Το τίμημα της πολιτικής λάσπης το πληρώνει η οικονομία και η κοινωνία
Τα παίγνια πολιτικής λασπολογίας αποτελούν ύβρη για την κοινωνία
Οι ενεργοί πολίτες και όχι οι επιδοτούμενοι εξαρτώμενοι έχουν το προνόμιο της ευθύνης να καθορίζουν την ατζέντα της κοινωνίας.
Να διεκδικούν τις ίσες ευκαιρίες για το σύνολο.
Να καυτηριάζουν αθέμιτα μέσα, να είναι στην πρωτοπορία της καινοτομίας, να υπηρετούν με ταπεινότητα το σύνολο μέσω της ατομικής ευθύνης, να διδάσκουν την συγχώρεση, την μεγαλοθυμία της δημιουργικής μέθεξης και το πάθος της νηφάλιας παρουσίας.
Οι κραυγές αναπληρώνουν την έλλειψη επιχειρημάτων και σχεδίου.
Η ηρεμία προσδίδει πλεονέκτημα, μεγιστοποιεί την αξία, βελτιστοποιεί το όραμα, παρουσιάζει την μεθοδολογία της καθαρότητας του σχεδίου με σκληρή, διάφανη, ήρεμη δύναμη πειθούς- σχεδίου ορατού και ξεχωριστού στην θολούρα της λάσπης.
Το καθεστώς της πολυετούς ανισορροπίας της κρίσης, έχει αποτελματώσει τα ψυχικά αποθέματα της κοινωνίας και τις αντοχές της οικονομίας.
Η έλλειψη εθνικού σχεδίου ανάταξης, ελληνικής ιδιοκτησίας, μη συνδυαζόμενη με τα πεδία γεωστρατηγικής υπεραξίας αποδυναμώνει το όλον και καθιστά επιβεβλημένη πλέον την ανάγκη μιας επικής προσπάθειας εθνικής σοβαρότητας για το σήμερα και το αύριο της χώρας.
Τα παίγνια πολιτικής λασπολογίας διαμορφώνουν εκ νέου συνθήκες διχασμού –μια απέλπιδα προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης θερμοκέφαλων που αποτελεί ύβρη στις θυσίες της κοινωνίας.
Η επιλογή της σοβαρότητας είναι προνομιακό πεδίο που μπορεί να χτίσει εμπιστοσύνη, η εκτόξευση λάσπης είναι ”αντίδραση” μικρής επίδρασης – ένα τυφλό χτύπημα χωρίς κέρδος για την κοινωνία.
Π. Τσακιρίδης
