Δύο χρόνια μετά τα Τέμπη – Να μην αφήσουμε τη λήθη να επισκιάσει την αλήθεια
Το βάρος της ευθύνης δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια αναφορά ή σε έναν τεχνικό φάκελο. Είναι ηθικό και πολιτικό
Η κοινωνία δεν έχει πάψει να ζητά απαντήσεις. Όχι μόνο για τις τεχνικές λεπτομέρειες, όχι μόνο για τις ακριβείς χημικές συνθέσεις και τις συνθήκες που οδήγησαν στο δυστύχημα, αλλά για κάτι βαθύτερο: για το πώς φτάσαμε εδώ. Γιατί οι ζωές χάθηκαν τόσο άδικα και ποιος ευθύνεται για την αλυσίδα λαθών που οδήγησε σε μια τέτοια τραγωδία.
Δύο χρόνια μετά την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών, η πληγή παραμένει ανοικτή και αιμορραγούσα, όχι μόνο για τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η θλίψη και η οργή έχουν μετατραπεί σε ένα διαρκές αίτημα για δικαιοσύνη, διαφάνεια και λογοδοσία. Ωστόσο, η αίσθηση ότι οι απαντήσεις καθυστερούν και ότι η κάθαρση παραμένει μακρινή, βαθαίνει τη δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς και τη διαχείριση κρίσεων.
Η τραγωδία αυτή δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα μιας σειράς τεχνικών ή ανθρώπινων λαθών. Ήταν η κορύφωση χρόνιων προβλημάτων, όπως η αδιαφορία για την ασφάλεια, η έλλειψη επενδύσεων σε κρίσιμες υποδομές και, δυστυχώς, μια κουλτούρα ατιμωρησίας που συχνά χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα. Η κοινωνία δεν ζητά μόνο να μάθει τι πήγε στραβά εκείνη την ημέρα, αλλά διεκδικεί μια συνολική αλλαγή στον τρόπο που προσεγγίζονται θέματα ευθύνης και διαχείρισης κρίσεων.
Το βάρος δεν πέφτει μόνο στην τεχνική ανάλυση των αιτίων της τραγωδίας. Η αλήθεια που αναζητά η κοινωνία ξεπερνά τα επιστημονικά δεδομένα και εισχωρεί σε ζητήματα ηθικής και πολιτικής ευθύνης. Ποιος ήταν υπεύθυνος για την έλλειψη προληπτικών μέτρων; Ποιος αποφάσισε να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους; Και, κυρίως, ποια βήματα έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια για να διασφαλιστεί ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί;
Η παρατεταμένη αβεβαιότητα, η έλλειψη σαφών απαντήσεων και η αίσθηση ότι η δικαιοσύνη δεν έχει ακόμα αποδοθεί, ενισχύουν το αίσθημα απογοήτευσης και αγανάκτησης. Η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια να ξεχνά. Η τραγωδία των Τεμπών πρέπει να λειτουργήσει ως ορόσημο, μια στιγμή που θα μας αναγκάσει να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας ως κοινωνία και να απαιτήσουμε ένα καλύτερο, ασφαλέστερο μέλλον για όλους.
Η μνήμη των θυμάτων μας καλεί να μην επαναπαυτούμε. Η δικαιοσύνη, η διαφάνεια και η ανάληψη ευθυνών δεν είναι πολυτέλειες, αλλά προϋποθέσεις για την πρόοδο. Δύο χρόνια μετά, το χρέος μας παραμένει ζωντανό: να μην αφήσουμε τη λήθη να επισκιάσει την αλήθεια.
mywaypress.gr
