Robert Rubin: «Η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να διοικείται σαν επιχείρηση»

Το άρθρο γνώμης του Robert Rubin, πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, στην Wall Street Journal, επιχειρηματολογεί κατά της πεποίθησης ότι η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργεί σαν επιχείρηση. Υποστηρίζει ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές, όπως η πολυπλοκότητα των στόχων στην δημόσια διοίκηση, η αποκεντρωμένη λήψη αποφάσεων και η αυξημένη δημόσια κριτική. Παρότι η εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα μπορεί να είναι χρήσιμη, ο Rubin τονίζει την ανάγκη για μετριοπάθεια και σεβασμό στις ιδιαιτερότητες της δημόσιας υπηρεσίας. Η άποψή του υπογραμμίζει την αξία της δημόσιας υπηρεσίας, αλλά προειδοποιεί για τις παγίδες της άμεσης εφαρμογής επιχειρηματικών μοντέλων στην κυβέρνηση. Συνολικά, το άρθρο προτείνει μια προσεκτική προσέγγιση στην εφαρμογή επιχειρηματικών πρακτικών στην δημόσια διοίκηση.

 Ο Robert Rubin, ήταν συν-ανώτερος εταίρος στην Goldman Sachs πριν γίνει υπουργός Οικονομικών υπό τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον.

 
Ποια είναι η βασική διαφορά μεταξύ του σκοπού μιας επιχείρησης και του σκοπού μιας κυβέρνησης; Στον ιδιωτικό τομέα, ο κύριος σκοπός μιας επιχείρησης είναι η κερδοφορία και η ανάπτυξη. Στον δημόσιο τομέα, ο σκοπός είναι πιο σύνθετος και πολυδιάστατος, περιλαμβάνοντας την εξυπηρέτηση πολλαπλών συμφερόντων, ιδεολογιών και αναγκών της κοινωνίας. Δεν υπάρχει μια ενιαία “αξία” που κυριαρχεί, αλλά μια συνεχής προσπάθεια εξισορρόπησης και προτεραιοποίησης.

Γιατί η εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι πάντα αρκετή για την αποτελεσματική διαχείριση του δημόσιου τομέα; Ενώ η επιχειρηματική εμπειρία μπορεί να προσφέρει πολύτιμες δεξιότητες, όπως η διαχείριση και η στρατηγική σκέψη, ο δημόσιος τομέας απαιτεί γνώσεις και δεξιότητες που δεν αποκτώνται απαραίτητα στην επιχειρηματική ζωή. Για παράδειγμα, η διαπραγμάτευση με το Κογκρέσο, η προετοιμασία υπομνημάτων για τον Πρόεδρο και ο συντονισμός μεταξύ κυβερνητικών υπηρεσιών αποτελούν ξεχωριστές προκλήσεις.

Πώς διαφέρει η διαδικασία λήψης αποφάσεων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα; Στον ιδιωτικό τομέα, η λήψη αποφάσεων τείνει να είναι πιο συγκεντρωτική, με τον CEO να έχει καθοριστικό ρόλο. Στον δημόσιο τομέα, η λήψη αποφάσεων είναι πιο διαμοιρασμένη και περίπλοκη, με ανάγκη συντονισμού πολλών φορέων, όπως μέλη του Κογκρέσου, υπουργοί, εξωτερικές ομάδες συμφερόντων και προσωπικό του Λευκού Οίκου. Οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να προσαρμόζονται στις προτεραιότητες άλλων.

Γιατί η “συνθηκολόγηση” (compromise) είναι πιο σημαντική στη δημόσια διοίκηση σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα; Στον δημόσιο τομέα, υπάρχουν πολλαπλοί, σημαντικοί και ανταγωνιστικοί στόχοι, όπως η οικονομική ανάπτυξη και η περιβαλλοντική προστασία. Η συνθηκολόγηση είναι απαραίτητη για την επίτευξη συμφωνιών και την πρόοδο προς αυτούς τους στόχους. Στον ιδιωτικό τομέα, η συνθηκολόγηση τείνει να έχει πιο στενή έννοια (εμπορική), ενώ στο δημόσιο είναι απαραίτητη για την ορθή λειτουργία του κράτους.

Πόσο διαφορετικός είναι ο βαθμός ελέγχου που υφίστανται οι ηγέτες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα; Οι ηγέτες του δημόσιου τομέα αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερο έλεγχο από τους ηγέτες των επιχειρήσεων. Ενώ οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν την πίεση του τύπου και των social media, οι δημόσιοι λειτουργοί υπόκεινται σε συνεχή έλεγχο, συχνά με προσωπικές επιθέσεις και παραπληροφόρηση. Αυτός ο βαθμός ελέγχου είναι πολύ διαφορετικός και πολύ πιο έντονος.

Τι συμβουλεύει ο συγγραφέας όσους έρχονται από τον ιδιωτικό τομέα στην κυβέρνηση; Ο συγγραφέας συμβουλεύει τους νεοφερμένους στον δημόσιο τομέα να προσεγγίζουν τη δουλειά με ταπεινότητα και αναγνώριση του γεγονότος ότι έχουν πολλά να μάθουν για τη λειτουργία της κυβέρνησης. Η επιτυχημένη μετάβαση απαιτεί την κατανόηση των διαφορών μεταξύ των δύο τομέων και αποφυγή της υπεροπτικής συμπεριφοράς.

Είναι τελικά αρνητική η μετάβαση από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα; Όχι, κάθε άλλο. Η μετάβαση στον δημόσιο τομέα μπορεί να είναι προσωπικά ικανοποιητική και ωφέλιμη για τη χώρα. Ο συγγραφέας συνιστά την προσφορά δημόσιας υπηρεσίας σε όποιον έχει αυτή την ευκαιρία.

Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα του συγγραφέα σχετικά με την ιδέα ότι “η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργεί σαν επιχείρηση”; Ενώ η εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα μπορεί να είναι χρήσιμη για τη διαχείριση της κυβέρνησης, η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργεί σαν επιχείρηση. Οι διαφορές στους σκοπούς, στη λήψη αποφάσεων και στον έλεγχο καθιστούν αναγκαία την αναγνώριση και την προσαρμογή σε αυτές τις διαφορές, απαιτώντας ταπεινότητα και διάθεση για μάθηση.

 
Ποιες είναι οι βασικές διαφορές στη λήψη αποφάσεων και στην ιεραρχία;

Οι βασικές διαφορές μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα όσον αφορά τη λήψη αποφάσεων και την ιεραρχία είναι οι εξής:

• Στον ιδιωτικό τομέα, η λήψη αποφάσεων τείνει να είναι συγκεντρωτική, με τον CEO συνήθως να βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας. Οι επιχειρηματίες είναι συνηθισμένοι να έχουν τον έλεγχο, αν και χρειάζεται να εξασφαλίζουν τη συναίνεση των άλλων.
• Στο δημόσιο τομέα, οι ανώτεροι ηγέτες πρέπει συχνά να προσαρμόζουν τις αποφάσεις τους για να συμπεριλάβουν τις προτεραιότητες άλλων. Αυτό ισχύει για τους υπουργούς που υπηρετούν κατόπιν επιθυμίας του Προέδρου, αλλά και για τους ίδιους τους Προέδρους. Ακόμη και όταν το κόμμα του Προέδρου ελέγχει και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, οι γερουσιαστές και οι βουλευτές είναι ανεξάρτητοι παράγοντες. Υπάρχει επίσης μια πλειάδα μελών του υπουργικού συμβουλίου, εξωτερικών ομάδων συμφερόντων, δεξαμενών σκέψης, προσωπικού του Λευκού Οίκου και λομπιστών, οι οποίοι πρέπει να πειστούν να συνεργαστούν.
• Επιπλέον, ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερο έλεγχο από ό,τι ο ιδιωτικός τομέας. Ενώ οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν τον ανταγωνισμό στην αγορά, στην κυβέρνηση οτιδήποτε κάνεις μπορεί να δεχθεί επίθεση από πολιτικούς αντιπάλους με τρόπο αναληθή, εντυπωσιακό και μερικές φορές προσωπικό. Αυτό το χαρακτηριστικό της πολιτικής μπορεί να είναι ατυχές και δυσάρεστο, αλλά είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτο.
• Στον ιδιωτικό τομέα, η αποστολή είναι πιο απλή: ισχυρή κερδοφορία με την πάροδο του χρόνου.. Στην κυβέρνηση, υπάρχουν πάντα ανταγωνιστικές ανησυχίες, συμφέροντα και ιδεολογίες. Οι δημόσιοι ηγέτες πρέπει να ορίσουν, να εξισορροπήσουν και να θέσουν προτεραιότητες μεταξύ διαφορετικών αποστολών με τρόπους που οι ηγέτες του ιδιωτικού τομέα δεν το κάνουν. Αυτό περιλαμβάνει τη δυνατότητα συμβιβασμού, καθώς στην κυβέρνηση υπάρχουν πολλοί σημαντικοί και ανταγωνιστικοί στόχοι.

Συνοψίζοντας, οι διαφορές στη λήψη αποφάσεων και στην ιεραρχία μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα είναι σημαντικές και αποκαλύπτουν την πολυπλοκότητα της διακυβέρνησης σε σύγκριση με τις επιχειρήσεις.

 
Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι απαραίτητη για όσους μεταβαίνουν από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα;

Η ταπεινοφροσύνη είναι απαραίτητη για όσους μεταβαίνουν από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα για διάφορους λόγους, όπως αναφέρονται στο άρθρο.

• Διαφορετικότητα δεξιοτήτων και γνώσεων: Η εργασία στον δημόσιο τομέα απαιτεί δεξιότητες και γνώσεις που δεν αποκτώνται απαραίτητα στον ιδιωτικό τομέα. Για παράδειγμα, η προετοιμασία ενός υπομνήματος επιλογών για τον πρόεδρο, η διαπραγμάτευση με το Κογκρέσο ή ο συντονισμός με κυβερνητικές υπηρεσίες είναι διαδικασίες που είναι άγνωστες σε όσους έχουν εργαστεί μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι, η ταπεινοφροσύνη βοηθά τα άτομα να αναγνωρίσουν τα κενά στις γνώσεις τους και να ζητήσουν βοήθεια από τους έμπειρους δημόσιους υπαλλήλους.
• Πολυπλοκότητα στόχων: Στον ιδιωτικό τομέα, ο κύριος στόχος είναι η κερδοφορία, ενώ στον δημόσιο τομέα υπάρχουν πολλοί ανταγωνιστικοί στόχοι, συμφέροντα και ιδεολογίες. Αυτή η πολυπλοκότητα απαιτεί από τους ηγέτες να εξισορροπούν και να θέτουν προτεραιότητες μεταξύ διαφορετικών αποστολών, μια διαδικασία που διαφέρει σημαντικά από την απλή επιδίωξη της κερδοφορίας. Η ταπεινοφροσύνη βοηθά τους νεοεισερχόμενους να κατανοήσουν αυτή τη διαφορετικότητα και να αποφύγουν την προσέγγιση “όλα ή τίποτα” που μπορεί να είναι συνηθισμένη στον ιδιωτικό τομέα.
• Αποκεντρωμένη λήψη αποφάσεων: Στον δημόσιο τομέα, η λήψη αποφάσεων είναι λιγότερο συγκεντρωτική σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, όπου ο CEO έχει συνήθως την τελική ευθύνη. Στον δημόσιο τομέα, οι ηγέτες πρέπει να προσαρμόζουν τις αποφάσεις τους στις προτεραιότητες άλλων, συμπεριλαμβανομένων των μελών του Κογκρέσου, του υπουργικού συμβουλίου, εξωτερικών ομάδων συμφερόντων, κλπ. Η ταπεινοφροσύνη είναι απαραίτητη για να αναγνωριστεί αυτή η ανάγκη προσαρμογής και να επιτευχθεί συναίνεση.
• Δημόσια κριτική: Οι ηγέτες του δημόσιου τομέα υπόκεινται σε πολύ μεγαλύτερο έλεγχο από ό,τι οι επιχειρηματίες. Οι ενέργειές τους μπορεί να δεχτούν επιθέσεις από πολιτικούς αντιπάλους με τρόπο που είναι “αναληθής, εντυπωσιακός και μερικές φορές προσωπικός”. Η ταπεινοφροσύνη βοηθά τους ηγέτες να διαχειριστούν αυτό τον έλεγχο, να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά και να μην υπερεκτιμήσουν τις δικές τους ικανότητες.
• Αναγνώριση των ορίων: Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, η μετάβαση στον δημόσιο τομέα τον έκανε πιο ταπεινό. Αυτό υπογραμμίζει την ιδέα ότι όσο επιτυχημένος και αν είναι κάποιος στον ιδιωτικό τομέα, ο δημόσιος τομέας έχει διαφορετικές απαιτήσεις και προκλήσεις. Επομένως, η ταπεινοφροσύνη είναι απαραίτητη για να αναγνωριστούν τα όρια των δικών τους γνώσεων και εμπειριών.
• Επιτυχημένη μετάβαση: Η ταπεινοφροσύνη είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί μια επιτυχημένη μετάβαση στον δημόσιο τομέα. Η έλλειψη ταπεινοφροσύνης μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα, ενώ η ταπεινή προσέγγιση βοηθά τα άτομα να προσαρμοστούν καλύτερα στις απαιτήσεις της κυβερνητικής εργασίας.

Συνολικά, η ταπεινοφροσύνη είναι απαραίτητη για όσους μεταβαίνουν από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα επειδή τους βοηθά να αναγνωρίσουν τις διαφορές μεταξύ των δύο τομέων, να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις και να αποφύγουν τα λάθη που μπορεί να προκύψουν από την έλλειψη εμπειρίας. Η ταπεινοφροσύνη επιτρέπει στους νεοεισερχόμενους να μαθαίνουν από τους άλλους, να συνεργάζονται αποτελεσματικά και να επιτυγχάνουν τους στόχους της δημόσιας υπηρεσίας.