Έπεσες πάλι;

Έπεσες πάλι; Σε μιαν άκρη του γραφείου σου, έχεις καταχωνιάσει σημειώσεις σχεδίων που ήθελες να ξεκινήσεις, πλάνα για να κατακτήσεις τον κόσμο, στρατηγικές με την δική σου υπογραφή, λαμπρές δημιουργίες του εξαιρετικού ταλέντου σου.

Έπεσες πάλι; Θα αφήσεις το χάδι της συμπόνιας να σε αγκαλιάσει σαγηνευτικά, θα τολμήσεις να παρασυρθείς στην παγίδα της θυματοποίησης και να αφεθείς στην ηχώ των λέξεων συγκατάβασης των άλλων;

Έπεσες πάλι; Κρυώνεις; Πεινάς; Η απελπισία σε πνίγει, η καρδιά σου πονάει, ο χρόνος σου τελειώνει, όλα είναι εναντίον σου. Και λοιπόν; Το πίστεψες ότι έπεσες; Πίστεψες ποτέ, ότι εσύ, ο μοναδικός πολεμιστής της ζωής μπορεί να πέσει; Ίσως έκανες ότι έπεσες για να δοκιμάσεις τις αντοχές σου, μια ψευδαίσθηση πτώσης, μια ψυχολογική άσκηση.

Δεν έπεσες εσύ. Ο ψεύτικος εαυτός σου έπεσε. Και τον έριξες εσύ. Ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να δημιουργήσει, ο ίδιος μπορεί να καταστρέψει και να επανεφεύρει τον εαυτό του. Έχεις αυτή την δύναμη.

Δεν έπεσες εσύ. Δημιούργησες από το μηδέν τον εαυτό σου.. Ξανά και ξανά. Και σήμερα. Και αύριο. Κάθε στιγμή. Κάθε ανάσα σου προσθέτει ζωή στο  όνειρο σου. Ξανά. Και ξανά. Γιατί έτσι έχεις μάθει. Είναι η φύση σου.

Κρυώνεις; Με το χνώτο σου μπορείς να ζεσταθείς, δεν έχεις ανάγκη τίποτε άλλο. Μόνος σου έπεσες, μόνος σου θα βρεις τα κουράγια να σηκωθείς. Σε περιμένουμε. Και σε περιμένουν μάχες πολλές. Χωρίς εσένα δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Σε έχουμε ανάγκη.

Παναγιώτης Τσακιρίδης