Ο καινοτόμος της δημιουργικής ανατροπής
“ Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στην ζωή τους θέλουν να κάνουν κάτι και υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι στην ζωή τους θέλουν να γίνουν κάτι. Αυτό που ενδιέφερε εμένα ήταν να κάνω απλά κάτι”
Από: Π.Τσακιρίδη
Εχει την διεισδυτική ματιά του επαναστάτη με αιτία. Είναι ο επιχειρηματίας της ανατροπής, ένα “άλογο κούρσας” που “περιέχει” τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει σε χρόνο ασύλληπτο για κοινούς θνητούς- σε ένα story ζωής που αποτυπώνει έναν διαρκή αγώνα αντοχής, σε έναν πρωταθλητισμό ακατάλληλο για τυπικούς δρομείς.
Η επιχειρηματική πορεία ενός λαμπρού πεισματάρη νέας γενιάς, που καθιέρωσε με δύναμη ψυχής ένα όνομα-κληρονομιά, απογείωσε μια οικογενειακή επιχείρηση με επώνυμη διακριτή ταυτότητα καινοτομίας και ποιότητας.
Αναβάθμισε μια εταιρική εικόνα με ένα άλμα μεγαλύτερο από την φθορά της και την κατέστησε επάξια μια Βιομηχανία ολικής προϊοντικής αντίληψης με παγκόσμια πρότυπα λειτουργικών ποιοτικών standard.
Μετουσίωσε όνειρα και όραμα με πραγματισμό τεχνοκράτη, το μυαλό του μια μήτρα παραγωγής brand name που κατέκτησαν δικαιωματικά όλη την Ελλάδα και, σύντομα, αναπτυσσόμενες αγορές του εξωτερικού μέσω στοχευμένων εξαγωγών.
Δεν είναι απλά ένα δυνατό μυαλό, αλλά ένα μυαλό -μηχανή παραγωγής ιδεών και προϊόντων, που περικλείει μία στέρεη ολοκληρωμένη μέθοδο επιχειρηματικών αντιλήψεων, ένα μυαλό δυναμίτης ενέργειας που μετασχηματίζει με κάποιο μαγικό τρόπο τους εργαζόμενους που τον περιβάλουν σε ψυχωμένους στρατιώτες του δικού του κόσμου, ένα μυαλό που λειτουργεί ως καταλύτης ανατροπής.
Πυρπολητής μιας ορμής, υποκινητής μιας φιλοσοφίας ζωής και επιχειρείν, αγκαλιάζει την ελληνική πραγματικότητα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο-αλληλέγγυος στην κοινωνική δράση, ακραία αποφασιστικός, οργανωτικός με τεχνική που δεν αποστραγγίζει την άλλη άποψη, συμμέτοχος σε όλα τα πεδία πειραματισμών που περικλείουν πάθος για την εταιρία, αγάπη για τον καταναλωτή.
Είναι το μοντέλο ενός επιχειρηματία του σήμερα που έχει ανάγκη η Ελλάδα και οι Έλληνες-προσθέτει αξία εκεί που πρέπει χωρίς αντιπαραγωγικά συναισθήματα.
Σε προκαλεί με αλλεπάλληλα ερωτήματα-απαντήσεις, ουσιαστικές και αληθινές.
Δεν διστάζει να τσαλακώσει καθωσπρεπισμούς, αφαιρεί περιττά στολίδια, χορεύει ταγκό με την αλήθεια και μόνο, σε ένα βηματισμό που σε αφήνει άφωνο.
Ο ρυθμός δουλειάς του έχει ένα ρεπερτόριο ανανεωτή και οραματιστή τεχνοκράτη που έχει συνθλίψει αποστεωμένες αντιλήψεις περί του επιχειρείν, έχει καταργήσει όλους τους κανόνες του marketing γιατί ζει με το ένστικτο του πατέρα που γέννησε “τα παιδιά του” πρώτα στον εγκέφαλο του και μετά τα είδε να παίρνουν σάρκα και οστά.
Πίστεψε και δρομολόγησε.
Απέρριψε και ενσωμάτωσε.
Έπαιξε ρόλους εργασίας και δεν ενσωματώθηκε πουθενά γιατί δεν έγινε ρόλος ό ίδιος, δεν ταυτίσθηκε.
Απαίτησε -πρώτα από τον εαυτό του- την ανάδραση σε κάθε ενέργεια του.
Αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, για να διδάσκει με το προσωπικό του παράδειγμα σε όλους, ότι “η προοπτική αξίζει όσο 80 βαθμούς του δείκτη ευφυίας” -ένας αφορισμός σε απευθείας σύνδεση από την Silicon Valley στην Εύβοια.
•”Μην φοβάσαι να αγγίξεις τον κόσμο του”
Tις ελάχιστες στιγμές που μπορεί να πάρει ανάσες προσωπικής ζωής, η ανακάλυψη νέων απάτητων κορυφών στα δάση της Εύβοιας είναι η μοναδική διέξοδός του.
Χαράματα τον βλέπουμε να ξεκινάει με εφόδιο μια αίσθηση περιπέτειας, μια ατίθαση προσωπική ανάγκη μάχης με την φύση.
Εκεί στις σιωπές των κακοτράχαλων δρόμων αυτός θα χαράξει νέα όνειρα και θα παρακάμψει εμπόδια, θα βρει διαδρομές με πεζοπορία ωρών μόνος του κουβαλώντας όμως σε εσωτερικό επίπεδο τους ανθρώπους που δουλεύουν για την εταιρία, τους δικούς του ανθρώπους…
Η ικανοποίηση και μόνο ότι στην αυγή της καινούριας ημέρας, αυτός είναι εκεί, σε απάτητα μονοπάτια και η ανακάλυψη ενός νέου δρόμου, του αρκεί.
Θα μοιραστεί την θειική φωτιά που καίει τα σωθικά του, όχι ως απόδειξη επιβεβαίωσης, αλλά, ως στάση ζωής που σου μιλάει, λέγοντας σου: -μην φοβάσαι να καείς, αρκεί να είναι με τα δικά σου όνειρα.
Μία δύναμη τον καθοδηγεί συνεχώς και τον προστατεύει -γιατί αυτός ξέρει.
Το παιχνίδι είναι δικό του, πλάθει σχέσεις ζωής και τις τροφοδοτεί με την δύναμη που αναβλύζει από την δική του λάβα ψυχής- έχει αποθέματα για πολλές μάχες.
Μυηθείτε στόν δικό του κόσμο-μας τον καταθέτει με τόλμη, αντισυμβατική διάθεση και όρεξη για συνοδοιπόρους.
Μην φοβάσαι να αγγίξεις τον κόσμο του, είναι και δικός σου πλέον.
Τον Θάνο μπορούμε να τον βρούμε την ίδια ημέρα στην εθνική οδό με το κινητό να δίνει οδηγίες στον οδηγό του φορτηγού της εταιρίας του, που παλεύει με τα εμπόδια σε κάποιο δρομολόγιο παράδοσης, αλλά και στις συμφωνίες με πολυεθνικές να δίνει μαθήματα διεκδίκησης, να μοιράζεται με την ομάδα ανάπτυξης νέα σχέδια επέκτασης και να ακούει προσεκτικά το τμήμα ποιοτικού ελέγχου για θέματα πιστοποίησης.
Να ένα ταλέντο επίκτητο-μην ψάχνετε να το βρείτε σε εγχειρίδια, δεν μαθαίνεις κολύμπι από βιβλίο.
•”Η συγχορδία κινήσεων”
“Ποτέ μην αφήνεις κάτι που πραγματικά θέλεις να κάνεις…Ένας άνθρωπος με μεγάλα όνειρα είναι πιο δυνατός από κάποιον που διαθέτει όλα τα μέσα” (Ρούντολφ Νουρέγιεφ)
Ένα σταθερό μοτίβο απαιτητικών διεκδικήσεων της επιχειρηματικής ζωής του, είναι μια καθημερινή συγχορδία κινήσεων που απογειώνουν την πραγματικότητα με τους δικούς του όρους- και μπορεί να αποτυπωθεί με τα παραπάνω λόγια.Τολμηρό; Ίσως …αλλά και τόσο ανθρώπινο. Και εάν αναρωτηθείτε για την σχέση ενός βιρτουόζου του χορού με τον χορό ενεργειών που συνθέτουν την επιτυχία μιας εταιρίας, μία προσεκτική ανάγνωση της πορείας του θα τεκμηριώσει την αναφορά και θα σας πείσει.
Προσοχή: ανάγνωση ακατάλληλη για απλούς επισκέπτες
Το βλέμμα του είναι η αρχή μιας ιλιγγιώδους πορείας, βλέπεις μέσα του μια σειρά από μάχες- δεν σε κοιτάζει, σε διαβάζει.
Το μέτωπο καθαρό, χωρίς αυλακιές, δεν προδιαθέτει για την μαχητική πορεία ζωής και ό,τι θα ακολουθήσει.
Τα μάτια υγρά, σε απευθείας σύνδεση με την ψυχή του, όπως η ζωή του, μια ευθεία γραμμή αμφισβήτησης κανόνων.
Αυτός ο άνθρωπος γεννάει μάχες, οι λέξεις του είναι κομμάτια μάχης σε live μετάδοση, μυρίζει καπνό, στα μάτια του ένα αμυδρό ίχνος γλυκιάς κούρασης.
Αφεθείτε πάνω του, μαζί του ο πόλεμος της ζωής είναι παιχνιδάκι…Σήμερα θα σας μεταμορφώσει ένας πολεμιστής του επιχειρείν με ένστικτο νικητή.
Είστε έτοιμοι; Εάν ναι συνεχίστε.
Σας τον παραδίδω-με μία επισήμανση: στο τέλος της ανάγνωσης θα είστε άλλοι άνθρωποι.
Προσοχή, η μαγεία των ονείρων του είναι λάβα και η ανάγνωση ακατάλληλη για τυπική επίσκεψη διεκπεραιωτικού χαρακτήρα.
Αληθινές ιστορίες από αληθινούς ανθρώπους-μυρωδιά μάχης, μέρος πρώτο.
Αυτοί είναι οι my way πολεμιστές.
•”Ο υμνητής του ανθρώπινου πνεύματος”
Ο Θάνος Αγγελάκης, Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ, μας καλεί στην χώρα του Κάνω Κάτι.
Πατρίδα του είναι τα όνειρα του και το όραμα του.
Εδώ δεν χρειάζεται διαβατήριο εισόδου-το απαραίτητο διαβατήριο εισόδου είναι ενσωματωμένο στην καρδιά, κυλάει στις φλέβες, και είναι γραμμένο στο DNA κάθε μαχητή της ζωής: πίστη, πάθος και αποφασιστικότητα.
Γιατί όπως μου εξηγεί: “ Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στην ζωή τους θέλουν να κάνουν κάτι και υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι στην ζωή τους θέλουν να γίνουν κάτι. Αυτό που ενδιέφερε εμένα ήταν να κάνω απλά κάτι. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα-οτι δέν έχεις τέλος. Μέχρι να φύγεις απο την ζωή μονίμως θα κάνεις κάτι. Όταν θέλεις να γίνεις κάτι θεωρώ ότι αφενός θα αποτύχεις και αφετέρου είσαι κενός και ματαιόδοξος. Ωραία θα γίνεις κάτι, και μετά τι; θα σταματήσεις; Άρα σταματάς, έχεις βάλει μια οροφή, ένα ταβάνι”
“ Δεν είναι κατόρθωμα ότι δούλεψα και τώρα είμαι στην καγιέν”
Ο Θάνος με αφορμή ένα περιστατικό και μία έκφραση, συνδέει δύο αντίθετους κόσμους για να αντιπαραβάλει την φιλοσοφία ζωής του που τον έχει διαποτίσει.
“ Ακούω να λέγεται κατά κόρον η έκφραση “δουλεύω σκληρά”. Δεν είναι κατόρθωμα ότι δούλεψα και τώρα είμαι στην καγιέν. Αυτό το κατόρθωμα το να δουλεύεις, το κάνουνε 2-3 εκατομμύρια άνθρωποι κάθε πρωί, άρα το θεωρώ θράσος και έπαρση, να λέγεται από διαφόρους οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα, δεν είναι στοιχείο που σε διαφοροποιεί και άλλοι δουλεύουν το ίδιο και πιο σκληρά”
Η εικόνα του περιστατικού είναι οι φιγούρες ανθρώπων, άγρια χαράματα, σε στάση λεωφορείων στην Εθνική Οδό, όταν στα καθημερινά δρομολόγια του προς την έδρα της εταιρίας του, τους βλέπει και ορισμένοι είναι ίσως και εργαζόμενοί του. Σκύβει το κεφάλι, ένα χαμόγελο και το προσωπικό του αυτοκίνητο γεμίζει όσους μπορεί να αντέξει – μία συνειδητή ενέργεια ενός επιχειρηματία που σκέπτεται και δρα διαφορετικά.
Μία κληρονομιά: δεν υπάρχουν όρια
H συνέχεια της κουβέντας μας πιάνει το νήμα μίας πορείας δύο ανθρώπων, του πατέρα κυρίου Νίκου και της κυρίας Παναγιώτας, που βρέθηκαν στην Εύβοια, γνωρίσθηκαν και δημιούργησαν μια οικογένεια με πέντε παιδιά, τρεις κόρες και τα δίδυμα αγόρια.
“ Δουλεύω από 10 χρονών γιατί ο πατέρας μου μας έβαλε στα βαθιά από νωρίς.
Μας έμαθε να μην γνωρίζουμε όρια και αυτή είναι η κληρονομιά που μας έδωσε.
Μας μάθανε να δουλεύουμε, μας μάθανε να ζούμε για να κάνουμε κάτι.
Να μην σπαταλάμε την καθημερινότητα μας πίνοντας καφέδες ή χαζεύοντας.
Θα μπορούσαμε να τα κάνουμε και αυτά με την σχετικά άνετη οικονομική κατάσταση που είχαμε αλλά δεν μπορούσαμε να ζήσουμε έτσι.
Αγαπάμε την καθημερινότητα μας.
Άλλωστε ευτυχία τι είναι; η σταθερά καλή διάθεση κάθε ημέρα. Ποιος την προσφέρει αυτή; Η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, τα παιδιά σου και σίγουρα η δουλειά σου.
Θυμάμαι ότι την δεκαετία του 80 η μητέρα μου μας έπαιρνε μαζί της στην λαική αγορά. Εκεί πουλούσαμε φιστίκια και ελιές. Απο αυτά έβγαζε τα έξοδα του σπιτιού και ό,τι περίσσευε τα επένδυε ενισχύοντας το κοινό ταμείο με τον πατέρα μου. Επίσης ό,τι χρήματα κέρδιζε ο πατέρας μου από την παραγωγή του κοτόπουλου τα επένδυε συνεχώς στην ανάπτυξη νέων πτηνοτροφείων. Αυτά μας έδωσαν την ώθηση, δεν ξεκινήσαμε με δάνεια. Ίσως μια από τις ελάχιστες μεγάλες εταιρίες σήμερα που δεν ξεκίνησαν με δάνεια.
Το 1982 η μητέρα μου αποφάσισε να μπει στο εμπόριο κοτόπουλων-η μοναδική γυναίκα έμπορος στην Ελλάδα- για να μην υπάρχει εκμετάλλευση της παραγωγής του πατέρα μου από τρίτους και να προστατεύσει και το κοινό οικογενειακό ταμείο.
Η μοναδική ερώτηση του πατέρα μου ήταν εάν θα άντεχε τον σκληρό κόσμο του εμπορίου, και η απάντηση της ήταν : “Mην σε νοιάζει, θα τα καταφέρω”.
Η σκληρόπετση κυρία Παναγιώτα, επιβεβαίωσε με την επιτυχία του όλου εγχειρήματος τελικά ότι ήταν μια γεννημένη έμπορος.
Άλλο στόχος, άλλο όραμα. Μην τα μπερδεύεις.
Θυμάται χαρακτηριστικά όταν σε μία συζήτηση που είχε με την μητέρα του της ανέφερε ότι “αυτό που οραματίζομαι το πετυχαίνω”, του είπε ότι “και εγώ έτσι είμαι, οραματίζομαι κάτι και το τρέχω” για να επισημάνει, συνεχίζοντας την συζήτηση μας, την διαφορά του “άλλο είναι οι στόχοι και άλλο το όραμα.
Ο στόχος έχει ταβάνι,ενω το όραμα είναι κάτι άυλο, είναι κάτι που σε οδηγεί κάπου και συνεχίζεις να το χτίζεις.
Το πού θα καταλήξει δεν το ξέρεις, εάν θα βάλεις ποτέ την σκεπή σου στο οικοδόμημα σου για να το τελειώσεις δεν το γνωρίζεις, απλά ξεκινάς.
Είναι ένας προορισμός, είναι μία διαδρομή, την διαδρομή αυτήν αγαπάς όχι το τέλος.
Είναι αυτό που είπα στην αρχή της κουβέντας μας, εάν θέλεις να γίνεις κάτι ή να κάνεις κάτι.
Εάν θέλεις να γίνεις κάτι, κοιτάς το τέλος της διαδρομής, εάν θέλεις να κάνεις κάτι, κοιτάς μόνο την διαδρομή.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι φτασμένοι άνθρωποι από όλους τους χώρους, δεν γνωρίζουν ποιοι είναι ως προσωπικότητες, δεν έχουν συναίσθηση ούτε καν ποιοι είναι, σε κάποια ηλικία που έρχονται ίσως ακόμη και τα βραβεία και η αναγνώριση. Δεν έχουν αντιληφθεί το πόσο ψηλά είναι. Και αυτό γιατί δεν έχουν βάλει την στέγη ακόμη.Αυτο που τους ενδιαφέρει δεν είναι ο προορισμός, είναι η διαδρομή”.
•”Ο προορισμός είναι η δουλειά”
“Από μικρό παιδί εγώ και ο αδελφός μου, όλα τα καλοκαίρια δουλεύαμε ως εργάτες στο πτηνοτροφείο, αργότερα στα 11 χρόνια μου έμαθα να οδηγώ και αυτοκίνητο, στα 13 μου οδηγούσα και φορτηγά. Το 1987 ξεκίνησα βοηθώντας την μητέρα μου στο εμπόριο, πηγαίναμε στα σφαγεία μαζί κάθε Σαββατοκύριακο. Πάντα μία φωνή μέσα μου μου έλεγε ότι ο προορισμός μου είναι η δουλειά. Οραματιζόμουνα χωρίς να έχω κάποια εχέγγυα στα χέρια μου, κάποια δείγματα γραφής ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε εργοστάσιο δικό μας, να δημιουργήσουμε ένα προφίλ και μία κουλτούρα μίας σύγχρονης εταιρίας, μία θετική εικόνα στον κόσμο για το όνομα μας. Δεν έχει σημασία το τι είναι αυτό, κοτόπουλο ή ρούχο, αναπτήρες ή κρασί, το αντικείμενο απλά είναι το εργαλείο που θα σε βοηθήσει να υλοποιήσεις αυτό που θέλεις να κάνεις. Για έναν ζωγράφο αυτά τα εργαλεία είναι τα πινέλα του, οι μπογιές του και ο καμβάς του. Για τον ποιητή είναι η πένα του και το χαρτί. Για εμένα ήταν το κοτόπουλο, η παραγωγή και η μονάδα του εργοστασίου”
Η ζωή είναι ένα κουτί με δώρα
Με ιδιαίτερη συγκίνηση αναφέρεται στην φιλόλογο του την κυρία Ράνια Δημητρίου, η οποία τον μύησε στην δημιουργική σκέψη και στον κόσμο του πνεύματος.
“Από τον πατέρα μου είχα μια εικόνα της ζωής που περιείχε μόνο δουλειά και τίποτε άλλο και η Ράνια μου δίδαξε ότι η ζωή είναι ένα κουτί, ένα δώρο, το οποίο καλείσαι εσύ να το ανοίξεις, και το οποίο όταν το ανοίξεις δεν ξέρεις πόσα και τι δώρα θα βρεις μέσα.
Τα δώρα αυτά είναι δικά σου, είναι κομμάτια του εαυτού σου, τα οποία δεν ξέρεις καν ότι σου ανήκουν. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε το δικαίωμα και την δυνατότητα, εάν εμείς το θελήσουμε, να ανακαλύψουμε πράγματα για τον εαυτό μας, πράγματα που ούτε καν φανταζόμαστε ότι υπήρχαν μέσα μας. Αρκεί να το θελήσουμε.
Το τίμημα που πληρώνουμε για την ανακάλυψη αυτή; η σκληρή δουλειά.
Με απαραίτητη και την στοιχειώδη αντίληψη του τι σου συμβαίνει, την καλλιέργεια και την παιδεία στην ουσία της, που τα παρέχει η μόρφωση- γιατί άλλο αγράμματος άλλο αμόρφωτος, σίγουρα όλοι οι άνθρωποι είναι μορφωμένοι, μέσα από αυτό επιβιώνουν και ζουν”.
•”Η αρχή είναι η φτώχια”
“ Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν πολύ φτωχοί, άνθρωποι της κατοχής ουσιαστικά με τα βιώματα που φέρει αυτό. Ξεκινήσανε με πολύ κόπο την ζωή τους, αυτοδημιούργητοι”.
Ο Θάνος κομπιάζει, διακριτικός και με σεμνότητα αλλάζει θέμα -εγώ αμήχανος κοιτάω αλλού.
Για τα μάτια δεν λένε ότι είναι ο καθρέφτης της ψυχής; για τα υγρά μάτια του Θάνου θα έλεγα ότι είναι τα δάκρυα της σιωπής από εκατό εικόνες μιας μάχης.
Την κέρδισε, με κατάθεση ψυχής.Τροπαιούχος;ναί.’Επαρση; δεν υπάρχει στο πλούσιο λεξιλόγιο του.
Κατηγορηματικά σεμνός ναι, αυτό είναι και το ψυχολογικό του πλεονέκτημα που τον έσωσε τόσες φορές.
Πόση δύναμη χρειάζεται ένας άνθρωπος να αποκαλυφθεί μπροστά σου, χωρίς την έπαρση του εκ του ασφαλούς, το προστατευτικό κουκούλι -αυτή η πανοπλία των αδύνατων τελικά -που σε αποκοιμίζει γλυκά;
Με βαθιά ανθρώπινη συναισθηματική ευφυΐα που σε αγγίζει ολοκληρωτικά, αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι μίας οικογενειακής επιχείρησης που κατάφερε και έκανε την διαφορά με πλήθος καινοτόμων προϊόντων.
H πατρίδα των αναμνήσεων του, έχει χαρίσει στον Θάνο Αγγελάκη μία προωθητική δύναμη απλότητας και ειλικρίνειας, έχει μεταλλάξει την νοσταλγία σε αμάλγαμα ονείρων και μας το χαρίζει απλόχερα.
Η νοσταλγία είναι ένα βαθύ συναίσθημα -το να το μοιράζεσαι, να το επικοινωνείς προϋποθέτει εικόνες ζωής που έχουν αφήσει το άρωμα τους, ένα αποτύπωμα ονειρικό.
Δεκαετία του 70 και ψώνια από παζάρι, η μαμά Παναγιώτα να προσπαθεί να κρατήσει τις τσάντες με τα τρόφιμα, σκληραγωγημένη γυναίκα μαθημένη στα δύσκολα, γέννημα θρέμμα της Εύβοιας, με τον πατέρα κυρ Νίκο να κρατάει από το χέρι τα παιδιά.
Ο Θάνος με κοντό παντελονάκι, πέδιλα πολυφορεμένα για όλες τις εποχές, γόνατα ματωμένα από ατελείωτο παιχνίδι στην γειτονιά, κουρεμένος γουλί, να περιεργάζεται και να γεμίζει το μυαλό του από μυρωδιές εμπορίου, με μάτια κεραία να συλλαμβάνει συναλλαγές ανθρώπων με ιερή τελετουργία και προσήλωση.
Κατόπιν η επιστροφή στο σπίτι μια γιορτή για όλους, γιατί το σπίτι γέμιζε με τρόφιμα αλλά και με το κρέας έστω και για μία φορά την εβδομάδα.
Τον χειμώνα μία στέγη που, όταν έβρεχε, έσταζε και οι κουρελούδες που μεταφέρουν τα παιδιά για να προφυλαχθούν μετασχηματίζεται σε αυθόρμητο παιχνίδι.
Ένα σπίτι χωρίς πλακάκια αλλά να…, κάτι ακούγεται, είναι γέλια, μία αφορμή η έλλειψη, και ο πλούτος της ψυχής τους αρχίζει το παιχνίδι και μεταμορφώνει το φτωχόσπιτο σε ευλογία έξω από την αυλή του θεού -ναι, η παιδική φαντασία μπορεί να νικήσει την σκληρή πραγματικότητα.
Για να καταφέρει σήμερα να την μετατρέψει σε καταλύτη που επιτάχυνε μία πορεία ανοδική με απέραντη ταπεινότητα και βαθιά δυσεύρετα ανθρώπινα συναισθήματα.
Μνήμες μίας ευλογημένης ζωής, πού έφθασαν σήμερα μετά από μια ιλιγγιώδη πορεία αντάξια ενός θρυλικού προτύπου απαράμιλλης πίστης στην δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, να στηρίζουν μία επιχείρηση που με την σειρά της καταφέρνει να δίνει ψωμί σε εκατοντάδες οικογένειες-εάν αυτό δεν είναι ευλογία, τότε τι είναι;
•”Ο ύμνος στην ανθρώπινη δύναμη από έναν επιχειρηματία-ανθρωπιστή-
“Ζήσε με τις μάχες που έχεις κερδίσει”
“Όλοι οι άνθρωποι έχουμε στιγμές στη ζωή μας στις οποίες έχουμε χάσει την μάχη και στιγμές που κερδίσαμε.
Εάν κάτσουμε και αναλογιστούμε πόσες είναι αυτές, εν τέλει δεν προκύπτει κάποιο συμπέρασμα εάν είμαστε κερδισμένοι ή χαμένοι.
Θα συναντήσουμε ανθρώπους οι οποίοι θα πούνε εγώ είμαι ο χαμένος της ζωής.
Εάν αυτό το προσμετρήσεις -τις χαμένες στιγμές και τις κερδισμένες του -πάλι δεν βγάζεις συμπέρασμα.
Και εν τέλει πρέπει να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα: ότι αυτός ο άνθρωπος έχει αποφασίσει υποσυνείδητα να συμπορευθεί στη ζωή του με τις μάχες που έχει χάσει.
Και υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι ζούνε και συμπορεύονται με τις μάχες που έχουν κερδίσει.
Έτσι λοιπόν μπορεί να είναι λαβωμένοι, μπορεί να είναι τραυματισμένοι, μπορεί να είναι χτυπημένοι αλλά είναι ευτυχισμένοι.
Γιατί λένε ότι εγώ σε αυτή τη ζωή έχω κερδίσει δύο μάχες, έχω χάσει είκοσι, αλλά εγώ ζω με αυτές τις δύο μάχες που έχω κερδίσει και προχωρώ, και πηγαίνω στην τρίτη μάχη που θέλω να κερδίσω, θα παλέψω άλλες δέκα, μπορεί να κερδίσω την μία, την μία θα κρατήσω, οι άλλες εννέα απλά θα μου μείνουνε ως ένα απόσταγμα εμπειρίας και γνώσης. Καί πάλι και αυτό θετικό, και αυτό πάλι με βοηθάει.
Το συμπέρασμα; Πρέπει να πολεμάμε. Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας δεν πάμε πουθενά”
Ο κόκκος της άμμου
Στην ερώτηση για τους νέους που έχουν όνειρα και θέλουν να παλέψουν και να δημιουργήσουν, η πρώτη του αντίδραση είναι “δεν θα απαντήσω με ουτοπίες” και συνεχίζει:
“ Όλα αυτά που ανέφερα προηγουμένως ισχύουν κυρίως για τους νέους, που πρέπει να καταλάβουν ένα πράγμα. Η κατάσταση με την Ελλάδα που μας είχαν επιβάλει είχε και την δική μας συμμετοχή-αυτό όμως είναι πλέον παρελθόν. Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε όλοι. Όπως ως μονάδες και ως οντότητες ανεξάρτητες, ως ο κόκκος τής άμμου, δημιουργήσαμε έναν ωκεανό ο οποίος χαρτογραφήθηκε και έφερε ένα αποτέλεσμα αρνητικό, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πρέπει να δουλέψουμε και να λειτουργήσουμε ως αυτόνομες μονάδες, οντότητες, ως ο κόκκος της άμμου, όπου όμως εάν όλοι αυτοί οι κόκκοι έχουν ένα κοινό στόχο και μία κοινή πορεία θα γίνει πάλι ο ωκεανός που θέλουμε εμείς να ζήσουμε. Θα πρέπει να κάνουμε δύο -τρία πράγματα απλά και θα τα περιγράψω σε μία μικρή ιστορία παρακάτω. Θα πρέπει εμείς να μάθουμε να μην βάζουμε όρια στις δυνατότητες μας, να πιστεύουμε στις δυνάμεις μας, όσο και να θέλουν να μας πούνε και να μας πείσουν ότι είμαστε έρμαια των συνθηκών, εμείς πρέπει να τους αποδείξουμε ότι δεν είμαστε έρμαια αυτών που μας επιβάλλουν κάποιες εξωτερικές δυνάμεις, αλλά είμαστε αυτοί οι οποίοι θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες και τα δεδομένα που θέλουμε εμείς οι ίδιοι να ζήσουμε.Ανάμεσα σε τόσο δυνατές οικονομικές δυνάμεις με αρνητική πολλές φορές διάθεση προς την Ελλάδα, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς πώς μπορούμε να το πετύχουμε αυτό, πως θα αντιμετωπίσουμε αυτές τις υπερδυνάμεις για να επιβάλλουμε τις δικές μας απόψεις και προσεγγίσεις στο οικονομικό περιβάλλον που θα ζήσουμε;”
“Σπάσε το κατεστημένο του δεν μπορώ. Μπορείς”
“ Όταν ο Γαλιλαίος είπε ότι η γη είναι στρογγυλή τον πέρασαν για τρελό.
Όταν οι αδελφοί Ράιτ είπαν ότι θα πετάξουν τους πέρασαν για τρελούς.
Όταν διάφοροι φιλόσοφοι μιλούσαν για το Διάστημα και ότι κάποτε θα το κατακτήσουμε τους περνούσαν για τρελούς.
Έχει αποδείξει ο άνθρωπος ότι έχει την δύναμη απέναντι στον όγκο και στις δυνάμεις της φύσης να επιβληθεί-πόσο μάλλον σε άλλες δυνάμεις ανθρώπινες, γιατί άνθρωποι είναι αυτοί που κινούν αυτά τα νήματα.
Το μόνο λοιπόν που μένει πολύ απλά, όσο και να φαντάζει ουτοπικό ή απλό, είναι ότι είμαστε άνθρωποι και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους όρους των δυνάμεων ή της φύσης ή των δικών μας ψυχολογικών δυνάμεων και να επιβαλλόμαστε.
Να πιστέψουμε λοιπόν και πάλι στις δυνάμεις μας και να σπάσουμε αυτό το κατεστημένο που μας επιβάλει το ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση”.
•“Ναι παιδί μου, θα γίνεις…”
Η ιστορία που μου περιγράφει μιλάει για “μία ενδεκαμελή οικογένεια Φιλιππινέζων οι οποίοι ζούνε μέσα στην λάσπη και την φτώχια. Το ένα παιδάκι από τα έντεκα έλεγε στην γιαγιά του “ εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός.” Σε τι περιβάλλον ζούσε; Στις Φιλιππίνες, πριν 40 χρόνια, που δεν υπήρχε ούτε σχολείο oύτε πανεπιστήμιο. Με τι χρήματα θα πήγαινε να ταξιδέψει οπουδήποτε αλλού, να σπουδάσει και να γίνει γιατρός; Η γιαγιά τού έλεγε “ Nαι παιδί μου, θα γίνεις γιατρός” Μεγαλώνοντας το παιδί το επαναλάμβανε “ Γιαγιά, εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός”.
Η απάντηση της γιαγιάς η ίδια “ Ναι, παιδί μου, θα γίνεις γιατρός” Το παιδί λοιπόν πήγε στο Μαιάμι, έσπασε τα μούτρα του, τον απορρίψανε τρία Πανεπιστήμια, εισέπραξε τρία Όχι, έπλενε πιάτα και έκανε λάντζα για να επιβιώσει. Τόν δέχθηκαν όμως τελικά σε ένα Πανεπιστήμιο, πάλεψε, δέχθηκε όλα τα πυρά τού κόσμου και της τοπικής κοινωνίας και σήμερα αυτός ο άνθρωπος ζει στο Μαιάμι,έχει το δικό του ιατρείο και την οικογένεια του. Τα υπόλοιπα δέκα αδέλφια του είναι στις Φιλιππίνες μέσα στην ίδια καλύβα που ζούσανε από τότε.”
“Δες τι μπορείς να φτιάξεις εσύ ο ίδιος. Ρώτα τους παλιούς”
“ Τι δείχνει η ιστορία αυτή; Ότι όλοι οι άνθρωποι, αρκεί να το πιστέψουν και να το θέλουν πολύ, έχουν την δυνατότητα να κάνουν πράγματα. Για να το πω πιο απλά; Ωραία, δεν βρήκαμε θέση στο Δημόσιο, μπορούμε να πάμε στην ελληνική περιφέρεια και να γίνουμε αγρότες. Θα το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση εγώ, ακόμη και ως βοσκός, εάν πτωχεύσουμε. Δες τι μπορείς να φτιάξεις εσύ ο ίδιος. Μπορείς. Μπορέσαν οι γονείς μας. Μπορέσαν οι παππούδες μας που ζούσαν στο χώμα, στην λάσπη. Με αυτά τα μέσα χτίσανε μια Ελλάδα δυνατή η οποία καταστράφηκε από “ τα ταλέντα “ της μεταπολίτευσης.Εμείς οι νέοι των 20, των 30 και 40 χρόνων καλούμαστε να επωμισθούμε αυτό το χρέος που μας αφήσανε, την αρνητική κληρονομιά. Ας έρθουμε λοιπόν στην μάχη όλοι, με πίστη ότι οφείλουμε και έχουμε χρέος να δουλέψουμε για να φέρουμε έναν νέο δρόμο. Το κάναμε στο παρελθόν. Είναι ώρα να το ξανακάνουμε.
Θυμήσου: Ο κόκκος της άμμου.
Ο καθένας από την μεριά του να στοχεύσει στα ιδανικά του, να αναθεωρήσει τα ιδανικά του,να δουλέψει και να εργασθεί όπως κάνανε οι γονείς μας.
Η ιστορία είναι δίπλα μας. Ρωτήστε τους. Πώς δουλέψανε, τι κάνανε οι σημερινοί 70αρηδες, όταν δεν υπήρχε δημόσιο, δεν υπήρχαν δάνεια;
Ας πάψουμε εμείς οι ίδιοι να πιστεύουμε στο βόλεμα που μας παρέχουν τα κόμματα και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας γιατί μέχρι σήμερα την είχαμε παραδώσει σε χέρια άλλων”.
•”Xρονιά 1992,πιτσιρικάς ετών 22,η ιστορία αρχίζει”
Ο Θάνος,το 1992 είναι ένας ατίθασος νέος 22 ετών, που αποφασίζει να μην παρατήσει στην μοίρα τους τους ανθρώπους του και την οικογενειακή επιχείρηση. Βάζει τον εαυτό του μπροστά σε έναν καθρέφτη και τον ρωτάει τι θέλει να κάνει, με τι θα είναι ευτυχισμένος.
Το δίλημμα; Εάν θα πρέπει να συνεχίσει στην δουλειά των γονιών του που υπήρχε τότε με όρους οικοτεχνίας ή να φύγει γιατί δεν τον εκφράζει. Ήδη το 1993 η “Αγγελάκης” έπρεπε να πετάξει, ήταν το κρίσιμο σημείο, ένα σταυροδρόμι που έπρεπε να ανέβει στο τρένο ή να το αφήσει να φύγει.Χωρίς ιδιαίτερα όπλα καλείται να αποφασίσει εάν είναι εύκολο να κάνει κάτι από το μηδέν ή από το μείον μηδέν όπως χαρακτηριστικά μου αναφέρει.
“ Το εργοστάσιο δεν είναι το ακίνητο που πας κάθε μήνα να εισπράξεις το ενοίκιο. Για να δουλέψει, θέλει το αίμα το δικό σου κυριολεκτικά.Έπρεπε να αντιμετωπίσω μια αναχρονιστική κουλτούρα η οποία δεν με εξέφραζε, παλαιολιθική αντίληψη του επιχειρείν με ερασιτεχνισμούς, με δύο γονείς γαλουχημένους με κουλτούρα εμπόρου και παραγωγού και καμία σχέση με βιομηχανία, οράματα και στρατηγικές.Φαντάζει αδύνατο. Πρέπει να εξελιχθείς σαν οργανισμός και νοοτροπία. Ετσι ξεκίνησα να δουλεύω και να σπουδάζω παράλληλα μετά την διακοπή του στρατού. Τα έβαλα στην ουσία με ένα παλιρροϊκό κύμα”
Πήγε κόντρα σε ένα τσουνάμι που σάρωνε τα πάντα, εκτός από την θέληση του να αλλάξει.
“Πωλητές και εισπράκτορες το πρωί με τον αδελφό μου, χωρίς την παρουσία του οποίου δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε, το βράδυ να φορτώνουμε τις παραγγελίες στα φορτηγά, και ταυτόχρονα να παρακολουθώ τις νέες μακέτες για να προσδιορίσουμε την νέα εικόνα του τυποποιημένου κοτόπουλου” θα ολοκληρώσει ο Θάνος, δίνοντας το περίγραμμα μιας επικής μάχης που θα ακολουθούσε.
Το αίσθημα ευθύνης
Από ένα αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος κόντρα στο κύμα της άρνησης των γονέων του για στοιχειώδη εκσυγχρονισμό, διάβασε από νωρίς την φορά των πραγμάτων και είδε το αναδυόμενο, ισχυρό κανάλι του οργανωμένου λιανεμπορίου και των καταστημάτων της οργανωμένης μαζικής εστίασης χωρίς να υποτιμάει τα υπόλοιπα σημεία διανομής. Οι εξελίξεις έβλεπε όμως ότι οδηγούσαν εκεί. Ο αγώνας επέκτασης μεριδίων και δημιουργίας σχέσεων με όλες τις μεγάλες αλυσίδες σουπερ μάρκετ είναι αποκαλυπτικός της άμεσης αποδοχής, αυτού που ορίζεται ως επιβεβαίωση. Τα υποδέχονται άμεσα και βρίσκουν τον δρόμο τους στις προθήκες των ψυγείων τους.
Ο ίδιος αναφέρει ότι “πάντα πίστευα στην διαφοροποίηση και στην ποιότητα, και λόγω χαρακτήρα μου αρέσουν τα δύσκολα. Για να χτίσεις μια στρατηγική διαφοροποίηση σε μία εταιρία σου παίρνει χρόνια, για να χτίσεις μια στρατηγική τιμής θέλεις ένα λεπτό, για να χτίσεις ένα προϊόν premium θέλεις 4 με 5 χρόνια, εμένα μου πήρε 10 χρόνια για να χτίσω την διαφορά που να είναι αντιληπτή, oρατή και άμεσα αναγνωρίσιμη”
Το ψυχολογικό πλεονέκτημα
Ένας επιχειρηματίας σε διαρκή εγρήγορση, που έχει βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο αρκετές φορές, πόσες πιθανότητες έχει να γυρίσει το παιχνίδι; Εάν έχει ξεκινήσει από εργάτης, έχει γίνει οδηγός, έχει κάνει τον διανομέα από Ωρωπό μέχρι Λιβαδιά και από Αθήνα μέχρι …ΤΕΙ για να παρακολουθήσει τα μαθήματα του, έχει κόψει το χέρι του σε ένα αποφασιστικό όχι του πατέρα του στην συνέχιση των σπουδών του γιατί πίστευε ότι θα ερήμωνε το εργοστάσιο, εάν λέγεται Θάνος Αγγελάκης τότε η ζωή αποδεικνύει ότι μπορεί.
Άλλωστε το είχε αναφέρει και ο Ο.Τσώρτσιλ με την θρυλική ρήση του: “ Ποτέ.Ποτέ.Ποτέ μην υποχωρείς”.
Ο πολυμήχανος Οδυσσέας της Εύβοιας
Το απέδειξε σε ένα ρεσιτάλ γρήγορων αντανακλαστικών, που θα γίνει “υπόδειγμα μελέτης” σε πανεπιστήμια, με μάρτυρα τον Κ.Ξυδά υπεύθυνο της Α-Β Βασιλόπουλος.Τι είχε συμβεί; H πρώτη ανταπόκριση του κόσμου στο προϊόν δεν ήταν η αναμενόμενη λόγω των ήδη καθιερωμένων τότε ανταγωνιστών της ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ, και μετά από ένα ενημερωτικό τηλέφωνο του κ.Ξυδά για την μη αποδοχή τους,ο Θάνος Αγγελάκης έδρασε ακαριαία, με παροιμιώδη ψυχραιμία, τέλεια οργανωτικά αντανακλαστικά και πλήρη ανατροπή των συμβατικών δεδομένων.
Στο μυαλό του σε καίρια θέση πρωταγωνιστή ήταν ο τελικός κριτής-ο πελάτης καταναλωτής, αυτός έπρεπε να καταλάβει, να γνωρίσει, να δοκιμάσει, και εάν πεισθεί να επιβραβεύσει το προϊόν που πίστευε.
Σε μία πορεία τόσων χρόνων ό ίδιος ήταν ορκισμένος λάτρης της ποιότητας, χωρίς εκπτώσεις στις αρχές που διέπουν την αλυσίδα παραγωγής των προϊόντων του. Καμία απόκλιση από αυτό που όριζε ως αδιαπραγμάτευτη αξία-ποιότητα από το Α έως το Ω.
Εκεί σκέφθηκε να προκαλέσει, με μία επιθετική κίνηση- ορόσημο στην πορεία της εταιρίας του. Άλλωστε εάν προσεγγίσουμε την λέξη “επιθετικός” με μία άλλη ανάγνωση, ο επιθετικός, είναι αυτός που θέλει να έρθει πιο κοντά σου, να σε καταλάβει καλύτερα.
Το σχέδιο με προδιαγραφές τελικής μάχης, ορίζεται ως “ επιλογή γευστικής δοκιμής” και ήταν η απάντηση του, η πρώτη μέσα σε χώρους σουπερ μάρκετ, η πρώτη σε τέτοια κλίμακα. Το ψήσιμο των προϊόντων και η επιτόπια δοκιμή ενθουσιάζει, η γευστική νέα πρόταση καθηλώνει, τα ράφια των ψυγείων αδειάζουν.
Ο καταναλωτής το επιβραβεύει μετά την δοκιμή γιατί είδε brand name, είδε ευελιξία, είδε σεβασμό από μια εταιρία, είδε το καλύτερο δυνατόν προϊόν στην καλύτερη δυνατή τιμή, αναγνώρισε τα κριτήρια μιας ποιοτικής νέας πρότασης, δεν φοβήθηκε.
Η κίνηση του επιβεβαιώνει ότι βλέπει διεξόδους σε περάσματα εκεί που “δεν θα τα είχα δει εάν ήμουν κλεισμένος σε ένα γραφείο” και πράγματι είναι δρόμοι που κάνουν την διαφορά ενός επιχειρηματία από έναν άλλο επιχειρηματία.
•”Ο Φασιανός και ο Λαζάρου συμμέτοχοι στην δράση”
Η σημερινή εικόνα συνεργασιών της ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ περιλαμβάνει το σύνολο των μεγάλων Super market καθώς και αλυσίδων εστίασης, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και αποκλειστικότητες ιδιαίτερα τιμητικές για την φήμη της εταιρίας, καθώς και συνεργασίες με επώνυμα ονόματα που προσθέτουν την δική τους πινελιά στον πίνακα ζωγραφικής του οράματος της ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ.
Ξεχωριστή είναι η ταυτότητα πού αποτύπωσε με το πινέλο του ο Αλέκος Φασιανός, η οποία κοσμεί τις συσκευασίες, και είναι συμμέτοχος στην δράση και την πορεία της. Με τον ίδιο τον Φασιανό να δηλώνει “ ότι την τέχνη πρέπει να την συναντάμε στην καθημερινότητα μας, στην στάση των λεωφορείων, στα σχολεία, η τέχνη είναι για τον δρόμο δεν είναι για τα μουσεία”, η ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ πρωταγωνιστεί στην καθημερινή αισθητική μας.
Το νέο project της ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ “Μυστικές Συνταγές” ακουμπάει στις παλιές παραδοσιακές συνταγές που γνωρίζει η μαμά Παναγιώτα, εκσυγχρονισμένες μετά απο 50 χρόνια ως μαριναρισμένα κοτόπουλα έτοιμα για ψήσιμο, απλοποιεί την ζωή τής απαιτητικής, σύγχρονης νοικοκυράς, και εμπλουτίζεται με την συμβολή του πολυβραβευμένου σεφ Λευτέρη Λαζάρου, ως μόνιμου συμβούλου σε θέματα ανάπτυξης νέων προϊόντων και γευστικών προτάσεων.
Ελαιοπουλάκια σε παγκόσμια πρώτη
Ένα ακόμη προιόν ιδιαίτερα φροντισμένο από το 2008, τα “Ελαιοπουλάκια” αποτελεί στην φαρέτρα της ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ μία προωθητική δύναμη πυρός που εκτοξεύει τις πωλήσεις της, με καθημερινή ανάλυση από εδικούς διατροφολόγους. Παράγεται με ελαιόλαδο παραγωγής Αγγελάκης από τα ελαιόδενδρα της οικογένειας, εμπλουτισμένο με υψηλής διατροφικής αξίας πολυακόρεστα, περιέχει οργανικό σελήνιο που βοηθάει στο θυρεοειδή, στην καλή λειτουργία της καρδιάς, και περιέχει το μισό λίπος από το συμβατικό κοτόπουλο. Πιστοποιημένο με έρευνες σε Ινστιτούτα της Γερμανίας και της Αγγλίας. Ένα λειτουργικό τρόφιμο, το οποίο δεν παράγεται πουθενά στον κόσμο, με τον Θάνο να μου τεκμηριώνει γιατί “ είναι λειτουργικό από άποψη, δεν πιστεύω στο βιολογικό, γιατί το πληρώνει πολύ ακριβά ο καταναλωτής, λόγω προδιαγραφών παραγωγής”.Η σειρά Ελαιοπουλάκια, διαγωνίσθηκε στην Αμερική, ανάμεσα σε χιλιάδες προϊόντα στον τομέα Υγιεινού και Καινοτόμου Προϊόντος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη, είναι πιστοποιημένο από την Agrocert.
Τα brand name ενισχύονται με την προσθήκη του project “ minion κοτοπουλάκι” που έχει φανατικούς οπαδούς, ενισχύοντας την γκάμα εναλλακτικού μαγειρέματος του.
Η ΕΛΓΕΚΑ, το περιβάλλον και ένα Χαμόγελο
Η στρατηγικά στοχευμένη συνεργασία με την ΕΛΓΕΚΑ για την μεταφορά των προϊόντων δεν επιβαρύνουν το προϊόν με κόστη μεταφοράς και ισχυροποιούν την τιμή διάθεσης τους με όφελος για τον καταναλωτή.
Η ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ έχει φροντίσει και το οικολογικό αποτύπωμα της με ιδιαίτερο σεβασμό στην γη που είναι άλλωστε και οι ρίζες της, εφόσον η παραγωγική διαδικασία δεν φέρει καμία περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Σημαντική βοήθεια στο πλαίσιο της ευρύτερης Κοινωνικής Ευθύνης παρέχει και στο Χαμόγελο του Παιδιού στο οποίο είναι και επίτιμος χορηγός ως εταιρία.
Η μοναδική δεύτερη γενιά, μίας μοναδικής ελληνικής οικογενειακής εταιρίας, συνεχίζει να υλοποιεί και να σχεδιάζει σε πείσμα των καιρών, επιβεβαιώνοντας ότι την διαφορά μπορεί να την κάνει τελικά ένα πρόσωπο, βάζοντας την my way υπογραφή του.
•”My Way συμβουλές ζωής”
Η χρήσιμη και η άχρηστη εμπειρία και τα χλμ. που κάνεις έχει σημασία σε ποιό δρόμο γίνονται
“Εάν έχουμε έναν άνθρωπο που έχει διανύσει μία απόσταση στη ζωή του, και την παρομοιάσω με τα χρόνια της ζωής μας και τις εμπειρίες μας, υπάρχει μια τεράστια διαφορά εάν έχει διανύσει 50.000 χλμ. σε μία ευθεία γραμμή άρα έχει δει πράγματα, έχει πάει σε άλλες χώρες, πλανήτες και κόσμους, ή εάν έχει κάνει τα χλμ. σε ένα απλό κύκλο όπου έχει δει μόνο τον εαυτό του. Και στον κύκλο γράφεις χλμ. αλλά παραμένεις αδαής και ανόητος.
Όλοι οι νέοι διαθέτουν μια υγιή έπαρση, την έπαρση της ανατροπής, η οποία είναι στο χέρι τους εάν θα τους οδηγήσει μπροστά ή πίσω, με την προϋπόθεση να ακούνε και τους παλιούς -έχουν να δώσουν πράγματα και αυτοί”
Αγάπησε τα παλιά πράγματα- σε οδηγεί σε κάτι ανώτερο, στους ανθρώπους
“Στο Μοναστηράκι σε μία επίσκεψη μου, είδα έναν παππού -αγράμματο και μορφωμένο όπως αποδείχθηκε- που πουλούσε χαλιά. Ήθελα να αγοράσω και τον ρώτησα πόσο παλιά είναι. Τον ρώτησα πέντε φορές το ίδιο και μου απάντησε πέντε φορές “μπράβο αγόρι μου”. Στο τέλος του είπα αφού δεν με γνωρίζει, δεν με ξέρει καν ως ποιόν ανθρώπου γιατί μου λέει συνεχώς μπράβο και η απάντηση του παππού με σημαδεύει μέχρι τώρα :“ Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάνε τα παλιά πράγματα παιδί μου, αγαπούνε τους ανθρώπους”.
Μάθε να ακούς- είναι τέχνη
“Αφού μάθεις να ακούς, σημαίνει ότι μετριάζεις την έπαρση σου, και το ισοπεδωτικό στιλ αντιμετώπισης της ζωής”.
Κάνε κάτι- μην γίνεις κάτι
“Είσαι πιο ανατρεπτικός έτσι και αφήνεις το δικό σου αποτύπωμα πιο καθαρά.
Οι γονείς μου μου διδάξανε ηθική, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, υπερηφάνια,και μας τα διδάξανε με την ζωή τους την ίδια όχι με τα λόγια,γι’ αυτό και τα αφομοιώσαμε”.
Η υγιής σύγκρουση είναι στο πρόγραμμα- θωρακίσου και επέμενε
“Οι ίδιοι οι γονείς μας φτιάξανε ανθρώπους δυνατούς, δυναμικούς και ανεξάρτητους αλλά δεν μέτρησαν ότι αυτοί οι άνθρωποι μετά δεν ελέγχονται”.
Η γνώση είναι γύρω μας
“Τα βιβλία είναι ένα κομμάτι από το πάζλ-τα βιβλία και η γνώση που έχει γραφεί απλά περιμένει την ώρα της για να ανατραπεί. Η γνώση είναι σαν το τρεχούμενο νερό, άρα όσο δεν μένει στάσιμη και ανατρέπεται συνεχώς είναι υγιής, είναι καθαρή. Όταν το νερό λιμνάσει, θα μυρίσει. Η γνώση είναι το σκαλοπάτι για να πας παραπάνω-όλοι οι νέοι πρέπει να το θυμούνται”.
Eίναι δίπλα σου, γύρνα κεφάλι
“ Το ναι από το όχι, η ευτυχία από τη δυστυχία, βρίσκονται ακριβώς δίπλα, απλά έχουν γυρισμένες πλάτες, γύρισε το κεφάλι σου και θα τις αντικρίσεις”.
