Ένα Σύνταγμα για την Επιχειρηματικότητα

Μια είδηση από την Πολωνία, σχετικά με την συζήτηση περί Επιχειρηματικού Συντάγματος που αρχίζει από τον Σεπτέμβριο (με άλλη στόχευση εκεί)  μας δείχνει ότι ο μικρόκοσμος της ελληνικής πολιτικής θα είχε πολλά να εμπνευσθεί ανοίγοντας μάτια και αυτιά σε κάτι ποιο ωφέλιμο, για να διδαχθεί και να προβληματισθεί.

Θα μπορούσαμε να εισάγουμε στο δημόσιο διάλογο κάτι παρόμοιο, όχι για να  απασχολήσουμε την δίψα για έμπνευση των ανθρώπων της οικονομίας, αλλά για να δοθεί ένα έμπρακτο παράδειγμα και ένα απτό αποτέλεσμα μιας ομόφωνης (γιατί όχι 😉 διαφορετικής αντίληψης για το πιο βασικό πρόβλημα της ανάπτυξης;

Ένα Σύνταγμα για την Επιχειρηματικότητα που θα ενσωμάτωνε αυτόνομα κεφάλαια με:

– το Εθνικό Σχέδιο ανάταξης και ανόρθωσης,

– το Σχέδιο Μεταρρυθμίσεων,

– και το Σχέδιο Εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης που μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο με την δυναμική συμπόρευση και συστράτευση με τον ιδιωτικό τομέα.

Ένα Σύνταγμα για την Επιχειρηματικότητα θα μπορούσε να είναι πιο πειστικό για την προσέλκυση των 100 δις. επενδύσεων, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, το νέο ελκυστικό αφήγημα για το τέλος των μνημονίων και την μη επαναφορά τους με πρόνοιες για το χρέος, τα πλεονάσματα και τους ρυθμούς ανάπτυξης

Με την ψήφιση του από την Βουλή μπορεί να αποτελέσει ένα Σύνταγμα Επιχειρηματικότητας που θα γίνεται σεβαστό από όλο το πολιτικό σύστημα, θα διαθέτει το σημείο αναφοράς για κάθε σοβαρό επενδυτή, θα θωρακίζει τις επενδύσεις μακροπρόθεσμα, θα ενσωματώνει όλες τις δράσεις, τα προγράμματα και τους νόμους για το επιχειρείν,  θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη για να μπορέσουμε σύντομα, να δούμε κάποιο πραγματικό φως.

Είναι συμβατικό και αντιπαραγωγικό οι φορείς να καταθέτουν προτάσεις, πανομοιότυπες κάθε χρόνο, και να επαφίεται στην καλή διάθεση των υπουργών ή στην ανέξοδη κατανόησή τους, η επίλυση τους.

Είναι αντιπαραγωγικό να υποστηρίζουν αυτές τις προτάσεις με ομιλίες, αναλύσεις, υπομνήματα, αναφορές, επισημάνσεις, καταγγελίες, για θέματα που αφορούν τους ίδιους, πιστεύοντας ότι μια αδύναμη ή αδιάφορη κυβέρνηση έχει την διάθεση, την βούληση και την ικανότητα να ασχοληθεί.

Άλλους στόχους έχει η οικονομία της αγοράς και άλλους η πολιτική , άλλο σύνταγμα έχει η πολιτική για τα συμφέροντα της και άλλους οφείλει και πρέπει να έχει η οικονομία. Όχι ως θεσμός  που διεκδικεί εξουσία αλλά ως αυθύπαρκτη δύναμη που επηρεάζεται δυστυχώς καταστροφικά από τις άλλες, ο διαχωρισμός εξουσιών οφείλει να συμπεριλάβει και την δυναμική της παραμελημένης  επιχειρηματικότητας.

Αυτό το  κριτήριο, του τι είναι ωφέλιμο για τον τόπο και την παραγωγή πλούτου, που είναι κάτι χειροπιαστό, θα έπρεπε να περιέχει και την θεσμική, διακομματική, ουσιαστική θωράκιση του βασικού  αιμοδότη της χώρας.

Π. Τσακιρίδης