ΗΠΑ -Η οικονομία της αίσθησης εναντίον της οικονομίας των δεδομένων

 Γιατί η συλλογική απαισιοδοξία ίσως να μην λέει όλη την αλήθεια

 
Σε μια εποχή που κυριαρχείται από αφηγήματα οικονομικής δυσπραγίας και την αίσθηση μιας «οικονομίας σχήματος Κ» (K-shaped economy), όπου οι πλούσιοι ευημερούν και οι υπόλοιποι βυθίζονται , μια πρόσφατη ανάλυση από τον Ben Carlson επιχειρεί να αμφισβητήσει αυτή την κυρίαρχη απαισιοδοξία. Υπό τον τίτλο “What If Things Are Better Than They Seem;” (Κι αν τα πράγματα είναι καλύτερα απ’ ό,τι φαίνονται;), ο Carlson, δηλώνοντας «αισιόδοξος», αναγνωρίζει τα υπαρκτά προβλήματα—όπως το πρωτοφανώς ακριβό κόστος στέγασης και η διεύρυνση των ανισοτήτων —αλλά υποστηρίζει ότι η συλλογική κατήφεια ίσως να βασίζεται «περισσότερο σε αισθήσεις παρά σε γεγονότα».

Το άρθρο του Carlson οικοδομεί μια στρατηγική αντεπίθεση στην ιδέα ότι το «σύστημα» είναι φτιαγμένο μόνο για τους λίγους, αποδομώντας βασικούς μύθους γύρω από την ιδιοκτησία μετοχών, τις προοπτικές των νέων και την απόκτηση στέγης.

 
Το αφήγημα της «οικονομίας Κ»

Η κυρίαρχη αντίληψη, όπως την παρουσιάζει ο Carlson, είναι ζοφερή. Τα media προβάλλουν συνεχώς την ιδέα ότι μόνο οι πλούσιοι τα καταφέρνουν. Μια χαρακτηριστική ανάλυση της Wall Street Journal, που παρατίθεται, υπογραμμίζει πώς τα κέρδη στο χρηματιστήριο τροφοδοτούν τις δαπάνες των επενδυτών για γεύματα σε εστιατόρια και αεροπορικά εισιτήρια business-class, ενώ είναι «μια πολύ διαφορετική ιστορία για όλους τους άλλους».

Αυτή η αντίληψη τροφοδοτείται από αδιαμφισβήτητα δεδομένα, όπως το γεγονός ότι το πλουσιότερο 20% των εισοδηματιών κατέχει το 87% των μετοχών και των αμοιβαίων κεφαλαίων.

Το στρατηγικό πλαίσιο αυτής της δυσαρέσκειας αποτυπώνεται εύγλωττα σε ένα email του Peter Thiel που ανασύρθηκε. Ο Thiel φέρεται να εξηγεί ότι όταν οι νέοι άνθρωποι ξεκινούν με αρνητικό κεφάλαιο, λόγω υπέρογκων φοιτητικών δανείων και απρόσιτης στέγασης, είναι λογικό να στρέφονται κατά του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο δεν έχουν «κανένα μερίδιο».

 
Η αντεπίθεση των δεδομένων: Ένας εκδημοκρατισμός του κεφαλαίου

Ο Carlson αμφισβητεί την ιδέα ότι η πλειοψηφία είναι πλήρως αποκλεισμένη από τα οφέλη του συστήματος. Η ανάλυσή του εστιάζει σε τρεις βασικές, συχνά παραγνωρισμένες, τάσεις.

1. Η ιδιοκτησία μετοχών δεν είναι (πλέον) προνόμιο των λίγων

Ενώ οι πλούσιοι κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς, ο Carlson τονίζει ότι η συμμετοχή έχει διευρυνθεί δραματικά.

• Ευρεία Συμμετοχή: Σχεδόν τα δύο τρίτα (62%) όλων των νοικοκυριών στις ΗΠΑ κατέχουν πλέον μετοχές, είτε απευθείας είτε μέσω συνταξιοδοτικών προγραμμάτων όπως το 401(k).
• Ιστορική Σύγκριση: Αυτό το ποσοστό είναι μια τεράστια αύξηση από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν λιγότερο από το 20% των Αμερικανών επένδυε στο χρηματιστήριο.
• Κέρδη για όλους: Ακόμη και το φτωχότερο 50% του πληθυσμού είδε την αξία των μετοχικών του συμμετοχών να αυξάνεται κατά 350% από το 2020.

2. Η «αντεστραμμένη» πορεία των νέων επενδυτών

Ο Carlson εντοπίζει μια κρίσιμη αλλαγή στον τρόπο που οι νεότερες γενιές χτίζουν πλούτο. Ενώ οι Baby Boomers ακολουθούσαν τη σειρά «σπουδές, γάμος, σπίτι, μετοχές», η υψηλή τιμή της στέγης έχει αντιστρέψει αυτή τη σειρά για πολλούς νέους: αγοράζουν μετοχές τώρα και (ελπίζουν να αγοράσουν) σπίτι αργότερα.

Τα στατιστικά που παραθέτει είναι αποκαλυπτικά:

• Νέοι Επενδυτές: Το 40% των 25χρονων διαθέτει πλέον επενδυτικούς λογαριασμούς, από μόλις 6% το 2015.
• Πρώτη Φορά: Πλατφόρμες όπως η Robinhood έχουν φέρει 25 εκατομμύρια πελάτες, οι μισοί από τους οποίους άνοιξαν επενδυτικό λογαριασμό για πρώτη φορά.
• Αύξηση Αξίας: Η συνολική αξία των μετοχών που κατέχουν άτομα κάτω των 40 ετών έχει αυξηθεί κατά 300% από το 2020.

Αυτή η πρόωρη επένδυση, υποστηρίζει ο Carlson, θα τους καταστήσει «πολύ πλουσιότερους» μακροπρόθεσμα λόγω του ανατοκισμού, ενώ παράλληλα τους προσφέρει μεγαλύτερη ρευστότητα και διαφοροποίηση από ό,τι η επένδυση σε ένα σπίτι.

3. Επανεξέταση της στέγασης και του εισοδήματος

Το έγγραφο δεν ωραιοποιεί την κρίση στέγασης—την αποκαλεί «άθλιο περιβάλλον» για έναν αγοραστή πρώτης κατοικίας. Ωστόσο, τα δεδομένα δείχνουν ότι η απόκτηση στέγης δεν είναι ένας χαμένος αγώνας, αλλά ένας πιο αργός.

• Ιδιοκτησία Στέγης: Τα γραφήματα δείχνουν ότι ενώ οι Millennials και η Gen-X είχαν μια καθυστέρηση στην αγορά σπιτιού στα 20 και τα 30 τους, το χάσμα με τις προηγούμενες γενιές (Boomers) κλείνει καθώς μεγαλώνουν. Η Gen-Z ακολουθεί με πολύ μικρή υστέρηση.
• Υψηλότερα Εισοδήματα: Ο βασικός λόγος γι’ αυτή την τελική σύγκλιση είναι ότι οι νεότερες γενιές (Gen Z, Millennials) κερδίζουν, στην πραγματικότητα, περισσότερα χρήματα από ό,τι οι Gen-X και οι Boomers στην ίδια ηλικία, ακόμη και μετά την προσαρμογή για τον πληθωρισμό.

 
Αξιολόγηση: Διαχωρίζοντας την αίσθηση από την πραγματικότητα

Η στρατηγική του Ben Carlson δεν είναι να αρνηθεί τις δυσκολίες. Αναγνωρίζει ρητά ότι «η ζωή είναι πιο ακριβή», τα φοιτητικά δάνεια αποτελούν βάρος, και το κόστος για τη φροντίδα των παιδιών, τα αυτοκίνητα και τα σπίτια είναι εξωφρενικό.

Το κεντρικό του επιχείρημα είναι ο διαχωρισμός μεταξύ της ατομικής εμπειρίας και των συνολικών (aggregate) δεδομένων. Υποστηρίζει ότι «οι άνθρωποι μισούν την οικονομία αυτή τη στιγμή», παρόλο που αυτή «τα πάει αρκετά καλά». Η ανάλυση υποδηλώνει ότι η απαισιοδοξία τροφοδοτείται υπέρμετρα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ειδήσεις, δημιουργώντας μια ψευδή εικόνα καθολικής κατάρρευσης που δεν επιβεβαιώνεται από τα ευρύτερα οικονομικά στοιχεία.

Η τελική, προκλητική σκέψη που αφήνει ο Carlson είναι καίρια: Αν οι άνθρωποι αισθάνονται τόσο άσχημα όταν η οικονομία είναι αντικειμενικά ανθεκτική, «Πώς θα αισθάνονται όταν μπούμε σε μια πραγματική ύφεση;».

 
Πηγή: awealthofcommonsense.com

 
mywaypress.gr –Περιεχόμενο αξίας με την υποστήριξη  υβριδικής νοημοσύνης.

Για  αναγνώστες με μεγάλο εύρος προσοχής.