Το μείζον και το έλασσον
Η παραγωγή αποτελεσμάτων στην άσκηση της πολιτικής δράσης ήταν (και είναι) το μόνο ασφαλές διαχρονικό κριτήριο επιτυχίας- αποτελέσματα όχι καταναγκαστικών έργων, αλλά με πνοή, όραμα, καύσιμο ώθησης.
Πόση επαναβεβαίωση αντέχει μια σχέση κρατών, κυβερνήσεων, οικονομίας και κοινωνίας; Και πόση διδακτική μεταμέλεια μπορεί να επιδεικνύει ένας ηγέτης, που ακυρώνει ρητορείες με άλλοθι την λαϊκή επιβράβευση ή ασκεί κριτική επιπέδου νηπιαγωγείου;
Πόσες φορές θα πρέπει να ακούσουμε αυτή την ανυπόφορα συμβατική (και κουραστική) χορωδία νοημάτων και συμβόλων, περί σεβασμού της δημοκρατίας, πόσο πρέπει να εμπεδώσουμε ότι όταν περιαυτολογείς περί του αυτονοήτου κάτι άλλο κρύβεις-έλλειψη πολιτικής βούλησης; απλή ικανοποίηση λαϊκού αισθήματος; Και πόση διαύγεια πνεύματος είναι επαρκής για να δεις καθαρά ότι μάλλον κινδυνεύεις να είσαι θύμα της επιτυχίας σου; και μετά, τι την κάνουμε την επιτυχία; απλή διαχείριση της επιτυχίας και ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο λέξεων οδηγούν μέχρι την επόμενη ώρα το πολλή…
Πόση κενού περιεχομένου είναι η διαπίστωση ότι οι τουρίστες από κρουαζιερόπλοια δεν μπορούν να ενισχύσουν μια τοπική οικονομία διότι είναι κλειστά τα καταστήματα της Κυριακή, όταν η μοναδική κατεύθυνση πολιτικής που επέτρεψες, δια μέσου ανίδεων δημάρχων, είναι να βαφτούν οι προκυμαίες; Η ασφάλεια, η χωρητικότητα και τα έργα επέκτασης των λιμανιών δεν αποτελούν προτεραιότητες. Κοστίζουν; Προφανώς. Αλλά όταν επενδύεις στην βαριά βιομηχανία του τουρισμού κοιτάς την μακροπρόθεσμη επένδυση όχι την φθηνή μπογιά του μακιγιάζ.
Μείζον και έλασσον. Στο ίδιο έργο. Με τις ίδιες αδυναμίες. Από την όπισθεν ταχύτητα του ενός στην ίδια όπισθεν ταχύτητα του άλλου, πόση απόσταση έχουμε κερδίσει; Με νεκρά ταχύτητα πόσα χιλιόμετρα μπορούμε να διανύσουμε;
Π. Τσακιρίδης
