Ακραία αβεβαιότητα και επακόλουθη αστάθεια
Η ακραία αβεβαιότητα λόγω της επιδημίας και η επακόλουθη αστάθεια λόγω των υποκείμενων νοσημάτων της οικονομίας θα ασκήσει πίεση στους ασθενικούς ρυθμούς ανάπτυξης περιορίζοντας την δυναμική και την εξαιρετικά πολύτιμη σταθερότητα της οικονομίας.
Η στάσιμη παραγωγική οικονομία και η αδυναμία μεταμόρφωσης του παραγωγικού προτύπου θα παραγάγει ένα αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο μειωμένων προσδοκιών στα πεδία προσέλκυσης ικανού μεγέθους επενδύσεων.
Η χρόνια έλλειψη εθνικού σχεδίου ανάταξης και επιβίωσης εξακολουθεί να κοστίζει πολλαπλά και δημιουργεί συνεχή προβληματισμό στην αγορά.
Η δυναμική των επιχειρήσεων και η ικανότητα του ιδιωτικού τομέα για συνεχείς αλλαγές και επέκταση περιορίζεται από αλληλοτροφοδοτούμενα προβληματικά πεδία και κενά σχεδιασμού και εφαρμογής.
Απουσιάζουν οι στρατηγικές για να διατηρήσουν τους ηγέτες του επιχειρείν ανθεκτικούς και να αποσυμπιέσουν το περιβάλλον της πολύχρονης ολικής αδυναμίας.
Η χώρα δεν εξελίσσεται –εισέρχεται αποδυναμωμένη από τον έναν κύκλο στον άλλο, ζαλισμένη, παραιτημένη. Ακολουθεί ημιθανής, αποστεωμένη, παραδομένη στον φυγόκεντρο κύκλο κατάθλιψης – ύφεσης. Από κύκλους που δεν κλείνουν αλλά ανοίγουν και καταπίνουν σαν κινούμενη άμμο κάθε θρόισμα αντίδρασης.
Η κυβέρνηση αδημονεί να κάνει ενέσεις αισιοδοξίας για περιορισμένο αριθμό μεγάλων επενδύσεων, αλλά αδυνατεί (και αποφεύγει) στα δύσκολα, δειλιάζει στις ουσιαστικές τομές, στροβιλίζεται στην μικροδιαχείριση της ημέρας, κρύβει επιμελώς ή στρουθοκαμηλίζει με τα μεγάλα ζητούμενα: το στιβαρό και υγιές παραγωγικό πρότυπο και την επίλυση νοσημάτων που κακοφορμίζουν το σώμα της οικονομίας και της κοινωνίας.
Από την έκθεση ιδεών του προσχεδίου του προϋπολογισμού απουσιάζει η ορμή, το ολικό σχέδιο, η αυτοπεποίθηση, η κινητοποίηση δυνάμεων και η ισχύς των αντισυμβατικών ιδεών και πράξεων.
Η απουσία εθνικού σχεδίου ανάταξης, σταθερότητας και επιβίωσης υπονομεύει τα θεμέλια της χώρας. Είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομία και την κοινωνία και βασικός πυλώνας για τη σταθερότητα της χώρας στη μετα-Covid τάξη η κινητοποίηση όλων για ένα σχέδιο δράσης.
Η πανδημία έχει επιταχύνει την αναγκαιότητα του εθνικού σχεδίου. Η συσσώρευση των υποκείμενων νοσημάτων και η επιδερμική αντιμετώπιση θα οδηγήσει την χώρα στην κοιλάδα του θανάτου. Ούτε η έρημος της κατάθλιψης, ούτε η παραίτηση από την διεκδίκηση ενός δυναμικού μέλλοντος για όλους αξίζει στους πολίτες και τις επιχειρήσεις της χώρας.
Υπάρχει λίγος χώρος για εφησυχασμό
Ο Mark Sobel Πρόεδρος του ανεξάρτητου think tank OMFIF των ΗΠΑ για τις κεντρικές τράπεζες, την οικονομική πολιτική και τις δημόσιες επενδύσεις, σε σειρά άρθρων του υπογραμμίζει κρίσιμες παραμέτρους που αξίζει να προβληματίσουν και να ωθήσουν σε επεξεργασία προτάσεων οικονομικής πολιτικής και τους εδώ αμέριμνους. Επιλεγμένα κύρια σημεία των άρθρων:
«Υπάρχει λίγος χώρος για εφησυχασμό. Η παγκόσμια προοπτική δεν είναι καθόλου ευτυχής, δεδομένης της Ιαπωνικοποίησης της Ευρώπης, επιβραδύνοντας την πιθανή ανάπτυξη των ΗΠΑ και την παρακμή της αειφόρου ανάπτυξης της Κίνας.
Οι βραχυπρόθεσμες προοπτικές είναι δυσοίωνες, ακόμη και αν δεν είναι τόσο ζοφερές, και μπορεί να αποδυναμώσουν περαιτέρω τις παγκόσμιες προοπτικές. Η κρίση Covid-19 βρίσκεται μόνο στο τέλος της αρχής – μεταβαίνει από τη ρευστότητα σε μια φάση φερεγγυότητας.
Η μεγάλη δημοσιονομική στήριξη, ειδικά σε χώρες που δεν έχουν μεγάλες κεφαλαιαγορές και δημοσιονομικό χώρο, μπορεί να μην είναι βιώσιμη μακροπρόθεσμα, ακόμη και με τη βοήθεια της νομισματικής πολιτικής.
Ένα σημαντικό ζήτημα είναι η ανάγκη μείωσης του χρέους, όχι μόνο ένα μορατόριουμ χρέους.
Η κρίση επιδεινώνει σημαντικά τις ανισότητες. Οι οριακοί εργαζόμενοι έχουν χάσει θέσεις εργασίας που ενδέχεται να μην επιστρέψουν. Μπορεί να εξαντληθεί η ανεργία και άλλη οικονομική υποστήριξη.
Το ΔΝΤ θα πρέπει να εξετάσει το ρόλο που διαδραματίζει η αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους σε αυτό το πλαίσιο. Πρέπει να επιμείνει ότι τα προγράμματά του περιλαμβάνουν χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, δείκτες χρέους προς ΑΕγχΠ και εξυπηρέτηση χρέους ως μερίδιο των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών . Οι πιο ρεαλιστικές παραδοχές βιώσιμης ανάπτυξης είναι απαραίτητες.»
Π. Τσακιρίδης
my way press.gr
