Ας προσέχαμε! ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο πριν αναλάβει το τιμόνι της χώρας
Επιλεγμένες απόψεις
• Το τέλος του Αλέξη και τι πραγματικά εκπροσωπεί ο Κυριάκος
• Τριάμισι χρόνια απεδείχθησαν υπεραρκετά για να αποκαλυφθεί η κενότης του σχήματος Τσίπρα
Μπορεί να φανεί παράξενο, αλλά πρέπει να δώσουμε ένα δίκιο στον κ. Χριστόφορο Βερναρδάκη. Μέσα στον προπαγανδιστικό του οίστρο υπονόησε μια μεγάλη αλήθεια: ας προσέχαμε! Το πρόβλημα που αναδείχθηκε και σε αυτή τη μεγάλη καταστροφή δεν ήταν η νεότης του πρωθυπουργού, τα 44 του χρόνια, όπως είπε ο ίδιος. Ηταν η παντελής έλλειψη εμπειρίας στη διαχείριση. Και ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο πριν αναλάβει το τιμόνι της χώρας. Του δώσαμε να οδηγήσει λεωφορείο (με όλους εμάς ως επιβάτες) ενώ δεν είχε πιάσει ούτε τιμόνι ποδηλάτου. Οπως είχε πει και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για έναν άλλο πρωθυπουργό, έπρεπε να τον είχαμε κάνει έστω υφυπουργό πριν του δώσουμε τα ηνία της χώρας. Ετσι θα κατανοούσε το σύνθετο των προβλημάτων: αφενός δεν θα μας ζάλιζε με μαγικές υποσχέσεις, ότι θα διορθώσει τα πάντα με έναν νόμο κι ένα άρθρο, και αφετέρου θα ήταν πιο ταπεινός στις κρίσεις. Θα έλυνε προβλήματα αντί να τα σκεπάζει με επικοινωνιακά σόου…
Ενας έμπειρος στη διοίκηση πρωθυπουργός δεν θα ήταν χρήσιμος μόνο ο ίδιος. Θα επέλεγε καλύτερους υπουργούς και όχι τον κ. Βερναρδάκη. Αυτοί με τη σειρά τους θα διόριζαν στην κεφαλή της Πολιτικής Προστασίας κάποιον με βαρύτερο βιογραφικό, από την έκδοση μιας επιθεώρησης για την Πυροσβεστική. Ο μεγάλος διαφημιστής Ντέιβιντ Ογκλιβι συνήθιζε κάθε φορά που προσλάμβανε κάποιο στέλεχος να του στέλνει μια μπαμπούσκα. Στην τελευταία κούκλα είχε ένα σημείωμα: «Αν καθένας από εμάς προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα καταλήξουμε μια επιχείρηση νάνων». Δυστυχώς αυτό είναι το πρόβλημα της κυβέρνησης. Καθένας στην ιεραρχία διόριζε –και λόγω άγνοιας– κάποιον χειρότερο από τον ίδιο, με αποτέλεσμα να έχουμε μια κυβέρνηση νάνων.
Τις περασμένες δεκαετίες της υπερβολικής πολιτικοποίησης, συζητήθηκε έντονα το δίλημμα μεταξύ πολιτικών και τεχνοκρατών. Πολλοί έλεγαν ότι «άσπλαχνοι διαχειριστές» μπορεί να αναλάμβαναν τη διοίκηση του τόπου με αποτέλεσμα να ευημερεί η χώρα και να υποφέρουν οι άνθρωποι. Ανοησίες ή –ακόμη χειρότερα– μια συνωμοσία των καφενόβιων πολιτικολογούντων ενάντια σε όσους είχαν προκόψει στη ζωή τους και τους οποίους –φυσικά– οι άχρηστοι δεν ήθελαν στα πόδια τους. Ολοι οι άνθρωποι –ακόμη και τα βαρύτερα βιογραφικά– έχουν κάποια προηγούμενη πολιτική εμπειρία και (κατά κανόνα) κοινωνικές ευαισθησίες. Εμπειρία όμως σε σημαντικές θέσεις έχουν μόνο όσοι δούλεψαν σκληρά. Γι’ αυτό και τους συκοφάντησαν μεθοδικά οι τεμπέληδες της πολιτικής κοιλάδας. Η συνύπαρξη των αρίστων με εκείνους που έφαγαν τη ζωή τους στα αμφιθέατρα θα αποδείκνυε την ασημαντότητα των δεύτερων. Βεβαίως, αυτό αποδείχθηκε και τώρα, αλλά χρειάστηκαν 24 νεκροί στη Μάνδρα συν 90 τόσοι στο Μάτι…
Πηγή: kathimerini.gr
Το τέλος του Αλέξη και τι πραγματικά εκπροσωπεί ο Κυριάκος
Ο πιο σκληρός, ο πιο αδυσώπητος εχθρός αυτής της κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο εαυτός της. Ο Αλέξης Τσίπρας μετέτρεψε έναν περίπατο σε μαραθώνιο. Αυτή είναι οπωσδήποτε μία πρώτη εικόνα. Η Αριστερά κατόρθωσε να πάρει την εξουσία έχοντας απέναντι της έναν διαλυμένο και φοβισμένο αντίπαλο. Η Δεξιά έψαχνε να βρει τα πατήματά της, ενώ το ΠΑΣΟΚ έμοιαζε με το κόμμα των Κυνηγών. Υπαρκτοί μεν, αναξιόπιστοι πολιτικά δε.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ήδη πρωθυπουργός, πριν ο Αντώνης Σαμαράς προσφύγει στις κάλπες. Ο Αλέξης ήταν ο αγαπημένος του ελληνικού κεφαλαίου. Των λίγων οικογενειών που έχουν επιβάλει στην χώρα έναν μεσαιωνικού τύπου οικονομικό σύστημα που μόνο κατ΄ ευφημισμό μπορεί να το πει κανείς καπιταλισμό.
Εκλεκτοί κύριοι και κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης προσπάθησαν σκληρά να φέρουν τον Αλέξη στην εξουσία. Ήταν ο δικός τους Αλέξης. Λίγο διαφορετικός από εκείνον που λάτρεψαν τα πλήθη στις πλατείες. Του έβγαλαν εφημερίδες, του πρόσφεραν προσβάσεις στην Δικαιοσύνη, στον στρατό, σε ξένες πρεσβείες. Η σημαντικότερη υπηρεσία που του πρόσφεραν, όμως, είναι ότι του άνοιξαν δίαυλο επικοινωνίας με ένα κομμάτι του αμερικανικού κατεστημένου. Αν η Χίλαρι είχε κερδίσει τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας θα πατούσε καλύτερα στα πόδια του…
Και κέρδισε τις εκλογές. Κι όχι μόνο αυτές. Τα πήρε όλα! Μαζί με την κυβέρνηση την Προεδρία της Δημοκρατίας και μία ολόκληρη πτέρυγα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή δεν ήταν νίκη, δεν ήταν μία απλή ρεβάνς. Ήταν ένας αληθινός θρίαμβος.
«Θα κυβερνούμε για τα επόμενα είκοσι χρόνια», έλεγε τότε σε συνεργάτες του και φίλους ο συγκυβερνήτης στην αμαξοστοιχία της δυστυχίας Πάνος Καμμένος. Κι είχε δίκιο! Διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε αντίπαλο. Το επόμενο βήμα ήταν ο έλεγχος του Τύπου, η πλήρης κατάληψη του κράτους. Κι επέμεναν πολύ σε αυτά…
Απόλυτος έλεγχος στο εσωτερικό, απεριόριστη υποστήριξη στο εξωτερικό. Ποιος περίπατος; Η μάχη είχε ήδη κριθεί.
Είχε; Τον Ιανουάριο του 2016 σημειώνεται μία μεγάλη έκπληξη. Ύστερα από έναν χρόνο απόλυτης κυριαρχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην ελληνική πολιτική σκηνή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει την έκπληξη και κερδίζει στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν η πρώτη πράξη αντίστασης ενός κόσμου που ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να κάνει. Για πρώτη φορά στην Κεντροδεξιά δημιουργήθηκε έναν πολιτικό ρεύμα με την λογική της αντίστασης και όχι της εξασφαλισμένης νίκης στις επόμενες εκλογές. Μέχρι τότε μόνο η Αριστερά είχε το «προνόμιο» να έχει υιοθετήσει την στρατηγική της ήττας. Να αγωνίζεται, δηλαδή, με δεδομένη την ήττα. Αν η νίκη ήθελε να έρθει…
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός που ήταν πάντα. Δεν άλλαξε, δεν ανακαλύψαμε την αλαζονεία του και την ανικανότητά του στα ξαφνικά το καλοκαίρι του 2018. Από τον Ιανουάριο του 2016, όμως, απέκτησε αντίπαλο. Έναν κόσμο που είναι αποφασισμένος να αλλάξει τα πάντα στην χώρα και να μην δώσει στο μέλλον άλλη φορά το δικαίωμα σε αυτή την Αριστερά να ξεδιπλώσει τα διχαστικά της σχέδια. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχασε από τον κακό του εαυτό. Έχασε από την ώρα που απέκτησε αντίπαλο. Από την ώρα που ο κόσμος ανέδειξε στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Σύντομα ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα τελειώσει. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας ολόκληρης εποχής. Η Ελλάδα ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει τα χαρακτηριστικά της τελευταίας Σοβιετικής Δημοκρατίας. Νέα πολιτικά σχήματα θα δημιουργηθούν. Νέοι άνθρωποι θα βγουν μπροστά.
Δεν έχασε η Αριστερά αυτόν τον πόλεμο. Τον έχασε η Αριστερά και οι Δεξιοί σύμμαχοί της. Τον έχασαν οι κρατιστές. Και τον έχασαν κατά κράτος.
Δεν έχασε η Αριστερά τον πόλεμο από τον κακό της εαυτό. Τον είχε ήδη χαμένο πριν αναλάβει την κυβέρνηση, επειδή οι αντιλήψεις της είχαν ηττηθεί προ πολλού σε όλο τον πλανήτη. Η Αριστερά κέρδισε την εξουσία επειδή ο χώρος της κεντροδεξιάς και του φιλελεύθερου κέντρου δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα τις πραγματικές του δυνατότητες. Κι ακόμη επειδή δεν επιχείρησε ποτέ στο παρελθόν να δημιουργήσει τις συνθήκες στην χώρα για έναν πραγματικό καπιταλισμό.
Πηγή: liberal.gr
Τριάμισι χρόνια απεδείχθησαν υπεραρκετά για να αποκαλυφθεί η κενότης του σχήματος Τσίπρα
Η κυβέρνηση είναι φανερό πως βρίσκεται σε κατάσταση απόγνωσης.
Το σοκ που υπέστη από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι της Αττικής είναι μοναδικό, ξεπερνά κι εκείνο της κυβέρνησης Καραμανλή το 2007.
Το τραγικό γεγονός που κόστισε τη ζωή σε δεκάδες συμπολίτες μας άφησε βαριά τη σκιά του στο κυβερνητικό σχήμα, κλόνισε κι αποδιοργάνωσε κι αυτόν ακόμη τον Πρωθυπουργό.
Αυτή την ώρα προσωπικά ο κ. Τσίπρας αλλά και συνολικά οι υπουργοί της κυβέρνησης βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα καθολικό κύμα αμφισβήτησης και απόρριψης, που διαπερνά σύμπασα την κοινωνία και ολόκληρη τη χώρα.
Αποτέλεσμα τόσο του μεγέθους της τραγωδίας όσο και των χειρισμών που ακολούθησαν.
Ο μεγάλος αριθμός θυμάτων κλόνισε την κοινωνία και οι χειρισμοί φανέρωσαν ένα σχήμα ενοχικό και κουτοπόνηρο.
Το βράδυ της Δευτέρας αποκαλύφθηκαν κατ’ απόλυτο τρόπο οι διαχειριστικές ανεπάρκειες του σχήματος που μας κυβερνά και μαζί φανερώθηκαν σε πανεθνική κλίμακα οι απέλπιδες προσπάθειες μιας ενοχικής και ανήμπορης ηγεσίας να αμβλύνει τις άκρως δυσμενείς εντυπώσεις της τραγωδίας.
Ο συνδυασμός των δύο κλόνισε πραγματικά τον Πρωθυπουργό.
Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξαιρετικά δεινή θέση. Και το γνωρίζει, όπως το γνωρίζουν και οι συνεργάτες του.
Βρίσκονται στην κυριολεξία κυκλωμένοι από τη φωτιά των ενοχών και των ευθυνών. Και αναζητούν εναγωνίως διέξοδο. Την οποία ωστόσο δεν μπορούν να βρουν.
Μόνο ο χρόνος θα προσφέρει μια κάποια λύση.
Ο κ. Τσίπρας λοιπόν θα επιχειρήσει στο προσεχές διάστημα να εξαγοράσει χρόνο, προκειμένου να μεταβάλει κάπως τις αρνητικές συνθήκες. Και θα τον διεκδικήσει με κινήσεις εντυπωσιασμού.
Οι πιο γνωστικοί πάντως του περιβάλλοντός του κρυφολένε ότι δεν αρκούν. Η πολυδιαφημισμένη επικοινωνιακή δεινότητα του σχήματός του απεδείχθη φούσκα. Και επιπλέον δεν έχει πάγκο, δεν υπάρχουν εντός του σχήματός του πρόσωπα ικανά να μεταδώσουν αίσθημα ανανέωσης, αλλαγής και μεταρρύθμισης.
Γι’ αυτό και το πιθανότερο είναι να μην κερδίσει ούτε τον πανδαμάτορα χρόνο που διεκδικεί.
Επί της ουσίας εξήντλησε τον χρόνο του.
Τριάμισι χρόνια απεδείχθησαν υπεραρκετά για να αποκαλυφθεί η κενότης του σχήματός του.
Πηγή:tovima.gr
