Ο Κυρ. Μητσοτάκης για τον Κων. Μητσοτάκη: το αληθινό μέτρο της επιτυχίας είναι να μπορούμε να σηκωνόμαστε ξανά, όταν πέφτουμε
Ο Επικήδειος του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην Εξόδιο Ακολουθία του πρώην πρωθυπουργού και Επίτιμου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Χιλιάδες απλοί πολίτες και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας απηύθηνε το «ύστατο χαίρε» στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Η σορός του μεταφέρθηκε στις 7.00 το πρωί της Τετάρτης στη Μητρόπολη Αθηνών, συνοδευόμενη από τα μέλη της οικογένειάς του και τέθηκε σε λαϊκό προσκήνυμα μέχρι τη 1:30 το μεσημέρι.
Λίγο μετά τη 1:30 μ.μ. ήλθε ξανά η κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη και πριν τις 2:00 μ.μ. ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, ενώ μέσα στη Μητρόπολη, δίπλα στην σορό και χαιρετώντας τον κόσμο στέκονταν οι άλλες δύο κόρες και τα εγγόνια του εκλιπόντος. Στις 3:00 μετά το μεσημέρι έφθασε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας και λίγο μετά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Νωρίτερα είχαν έλθει οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής ο οποίος χειροκροτήθηκε από τον κόσμο που στεκόταν έξω από τη Εκκλησία, Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς, αλλά και οι δύο υπηρεσιακοί πρώην πρωθυπουργοί, Παναγιώτης Πικραμένος και Βασιλική Θάνου.
Επίσης, ο πρόεδρος της Βουλής, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, υπουργοί, οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, Φώφη Γεννηματά, Δημήτρης Κουτσούμπας, Σταύρος Θεοδωράκης, Βασίλης Λεβέντης, παραβρέθηκαν επίσης στην εξόδιο ακολουθία. Φυσικά ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, αλλά και παλαίμαχοι πρώην βουλευτές και υπουργοί του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Η εξόδιος ακολουθία στην οποία χοροστάτησε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, άρχισε λίγο μετά τις 3:00 το μεσημέρι, και το άγημα από άνδρες των τριών όπλων απέδωσε τιμές.
Επικήδειοι
Στις παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αναφέρθηκε στον επικήδειο που εκφώνησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.
Η πρώτη του παρακαταθήκη ήταν η αφοσίωση στην Δημοκρατία. Η ζωή του ήταν ένας διαρκής αγώνας και υπενθύμιζε ότι η στήριξη της δημοκρατίας είναι στάση ζωής.
Η δεύτερη παρακαταταθήκη είναι η αφοσίωση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ίσως ήταν ο τελευταίος κοινοβουλευτικός άνδρας. Ήξερε τι σημαίνει Κοινοβούλιο και το υπηρέτησε μέχρι το τέλος. Υπήρξε κορυφαίος κοινοβουλευτικός ρήτορας που αγόρευε δίχως στόμφο γιατί είχε επιχειρήματα.
Υπήρξε πραγματικός ευρωπαίος ηγέτης. Όχι μόνο όταν δρομολογήθηκε η ένταξη στην ΕΕ αλλά και πριν την δικτατορία.
Μετά την μεταπολίτευση δραστηριοποιήθηκε ώστε η πορείας μας στην Ευρώπη να είναι νομοτελειακή -και αυτή ήταν η τρίτη παρακαταθήκη.
Η τέταρτη παρακαταθήκη είναι της ενότητας και της ομόνοιας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν απόγονος των Βενιζέλων και γνώριζε το τίμημα του διχασμού. Οφείλουμε και εμείς να εμπνεόμαστε από τις παρακαταθήκες αυτές. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έδειξε ότι πραγματικός ηγέτης δεν είναι εκείνος που υψώνει τοίχους αλλά εκείνος που ανοίγει δρόμους.
Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης ανέφερε ότι οι Έλληνες σήμερα πενθούν γιατί αποχαιρετούν έναν σπουδαίο πολιτικό που σφράγισε την ιστορία της Ελλάδας και γι’ αυτό σωστά πράττουσα η ελληνική κυβέρνηση απέδωσε τις δέουσες τιμές.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε εκπρόσωπος μίας γενιάς που αντιμετώπισε τις καταστροφές και συνέβαλε στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας. Το στοιχείο που τον χαρακτήριζε ήταν η γενναιότητα και το χαμόγελο. Με γενναιότητα στάθηκε όρθιος απέναντι στον λαϊκισμό και πρωταγωνίστηκε στην εμπέδωση της συμφιλίωσης. Αναγνωρίζεται ως ο άνδρας που υπηρετούσε πολιτικές που αγνοούσαν το πολιτικό κόστος και πήρε αποφάσεις με μοναδικό κριτήριο το εθνικό καλό.
Αναφέρθηκε στην αγάπη και στην προσπάθεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για την Κύπρο λέγοντας ότι μοίρα της Κύπρου δεν είναι η μοίρα της κατοχής, «έχω αφιερώσει την προσπάθειά μου σε αυτό που ήταν το δικό του όραμα, να παραδώσω μία πατρίδα ελεύθερη».
Με ιδιαίτερη συγκίνηση και σπασμένη φωνή μίλησε για τον πατέρα του ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης: «Αν θέλει κανείς να σκεφτεί τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ας αναλογιστεί τον τόπο που επέλεξε για τελευταία κατοικία του: ούτε μνήμα μαρμάρινο ούτε πολυτέλεια, ένα μικρό νεκροταφείο στον Αγουλιδέ, όποιος περάσει τυχαία δεν θα μπορεί να φανταστεί ότι εκεί θα βρίσκεται ένας σπουδαίος πολιτικός. Η ζωή σε γέμισε εμπειρίες και δεν περίμενες των σοφιστών τον έπαινο για να κάνεις τον δικό σου απολογισμό. Επιστρέφεις στην αγαπημένη σου Κρήτη, εκεί που περπάτησες αγέρωχος με την κατσούνα σου και έκανες τα πρώτα σου πολιτικά βήματα με σωφροσύνη και γενναιότητα. Ήσουν ο τελευταίος μίας γενιάς που πέρασε από συμπληγάδες, αλλά ένιωθε και βαθιά τις δυνατότητες της πατρίδας μας και πίστευες σ’ αυτές. Σήμερα που η Ελλάδα μοιάζει αποσβολωμένη μπροστά στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες δεν μας θυμίζεις τι θα γινόταν αν, γιατί ήξερες ότι η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Η πολιτική σου παρακαταθήκη υπήρξε αειθαλής, να σεβόμαστε την αλήθεια να επιδιώκουμε την ενότητητα, να μην ξεχνάμε ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης. Σε ικανοποιούσε και σε στεναχωρούσε ότι ήσουν μπροστά από την εποχή σου, και δικαιώθηκες εν ζωή».
Τώρα», συνέχισε ο πρόεδρος της ΝΔ, «στη δική μας γενιά περνά η ευθύνη να αντιμετωπίσουμε τον λαϊκισμό, τον φθόνο και τον διχασμό. Η συμβουλή σου σε μας ήταν ‘να αγαπάτε τους συνανθρώπους σας και να ξεκινάτε με πρόθεση να τους βοηθήσετε’. Πίσω από τα πρωτόκολα και τις τιμές που σου αποδίδει η πατρίδα, χιλιάδες συμπολίτες μας θα χύσουν σήμερα ένα δάκρυ βουβό.
Σε θυμάμαι μικρό παιδάκι όταν είμασταν εξόριστοι να πηγαίνουμε βόλτα με το μετρό στο Παρίσι. Καθώς τα χρόνια πέρναγαν, βρήκαμε τις ισορροπίες μας, εσύ κόντυνες ενώ εγώ ψήλωνα για να μην είναι βαρύς ο ίσκιος σου. Περνώντας τα χρόνια, εγώ σου είπα αυτά που ήθελα και εσύ με είδες εκεί που ήθελες. Αφήνεις πίσω σου μία μεγάλη και ενωμένη οικογένεια. Τέσσερα παιδιά, 13 εγγόνια, 13 δισέγγονα και δύο ακόμη που δεν θα προλάβεις να γνωρίσεις. Μας έμαθες ότι ζωή είναι ένα βιβλίο γεμάτο εκπλήξεις και το σημαντικό είναι σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε. Σήμερα ολόκληρη η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Κρήτη στέκεται σιωπηλή και βουρκωμένη απέναντι σε έναν άντρα που ξεκινά το τελευταίο του ταξίδι», κατέληξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Μετά την εξόδιο ακολουθία ξεκίνησε η μεταφορά της σορού στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας από όπου θα μεταφερθεί με C-130 στη Κρήτη.
Ο Επικήδειος του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην Εξόδιο Ακολουθία του πρώην πρωθυπουργού και Επίτιμου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Όποιος θέλει να ξέρει αληθινά ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ας αναλογιστεί τον τόπο που επέλεξε για τη μόνιμη κατοικία του.
Ένα μικρό αγροτικό νεκροταφείο στον Αργουλιδέ Χανίων. Πέντε κυπαρίσσια, λίγα λουλούδια κι ένα πέτρινο εκκλησάκι.
Ούτε μνήμα μαρμάρινο ούτε, βέβαια, καμία πολυτέλεια.
Ένας ανυποψίαστος περαστικός δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι ένας σπουδαίος άνδρας κείτεται εκεί.
Όμως, αυτό ήθελες. Δεν είχες ανάγκη από κάτι παραπάνω.
Η ζωή σε γέμισε εμπειρίες και δεν περίμενες των σοφιστών τον έπαινο για να κάνεις τον δικό σου απολογισμό.
Σου έφτανε να είσαι μαζί με την Μαρίκα σου, τον «Κοπέρνικο», όπως χαριτολογώντας την αποκαλούσες.
Και, βέβαια, με θέα παντοτινή το αγαπημένο σου Ακρωτήρι. Και με συντροφιά τα Λευκά Όρη.
Εκεί που περπάτησες αγέρωχος με την κατσούνα σου. Εκεί που έκανες τα πρώτα σου πολιτικά βήματα, διδάσκοντας γενναιότητα, αλλά μαζί και φρόνηση.
Και στερνή σου επιθυμία, όταν με δυσκολία πια έβγαινε η φωνή σου, ήταν να μην σταλούν στεφάνια στην κηδεία σου, αλλά να φυτέψουμε στη μνήμη σου ένα δάσος στα βουνά της Κρήτης.
Ήσουν ο τελευταίος μιας γενιάς που πέρασε ανάμεσα από Συμπληγάδες.
Αλλά και μιας γενιάς που δεν έμεινε ποτέ από αντοχή, που ένιωσε μέσα της βαθιά τις δυνατότητες της πατρίδας μας και πίστεψε σ’ αυτές.
Μιας γενιάς για την οποία τίποτα δεν έδειχνε αδύνατο ή ακατόρθωτο.
Και σήμερα, που η Ελλάδα δείχνει αποσβολωμένη μπροστά στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες μιας μεγάλης κρίσης, τα λόγια σου δεν είναι για να μας θυμίζουν τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν….
Είχες, άλλωστε, απόλυτη επίγνωση ότι η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν» και ότι ο χρόνος δεν γυρίζει ποτέ πίσω.
Γι’ αυτό και το βλέμμα σου ήταν πάντα εστιασμένο στο μέλλον. Κοιτούσες μπροστά και μακριά κι αυτή ήταν η δύναμή σου.
Η πολιτική σου παρακαταθήκη είναι αειθαλής, όπως, εξάλλου, αειθαλής υπήρξες και εσύ. Και το παράδειγμά σου είναι οδηγός για όλους μας.
Να λέμε την αλήθεια και να μην κολακεύουμε το λαό. Να σεβόμαστε τη Δημοκρατία και τους κανόνες της. Και ειδικά το Κοινοβούλιο, το οποίο τόσο πολύ αγάπησες.
Να επιδιώκουμε την ενότητα και όχι το διχασμό. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης.
Απλές κουβέντες που ενσταλάχτηκαν μέσα σου στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής, μιας ζωής πολυκύμαντης και συναρπαστικής.
Σε ικανοποιούσε και σε στεναχωρούσε, ταυτόχρονα, που ήσουν μπροστά από την εποχή σου και που δικαιώθηκες εν ζωή.
Σε ικανοποιούσε, αλλά δεν σου αρκούσε.
Και δεν σου αρκούσε, όχι γιατί ήσουν ματαιόδοξος, το αντίθετο. Αλλά γιατί ήξερες ότι το κακό το οποίο πάλεψες μια ζωή, είναι πάντα ζωντανό.
Ο λαϊκισμός, ο φθόνος, η μισαλλοδοξία, ο διχασμός παραμένουν, δυστυχώς, θλιβεροί συνοδοιπόροι της ιστορικής μας διαδρομής.
Και τώρα, στη δική μας γενιά περνά το χρέος να αντιμετωπίσουμε το λαϊκισμό, το φθόνο, τη μισαλλοδοξία, το διχασμό.
Γι’ αυτό και σου άρεσε τόσο πολύ να μας θυμίζεις τους στίχους του αγαπημένου σου Κωστή Παλαμά: «Χρωστάμε εις όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Μεγάλο το βάρος, μεγαλύτερη η ευθύνη.
Αλλά, πάνω από όλα, η συμβουλή σου σε εμάς τους νεότερους ήταν πολύ απλή:
Να αγαπάτε τους συνανθρώπους σας και να ξεκινάτε πάντα με διάθεση να τους βοηθήσετε.
Γιατί πίσω από τον πολιτικό αντίπαλο που πολλοί προσπάθησαν να σπιλώσουν, υπήρχε ένας ζεστός άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, που άγγιξε πολλές ψυχές.
Και πίσω από τα πρωτόκολλα και τις τιμές που με κάθε επισημότητα σου αποδίδει σήμερα η Ελληνική Δημοκρατία, χιλιάδες συμπολίτες μας θα χύσουν ένα δάκρυ βουβό.
Γιατί πέτυχες αυτό που μας παρότρυνε ο ποιητής όταν γράφει: «Να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου … μη χάνοντας το απλό φέρσιμό σου».
Σε θυμάμαι μικρό παιδάκι, όταν ήμασταν εξόριστοι τα χρόνια της Δικτατορίας, να με πηγαίνεις με το μετρό στο Παρίσι. Καθώς μεγάλωνα, δεν είχες πολύ χρόνο να μου διαθέσεις.
Είχες, όμως, τη γενναιότητα να κοντύνεις εσύ, καθώς εγώ ψήλωνα, έτσι ώστε η σκιά σου να μην είναι πολύ βαριά επάνω μου.
Και καθώς τα χρόνια πέρασαν, βρήκαμε αυτήν την όμορφη ισορροπία που μας επέτρεπε να έχουμε το δικό μας ξεχωριστό κώδικα επικοινωνίας.
Σου είπα αυτά που ήθελα και με είδες εκεί που ήθελες. Κι αυτό κάπως μαλακώνει τον πόνο.
Αφήνεις πίσω σου το πιο ωραίο και σημαντικό: Μια μεγάλη, μια ενωμένη οικογένεια. Τέσσερα παιδιά, δεκατρία εγγόνια, δεκατρία δισέγγονα και δύο ακόμα που δεν θα προφτάσεις να γνωρίσεις.
Για την καθεμία και τον καθένα ξεχωριστά, ήσουν η κολώνα του σπιτιού, ένας βράχος σταθερότητας στον οποίο όλοι βρίσκαμε καταφύγιο, για τις μικρές ή μεγάλες μας ανησυχίες.
Μας έδειξες ότι η ζωή είναι ένα βιβλίο γεμάτο εκπλήξεις και πως το αληθινό μέτρο της επιτυχίας είναι να μπορούμε να σηκωνόμαστε ξανά, όταν πέφτουμε.
Μας έμαθες να νιώθουμε αυθεντικοί και να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Αλλά δεν μας επέτρεπες ποτέ να ξεχάσουμε ότι, μαζί με τα προνόμια, έρχονται υποχρεώσεις και μια μεγάλη ευθύνη.
Θα έρθει η ώρα που η γλυκιά σου ανάμνηση θα φέρει το χαμόγελο στα χείλη μας, πριν τρέξουν τα δάκρυα από τα μάτια μας. Αλλά όχι ακόμα.
Σήμερα, ολόκληρη η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Κρήτη, στέκεται σιωπηλή και βουρκωμένη μπροστά σε έναν άνδρα σπουδαίο, που ξεκινάει το τελευταίο του ταξίδι.
Όπως πάντα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι αφέντης της μοίρας του και καπετάνιος της ψυχής του.
Και ας είναι ελαφρύ το χώμα της κρητικής γης που θα τον υποδεχθεί.
Καλό σου ταξίδι.
