Κ. Γκιουλέκας: «Προκαλούν οι υπερασπιστές των τρομοκρατών»
Ο Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης, κ. Κώστας Γκιουλέκας, με αφορμή το ανέβασμα παράστασης στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που θα είναι βασισμένη στα απομνημονεύματα και τη δράση του Σάββα Ξηρού, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Το είδαμε και αυτό: Ο Σάββας Ξηρός στο Εθνικό Θέατρο.
Έως πρόσφατα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονταν στα δικαστήρια σαν μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατών και μιλούσαν στη Βουλή, παρουσιάζοντας την τρομοκρατία, τις στυγνές δολοφονίες, σαν μέρος ένοπλης πάλης.
Σήμερα, κάποιοι άλλοι, με την ανοχή του Υπουργείου Πολιτισμού, επιχειρούν να προβάλουν το έργο τρομοκρατών και αδίστακτων δολοφόνων.
Στην πρώτη κρατική σκηνή της χώρας, στο Εθνικό Θέατρο, πρόκειται να ανέβει παράσταση, βασισμένη στα απομνημονεύματα του καταδικασμένου για ειδεχθή εγκλήματα, τρομοκράτη Σάββα Ξηρού.
Καλούμε τον Υπουργό Πολιτισμού να πάρει άμεσα θέση. Κανένας δεν μπορεί να προσδώσει στην τρομοκρατία ιδεολογικό μανδύα και να βαφτίσει τα εγκλήματα μέρος του αγώνα “λαϊκών αγωνιστών” – δολοφόνων.
Το αίμα αθώων δεν παράγει τέχνη».
Εθνικό Θέατρο: Η βία δεν είναι λύση
«Καμιά ιδέα δεν μπορεί να δικαιολογήσει εγκλήματα εναντίον της ανθρώπινης ζωής» με αυτή τη φράση τελειώνει το κείμενο της παράστασης η «Ισορροπία του Nash» που παρουσιάζεται από 15 έως 31 Ιανουαρίου (8 παραστάσεις) στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Και αυτό είναι το μήνυμα που «παίρνουν μαζί τους» οι θεατές της παράστασης, αναφέρει σε ανακοίνωση του το Εθνικό Θέατρο.
Η συγκεκριμένη παράσταση, συνεχίζει «με την ευθύνη της σκηνοθέτιδας Πηγής Δημητρακοπούλου χρησιμοποιεί ως devised theatre αποσπάσματα από τους «Δίκαιους» του Αλμπέρ Καμύ καθώς και αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού για να καταδείξει την παναθρώπινη ιδέα ότι η βία δεν είναι λύση.
Η δικαιοσύνη δίκασε για πάντα τους εγκληματίες – τρομοκράτες. Το θέατρο σαν τέχνη δεν έρχεται να ξαναδικάσει αλλά να αναδείξει καίρια ανθρώπινα προβλήματα. Είναι χώρος δημόσιου διαλόγου.
Η Πειραματική Σκηνή ως τόπος έρευνας νέων καλλιτεχνών οφείλει να καταπιάνεται και με επικίνδυνα θέματα ακόμη και αν πατάει στην κόψη του ξυραφιού.»
