Ο κ.Τσίπρας επέλεξε τον Ιούλιο του 2015 συμβιβασμό μεταξύ απαιτήσεων και αυταπάτης χωρίς εθνικό σχέδιο

Άποψη mywaypress.gr – Ο κ.Τσίπρας επέλεξε έναν  συμβιβασμό ανάμεσα “στις  απαιτήσεις των δανειστών και στην εκλογική του πλατφόρμα”, χωρίς να  διαπραγματευθεί  στηριζόμενος σε ένα  εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης  για τις  ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, σύμφωνα με όσα καταγράφει για τα παρασκήνια της  ευρωπαϊκής συνόδου τον Ιούλιο του 2015, ο πρώην πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι.  Προέταξε δηλαδή την εκλογική πλατφόρμα με την οποία απέσπασε  ψήφους αντί να υπερασπισθεί την έξοδο από την κρίση, δημιουργώντας μια  εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, συντάσσοντας ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας και βασιζόμενος στα όσα  θετικά “κλείδωσε” η κυβέρνηση Σαμαρά.  Οχυρώθηκε στις προεκλογικές  αυταπάτες του, σπατάλησε χρόνο και  ενέργεια δίδοντας εντολή για το  κρυφό σχέδιο Βαρουφάκη και περιπλανώμενος ανέμελος ανέμενε αποτελέσματα αλλά έπεσε στον  τοίχο που ο ίδιος έχτισε. Γι’ αυτό και πούλησε  τον ρόλο του σκληρού διαπραγματευτή, αποκρύπτοντας την έλλειψη σχεδίου. Εγκλωβίστηκε στην εκλογική  του πλατφόρμα, μια πλατφόρμα κενού περιεχομένου, νεφελώδης, ασύντακτη και ατεκμηρίωτη. Και εξακολουθεί να παραμένει μια  χαοτική πλατφόρμα διαχρονικής απάτης και υψηλού κόστους για την χώρα.

 
Αναλυτική αναφορά στην κρίσιμη, για την χώρα μας, ευρωπαϊκή σύνοδο η οποία πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2015, περιέχει το τελευταίο βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε στην Ιταλία.

Ο επικεφαλής της ιταλικής κεντροαριστεράς, στο βιβλίο του Avanti (Eμπρός), γράφει:

«Φτάνω στις Βρυξέλλες και χασμουριέμαι, όπως πάντα. Συνήθως οι συνεδριάσεις είναι ιδιαίτερα βαρετές. Αυτή την φορά υπάρχει, όμως, ένα διαφορετικό κλίμα.

Η ένταση είναι αισθητή. Η κυβέρνηση με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα δέχεται σειρά επιπλήξεων από τους διεθνείς χρηματοοικονομικούς θεσμούς και η προσπάθεια του νέου Έλληνα πρωθυπουργού είναι να βρει έναν έντιμο συμβιβασμό ανάμεσα στις- συχνά τεράστιες- απαιτήσεις των δανειστών, και στην εκλογική του πλατφόρμα.

Η Ελλάδα, εδώ και οκτώ μήνες, ταλαντεύεται ανάμεσα στην παραμονή και στην έξοδο από το ευρώ. Οι εφημερίδες, στην Γερμανία, ασχολούνται μόνον με αυτό. Ένα μέρος της γερμανικής κοινής γνώμης ασκεί σαφείς πιέσεις υπέρ της αποβολής της Ελλάδας από την Ένωση. Στην νύχτα αυτή της αλήθειας κάθομαι δίπλα στον Αλέξη.

Είμαστε σχεδόν συνομήλικοι και έστω και αν οι Ιταλοί υποστηρικτές του με περιγράφουν σαν τον εχθρό που πρέπει να καταρριφθεί, γνωρισθήκαμε και υπάρχει αλληλοεκτίμηση. Μαζί με τον Ολάντ δημιουργούμε ένα κοινό μέτωπο κατά των επιθέσεων σε βάρος του Τσίπρα που εξαπολύει το μέτωπο όσων υποστηρίζουν την δημοσιονομική ακαμψία.

Κατά τις τρεις την νύχτα, η τελευταία μορφή του κειμένου προβλέπει την δημιουργία ενός ταμείου πενήντα δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα προκύψουν από τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις, με έδρα όχι την Αθήνα, αλλά το Λουξεμβούργο.

Αρχίζει η σύγκρουση. Ο Τσίπρας μου λέει με χαμηλή φωνή, στα αγγλικά: «Ιt’s enough», δεν μπορώ άλλο.

Προσπαθώ να τον σταματήσω. Στην συνέχεια, όταν απομακρύνεται για να τηλεφωνήσει στην Αθήνα, παίρνω τον λόγο μαζί με τους Γάλλους για να υπερασπισθώ όσα είναι δυνατόν. Υψώνω την φωνή.

Η συνεδρίαση διακόπτεται. Και έξω, στους διαδρόμους, αρχίζουμε να φωνάζουμε: «σε τι σας χρησιμεύει το να ταπεινώνετε έναν λαό;» ρωτώ τους δυο πιο φανατικούς υποστηρικτές της εξόδου της Ελλάδας, και οι δυο από τον Βορρά.

Ξεκινά η πιο έντονη λεκτική διαμάχη που έχω ζήσει μέσα σε μια τριετία. Ο συμβιβασμός θα φτάσει μόνον στις οκτώ το πρωί, με τον Τσίπρα σωματικά κουρασμένο, αλλά εντός Ευρώπης».