Ευρώπη σε στασιμότητα: Η «γεμάτη κινδύνους» επιβίωση και η λύση της «πολλαπλής γεωμετρίας»

Ανάλυση της συνέντευξης του David Marsh

 
Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλές κρίσεις, παγιδευμένη μεταξύ των φιλοδοξιών της και της έλλειψης μέσων για την υλοποίησή τους, με φόντο την αντιπαράθεση ΗΠΑ και Κίνας. Ωστόσο, σύμφωνα με τον David Marsh, Πρόεδρο του OMFIF, το πραγματικό, υπαρξιακό πρόβλημα της ηπείρου είναι ένα: η οικονομική της δυσλειτουργία. Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξή του στη L’Opinion με αφορμή το νέο του βιβλίο “Can Europe Survive;” , ο Marsh σκιαγραφεί μια ήπειρο που, αν δεν αλλάξει πορεία, κινδυνεύει να «επιβιώσει» μόνο ονομαστικά, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο σοβαρών πολιτικών αναταραχών.

Η κεντρική του θέση είναι ότι η εμμονή στην επιβίωση και όχι στην ευημερία είναι μια συνταγή αποτυχίας, καθώς, όπως προειδοποιεί ο επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Indermit Gill: «Η Ιαπωνία μπορεί να παραμείνει στάσιμη και σταθερή, η Ευρώπη, αν μείνει στάσιμη, δεν μπορεί».

 
Η οικονομία ως απόλυτη προτεραιότητα

Ενώ η συζήτηση συχνά περιστρέφεται γύρω από την έλλειψη στρατηγικής κατεύθυνσης ή την τεχνολογική εξάρτηση, ο Marsh επιμένει ότι αυτά είναι συμπτώματα και όχι η αιτία. «Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία δεν λειτουργεί σωστά», υποστηρίζει, δίνοντας «απόλυτη προτεραιότητα στην αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής ανάπτυξης».

Κατά την άποψή του, εάν η οικονομική ανάπτυξη ήταν ισχυρότερη, η συνοχή θα ακολουθούσε και μια ευρύτερη στρατηγική κατεύθυνση θα αναδυόταν φυσικά. Χωρίς αυτήν, η Ευρώπη παραμένει «κολλημένη» μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων.

 
Η λύση: «Μεταβλητή γεωμετρία» και ευελιξία

Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτή η ανάπτυξη; Η απάντηση του Marsh έγκειται στην εγκατάλειψη της άκαμπτης ομοιομορφίας. Υποστηρίζει σθεναρά την ιδέα μιας «Ευρώπης πολλαπλών ταχυτήτων» ή μιας «μεταβλητής γεωμετρίας»—μια πιο ευέλικτη προσέγγιση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Αυτό το μοντέλο περιλαμβάνει:

• Διεύρυνση της οπτικής: Η σκέψη πρέπει να αφορά την Ευρώπη ως γεωγραφική και πολιτική έννοια, πέρα από τα σύνορα της ΕΕ, συμπεριλαμβάνοντας χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Νορβηγία, η Ελβετία και η Τουρκία. Ο Marsh χαιρετίζει πρωτοβουλίες όπως η Ευρωπαϊκή Πολιτική Κοινότητα.
• Αυτονομία ομάδων: Να επιτραπεί σε ομάδες χωρών (π.χ., Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, ή Γαλλία, Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο) να δρουν ανεξάρτητα σε συγκεκριμένους τομείς, εκτός του πλαισίου των 27, χωρίς η Επιτροπή να διαχειρίζεται κάθε βήμα.
• Οικονομική ευελιξία: Υιοθέτηση μιας πιο ευέλικτης στάσης απέναντι στο χρέος, κάτι που, όπως σημειώνει, οι Γερμανοί αρχίζουν να κάνουν, αν και καθυστερημένα.

Ένα πρακτικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης θα μπορούσε να είναι η κοινή παραγωγή υδρογόνου στη Βόρεια Θάλασσα μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γερμανίας.

 
Ο «σπασμένος» Γαλλο-Γερμανικός άξονας

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια σε οποιαδήποτε πρόοδο είναι η κρίση στον πυρήνα της Ευρώπης: η γαλλο-γερμανική σύμπραξη «δεν είναι πλέον η κινητήρια δύναμη που ήταν κάποτε». Η αστάθεια της ευρωζώνης πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι οι δύο οικονομίες αναπτύσσονται με διαφορετικές ταχύτητες. Η Γερμανία περιόρισε υπερβολικά το χρέος, ενώ η Γαλλία υπερδαπάνησε. Αυτή η δημοσιονομική απόκλιση αποτελεί «σοβαρό μειονέκτημα».

Ο Marsh αποδίδει την έλλειψη ανθεκτικότητας του άξονα σε τρεις παράγοντες:

1. Τις προσωπικότητες των ηγετών (τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει υπάρξει αντίστοιχο «ταίριασμα» με τα ιστορικά δίδυμα όπως Μιτεράν-Κολ).
2. Τις γεωπολιτικές εντάσεις.
3. Τις εντάσεις που χρονίζουν από τη γερμανική επανένωση, μετά την οποία η Γαλλία έχασε την επιρροή της.

 
Λαϊκισμός: Το σύμπτωμα της οικονομικής αποκλειστικότητας

Η άνοδος του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς ερμηνεύεται από τον Marsh ως άμεσο αποτέλεσμα της οικονομικής στασιμότητας και της διακυβέρνησης «από πάνω προς τα κάτω». Οι λαϊκιστές ηγέτες, αν και προωθούν μηνύματα «δυσάρεστα ή μη ρεαλιστικά», έχουν απήχηση σε όσους αισθάνονται αποκλεισμένοι ή περιθωριοποιημένοι από την παγκοσμιοποίηση.

Ο Marsh προβαίνει μάλιστα στην εκτίμηση ότι η εκλογή ενός ακροδεξιού ηγέτη στη Γαλλία (Μπαρντελά ή Λεπέν) «φαίνεται πολύ πιθανή». Ωστόσο, δεν πιστεύει ότι αυτό θα αποσταθεροποιήσει την Ευρώπη περισσότερο από ό,τι είναι ήδη, φέρνοντας ως παράδειγμα την Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία. Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, θα αναδιαμορφώσει τις γαλλο-γερμανικές σχέσεις, θα καταστήσει την ατμόσφαιρα στην ΟΝΕ πιο εύθραυστη και θα περιπλέξει την αμυντική συνεργασία.

Στη Γερμανία, αντίθετα, δεν βλέπει το AfD να εισέρχεται στην κυβέρνηση, καθώς η συμμετοχή του παραμένει πολύ πιο στιγματισμένη λόγω του ναζιστικού παρελθόντος και των ανοιχτά νεοναζιστικών μελών του.

Η λύση στον λαϊκισμό; Και πάλι, η οικονομία. Αν και απαιτείται περισσότερη διακυβέρνηση «από κάτω προς τα πάνω» (επικουρικότητα), η καλύτερη λύση θα ήταν η ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη και η δικαιότερη κατανομή του πλούτου.

 
mywaypress.gr –Περιεχόμενο αξίας με την υποστήριξη  υβριδικής νοημοσύνης.

Για  αναγνώστες με μεγάλο εύρος προσοχής.