Ιδεολογική συνέπεια, εκλογική αποτελεσματικότητα και η αναγκαιότητα εξισορρόπησης
Η “Γροθιά στους Χίπις”: Μια ανάλυση της στρατηγικής πρότασης του Jonah Goldberg για το Δημοκρατικό κόμμα
Στην πρόσφατη ανάρτησή του με τίτλο “In Praise of Hippie Punching”, ο Jonah Goldberg καταθέτει μια προκλητική και αντισυμβατική πρόταση προς το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Υποστηρίζει ότι για το καλό του κόμματος, αλλά και της χώρας ευρύτερα, οι Δημοκρατικοί πρέπει να υιοθετήσουν μια στρατηγική “γρονθοκοπήματος των χίπις” – μια μεταφορική επίθεση και οριοθέτηση από την πιο αριστερή, ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματος.
Η κεντρική ιδέα: Τι σημαίνει “Hippie Punching”
Ο Goldberg εξηγεί ότι ο όρος “hippie punching” εμφανίστηκε περίπου 15 χρόνια πριν, κατά την τελευταία περίοδο της χρυσής εποχής της αριστερής μπλογκόσφαιρας, και χρησιμοποιούνταν υποτιμητικά για να περιγράψει πώς οι μετριοπαθείς ή κεντρώοι επεδείκνυαν ότι δεν ήταν υπερβολικά ριζοσπαστικοί. Παρά την αρχικά αρνητική χροιά, ο Goldberg τον θεωρεί “ευφυή” και τον υιοθετεί για να περιγράψει την αναγκαία, κατά την άποψή του, διαδικασία πολιτικής αντιπαράθεσης με την ακραία αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος. Διευκρινίζει ότι δεν αναφέρεται σε κυριολεκτική βία, αλλά σε πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες.
Ο αρθρογράφος θεωρεί ότι μια τέτοια στρατηγική είναι αναγκαία για τρεις λόγους:
- Θα ήταν καλό για την Αμερική.
- Θα ήταν καλό για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (προφανώς εννοώντας ότι θα το ωθούσε προς πιο ορθολογικές θέσεις μέσω ενός ισχυρότερου, πιο συγκροτημένου αντιπάλου).
- Εάν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν αλλάξει την τρέχουσα πορεία του (την οποία περιγράφει ως κρατικιστική, προστατευτική, με παρεμβάσεις στις τιμές, μεγάλες δαπάνες και αμοραλιστική εξωτερική πολιτική), θα ήταν καλό το Δημοκρατικό Κόμμα να προσφέρει μια καλύτερη εναλλακτική.
Η διάκριση μεταξύ ακτιβιστών και εκλογικής βάσης
Ένα κεντρικό επιχείρημα του Goldberg είναι ότι οι πολιτικοί συχνά συγχέουν τους ακτιβιστές του κόμματος με την ευρύτερη εκλογική τους βάση. Οι ακτιβιστές, αν και πιο θορυβώδεις και οργανωμένοι, δεν εκπροσωπούν πάντα τις απόψεις της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του κόμματος. Αναφέρει παραδείγματα όπως η υποστήριξη της Kamala Harris σε ομοσπονδιακές επιδοτήσεις για εγχειρήσεις αλλαγής φύλου για παράτυπους μετανάστες, μια θέση που προέκυψε από ερωτηματολόγιο της ACLU και την οποία ο Joe Biden απέφυγε στρατηγικά.
Ο Goldberg τονίζει ότι η εκλογική βάση του Δημοκρατικού Κόμματος αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από μεσήλικες Αφροαμερικανούς, ιδιαίτερα γυναίκες, οι οποίοι είναι συχνά πιο δεξιά από τους ακτιβιστές του κόμματος. Η νίκη του Biden στις προκριματικές εκλογές του 2020, ειδικά στη Νότια Καρολίνα, αποδίδεται εν μέρει στην απόρριψη ακραίων θέσεων όπως το “Defund the Police”, κάτι που βρήκε απήχηση σε αυτούς τους ψηφοφόρους.
Η δύναμη της νίκης και ιστορικά παραδείγματα
Ο Goldberg υποστηρίζει ότι η επίδειξη προθυμίας να κάνει κανείς ό,τι χρειάζεται για να κερδίσει είναι συχνά πιο σημαντική από την ιδεολογική καθαρότητα. Επικαλείται τον Donald Trump, ο οποίος, παρά τις αποκλίσεις του από την κομματική γραμμή και τις προηγούμενες θέσεις του, κέρδισε την υποστήριξη επειδή “τουλάχιστον μάχεται”. Η νίκη, όπως είχε πει και ο ίδιος ο Trump, “λύνει πολλά προβλήματα”. Αυτό το φαινόμενο, όπου ο Trump “κλωτσούσε τους προνομιούχους του κόκκινου κλαμπ” (country-clubber kicking), είναι το Ρεπουμπλικανικό αντίστοιχο του “hippie punching”.
Ένα άλλο ιστορικό παράδειγμα που παραθέτει είναι η “στιγμή Sister Souljah” του Bill Clinton το 1992. Η δημόσια καταδίκη της ριζοσπάστριας ακτιβίστριας από τον Clinton σηματοδότησε την πολιτική του ανεξαρτησία και την αποφασιστικότητά του να μην υποκύψει στην πίεση της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, κάτι που τελικά λειτούργησε υπέρ του. Ακόμη και οι ακτιβιστές, παρά τις αρχικές διαμαρτυρίες, τελικά συσπειρώθηκαν γύρω του, αποδεικνύοντας ότι η εξουσία και η κομματική ταυτότητα είναι ισχυρά κίνητρα.
Προτάσεις για το μέλλον και πιθανά πρόσωπα
Ο Goldberg προτείνει ότι οι Δημοκρατικοί χρειάζονται κάποιον πρόθυμο να “γρονθοκοπήσει αριστερά” και να το κάνει πειστικά. Ενώ εκφράζει αμφιβολίες για την ικανότητα πολλών σημερινών στελεχών να το πράξουν, καθώς ορισμένοι είναι οι ίδιοι “χίπις” (όπως η AOC), δεν αποκλείει την πιθανότητα να προσπαθήσουν να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους.
Ως έναν πιθανό υποψήφιο που θα μπορούσε να ενσαρκώσει αυτή τη στρατηγική, προτείνει τον Rahm Emanuel. Τον περιγράφει ως έξυπνο, σκληρό, με ισχυρούς δεσμούς με την επιχειρηματική κοινότητα και, κυρίως, με μακρά ιστορία “hippie punching”. Παραθέτει πρόσφατες δηλώσεις του Emanuel που επικρίνουν την εστίαση σε ζητήματα όπως οι τουαλέτες για τρανς άτομα αντί για την εκπαίδευση, καθώς και την κριτική του προς τους New York Times και το Δημοκρατικό Κόμμα για την ατζέντα που ακολουθούν.
Η ανάλυση του Goldberg, αν και κυνική, αγγίζει μια πραγματικότητα της πολιτικής στρατηγικής: την συχνή αναγκαιότητα εξισορρόπησης μεταξύ της ιδεολογικής συνέπειας και της εκλογικής αποτελεσματικότητας. Η προσέγγισή του προσφέρει τα εξής σημεία προς σκέψη:
Ρεαλισμός έναντι ιδεαλισμού: Η πολιτική συχνά απαιτεί δύσκολους συμβιβασμούς. Η προσκόλληση σε ιδεολογικές “καθαρές” θέσεις μπορεί να οδηγήσει σε εκλογική ήττα, εμποδίζοντας την εφαρμογή ακόμα και μετριοπαθών πολιτικών.
Κατανόηση του εκλογικού σώματος: Η διάκριση μεταξύ των πιο φωνασκούντων ακτιβιστών και της σιωπηλής πλειοψηφίας των ψηφοφόρων είναι κρίσιμη. Οι ανάγκες και οι προτεραιότητες των δύο ομάδων μπορεί να διαφέρουν σημαντικά.
Η σημασία της “μαχητικότητας”: Σε μια εποχή έντονης πόλωσης, η εικόνα ενός ηγέτη που “μάχεται” για τις πεποιθήσεις του (ή για τη νίκη) μπορεί να έχει μεγαλύτερη απήχηση από την αυστηρή ιδεολογική προσήλωση.
Κίνδυνοι της στρατηγικής: Η στρατηγική του “hippie punching” ενέχει τον κίνδυνο αποξένωσης σημαντικών τμημάτων της εκλογικής βάσης και μπορεί να θεωρηθεί ως οπορτουνισμός. Επίσης, η συνεχής επίθεση σε μια πτέρυγα του κόμματος μπορεί να βαθύνει τις εσωκομματικές διαιρέσεις.
Για τον έλληνα αναγνώστη, η ανάλυση αυτή, αν και αφορά το αμερικανικό πολιτικό σκηνικό, προσφέρει ενδιαφέροντες παραλληλισμούς. Η δυναμική μεταξύ κομματικών πυρήνων, ακτιβιστών και της ευρύτερης εκλογικής βάσης, καθώς και η διαρκής αναζήτηση της “χρυσής τομής” μεταξύ ιδεολογίας και εκλογικής επιτυχίας, είναι φαινόμενα οικεία και στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Βασικά σημεία προς επισήμανση:
- Το Δημοκρατικό Κόμμα, σύμφωνα με τον Goldberg, πρέπει να οριοθετηθεί από την ακροαριστερή του πτέρυγα για να βελτιώσει τις εκλογικές του προοπτικές.
- Οι πολιτικοί συχνά κάνουν το λάθος να εξισώνουν τις απόψεις των ακτιβιστών με αυτές της συνολικής εκλογικής τους βάσης.
- Η επίδειξη αποφασιστικότητας και η προθυμία για σύγκρουση με κομματικές ορθοδοξίες (“hippie punching” ή “country-clubber kicking”) μπορεί να είναι εκλογικά επωφελής.
- Ιστορικά παραδείγματα (Biden, Trump, Clinton) υποστηρίζουν την άποψη ότι η νίκη και η αντίληψη της “μαχητικότητας” μπορούν να υπερκεράσουν ιδεολογικές επιφυλάξεις.
- Ο Rahm Emanuel προτείνεται ως πιθανός υποψήφιος που θα μπορούσε να εφαρμόσει αποτελεσματικά αυτή τη στρατηγική.
Η ανάρτηση του Jonah Goldberg “In Praise of Hippie Punching” είναι μια ωμή αλλά διεισδυτική ματιά στις στρατηγικές που μπορούν να οδηγήσουν στην πολιτική επικράτηση. Πέρα από την προφανή πρόκληση, καλεί σε έναν βαθύτερο προβληματισμό σχετικά με τη φύση της σύγχρονης πολιτικής, τη σχέση μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων, και το διαρκές δίλημμα μεταξύ ιδεολογικής καθαρότητας και της επιδίωξης της εξουσίας ως μέσου άσκησης πολιτικής. Ενώ η επιτυχία μιας τέτοιας στρατηγικής δεν είναι εγγυημένη και οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί, η ανάλυση του Goldberg αναδεικνύει κρίσιμες πτυχές της πολιτικής δυναμικής που συχνά παραβλέπονται.
Πηγή: thedispatch.com
mywaypress.gr – Για προσεκτικούς αναγνώστες
Info photo: Jonah Goldberg
