Το ΜΥ WAY “Μανιφέστο” ζωής της: “να αγκαλιάζεις τους βαθειά ανυπότακτους…”
H Λουκία Ρικάκη “έφυγε” απο κοντά μας τον Δεκέμβριο του 2011- το story που ακολουθεί είναι ενας φόρος τιμής και το παραθέτουμε όπως είχε γραφεί για την mywaypress.
Είναι αυθεντική, σαν τους πρωταγωνιστές της.
Γνωρίζει παιδιά μεταναστών, ταξιδεύει σε ορεινά χωριά της Κρήτης και κινηματογραφεί τα αλβανάκια στο μονοθέσιο σχολείο του χωρίου Πατσίδερος, χάνεται στην πράσινη γραμμή της Αμμοχώστου, γυρίζει με μία κάμερα στους διαδρόμους του νοσοκομείου «Σωτηρία» και γράφει τρυφερές ιστορίες στα μικρά «παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας».
Το μικρό βιβλίο με το κόκκινο εξώφυλλο φέρει την υπογραφή της.
Όπως τα αμέτρητα καρτελάκια με τις διαπιστεύσεις από φεστιβάλ, διοργανώσεις και εκπροσωπήσεις που έχει κρεμασμένα πλάι στη Βιβλιοθήκη της. Ένα καρτελάκι από κάθε διοργάνωση …
Μιλώντας για «όνειρα σε άλλη γλώσσα»….
Το βιογραφικό της συνοψίζεται σε 179 σειρές με τηλεγραφικό στυλ και απόλυτη οικονομία λέξεων.
Με σπουδές Ιστορίας της Τέχνης και Γραφικών Τεχνών στο Dartington College of Arts της Μεγάλης Βρετανίας, σπουδές Κινηματογράφου στην Σχολή Σταυράκου και στο Exeter University, φοιτώντας έπειτα στο Media Business School European Film College, η Λουκία Ρικάκη ξεκίνησε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες όπως η «Καθημερινή» & «Ταχυδρόμος», ίδρυσε πριν χρόνια το συλλεκτικό –πλέον- περιοδικό για τις τέχνες «Μετρό» και έκτοτε άνοιξε άπειρες φορές τα «φτερά» της σε κινηματογράφο, ντοκιμαντέρ, βιβλία, γραφικές τέχνες, σενάρια και θέατρο.
Ένα ζευγάρι πανομοιότυπα φτερά με τον παιδικό άγγελο στην ποιητική της ταινία «Κράτησέ με».
Ανατρέχοντας σε λεξικά ποίηση η [píisi] ορίζεται με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους:
1α. η τέχνη της σύνθεσης, της δημιουργίας λογοτεχνικών έργων σε στίχους (σε αντιδιαστολή προς την πεζογραφία, τον πεζό λόγο):
Oι νόμοι / οι κανόνες / η ιδιαιτερότητα / ο χαρακτήρας της ποίησης.
H ποίηση απαιτεί έμπνευση, ταλέντο αλλά και σκληρή δουλειά.
H ποίηση έχει τους δικούς της νόμους.
Tα όρια μεταξύ της ποίησης και του πεζού λόγου δεν είναι πάντα ευδιάκριτα.
β. το ποιητικό δημιούργημα, Λυρική / επική / δραματική / βουκολική / δημοτική / σουρεαλιστική / μοντέρνα.
3. το σύνολο της ποιητικής δημιουργίας, των ποιητικών έργων μιας περιόδου, ενός ποιητή, ενός έθνους.
4. η αισθητική και συναισθηματική αξία, διάθεση, η μαγεία.
Για τη Λουκία Ρικάκη η ποίηση ορίζεται σε κάθε της στιγμή, καθημερινότητας και μη.
•”Μου αρέσουν οι αλλαγές…”
Μένει σε ένα loft ακριβώς απέναντι από τον Άγιο Χαράλαμπο στα Ιλίσσια, στην ίδια γειτονιά με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο.
Έφτασα στο σημείο της συνέντευξης νωρίτερα και περπάτησα για λίγο στη γειτονιά της.
Στον αύλειο χώρο της εκκλησίας τρία ελληνόπουλα της γειτονιάς έπαιζαν δίχως την επιτήρηση των γονιών τους.
Σπάνια εικόνα για την Αθήνα του 2010, σκέφτηκα.
Η ατμόσφαιρα εξέπνεε μια δημιουργική νηνεμία.
Η Λουκία Ρικάκη έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας κρατώντας τρεις σακούλες από ψώνια στο σούπερμαρκετ.
Επρόκειτο για την ημέρα της πρεμιέρας στο Comedy Club, του club που ακολούθησε τις «Νύχτες Κωμωδίας» από το 1995 ως και σήμερα. Σε παραγωγή της Λουκίας Ρικάκη και αυτό.
«Ήμουν κι εγώ στην εκκλησία νωρίτερα.
Καθότι δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκα και δεν παρακολουθώ γιορτές με ελκύει ωστόσο, το μυστηριακό στοιχείο.
Ζω απέναντι από έναν Ναό, οπότε υπάρχει η ατμόσφαιρα.
Σήμερα άκουσα έναν ψαλμό, μπήκα μέσα τράβηξα και κάποιες φωτογραφίες με το i- phone.
Είμαι κολλημένη με τις εικόνες (γέλια…). Η υστερική του i- phone!
Μέσα στην εκκλησία βρισκόταν μονάχα ένας ιερέας στο σκοτάδι.
Εκεί ο κόσμος προσεύχεται κι εγώ μέσα σε 5’ τραβούσα φωτογραφίες το ufo!
΄Επειτα μπήκαν κάτι γιαγιάδες μέσα… Ότι τράβηξα- τράβηξα σκέφτηκα!
Μου αρέσουν οι αλλαγές. Όποτε μπορώ να αλλάζω τους ρυθμούς μου το κάνω!
Όταν βρίσκομαι στη γειτονιά πολλές φορές περνώ μέσα από το δάσος, ακόμη κι αν αυτή είναι η μακρύτερη διαδρομή».
Οδηγεί μοτοσικλέτα χρόνια, σπάνια χρησιμοποιεί το μετρό, ενώ της αρέσει να περπατά, «όποτε μπορώ πηγαίνω κάπου με τα πόδια!».
Ανεβήκαμε στον πέμπτο όροφο. Η πρώτη μας επικοινωνία είχε γίνει μέσω e-mails, η ίδια άλλωστε δηλώνει «εξαρτημένη» χρήστης του διαδικτύου.
Διαθέτει τέσσερις ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, δεκαπέντε blogs, 2 προφίλ στο facebook και δύο γκρουπ Comedy Club και Τricky Trick Films.
«Βρίσκομαι συνεχώς on line. Παραπάνω από μία ώρα δεν έχω αντέξει ποτέ εκτός διαδικτύου. Εκτός κι αν βρίσκομαι στο αεροπλάνο, σε κάποιο υπερατλαντικό ταξίδι…».
Ώσπου να απαντήσει σε δύο τηλέφωνα, να κάνει download στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο και να προετοιμάσει ένα ζεστό τσάι βιολογικής καλλιέργειας –συμβουλεύεται ολιστικό θεραπευτή- είχα προφτάσει να ξεκλέψω δεκάδες τίτλους από τη βιβλιοθήκη της από Παλαμά ως Keruak και από την «΄Αγνωστη Κάλλας» ως βιβλία του Χουλιάρα και την «Ιστορία της ανάγνωσης» του Manguel.
Κατόπιν συστήθηκα αυτοπροσώπως με τις κούκλες και τα λούτρινα που στόλιζαν ανεπίσημα διάφορα σημεία του καθιστικού, σε μια γωνιά βρίσκονταν όλοι οι δίσκοι της δημιουργού.
Ρετρό σκηνικό, οι δίσκοι του πικ απ εναλλάσσονταν με τις μουσικές από το 3ο Πρόγραμμα, που συνοδεύσει μουσικά 24 ώρες το 24ώρο τον προσωπικό της χώρο.
Στη μεγάλη βεράντα έξω ένα φούξια γλαστράκι φιλοξενούσε έναν καταπράσινο βασιλικό, ενώ στο μικρό τραπεζάκι πλάι μου τρία συγγράμματα του Rilke, Υalo και Άμποτ παρέμεναν μάλλον «ζεστά» προς … ανάγνωση.
«Η σχέση μου με τα βιβλία είναι στενή. Διαβάζω 3- 4 συγγράμματα κάθε φορά. Πάντοτε κουβαλώ μαζί μου βιβλία για ασφάλεια! Μόλις ανοίγω τις σελίδες, η σκέψη λύνεται. Τότε μπαίνεις στον κόσμο του συγγραφέα και φεύγεις από τα υπόλοιπα», εξομολογείται.
Λίγη ώρα αργότερα η Λουκία Ρικάκη κάθισε κοντά μου, άνοιξε ένα μπουκαλάκι Milko και η συζήτηση ξεκίνησε…
«Έχει αρχίσει να κρυώνει ο καιρός, τα καλοκαίρια κάθομαι με τις ώρες στη βεράντα. Μεταφέρω το «γραφείο» μου έξω. Παίρνω το τηλέφωνο και τον υπολογιστή και δουλεύω έξω. Περνώ άπειρες ώρες με ηλιοθεραπεία και ήλιο. Δε φοράω μαγιό, φοράω όμως φουστανάκια!».
Το κανονικό της γραφείο ωστόσο, βρίσκεται στο Παγκράτι. «Στο σπίτι δουλεύω με τον υπολογιστή. Στο γραφείο όμως βρίσκεται το μοντάζ και η έδρα του Φεστιβάλ της Κω».
Είναι επικοινωνιακή, εξοικειωμένη απόλυτα με τις συνεντεύξεις, αφηγείται ένα σωρό ιστορίες και ξεχνιόμαστε για ώρα.
«Αφηγούμαι αρκετά. Χθες για παράδειγμα παρουσίαζα ένα βιβλίο και είπα μια ιστορία, εντελώς εκτός context. Το κλίμα έγινε αμέσως πιο interactive. Φοβερές αφηγήσεις κάνουν οι άνθρωποι στην Ανατολή. Έζησα 4-5 χρόνια στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κι όσο ζούσα εκεί απολάμβανα να ακούω ιστορίες από τους ανθρώπους». Εκεί άλλωστε έγραψε και τα δικά της παραμύθια «της αγάπης και της ελπίδας».
Μικρές αυτοτελείς ιστορίες με τρυφεράδα.
•”Το βραβείο για τα «όνειρα»”
Μέσα στον Οκτώβριο του 2010, η Λουκία Ρικάκη απέσπασε το 1ο Βραβείο στο 4ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας για το καλύτερο ντοκιμαντέρ της χρονιάς.
Η ίδια έγραφε τότε στη σελίδα της στο facebook:
«Βραβεύονται τα όνειρα; Eίμαι η κυρία που βγάζει κάμερα! Όπως λέει στην ταινία ο ήρωάς μου, ο Ραφαέλλος, ο μικρός οκτάχρονος Γεωργιανός…
Οι ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές είμαστε κύριες και κύριοι που βγάζουμε την κάμερά μας ως το μοναδικό μας όπλο στην ευτέλεια και με τούτο φτιάχνουμε εικόνες για την ομορφιά της ζωής.
Γιατί κατά πως λέει ο ποιητής «εμείς τη θέμε τη ζωή πηγαίνουμε μπροστά και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουν… είμαστε από καλή γενιά».
Από καλή γενιά είναι και ο 13 χρονος Αντρέας που λέει στην ταινία «αυτοί που είναι ο εαυτός τους δεν θέλουν να είναι τέλειοι, οι άλλοι θέλουν!»
Η ταινία παρουσιάζει την κοινωνία των παιδιών στο Λύκειο της Φανερωμένης, πολύ κοντά στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας, που χωρίζει τη χώρα στα δύο.
216 παιδιά από 21 χώρες, 46 δάσκαλοι, 80 ώρες κινηματογραφικό υλικό και επτά μήνες μοντάζ συνθέτουν ένα σύγχρονο πολυπολιτισμικό περιβάλλον.
«Ποτέ δεν περίμενα ένα Βραβείο, ειδικά στην Ελλάδα. Αιφνιδιάστηκα! Γενικά δεν είμαι και το καλύτερο παιδί του χώρου! Έχω ασχοληθεί πολύ με τα κοινά και τα συνδικαλιστικά.
Ο χώρος στην Ελλάδα δε σε εντάσσει εύκολα κάπου κι εγώ αποφεύγω την ύπαρξη διαπλοκής. Η τέχνη με την πολιτική δεν έχουν καμία σχέση.
Στο εξωτερικό είχα αρχίσει να παίρνω βραβεία κι εδώ στην Ελλάδα είχαν μείνει σε πεποιθήσεις πως «ήμουν η γυναίκα του Καστανιώτη, οπότε δεν άξιζα!
Όταν χωρίσαμε, ήμουν πολύ στενοχωρημένη κι ένιωθα εξαιρετικά ανασφαλής από όσα άκουγα. Τότε ο ίδιος, κι αυτό είναι προς τιμήν του, μου είχε πει: «Μην τους ακούς! Είσαι ικανή!».
Μετά βρήκαν ως αντιστάθμισμα τα κομματικά! Μου έλεγαν πως παίρνω χρήματα επειδή ανήκω στο τάδε κόμμα κ.ο.κ. Οπότε το Βραβείο με αιφνιδίασε, κυριολεκτικά».
•”Αυτοβιογραφίες μέσα- έξω από τα φιλμ”
Αυτοβιογραφικά στοιχεία της δημιουργού, καταγράφονται στην ταινία της «Κράτησε με».
Έχασε τον πατέρα της, όταν ήταν μόλις 16 ετών, έχει έναν μικρότερο αδερφό, ο οποίος ζει σήμερα στην Αμερική, η σχέση με τη μητέρα της πέρασε από αρκετές εκρήξεις.
Η ταυτότητά της αναφέρει πως γεννήθηκε στον Πειραιά, η ίδια ωστόσο μεγάλωσε μέχρι τα πέντε της χρόνια στη Νέα Ιωνία. «Γεννήθηκα στον Πειραιά γιατί έτυχε να τρώνε οι γονείς μου σε μια ψαροταβέρνα του Πειραιά, όταν έσπασαν τα «νερά!», δηλώνει και γελάμε.
Μέχρι τα δεκαεννιά της χρόνια είχε μετακομίσει σε περισσότερα από είκοσι σπίτια, ενώ μετά το διαζύγιο των δικών της, η ζωή της μοιραζόταν σε διαφορετικούς χώρους.
«Έκτοτε συνήθισα… Οικειοποιούμαι απόλυτα σήμερα τα δωμάτια των ξενοδοχείων. Έχω τρέλα με αυτά. Στην Κω και στη Ρόδο, όπου περνώ έναν- ενάμιση μήνα τον χρόνο (σ.σ. η Λουκία Ρικάκη ίδρυσε το 2001 το Διεθνές Φεστιβάλ Ρόδου Ecofilms και το 2009 το διεθνές Health Film Festival στην Κω) ζητώ συγκεκριμένα δωμάτια. Εκεί τους γνωρίζω όλους με το μικρό τους όνομα!».
Αρέσκεται στις εναλλαγές. Από τα ξενοδοχεία τριών ως και τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Ακόμη και στα πιο κιτς, απολαμβάνει κάθε φορά διαφορετικά πράγματα.
«Σε πόλεις, όπως η Καρδίτσα ή η Μεγαλόπολη δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις στη διαμονή σου! Ακόμη και στο Παρίσι όμως, όπου έχω φίλους πρόθυμους να με φιλοξενήσουν, επιλέγω να μένω στο ξενοδοχείο «Βel Ami» στο Saint Germain. Στα ταξίδια ειδικά θέλω να έχω μοναχικό χρόνο, να βρίσκομαι σε δικό μου χώρο».
Παλιά ήταν κολυμβήτρια στην ομάδα του «Άρη», αργότερα όμως διέκοψε για να ασχοληθεί με τα συνδικαλιστικά.
«Με έφαγε ο συνδικαλισμός και ο κομμουνισμός (γέλια..). Τότε μου είπαν στο κόμμα ή θα επιλέξεις τον πρωταθλητισμό ή τον συνδικαλισμό. Και επέλεξα το δεύτερο.
Σε παιδική και νεαρή ηλικία επίσης, ακολουθούσε τον όρκο των… Προσκόπων και «φορούσα εκείνη τη σέξι ενδυμασία συν τα γυαλιά μου! Το αποτέλεσμα ήταν φανταστικό!».
Στα πλαίσια του προσκοπισμού έκανε διάφορες συλλογές με γραμματόσημα και αφίσες.
Σήμερα πάλι, διαθέτει μονάχα μία συλλογή από ρολόγια swatch που συνέλεγε μετά μανίας την εποχή των 90s’.
«Έχουν ανοίξει αυτό το σπίτι δύο φορές! Την πρώτη φορά που με έκλεψαν, μπήκαν μέσα και πέταξαν έξω όλα τα πράγματα μέσα από τα συρτάρια μου. Τη συλλογή την είχα βάλει στο συρτάρι με τα εσώρουχα (γέλια…).
Τα είχαν αδειάσει πάνω στο κρεβάτι και δεν είχαν πάρει ούτε ένα, προς μεγάλη μου ανακούφιση.
Θυμάμαι είχε ανέβει πάνω μαζί μου ο διαχειριστής και με είχε ρωτήσει: «Τι είναι όλα αυτά τα πλαστικά πάνω στο κρεβάτι; (γέλια…) Τότε υπήρχε χρηματιστήριο με swatch».
Αγαπημένα της στέκια στην παλιά Αθήνα ήταν το καφενεδάκι στη «Δεξαμενή» και στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε τα χρόνια της εφηβείας της το «Αχίλλειον» κι ένα τυροπιτάδικο, όπου παίρναμε μετά μανίας τυρόπιτες και σπανακόπιτες.
«Θυμάμαι στη Χαλκιδική κάναμε ωτοστόπ συνέχεια…», αναφέρει αναπολώντας.
Σημερινό της στέκι πάλι, μπορεί να θεωρηθεί η «Ροζαλία» στα Εξάρχεια.
Εκεί τρώει καθημερινά με τη συντροφιά του πρώην συντρόφου της. Αν πάλι διαθέτει επιλογές, της αρέσει πολύ το κινέζικο και το ινδικό φαγητό, ενώ αποφεύγει τα κρέατα.
•”Ένας γάμος, όχι παιδί”
Οι λιμενεργατικές φράσεις στις… δημόσιες υπηρεσίες
Είναι ήρεμη και χαμογελά συχνά.
Τη ρωτώ αν ασχολείται με την εναλλακτική γυμναστική και απαντά αρνητικά.
«Δεν είμαι practitioner! Γνωρίζω κάποια βασικά στοιχεία διαλογισμού, τα οποία και θεωρώ πολύ ευεργετικά, αλλά μέχρι εκεί!».
Διατηρεί σταθερές συνεργασίες, όπως στην περίπτωση του μοντέρ της που εργάζονται μαζί δέκα χρόνια, ενώ σπάνια φωνάζει στη δουλειά της.
«Αν φωνάξω δε θες να το ακούσεις! Ειδικά όταν αρχίζω να ξεστομίζω διάφορες λιμενεργατικές λέξεις! Γενικά όμως είμαι υπέρ της ήπιας συμπεριφοράς και της προσωπικής επαφής με τους ανθρώπους».
Δηλώνει εντούτοις έκρυθμη, όποτε επισκέπτεται τις Υπηρεσίες του Δημοσίου, Τράπεζες κ.λπ.
«Διαφωνώ με τη λογική να εξηγούμε διαρκώς τα αυτονόητα.
Γιατί πρέπει να μπούμε σε μία Υπηρεσία και να δίνουμε μάχη για τα πλέον αυτονόητα;
Δεν συναντάς ούτε τη στοιχειώδη μάσκα ευγένειας πουθενά…
Ξεκατινιάζομαι όποτε μπαίνω σε αντίστοιχους χώρους.
Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα, που κινούνται σε βάρος του καταναλωτή και του πολίτη.
Απορώ για τους λόγους.
Με το λάθος, την κλεψιά και τη βλακεία ξεφεύγω από τα όρια!».
«Αχ! Ελλάδα σ’ αγαπώ… ». Κριτικός σε φεστιβάλ του εξωτερικού.
Οι λέξεις πολιτισμός και Ελλάδα άραγε, κοντράρουν στα «σημεία» επαφής τους;
Η Λουκία Ρικάκη απαντά με την εμπειρία της ζωής μακριά από Ελλάδα κι άλλοτε μακριά από Αθήνα.
Στην πορεία των έργων της, δεν εμφανίζεται μονάχα με … μια κάμερα στο χέρι.
Πέρα από την Αγγλία και τις σπουδές της στο Dartington College of Arts, η ίδια εργάστηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο και στο Υπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Πιο αναλυτικά, έχει εργαστεί ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων της IYF International Youth Federation, ως Tutor στα εκπαιδευτικά προγράμματα στελεχών στο European Youth Center του Συμβουλίου της Ευρώπης και ως Συντονιστής του προγράμματος έρευνας για τα οπτικοακουστικά στην παιδεία Συμβούλιο της Ευρώπης 1990, ενώ είναι μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης European Youth Forum.
Η διεθνής της παρουσία όμως δε σταματά εκεί.
Είναι Πρόεδρος του European Producers Network, μέλος ΔΣ του EURO AIM (Πρόγραμμα Διανομής Κινηματογράφου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πρόγραμμα MEDIA), μέλος ΔΣ του MAP ΤV (Πρόγραμμα Αρχείων Κινηματογράφου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πρόγραμμα MEDIA), μέλος ΔΣ του DOCUMENTARY (Πρόγραμμα Ντοκιμαντέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πρόγραμμα MEDIA), συντονίστρια του Βαλκανικού Ταμείου Σεναρίων the Balkan Fund του φεστιβάλ Kινημ. Θεσσαλονίκης και υπεύθυνη επιλογής ταινιών ντοκιμαντέρ στο Διεθνές φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ντουμπάι.
Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, έχει συμμετάσχει σε κριτικές επιτροπές στα διεθνή φεστιβάλ, όπως Prix Europa,Poznan, Montreux, Τεργέστη, Banja Luka, EFC Abu Dhabi, Beirut,ZLin Τσεχία,Τορίνο,Τεργέστη,Γκόα, Ισφαχάν!
Μιλώντας για την ευρωπαϊκή εμπειρία, η ίδια παραδέχεται πως σε άλλες χώρες της Ε.Ε. δίνεται διαφορετική βαρύτητα στον πολιτισμό.
«Εδώ τον θεωρούμε πάρεργο ενώ θα έπρεπε να είναι η βαριά μας βιομηχανία μαζί με τον τουρισμό.
Όμως και τα δύο τα έχουμε συρρικνώσει σε μία ελάχιστη διεκπεραίωση.
Ευτυχώς υπάρχουν μονάδες, άνθρωποι, πολίτες που κινούνται ανεξάρτητα και μεγαλουργούν μακράν και πέραν της κεντρικής κρατικής πολιτικής στον πολιτισμό, η οποία, δυστυχώς, στερείται φαντασίας…».
•”Ο χρόνος είναι … ρευστός”
Έχει περισσότερους από 7.000 φίλους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο.
Στην πραγματικότητα όμως, οι πραγματικοί κολλητοί της είναι περίπου δέκα (!).
Όταν μιλά για τον Νίκο όμως, ο τόνος της φωνής της αλλάζει.
Ο Νίκος είναι ο στενότερος και «πιο πιστός» φίλος της.
Από τους θαυμαστές της ακούει «γενναιόδωρα και εύφορα λόγια θαυμασμού», τα οποία της δίνουν την απαραίτητη ώθηση για τη συνέχεια.
«Εμένα με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι ,οι χώρες, οι γλώσσες και γενικά η περιπέτεια της ζωής…», είχε δηλώσει παλιότερα.
Υπερδραστήρια και αεικίνητη σπάνια περνά τις μέρες της, αφημένη στο κύμα της απραξίας.
«Και μες στην τέχνη πάλι ξεκουράζομαι από τη δούλεψή της», μας λέει και ανασύρει μία φράση από το 3ο Πρόγραμμα.
«Βρίσκω πολύ όμορφη την τέχνη και με εκφράζει. Σπάνια υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να κάνω τίποτε».
Παλιότερα πάλι, είχε δηλώσει: «”Αποζητώ με πάθος και ανυπομονησία τη δουλειά, την εργάσιμη μέρα, γιατί η ζωή άπαξ και γίνει δουλειά μπορεί να γίνει και τέχνη…
Το σινεμά του «δημιουργού», το ανεξάρτητο δηλαδή, δε μπορεί να το δει κανείς ως μια «δουλειά»…
Το κάνω ως ζωή, γιατί αλλιώς η ζωή μου είναι βαρετή, μονότονη και γκρινιάρα και όλα της φταίνε…
Ενώ με τις εικόνες, την έρευνα, τα νέα πρόσωπα, την κίνηση της κάμερας, την διαρκή σκέψη για νέα σενάρια, όλα κυλάνε πιο όμορφα…».
•”Λουκίας’ My Way “
Γραμμένο ιδιόχειρα από την ίδια.
To προσωπικό My Way «μανιφέστο» ζωής της Λουκίας Ρικάκη συνοψίζεται κι αυτό μέσα σε ποιητικές λέξεις:
«… Να απολαμβάνεις κάθε πρωί την Ανατολή του ήλιου σαν προσευχή στη μέρα που ακολουθεί,
να ταξιδεύεις με το νου και το κορμί πάντα ανοιχτά στην ευωδία της φύσης,
να σφίγγεις δυνατά το χέρι στους τρυφερούς ανθρώπους που συναντάς και να αγκαλιάζεις τους βαθειά ανυπότακτους ,
να γελάς δυνατά με τον παλμό της χαράς κι όταν κλαις… να μη φοβάσαι τη γεύση των δακρύων σου,
πάντα κάτι πολύτιμο έχουν να σουν πουν αυτά τα εφήμερα υγρά στολίδια των ματιών.
Η ζωή είναι ωραία δεν λες τίποτα…γεμάτη εκπλήξεις να τις βουτήξεις απ το χέρι και να τις πας μια βόλτα πριν ξεγλιστρήσουν..
Σαν τα κύματα κυλούν οι φωνές μας ,έλκονται η μια μέσα στην άλλη, πλέκονται σε δίχτυ. έτσι ρέουν οι λέξεις, οι γλώσσες σε αυτές τις συναντήσεις και φτιάχνουν το δικό τους ρευστό ταξίδι.
Το φως ως νοητή αλήθεια γίνεται όρος ομορφιάς…η θέα του κάλλους ισοδυναμεί με τη θέα του απόλυτου φωτός, υπό την έννοια ότι δεν είναι τα ίδια τα σώματα και τα πράγματα ωραία αλλά το πνευματικό φως που τα τυλίγει και τα γονιμοποίει ανανεωτικά…
Στα ψηλά βουνά οι δρόμοι συνομιλούν με τον ορίζοντα..και μετράς το μήκος τους το μήκος σου με το σώμα σου..αναμετριέσαι με πόσο ορίζοντα μπορεί να χωρέσει μια αγκαλιά πόσο διάπλατη να είναι για να χωρέσει…
Ήπλωσας τάς παλάμας, καί ήνωσας τά τό πρίν διεστώτα. Άφραστον θαύμα!».
Υ.γ. Η λέξη «μανιφέστο» δεν είναι άγνωστη για τη Λουκία Ρικάκη.
Η ίδια εξομολογείται πως αγαπά ιδιαίτερα τις «Ελεγείες του Ντουίνο» του Ρίλκε.
•”Epilogue”
Ο χρόνος για την Λουκία Ρικάκη είναι «ρευστός» και δεν επιδέχεται ορισμούς.
Η θέα από το παράθυρό της είναι γαλήνια, η συνέντευξη κρατά πολλή ώρα, η ίδια καθυστερεί να φύγει για την πρεμιέρα.
Παραμένει όμως cool και ήρεμη.
Δεν προφταίνω να τη ρωτήσω για τη φωτογραφία από το εξοχικό του παππού της.
Την είδα την περασμένη ημέρα στη σελίδα της στον « επίσημο ρουφιάνο», το facebook.
Μπαίνω μέσα στο μετρό κρατώντας τα τρία βιβλία που μου προσέφερε.
Αρχίζω να διαβάζω εκείνα τα παραμύθια, το βαγόνι φτάνει στην Εθνική Άμυνα κι έχω ήδη ξεχαστεί…
