Η ενότητα των αντιθέτων: Γιατί η συνάντηση Τραμπ-Μαμντάνι δεν ήταν ένα πολιτικό «σφάλμα»

“Και οι δύο αξίζουν συγχαρητήρια που έκαναν ό,τι ήταν απαραίτητο για να ξεπεράσουν τα εμπόδια εισόδου στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή.

 Αλλά αυτό σημαίνει επίσης ότι ως κοινωνία, θα πρέπει να τα πάμε καλύτερα στο να μπορούμε να διαχωρίζουμε την παράσταση από την πολιτική. Αν συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε τις ίδιες θεατρικές παραστάσεις, δεν φταίνε οι πολιτικοί. Αντίθετα, το να μας μαγεύει συνεχώς η παραστατικότητα και τα θεάματα, ειδικά εκείνα που βασίζονται τόσο ξεδιάντροπα στην πολιτική ταυτότητας και τις συναισθηματικές εξάρσεις, είναι η συλλογική μας ιδεολογική αποτυχία.Ο αγώνας είναι μπροστά.”

 
«Αν θέλουμε τα πράγματα να παραμείνουν όπως είναι, θα πρέπει να αλλάξουν.» — Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα, Η Λεοπάρδαλη (Il Gattopardo)

Στην εποχή της ακραίας πόλωσης, ορισμένα γεγονότα μοιάζουν με σφάλματα στο λογισμικό της πολιτικής πραγματικότητας. Η πρόσφατη συνάντηση και η φιλική διάθεση («bromance») μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Ζοχράν Μαμντάνι —ενός αυτοαποκαλούμενου δημοκρατικού σοσιαλιστή— προκάλεσε σύγχυση, έκπληξη και κατηγορίες για προδοσία και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Ωστόσο, αν αναλύσουμε τα δεδομένα πέρα από την επιφανειακή θεαματικότητα, αποκαλύπτεται μια βαθύτερη στρατηγική αλήθεια. Δεν παρακολουθούμε τη σύγκρουση δύο άκρων, αλλά την παράλληλη πορεία δύο «μεταρρυθμιστών» της ελίτ, οι οποίοι προσπαθούν να διασώσουν το σύστημα από την ίδια του την κατάρρευση.

Το προφίλ των πρωταγωνιστών: Η επιτελεστικότητα ως πολιτικό εργαλείο

Για να κατανοήσουμε το φαινόμενο, πρέπει πρώτα να αποκωδικοποιήσουμε τον Ζοχράν Μαμντάνι. Τα δεδομένα τον σκιαγραφούν όχι ως έναν περιθωριακό ριζοσπάστη, αλλά ως έναν οξυδερκή χειριστή με εξαιρετικές ρητορικές ικανότητες. Είναι ένας «performer», ικανός να προσαρμόζεται στο κοινό του, θυμίζοντας έντονα πολιτικούς όπως ο Ομπάμα ή η AOC, παρά επαναστατικές φιγούρες του παρελθόντος.

Η χημεία του με τον Τραμπ δεν είναι τυχαία. Και οι δύο:

• Χρησιμοποιούν την ταυτότητα ως όπλο: Ο Τραμπ υπερθεματίζει στον κοινωνικό συντηρητισμό, ενώ ο Μαμντάνι αξιοποιεί το προφίλ του «Μουσουλμάνου-μετανάστη».
• Είναι μέλη της ελίτ: Ο Τραμπ της βιομηχανικής ελίτ και ο Μαμντάνι της διανοούμενης ελίτ.
• Αναγνωρίζουν την απειλή: Κατανοούν ότι το σύστημα που τους ευνοεί απειλείται από τη λαϊκή δυσαρέσκεια και προσπαθούν να το μεταρρυθμίσουν.

Το μοντέλο των ομόκεντρων κύκλων: Το τέλος του άξονα Αριστεράς-Δεξιάς

Η παραδοσιακή ανάλυση αποτυγχάνει γιατί βασίζεται στον παρωχημένο γραμμικό άξονα «Αριστερά-Δεξιά». Το άρθρο του   thefictitiouscapital.com προτείνει ένα νέο, πιο ακριβές μοντέλο δεδομένων για την πολιτική χαρτογράφηση: τους ομόκεντρους κύκλους.

1. Ο Κεντρικός Πυρήνας (Status Quo): Η κυβερνώσα ελίτ (νεοφιλελεύθεροι, κεντρώοι) που βρίσκεται στην εξουσία εδώ και δεκαετίες, αγνοώντας τις ρωγμές στο σύστημα.
2. Ο Ενδιάμεσος Δακτύλιος (Reformers/Buffers): Εδώ βρίσκονται ο Τραμπ και ο Μαμντάνι. Λειτουργούν ως «βαλβίδες εκτόνωσης». Είναι το ανάχωμα (buffer) ανάμεσα στην ελίτ και την οργή του πλήθους. Στόχος τους είναι να χρησιμοποιήσουν την κρατική ισχύ για να «μπαλώσουν τρύπες» πριν βυθιστεί το πλοίο.
3. Ο Εξωτερικός Δακτύλιος (The Pitchforks): Οι πραγματικά ριζοσπαστικές, επαναστατικές δυνάμεις που επιδιώκουν την πλήρη ανατροπή, οι οποίες αναμένεται να αναδυθούν όταν αποτύχουν οι μεταρρυθμιστές.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τραμπ και ο Μαμντάνι δεν είναι αντίθετοι στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά η τελευταία γραμμή άμυνας πριν την πλήρη κατάρρευση του status quo.

Η στρατηγική της αφθονίας και ο κίνδυνος της αφομοίωσης

Η πολιτική πλατφόρμα και των δύο βασίζεται στο αφήγημα της «οικονομικής προσιτότητας» (affordability) και της αφθονίας, αναγνωρίζοντας την κρίση κόστους ζωής που αγνοούσε η αγορά. Ωστόσο, η ανάλυση δείχνει ότι ο κίνδυνος για τον Μαμντάνι είναι υπαρξιακός.

Τα δεδομένα δείχνουν ήδη σημάδια συστημικής αφομοίωσης:

• Η απόφασή του να διατηρήσει αμφιλεγόμενα πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά (π.χ. NYPD).
• Η στελέχωση της ομάδας του με τραπεζίτες και λομπίστες.
• Η ευθυγράμμιση με το κατεστημένο των Δημοκρατικών.

Όπως επισημαίνει η ανάλυση, «μόλις μπεις στο σύστημα, αφομοιώνεσαι και αποστειρώνεσαι». Ο φόβος είναι ότι ο Μαμντάνι, όπως και η «Squad» (AOC κ.λπ.) πριν από αυτόν, θα καταλήξει να είναι απλώς ένα διαχειριστικό γρανάζι που εκτονώνει την οργή χωρίς να απειλεί την τάξη.

Η πρόβλεψη: Η αναπόφευκτη αποτυχία και η επόμενη μέρα

Το πιο ανησυχητικό συμπέρασμα της ανάλυσης είναι η πρόβλεψη αποτυχίας και για τους δύο. Ο λόγος είναι δομικός: προσπαθούν να λειτουργήσουν εντός των ορίων ενός συστήματος όπου οι κρίσεις δεν είναι σφάλματα, αλλά απαραίτητα χαρακτηριστικά.

• Για τον Τραμπ: Το στοίχημα είναι αν θα μπορέσει να επιλέξει την «Main Street» έναντι της «Wall Street», προκαλώντας πόνο στις αγορές.
• Για τον Μαμντάνι: Το ερώτημα είναι πόσο θα θυσιάσει την ιδεολογία για τον πραγματισμό, κινδυνεύοντας να αποξενώσει το κίνημα που τον ανέδειξε.

Η ιστορική νομοτέλεια, όπως παρουσιάζεται στο άρθρο, υποδεικνύει ότι οι μεταρρυθμιστές είναι απλώς η μετάβαση. Όταν οι ελπίδες που εναποθέτουν οι μάζες πάνω τους διαψευστούν, τότε θα δημιουργηθεί ο χώρος για τα πραγματικά ιδεολογικά, αδιάλλακτα κινήματα. Δεδομένης της αποδιοργάνωσης της Αριστεράς τις τελευταίες δεκαετίες, η αντιδραστική συντηρητική πλευρά φαίνεται πιο έτοιμη να καλύψει αυτό το κενό.

Η συνάντηση στον Λευκό Οίκο δεν ήταν μια συνάντηση εχθρών, αλλά μια «ενότητα των αντιθέτων». Ήταν η συνάντηση δύο διαχειριστών κρίσης που, παρότι προέρχονται από διαφορετικές πολιτισμικές αφετηρίες, μοιράζονται τον ίδιο ρόλο: να κρατήσουν τα «πηρούνια» (pitchforks) μακριά από τις πύλες της εξουσίας, προσφέροντας θέαμα και υποσχέσεις μεταρρύθμισης σε ένα σύστημα που ίσως δεν επιδέχεται πλέον διορθώσεις.

 
mywaypress.gr –Περιεχόμενο αξίας με την υποστήριξη  υβριδικής νοημοσύνης.

Για  αναγνώστες με μεγάλο εύρος προσοχής.