Η επικίνδυνη μεγαλομανία του Τραμπ: Προειδοποιήσεις για μια δεύτερη θητεία

Άρθρα από το “The Bulwark” (thebulwark.com) σκιαγραφούν μια ανησυχητική εικόνα του Ντόναλντ Τραμπ, υποστηρίζοντας ότι ο ήδη γνωστός ναρκισσισμός του έχει εξελιχθεί σε μεγαλομανία, καθιστώντας μια πιθανή δεύτερη προεδρική θητεία σημαντικά πιο επικίνδυνη από την πρώτη. Η ανάλυση εστιάζει στην επιδείνωση του χαρακτήρα του, στην αλλαγή του κύκλου των συμβούλων του και στην προβολή παράλογων και δυνητικά καταστροφικών πολιτικών.

 
Η εξέλιξη από τον ναρκισσισμό στη μεγαλομανία

Ο William Kristol υποστηρίζει ότι η επιτυχία και η εξουσία έχουν ενισχύσει τον ναρκισσισμό του Τραμπ, οδηγώντας τον σε μια κατάσταση που προσεγγίζει τη μεγαλομανία. Αυτό τεκμηριώνεται από δηλώσεις του ίδιου του Τραμπ, όπως η πρόσφατη ατάκα του στο “Atlantic” όπου διαχωρίζει την πρώτη θητεία (“διοικούσα τη χώρα και επιβίωνα”) από τη δεύτερη (“διοικώ τη χώρα και τον κόσμο”). Αυτή η αντίληψη του εαυτού του ως κυρίαρχου όχι μόνο της χώρας αλλά και του κόσμου, παρακάμπτοντας άλλους θεσμούς και την ίδια τη φύση μιας ελεύθερης χώρας, θεωρείται ενδεικτική μεγαλομανίας.

Η παρομοίωση των ΗΠΑ με “πολυκατάστημα” όπου ο ίδιος ορίζει τις τιμές μέσω δασμών, αγνοώντας το Κογκρέσο, τις αγορές ή άλλες χώρες, ενισχύει την εικόνα ενός ηγέτη με αίσθηση παντοδυναμίας (“Department-Store God-King”). Προστίθενται σε αυτό η επιθυμία για στρατιωτικές παρελάσεις (συμπτωματικά στα γενέθλιά του και του Στρατού), καθώς και οι αναφορές για επανακατάληψη της Διώρυγας του Παναμά, κατάληψη της Γροιλανδίας ή του Καναδά, ως ενδείξεις μιας αντίληψης για εδαφική επέκταση που χαρακτηρίζει συγκεκριμένους τύπους ηγετών.

 
Ο κύκλος των συμβούλων: Από τον έλεγχο στην υποταγή

Ένας δεύτερος παράγοντας κινδύνου, σύμφωνα με τον Kristol, είναι η αλλαγή στη φύση των συνεργατών του Τραμπ. Ενώ στην πρώτη θητεία υπήρχαν πρόσωπα (ακόμα και αν απομακρύνθηκαν αργότερα, όπως ο Flynn ή ο Bannon αρχικά από το NSC) που προσπάθησαν να τον περιορίσουν, ή πιο μετριοπαθείς που επικράτησαν για κάποιο διάστημα, η προοπτική μιας δεύτερης θητείας φαίνεται να περιλαμβάνει πρόσωπα πολύ πιο συκοφαντικά και αυταρχικά. Αναφέρονται ονόματα όπως οι Pete Hegseth, Pam Bondi, Marco Rubio ως συκοφάντες, και οι Stephen Miller, Russell Vought, JD Vance, Kash Patel ως αυταρχικοί που ενθαρρύνουν τις τάσεις παντοδυναμίας του Τραμπ. Η προοπτική του Stephen Miller ως Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας υπογραμμίζει αυτή την ανησυχία. Η εικόνα είναι αυτή ενός “μεγαλομανούς που περιβάλλεται από συκοφάντες και αυταρχικούς”. Το άρθρο αναφέρει επίσης, ως παράδειγμα των ενεργειών που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν μια τέτοια προεδρία, την υποτιθέμενη απονομή χάριτος από τον Τραμπ στον πρώην ηγέτη των Proud Boys, Enrique Tarrio, μειώνοντας την ποινή του για την επίθεση στο Καπιτώλιο.

 
Αποστασιοποίηση και “λαμπερά αντικείμενα”

Ο Andrew Egger προσθέτει μια άλλη διάσταση: την τάση του Τραμπ να παρουσιάζεται αποστασιοποιημένος από τις λεπτομέρειες και τις συνταγματικές επιπτώσεις σημαντικών πολιτικών, ενώ ταυτόχρονα εστιάζει σε παρορμητικές, εντυπωσιακές ιδέες της στιγμής (“shiny objects”). Παραδείγματα περιλαμβάνουν την άγνοια που δηλώνει για το αν η 5η Τροπολογία εγγυάται τη δέουσα διαδικασία για όλους στις ΗΠΑ (“Δεν ξέρω”, “Δεν είμαι δικηγόρος”), ή η φαινομενική έλλειψη ενημέρωσης για κρίσιμες δικαστικές αποφάσεις σχετικά με τις απελάσεις ή για προσπάθειες διάλυσης προγραμμάτων υγείας.

Αντίθετα, ο Τραμπ αφιερώνει ενέργεια σε ιδέες όπως η ανοικοδόμηση του Αλκατράζ, η επιβολή 100% δασμών σε ξένες ταινίες, η διοργάνωση στρατιωτικής παρέλασης ή η διεκδίκηση του NFL draft για την Ουάσιγκτον. Ο Egger θέτει το ερώτημα αν αυτές οι ιδέες είναι απλώς για να αποσπούν την προσοχή του κοινού, ή μήπως αποσπούν την προσοχή του ίδιου του Τραμπ, αφήνοντας την ουσιαστική, “διαβολική δουλειά” στους υφισταμένους του.

 
Παράλογοι δασμοί στον Κινηματογράφο

Ο Sonny Bunch αναλύει την πρόταση για 100% δασμούς στις ξένες ταινίες ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα παράλογης και αυτοκαταστροφικής πολιτικής. Επισημαίνει την παντελή απουσία σαφήνειας στο πώς θα εφαρμοζόταν ένας τέτοιος δασμός (στο budget; στις φορολογικές ελαφρύνσεις; στα εισιτήρια; τι ορίζεται ως “ταινία”;).

Το πιο σημαντικό, τονίζει την οικονομική παραδοξότητα: η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία έχει ήδη τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα ($15.3 δισ. το 2023) και δεν έχει έλλειμμα με καμία μεγάλη ξένη αγορά. Η ειρωνεία είναι ότι άλλες χώρες πληρώνουν τα στούντιο του Χόλιγουντ για να γυρίσουν ταινίες εκεί. Η πολιτική αυτή, επομένως, δεν έχει καμία οικονομική λογική, ακόμα και με τα πρότυπα του Τραμπ περί μείωσης εμπορικών ελλειμμάτων. Φαίνεται περισσότερο ως μια κίνηση τιμωρίας μιας βιομηχανίας που θεωρείται εχθρική προς τον Τραμπ, η οποία όμως θα έπληττε εκατομμύρια αμερικανικές θέσεις εργασίας στην παραγωγή και τη διανομή ταινιών. Ο Bunch καταλήγει δηκτικά ότι το “Ο Χειρότερος και Πιο Ηλίθιος Τρόπος” θα ήταν ένα ταιριαστό σλόγκαν για μια δεύτερη θητεία.

 
Βασικά Σημεία

Τα άρθρα αυτά συγκλίνουν σε μια ισχυρή προειδοποίηση:

Επιδείνωση προσωπικότητας: Ο Τραμπ παρουσιάζεται ως πιο ασταθής, με ενισχυμένη αίσθηση παντοδυναμίας που αγγίζει τη μεγαλομανία.

Αυξημένος κίνδυνος από συμβούλους: Ο κύκλος των πιθανών συνεργατών του θεωρείται πιο επικίνδυνος, αποτελούμενος από πρόσωπα που είτε τον κολακεύουν τυφλά είτε ενθαρρύνουν τις αυταρχικές του τάσεις.

Αποσύνδεση από την ουσία, εμμονή με το εντυπωσιακό: Φαίνεται να υπάρχει μια αποσύνδεση από τις λεπτομέρειες και τις συνταγματικές αρχές, με ταυτόχρονη εστίαση σε παρορμητικές, συχνά παράλογες, ιδέες.

Οικονομικά παράλογες και τιμωρητικές πολιτικές: Οι προτάσεις του, όπως οι δασμοί στις ταινίες, κρίνονται ως αβάσιμες οικονομικά και δυνητικά επιζήμιες για την ίδια τη χώρα, πιθανώς υποκινούμενες από εκδικητικότητα.

Συνταγματικές ανησυχίες: Η δηλωμένη άγνοια ή αδιαφορία για βασικές συνταγματικές αρχές (όπως η δέουσα διαδικασία) προκαλεί σοβαρές ανησυχίες για τη λειτουργία του κράτους δικαίου.

 
Σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον της αμερικανικής δημοκρατίας και της παγκόσμιας σταθερότητας

Η σύνθεση των αναλύσεων από το “The Bulwark” προσφέρει μια τεκμηριωμένη, αν και σαφώς κριτική, ματιά στις πιθανές συνέπειες μιας δεύτερης προεδρίας Τραμπ. Η κεντρική θέση είναι ότι οι κίνδυνοι δεν είναι απλώς μια επανάληψη της πρώτης θητείας, αλλά πολλαπλασιάζονται λόγω της φερόμενης ψυχολογικής εξέλιξης του ίδιου του Τραμπ και της αλλαγής στο προφίλ των ανθρώπων που αναμένεται να τον πλαισιώσουν. Η εικόνα που προκύπτει είναι αυτή μιας προεδρίας που θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται από αυξημένη αστάθεια, αυταρχισμό, περιφρόνηση των θεσμών και οικονομικά επιζήμιες, παρορμητικές αποφάσεις, θέτοντας σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον της αμερικανικής δημοκρατίας και της παγκόσμιας σταθερότητας.

 
Info photo

President Trump shared an AI generated image of himself as pope which some consider to be a sign he’s an Antichrist and honestly they might be right (Composite / Photos: Whitehouse on X / Shutterstock)

 
mywaypress.gr