Περιορισμός έναντι βαθιάς εμπλοκής: Αντίπαλα οράματα για την Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ
Η μελέτη της RAND ( rand.org ) διερευνά τις ανταγωνιστικές απόψεις σχετικά με τον περιορισμό της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, αντιπαραβάλλοντας την “βαθιά εμπλοκή” με τον “περιορισμό”. Αναλύει τρεις κύριες σχολές σκέψης που υποστηρίζουν τον περιορισμό: τους ρεαλιστές, τους συντηρητικούς και τους προοδευτικούς, τονίζοντας τις διαφορετικές τους αιτιολογήσεις και τις διαφωνίες τους σχετικά με την στρατηγική των ΗΠΑ στην Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή. Οι υποστηρικτές του περιορισμού συγκλίνουν στην ανάγκη μείωσης της στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ, αλλά διαφωνούν σχετικά με τις λεπτομέρειες και τις προτεραιότητες. Η μελέτη εξετάζει επίσης πώς η άνοδος της Κίνας, η ρωσική επιθετικότητα και οι εσωτερικές προκλήσεις στις ΗΠΑ ενδέχεται να επηρεάσουν την υποστήριξη για τον περιορισμό. Τέλος, εκτιμά την πιθανή επιρροή των υποστηρικτών του περιορισμού στην επόμενη κυβέρνηση, λαμβάνοντας υπόψη τις αποκλίνουσες απόψεις τους και τις πιθανές πολιτικές συμμαχίες. Η μελέτη υπογραμμίζει ότι ο περιορισμός θα μπορούσε να έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στις στρατηγικές των ΗΠΑ στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, όπου υπάρχει μεγαλύτερη συμφωνία μεταξύ των υποστηρικτών του.
- Τι είναι η “βαθιά εμπλοκή” (deep engagement) στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και ποια είναι η εναλλακτική της;
Η “βαθιά εμπλοκή” είναι η παραδοσιακή προσέγγιση των ΗΠΑ, που περιλαμβάνει ηγετικό ρόλο ασφαλείας στην Ανατολική Ασία, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, μέσω συμμαχιών, στρατιωτικής παρουσίας και χρήσης βίας για την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων. Η εναλλακτική της είναι ο “περιορισμός” (restraint), που προτείνει τη μείωση των στρατιωτικών δεσμεύσεων, την αναθεώρηση των συμμαχιών, τη μείωση της στρατιωτικής παρουσίας και την αύξηση του ορίου για τη χρήση βίας.
- Ποιες είναι οι τρεις κύριες σχολές σκέψης που υποστηρίζουν τον “περιορισμό” και ποιες είναι οι βασικές διαφορές τους;
Οι τρεις κύριες σχολές είναι οι ρεαλιστές, οι συντηρητικοί και οι προοδευτικοί. Οι ρεαλιστές πιστεύουν ότι η “βαθιά εμπλοκή” προκαλεί αντιδράσεις και ενισχύει τους ανταγωνιστές. Οι συντηρητικοί θεωρούν ότι υπονομεύει τον “αμερικανικό τρόπο ζωής” και την εθνική κυριαρχία. Οι προοδευτικοί πιστεύουν ότι η στρατιωτική προσέγγιση δεν είναι αποτελεσματική για την αντιμετώπιση παγκόσμιων προκλήσεων όπως η κλιματική αλλαγή και η ανισότητα.
- Σε ποια θέματα συμφωνούν οι υποστηρικτές του “περιορισμού” και σε ποια διαφωνούν;
Οι υποστηρικτές του “περιορισμού” συμφωνούν στην ανάγκη για αποδέσμευση από τη Μέση Ανατολή και στην αποφυγή άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής στον πόλεμο στην Ουκρανία. Διαφωνούν, ωστόσο, για τη στρατηγική στην Ανατολική Ασία, ειδικά σε σχέση με την Κίνα και το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης στην Ταϊβάν.
- Ποια είναι η θέση των “ρεαλιστών” σχετικά με την υποστήριξη προς την Ουκρανία;
Οι ρεαλιστές θεωρούν την απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα από τον πόλεμο στην Ουκρανία ως περιορισμένη. Δεν υποστηρίζουν άμεση στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ και επιθυμούν να υπάρχουν όρια στην βοήθεια προς την Ουκρανία, ώστε να αποτραπεί η κλιμάκωση και να ενθαρρυνθούν οι διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου.
- Πώς αντιμετωπίζουν οι “συντηρητικοί” την αμερικανική εμπλοκή στην Ευρώπη;
Οι συντηρητικοί υποστηρικτές του “περιορισμού” τείνουν να πιστεύουν ότι η Ρωσία δεν αποτελεί μεγάλη απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Γενικά, τάσσονται υπέρ της δραματικής μείωσης της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ευρώπη και ενθαρρύνουν τους Ευρωπαίους συμμάχους να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην αντιμετώπιση της Ρωσίας.
- Ποια είναι η διαφωνία μεταξύ των υποστηρικτών του “περιορισμού” όσον αφορά την Κίνα και την Ταϊβάν;
Μερικοί υποστηρικτές του “περιορισμού” πιστεύουν ότι η σκληρή γραμμή των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα αυξάνει τον κίνδυνο πολέμου και ότι υπάρχουν αρκετά εμπόδια στην προσπάθεια της Κίνας να κυριαρχήσει στην περιοχή. Άλλοι, ωστόσο, φοβούνται ότι τα κράτη της περιοχής είναι πολύ αδύναμα για να ελέγξουν την Κίνα και υποστηρίζουν τη διατήρηση μιας ισχυρής αμερικανικής παρουσίας. Υπάρχει επίσης διχογνωμία για το αν οι ΗΠΑ πρέπει να επέμβουν στρατιωτικά σε περίπτωση επίθεσης της Κίνας στην Ταϊβάν.
- Ποιοι παράγοντες θα μπορούσαν να ενισχύσουν την επιρροή του “περιορισμού” στην αμερικανική εξωτερική πολιτική;
Η εξασθένιση της αμερικανικής ηγεμονίας, η εντατικοποίηση του ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, οι εσωτερικές προκλήσεις και η δημοσιονομική πίεση θα μπορούσαν να οδηγήσουν περισσότερους Αμερικανούς να θεωρήσουν τη “βαθιά εμπλοκή” ως πολύ επικίνδυνη ή μη βιώσιμη.
- Σε ποιες περιοχές είναι πιθανότερο να ασκήσει επιρροή ο “περιορισμός”;
Οι υποστηρικτές του “περιορισμού” είναι πιο πιθανό να επηρεάσουν την αμερικανική στρατηγική στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, όπου υπάρχει μεγαλύτερη συμφωνία μεταξύ των διαφόρων σχολών σκέψης. Η διαφωνία για την στρατηγική στην Ανατολική Ασία μπορεί να εμποδίσει τη δημιουργία μιας πειστικής εναλλακτικής στην τρέχουσα στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή.
Πώς θα μπορούσαν οι αλλαγές στις παγκόσμιες τάσεις να επηρεάσουν την επιρροή του περιορισμού;
Οι ακόλουθες διεθνείς και εγχώριες τάσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν πολλούς υποστηρικτές του περιορισμού να διπλασιάσουν τις προσπάθειές τους και να προσελκύσουν νέους υποστηρικτές:
- Η λήξη της μονοπολικότητας και η εντατικοποίηση του ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων θα μπορούσαν να οδηγήσουν περισσότερους Αμερικανούς να θεωρήσουν τη βαθιά δέσμευση ως πολύ επικίνδυνη.
- Οι αυξανόμενες εγχώριες και δημοσιονομικές προκλήσεις μπορεί επίσης να οδηγήσουν κάποιους να δουν τη βαθιά δέσμευση ως μη βιώσιμη.
- Η έμφαση του Τραμπ στην κατανομή των βαρών της συμμαχίας δημιουργεί την πιθανότητα οι ιδέες των υποστηρικτών του περιορισμού να αποκτήσουν επιρροή στη μεγάλη στρατηγική στην επόμενη κυβέρνηση.
Ωστόσο, η ύπαρξη ανταγωνιστικών οραμάτων για τον περιορισμό είναι δίκοπο μαχαίρι. Οι αποκλίνουσες απόψεις για τη στρατηγική των ΗΠΑ στην Ανατολική Ασία θα μπορούσαν να εμποδίσουν την ικανότητα των υποστηρικτών του περιορισμού να παράσχουν μια πειστική εναλλακτική λύση στην τρέχουσα στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή. Επιπλέον, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και το κοινό ενδέχεται να διστάσουν να αλλάξουν στρατηγική ενόψει της ρωσικής επιθετικότητας στην Ευρώπη, της αυξανόμενης ισχύος της Κίνας στην Ασία και της αστάθειας στη Μέση Ανατολή. Εάν όλα τα άλλα είναι ίσα, οι υποστηρικτές του περιορισμού μπορεί να έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στη στρατηγική των ΗΠΑ στις περιοχές στις οποίες είναι περισσότερο ενωμένοι: την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
