Η πραγματική απειλή ενός πυρηνικού Ιράν

Μια κατάρρευση του ιρανικού καθεστώτος θα οδηγούσε στην κατάρρευση του «άξονα της αντίστασης» που αυτό υποστηρίζει, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση πολλών τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή, τόσο σιιτικών όσο και σουνιτικών, λόγω έλλειψης πόρων

Το άρθρο του Michael Rubin (aei.org) προβάλλει μια τολμηρή και αντισυμβατική θέση: ο μεγαλύτερος στρατηγικός κίνδυνος για τη διεθνή ασφάλεια δεν είναι ένα προληπτικό ισραηλινό στρατιωτικό πλήγμα κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, αλλά η προοπτική ενός Ιράν που, νιώθοντας ασφαλές πίσω από το δικό του πυρηνικό οπλοστάσιο, θα δρα ανεξέλεγκτα. Ο Rubin υποστηρίζει ότι η επιφυλακτικότητα των ΗΠΑ απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι λανθασμένη, καθώς διαμορφώνεται υπερβολικά από τα τραυματικά διδάγματα των πρόσφατων εμπλοκών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

 
Η ιστορική αναλογία: Από το Βιετνάμ στον Πόλεμο του Κόλπου

Κεντρικό σημείο της επιχειρηματολογίας του Rubin είναι η ιστορική αναλογία με την περίοδο πριν από την Επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» το 1991. Μετά την εισβολή του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ, η αμερικανική ηγεσία, και κυρίως ο τότε Πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Κόλιν Πάουελ, ήταν σφόδρα αντίθετη σε μια στρατιωτική επέμβαση. Ο φόβος του Πάουελ πήγαζε από την προσωπική του εμπειρία στον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου υπηρέτησε δύο φορές και τραυματίστηκε. Αυτή η εμπειρία τον έκανε να φοβάται ένα νέο στρατιωτικό «τέλμα» στη Μέση Ανατολή.

Ωστόσο, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος, ενθαρρυμένος και από την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, αγνόησε αυτές τις επιφυλάξεις. Το αποτέλεσμα ήταν η Επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», μια στρατιωτική επιχείρηση που, σύμφωνα με τον Rubin, άλλαξε τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πέτυχε σε 100 ώρες αυτό που το Ιράν δεν κατάφερε σε οκτώ χρόνια πολέμου. Οι εικόνες από «έξυπνες» βόμβες που έβρισκαν τον στόχο τους με χειρουργική ακρίβεια έκαναν τον γύρο του κόσμου. Ο στρατός του Ιράκ, που κάποτε θεωρούνταν ο πέμπτος μεγαλύτερος στον κόσμο, αποδείχθηκε μια «χάρτινη τίγρη».

Τα «λανθασμένα διδάγματα» του Ιράκ και του Αφγανιστάν

Ο Rubin υποστηρίζει ότι όπως ακριβώς οι φόβοι για ένα «νέο Βιετνάμ» παραλίγο να αποτρέψουν μια επιτυχημένη επιχείρηση στο Κουβέιτ, έτσι και σήμερα, οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να επαναλάβουν το ίδιο λάθος, βλέποντας το Ιράν μέσα από το πρίσμα των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

• Η επιρροή της «Καταιγίδας της Ερήμου»: Η επιτυχία στο Κουβέιτ επηρέασε με τη σειρά της τον σχεδιασμό για την εισβολή στο Ιράκ το 2003 υπό τον Υπουργό Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ. Η εσφαλμένη πεποίθηση ότι η τεχνολογική υπεροχή θα μπορούσε να αντισταθμίσει τις προκλήσεις μιας κατοχής, με την παράκαμψη μεγάλων πόλεων και την υποτίμηση των αναγκαίων πόρων, οδήγησε σε ένα στρατιωτικό τέλμα.
• Τα σύγχρονα «φαντάσματα»: Τόσο ο πόλεμος στο Ιράκ όσο και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν εξελίχθηκαν σε μακροχρόνιες και δαπανηρές εμπλοκές, χαρακτηριζόμενες ως «τέλματα». Το Αφγανιστάν, μάλιστα, αποτέλεσε τον μακροβιότερο πόλεμο στην αμερικανική ιστορία και, όπως το Βιετνάμ, θεωρείται ήττα που οφείλεται περισσότερο στην έλλειψη πολιτικής βούλησης παρά σε αποτυχίες στο πεδίο της μάχης.Αυτές οι πρόσφατες εμπειρίες, σύμφωνα με τον συγγραφέα, διαμορφώνουν την τρέχουσα επιφυλακτικότητα της Ουάσιγκτον απέναντι σε ένα πιθανό ισραηλινό πλήγμα.

 
Η υπόθεση υπέρ της Ισραηλινής δράσης

Αντί να επιβάλλουν τους δικούς τους φόβους στο Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα έπρεπε να αναγνωρίσουν την «ευρηματικότητα» και τις σύγχρονες μεθόδους πολέμου που αυτό εφαρμόζει. Ο Rubin παραθέτει συγκεκριμένα παραδείγματα της ισραηλινής αποτελεσματικότητας:

• Έχει δολοφονήσει Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες στην καρδιά του Ιράν.
• Κατάφερε να υποκλέψει ολόκληρο το πυρηνικό αρχείο του Ιράν.

• Έχει αποδείξει την ικανότητά του να διεισδύει στην ιρανική άμυνα και να χτυπά με ακρίβεια.

• Μάχεται έναν πόλεμο νέου τύπου, για τον οποίο οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη εκπαιδευτεί ή προετοιμαστεί.Η κεντρική ιδέα είναι ότι το Ιράν του 2025 μπορεί να είναι αντίστοιχο του Ιράκ του 1991: ένα καθεστώς που φαίνεται ισχυρό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια «χάρτινη τίγρη».

 
Στρατηγική αξιολόγηση και πιθανά οφέλη

Για τον Rubin, η ανοχή σε μια ισραηλινή επιχείρηση δεν αποτελεί πράξη πολεμοκαπηλείας. Αντιθέτως, θα μπορούσε να δημιουργήσει νέες διπλωματικές ευκαιρίες που σήμερα φαντάζουν ανέφικτες. Ως ιστορικό προηγούμενο, αναφέρει ότι η επίδειξη στρατιωτικής κυριαρχίας επί του Σαντάμ Χουσεΐν το 1991 κατέστησε δυνατή τη Διάσκεψη Ειρήνης της Μαδρίτης και, εν συνεχεία, τις Συμφωνίες του Όσλο το 1993.

Μια κατάρρευση του ιρανικού καθεστώτος θα οδηγούσε στην κατάρρευση του «άξονα της αντίστασης» που αυτό υποστηρίζει, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση πολλών τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή, τόσο σιιτικών όσο και σουνιτικών, λόγω έλλειψης πόρων.

Το άρθρο του Michael Rubin αποτελεί μια ισχυρή παρέμβαση που προκαλεί τη συμβατική σκέψη. Υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ, παγιδευμένες στα διδάγματα των τελευταίων τους πολέμων, κινδυνεύουν να αποτρέψουν μια δυνητικά επωφελή στρατιωτική δράση από το Ισραήλ. Η ανάλυσή του βασίζεται σε μια κεντρική ιστορική αναλογία, συγκρίνοντας τον φόβο για ένα «νέο Βιετνάμ» πριν την «Καταιγίδα της Ερήμου» με τον σημερινό φόβο για ένα «νέο Ιράκ» στο πλαίσιο της ιρανικής απειλής. Η τελική του θέση είναι ξεκάθαρη: ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι ένα ισραηλινό πλήγμα, αλλά ένα πυρηνικά εξοπλισμένο Ιράν που θα αισθάνεται άτρωτο να προωθεί την αποσταθεροποιητική του ατζέντα.

mywaypress.gr – Για προσεκτικούς αναγνώστες