιες λέξεις συμπάθειας και λύπης. Οι πολιτικοί άνδρες πολυτελείας όμως αυτη την φορα νιώθουν κάτι, ο αέρας μυρίζει επικινδυνα. Το δυστυχημα είναι ότι πολίτες, κοινωνία και παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας γνωρίζουν από το ιστορικό της ότι οι καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησης πρόκειται να χειροτερέψουν.
Η επίδειξη καλών προθέσεων είναι πλέον χωρίς νόημα, δεν την αγοράζει κανείς πολίτης.
Η φιλοδοξία ότι έχουν λόγο ύπαρξης δεν πουλάει. Έχουν δοκιμαστεί.Η φιλοδοξία ότι θα ενσκύψουν στην επίλυση πραγματικών προβλημάτων δεν συγκινεί πλέον.
Το χάσμα μεταξύ λόγων και πράξεων, φιλοδοξιών και δυνατοτήτων, σχεδίων και προϋποθέσεων είναι μεγάλο, δεν γεμίζει με επικοινωνιακά κόλπα.
Η μοιρολατρική παραίτηση της κυβέρνησης είναι εμφανής και πολλαπλώς επικινδυνη – για την χώρα πρωτίστως. Δεν μας απασχολεί το πολιτικο μέλλον κανενός κληρονόμου. Οφείλει πλέον να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι κληρονόμος της χώρας.Οφείλει να ενεργεί άμεσα για την προστασία του κοινού καλού και του κοινού μέλλοντος. Αν θεωρεί εαυτόν εκτός αυτου του πλαισίου έχει μια επιλογή-να το δηλώσει τώρα.
Εάν αφήσει τελικά στην πράξη μια κακή κληρονομιά για την χώρα-ένα τόπο από στάχτες, αφορά τους πάντες. Δεν είναι κάτι που έχει την ευχέρεια να την λάβει μόνος του, κεκλεισμένων των θυρών, Ή θα είναι παρόν ή να δηλώσει αδυναμία.Δεν είναι κακό. Δεν είναι ντροπή. Κακό και ντροπή είναι η κληρονομιά που αφήνει.
Ο ρόλος ενος πολιτικού ηγέτη είναι να επιδεικνύει εμπρακτο ενδιαφέρον για όλους τους ανθρώπους, να εμπεδώνει ενα αισθημα ασφαλείας χωρίς να υποθηκεύει το μέλλον, να αφήνει ένα θετικό αποτύπωμα πολιτικών και ένα αναντικατάστατο σημάδι πολιτικής. Ο ρόλος ενος πολιτικού ηγέτη είναι να σχεδιάσει και να εφαρμόσει σαρωτικές θετικές πολιτικές, αντιληπτές και ορατές, να έχει έγνοια καθημερινή για όλα τα μικρά και τα μεγάλα. Να αφήσει ανεξίτηλα στην πράξη και την μνημη ένα μεγάλο σημάδι προκοπής, εξέλιξης για τον τόπο.
Όταν ένα διεθνούς εμβέλειας και επιρροής μέσο όπως η New York Times δημοσιεύει άρθρο με τίτλο «ανεπαρκή τα μέτρα προετοιμασίας για την αντιπυρική περίοδο στην Ελλάδα» δεν περνάει απαρατήρητο από τα ραντάρ διεθνώς. Το άρθρο μάλιστα σημειώνει ότι: “ Οι επιστήμονες λένε ότι η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, οι οποίες θα γίνουν θερμότερες και ξηρότερες ταχύτερα από το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου καθώς προχωρά η κλιματική αλλαγή. Αυτό το καλοκαίρι ήταν μια κλεφτή ματιά στο μέλλον, το οποίο έρχεται γρήγορα”.
Θα αντιληφθεί το πολιτικό σύστημα πραγματικά την κλιματική κρίση, και έχει την βούληση να κάνει κάτι, όταν η χώρα κινείται πρακτικά στο πλέγμα και τις ράγες όσων χτίστηκαν την δεκαετία του 1960 τα τελευταία 50 χρόνια και κανείς από το πολιτικό σύστημα δεν το έχει προσέξει πραγματικά;
Θα αντιληφθεί το πολιτικό σύστημα την κρίση όταν δεν αντελήφθη την πτώχευση, την ακρίβεια, την χαμηλή ποιότητα εκπαίδευσης των νέων, την δημόσια υγεία με την τραγική εικόνα και τα φακελάκια, και άλλα κρίσιμα πεδία λειτουργίας της χώρας;
Η ενεργοποίηση των αντανακλαστικών της κυβέρνησης οφείλει να είναι τάχιστη. Και στην πράξη. Και επειδή αυτο δεν θα γίνει λόγω ιστορικού, ο πρωθυπουργός να αναλάβει τις ευθύνες του.
Στάσου δίπλα στην χώρα σου, μπορείς;
Διαφορετικά θα επικυρώσεις ότι θα είσαι μία από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις έλλειψης χαρακτήρα, ακεραιότητας και θάρρους από έναν πολιτικό της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η ανικανότητα του είναι μια προειδοποίηση για όλους τους πολίτες. Ο κίνδυνος Μητσοτάκη δεν μπορεί πλέον να υποτιμηθεί. Δεν μπορεί να αγνοηθεί. Δεν μπορεί να συγκαλυφθεί.
Π. Τσακιρίδης
mywaypress.gr
