Το ένστικτο της κοινωνίας σημείο εκκίνησης
Το αφήγημα των losers και η σταθερότητα της ανικανότητας διεγείρει τα αντανακλαστικά του ιδιωτικού τομέα και οξύνει το ένστικτο δημιουργίας –ποιος θα απελευθερώσει τον χείμαρρο πλούτου και ποιος θα οδηγήσει την επανάσταση της δημιουργίας;
Τις τελευταίες ημέρες, αναπτύσσεται ένας διάλογος που περιλαμβάνει δύο λέξεις –σταθερότητα και ρεαλισμός, αλλά απουσιάζουν σκόπιμα δύο κρίσιμες λέξεις -αντανακλαστικά και ένστικτο.
Τα περί σταθερότητας που επιδιώκει η κυβέρνηση μετά την αντιαναπτυξιακή συμφωνία και της στροφής στον ρεαλισμό που δήθεν επιδεικνύει έχουν απαντηθεί και απορριφθεί αυτόματα από την αγορά -και δυστυχώς και από το εξωτερικό.
Μόλις χθες ο οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ σε συνέντευξη του στο Βήμα, δήλωσε ότι «η συμφωνία του Eurogroup ακολουθεί τη στρατηγική του 2010, απαιτεί δηλαδή υπερβολικά υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, επιβάλλει πολλούς φόρους και νέα μέτρα λιτότητας και δεν διασαφηνίζει το πώς θα επενεργήσουν στην οικονομία όλα αυτά τα μέτρα. Αντί για ανάπτυξη θα είστε πάλι σε τέλμα.»
Όταν το minimum της σταδιακής ανάπτυξης του 2014 ήταν προτιμότερο από την ανυπαρξία ανάπτυξης, την στασιμότητα και επιδείνωση των κρίσιμων δεικτών της οικονομίας και την ύφεση του 2015-16, δεν χρειάζεται άλλο μέτρο σύγκρισης και ιδίως με την επιστροφή στο 2010!
Η στροφή της κυβέρνησης στον συμβιβασμό και την άτακτη υποχώρηση και όχι στον ρεαλισμό, είναι επικίνδυνος, διότι είναι αποτέλεσμα αδυναμίας και αλλεπάλληλων λαθών. Έχει ήδη ιστορικό διαπραγματεύσεων κόστους 86 δισ ευρώ το 2015 και πολλά τυφλά σημεία και κρυφές δεσμεύσεις που θα αποκαλύπτονται συνεχώς με το μνημόνιο διαρκείας.
Πλέον ο… κληρονομικός ανθρωπισμός του συνασπισμού κοινωνικής μοχθηρίας αντιμετωπίζει τα όρια της μονοδιάστατης κρατικής ανάπτυξης- δεν υπολόγισε ότι πρέπει να έχεις παραγωγή πλούτου για να διανείμεις. Τώρα το αιτούμενο είναι πώς η πολυδιάστατη δημιουργία πλούτου του ιδιωτικού τομέα θα απελευθερωθεί από τα δόκανα της ισοπεδωτικής φορολογίας.
Το Εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης έχει τη δύναμη να οδηγήσει σε μια ολοκληρωμένη σταθερότητα, να μεταβάλλει τις προοπτικές και να αναδείξει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της οικονομίας.
Εάν η καταναγκαστική σταθερότητα και το εγερτήριο σάλπισμα της ανάπτυξης, υπακούει σε ένα κομματικό σχέδιο, υπηρετεί μια επιφανειακή τακτική περιορισμένων δυνατοτήτων – η εμπλοκή της σοβαροφάνειας με την πραγματικότητα είναι αδιέξοδη, η σύγκρουση της αυταπάτης και της πραγματικότητας είναι επικίνδυνη.
Η επινόηση νέων πηγών πλούτου, η σοβαρή καθημερινή ενασχόληση με την δημιουργία νέας αξίας στο σύνολο του εθνικού οικοδομήματος, η ολιστική σκέψη της αντισυμβατικής στρατηγικής, οφείλουν να είναι δομικά συστατικά στοιχεία της εθνικής διαδρομής.
Το τεχνοκρατικό σύστημα καθοδήγησης του εθνικού σχεδίου κατευθύνει τον οδικό χάρτη και τον διάδρομο απογείωσης – και η δέσμευση για την πραγματική δημιουργία νέου πλούτου είναι τα στέρεα θεμέλια ενός εθνικού καθαρού σχεδίου.
Μέχρι σήμερα, ο σχεδιασμός, η σύλληψη και η ανάπτυξη ενός τέτοιου σχεδίου δεν αποτελεί συνείδηση του πολιτικού προσωπικού-εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Η ψυχρή ειλικρίνεια της αγοράς, τα οδυνηρά αποτελέσματα τόσων χρόνων κρίσης, η συσσωρευμένη ανάγκη προσφοράς και δημιουργίας, οι αιματηρές θυσίες σε αδιέξοδα μονοπάτια, έχουν οξύνει τα αντανακλαστικά του ιδιωτικού τομέα – μαζί με το ένστικτο της κοινωνίας και των πολιτών είναι σημείο εκκίνησης. Το αν θα καταφέρει να απαλλαγεί από την δύναμη της βαρύτητας και της συνήθειας η κυβέρνηση της αδράνειας και το πολιτικό προσωπικό των διαπιστώσεων είναι δευτερεύον. Η οικονομία πρέπει να προχωρήσει χωρίς τα εμπόδια της αδράνειας – η φθορά είναι μεταδοτική, η ηττοπάθεια απωθητική και η ανάγκη να λάμψει το ομαδικό, εθνικό, πνεύμα δημιουργίας δεν μπορεί να περιχαρακωθεί και να ακυρωθεί από κανέναν.
Θα συνεννοηθούμε με την γλώσσα του ρεαλισμού ή θα παρακολουθούμε το νυσταλέο, συμβατικό και αποκρουστικό αφήγημα των losers;
ΥΓ 1-Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Μορίς Όμπστφελντ στο περιθώριο της συνόδου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προ μηνών, ανέφερε ότι η άποψη του ΔΝΤ είναι ότι «οι επενδυτές θα επιστρέψουν μόνο εάν καταστεί σαφές ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει στα χρέη της. Αυτό θα μείωνε τον κίνδυνο περαιτέρω αύξησης της φορολόγησης. Το να αφήνει κανείς ένα τεράστιο πρόβλημα άλυτο δεν αποτελεί καλή προοπτική».
ΥΓ 2-«Αν μοιάζει σαν να κλωτσάμε το τενεκεδάκι παρακάτω, είναι διότι αυτό κάνουμε», σχολίασε ανώτατος αξιωματούχος της ευρωζώνης μετά την συμφωνία του Eurogroup.
Π. Τσακιρίδης
