Αντάρτες της δημιουργίας

Στο ίδιο σημείο που σταυρώθηκες, στο ίδιο σημείο θα αναστηθείς. Δεν είναι κανόνας νομοτέλειας-είναι η δικαίωση  του παράδοξου, η στιγμή που η ελπίδα επιστρέφει για να σε χαϊδέψει, είναι το αντίβαρο της ταλαιπωρίας.

Η εθνική καθήλωση (αποτέλεσμα  γενικής αναισθησίας;) που επιβάλει το δόγμα των αντιλήψεων με τα ήρεμα νερά, έχει μακροπρόθεσμα μεγάλο κόστος. Προτάσσει τον δογματισμό της ακριβής  φοβικής διακυβέρνησης ως τεχνική οράματος-υποκατάστατο για μια ανύπαρκτη προοπτική.

Η οργή έχει παραχωρήσει την θέση της στην απέχθεια, στην   απαξίωση και στην αδιαφορία, η εξευγενισμένη γλώσσα της επικοινωνίας δεν μπορεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα. Και το φρένο στην κατηφόρα, έχει καεί, εάν δεν έχει κολλήσει…

Και όμως, στο ίδιο σημείο που σταυρώθηκες, στο ίδιο σημείο θα αναστηθείς. Εδώ, στην ίδια χώρα, που εκτρέφει τον λαϊκισμό κάθε χρώματος,  εδώ στην ίδια χώρα, εξακολουθούν να ανθίζουν οι αντάρτες της δημιουργίας, με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος. Η ευεργετική δύναμη του παραδείγματος, η συνεχής αναζήτηση της διάκρισης, η ζωτική ανάγκη της προσφοράς, το οξυγόνο της δράσης που κινητοποιεί ταλέντα, οι ικανότητες του ιδιωτικού τομέα που έχουν περιοριστεί αλλά δεν έχουν χαθεί, είναι ο θησαυρός που πρέπει να διασωθεί-είναι η μαγιά της νέας εποχής  ανασύνταξης.

Στο ίδιο σημείο που σταυρώθηκες, στο ίδιο σημείο θα αναστηθείς. Δεν είναι κανόνας νομοτέλειας-είναι η δικαίωση  του παράδοξου, η στιγμή που η ελπίδα επιστρέφει για να σε χαϊδέψει, είναι το αντίβαρο της ταλαιπωρίας.

Π. Τσακιρίδης