ΔΟΛ- «Είμαστε εδώ» στο «απόλυτο θέατρο του παραλόγου»
Στα όρια της αντοχής -Με την απλήρωτη εργασία τους διατηρούν έτσι και την αξία των πλέον πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων
Υπό τον τίτλο: «Το απόλυτο θέατρο του παραλόγου» ο Αντώνης Καρακούσης αναφέρει για τις τελευταίες εξελίξεις στον ΔΟΛ.
«Εδώ και αρκετούς μήνες οι εργαζόμενοι του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη δίνουν αγώνα άνισο, κόντρα σε όλα του καιρού τα ρεύματα.
Με τον εκδότη εξουθενωμένο, χωρίς δυνάμεις και δυνατότητες, την κυβέρνηση εχθρική και πάντα σχεδιάζουσα την κατάκτηση του οργανισμού, τις Τράπεζες «τυποποιημένες» μετά τις τέσσερις ανακεφαλαιοποιήσεις με χρήματα του ελληνικού λαού και τους ανταγωνιστές έτοιμους να διαμοιράσουν τα ιμάτιά μας, παλέψαμε και παλεύουμε χωρίς πόρους να κρατήσουμε ζωντανή τη δημοσιογραφική ιστορία ενός αιώνα.
Απλήρωτοι και δυστυχούντες οι εργαζόμενοι του οργανισμού έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να κρατήσουν τις εφημερίδες δυναμικές και αξιοσέβαστες, τα περιοδικά όρθια και ελκυστικά, τις ιστοσελίδες πλούσιες και απόλυτα ενημερωμένες και το ραδιόφωνο ζωντανό καθημερινό σύντροφο τόσων και τόσων ακροατών.
Υπερέβαλαν εαυτούς με την ελπίδα ότι στο μεσοδιάστημα θα διαμορφωθούν κατάλληλες συνθήκες για μια λύση ευπρόσωπη και ταιριαστή προς την αξία, την ποιότητα και την κουλτούρα του ιστορικού ομίλου, που πριν λίγες μέρες συμπλήρωσε 94 χρόνια συνεχούς παρουσίας.
Δυστυχώς υπό την επίδραση πλήθους παραγόντων, είτε επειδή ο εκδότης δεν μπορούσε να συμφωνήσει και οι Τράπεζες δεν ήταν διατεθειμένες να συμβιβαστούν μαζί του, είτε επειδή η κυβέρνηση άλλα σχεδίαζε και σχεδιάζει, είτε τέλος γιατί οι ενδιαφερόμενοι δεν ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν τόσα όσα η εξυγίανση της εταιρίας απαιτούσε, φθάσαμε κάποια στιγμή στην καταγγελία των δανείων και στις παρεπόμενες πράξεις.
Στα τέλη Ιανουαρίου οι πιστώτριες Τράπεζες, αφού διαβουλεύτηκαν μεταξύ τους και διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει επενδυτική πρόταση ικανή να καλύψει τις απαιτήσεις τους, κατέθεσαν αίτηση στο Δικαστήριο ζητώντας την ένταξη του οργανισμού σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης και τον διορισμό εκκαθαριστή.
Ταυτόχρονα κατέθεσαν στο Πρωτοδικείο Αθηνών αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ζητώντας προστασία έναντι των πιστωτών και απαγόρευση πράξεων που θα απομείωναν την αξία των περιουσιακών στοιχείων του οργανισμού.
Το Δικαστήριο όρισε δικάσιμο στις 3 Μαρτίου και οι περισσότεροι θεωρήσαμε ότι άνοιξε κάποιος δρόμος, δύσκολος κι αγκαθωτός, αλλά δρόμος.
Αμέσως μετά παρενέβησαν συμπληρωματικά στη διαδικασία τόσο η εταιρία, όσο και οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν, διεκδικώντας έστω μερική απελευθέρωση των δεσμευμένων εσόδων του οργανισμού, ώστε υποτυπωδώς να υποστηριχθεί λειτουργία του οργανισμού και να διασφαλισθεί η αξία των περιουσιακών της στοιχείων.
Το επιχείρημα είχε προ πολλού αναπτυχθεί τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στις Τράπεζες.
Στην πρώτη σημειώναμε ότι για τις ανάγκες της πολυφωνίας είναι απαραίτητη η υποστήριξη με κάποια τροπολογία που θα έλυνε τα χέρια των Τραπεζών, οι οποίες αναλογίζονταν τις όποιες ποινικές ευθύνες μπορούσαν να εγερθούν από μικρή αλλά επιπρόσθετη χρηματοδότηση και στα πιστωτικά ιδρύματα επισημαίναμε ότι έχουν συμφέρον να διατηρήσουν ανοιχτά τα μέσα του οργανισμού γιατί έτσι θα εξασφάλιζαν υψηλότερο τίμημα και θα επιτύγχαναν την ανάκτηση του μεγαλύτερου μέρους των δανείων που κατά καιρούς είχαν χορηγήσει.
Η μεν τροπολογία χάθηκε στις δαιδάλους της πολιτικής, η δε ενδιάμεση χρηματοδότηση στον κύκλο της ευθυνοφοβίας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.
Κάπως έτσι φθάσαμε στην απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία δεν αφήνει παράθυρο ανοιχτό ούτε στα μέσα, ούτε στους εργαζόμενους του οργανισμού.
Η απόρριψη του αιτήματος για ενδιάμεση χρηματοδότηση οδηγεί αναγκαστικά σε διακοπή της λειτουργίας των Μέσων του οργανισμού. Οι εργαζόμενοι είναι εξουθενωμένοι οικονομικά, δεν έχουν ελπίδα καταβολής κάποιας αμοιβής και το χειρότερο διαισθάνονται ότι οι Τράπεζες και η κυβέρνηση τους οδηγεί στην ανεργία, χωρίς καταβολή των δεδουλευμένων και των αποζημειώσεων. Κατόπιν αυτών θα καταφύγουν σε μέτρα διασφάλισης των δικαιωμάτων τους και προφανώς σε αναζήτηση άλλης απασχόλησης.
Κοινώς μέχρι τα μέσα ή τα τέλη Μαρτίου οπότε και αναμένεται να εκδοθεί και ανακοινωθεί η δικαστική απόφαση τα έντυπα και τα άλλα μέσα του οργανισμού θα έχουν σβήσει και η περιουσία του, την προστασία της οποίας υποτίθεται επέβαλε ο αρμόδιος πρωτοδίκης, θα έχει πλήρως απαξιωθεί.
Η αλήθεια είναι ότι στην κυβέρνηση δεν νοιάζονται και τόσο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι ένα «προσωρινό» λουκέτο θα διευκόλυνε τα σχέδιά της για άλωση των μέσων του δημοκρατικού χώρου.
Κατά μια εκδοχή και οι Τράπεζες δεν νοιάζονται για την τύχη των εφημερίδων και των άλλων μέσων, ούτε επίσης για το τίμημα που θα εισπράξουν. Τους ενδιαφέρει μόνο η αποφυγή των όποιων ποινικών ευθυνών και για τούτο δεν αναλαμβάνουν κανένα ρίσκο. Η δε Δικαιοσύνη τυφλή ούσα δεν βλέπει τίποτε.
Όπως και να έχει ζούμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Το δικαστήριο έλαβε μέτρα που ζητούσαν οι Τράπεζες για τη διασφάλιση της περιουσίας του οργανισμού, αλλά αυτά την οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα στην απόλυτη απαξίωσή της!
Και η κυβέρνηση που ομνύει στην προστασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν φροντίζει ούτε για την αυτονόητη καταβολή των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων. Κατά τα άλλα παλεύει υποτίθεται να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις και να αποτρέψει τις ομαδικές απολύσεις.
Παρά ταύτα οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ επιμένουν και θα εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχεια των μέσων του οργανισμού και να εξασφαλιστούν τα δικαιώματά τους.
Και κάτι τελευταίο. Ας γνωρίζουν όσοι παραλογίζονται και καλύπτονται πίσω από τις κουΐντες της πολιτικής και τραπεζικής εξουσίας ότι όλα εδώ πληρώνονται. Οι ελεύθεροι δημοσιογράφοι δεν παραδίδονται, θα βρουν τρόπο να δράσουν…»
Γ. Πρετεντέρης: Η ουσία βρίσκεται στην πολιτική ατζέντα
Το άρθρο του Γ.Πρετεντέρη στα Νέα :
«Σύμφωνα με χθεσινή απόφαση του Προέδρου Πρωτοδικών κ. Ι. Βαλμαντώνη δεν συντρέχει κανένας λόγος ώστε να διασφαλιστεί, μέσα στα περιθώρια που παρέχει ο νόμος, η ομαλή λειτουργία των «ΝΕΩΝ» και των υπολοίπων Μέσων του ΔΟΛ.
Κοινώς: κόψτε τον λαιμό σας!
Πράγμα που σημαίνει ότι κατά την απόφαση αυτή δεν θα έπρεπε κι εγώ να γράφω τα κάτωθι.
Παρά ταύτα θα τα γράψω όσο επιτρέπεται ακόμη να γράφουμε ελεύθερα σε μια δημοκρατική χώρα.
Διότι, λυπάμαι, αλλά τελικά αυτό είναι το επίδικο.
Δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση τα επιχειρηματικά δεδομένα και τα τραπεζικά συμπαρομαρτούντα είναι θεμέλιο ενός προσχήματος.
Η ουσία βρίσκεται στην πολιτική ατζέντα.
Διότι αν η μεγαλύτερη καθημερινή εφημερίδα, μία μεγάλη κυριακάτικη και τα υπόλοιπα Μέσα ενός δημοσιογραφικού οργανισμού, που σχεδόν ταυτίζεται με την Ιστορία της χώρας, συνεχίσουν να δημοσιεύουν και να δημοσιοποιούν είναι ασφαλώς επιχειρηματικό ζήτημα.
Κυρίως όμως είναι ζήτημα δημοκρατίας.
Ακόμη κι αν επιχειρούσα να το ξεχάσω τα εκατοντάδες συγκινητικά μηνύματα που λαμβάνουμε καθημερινά από εσάς, τους αναγνώστες, θα με είχαν επαναφέρει στην τάξη.
Προς Θεού δεν είμαι τρελός να ισχυριστώ ότι οι εφημερίδες δεν είναι εμπορικά προϊόντα. Ούτε να υποστηρίξω ότι οι εκδοτικοί όμιλοι είναι φιλανθρωπικά σωματεία που πρέπει να χαίρουν κάποιας σκανδαλώδους ευνοϊκής μεταχείρισης.
Σε μια οικονομία της αγοράς, η αγορά έχει τους κανόνες της.
Υπό μια προϋπόθεση: ότι οι κανόνες της αγοράς (και της απονομής δικαιοσύνης…) δρουν ελεύθερα και δεν υπηρετούν μια πολιτική ατζέντα.
Μετά τη χθεσινή ακατανόητη απόφαση του Προέδρου Πρωτοδικών, το θέμα επέστρεψε πάλι εκεί που βρισκόταν από την αρχή.
– Στις Τράπεζες που (για λόγους που πολλοί καταλαβαίνουν…) δεν δίνουν μια σαφή λύση υπέρ των αυτονόητων συμφερόντων τους – κι όχι υπέρ αμφιλεγόμενων ή ύποπτων ενδιαφερομένων του παρασκηνίου.
– Στην πολιτική ηγεσία (κυβέρνηση κι αντιπολίτευση) που έχει τη βασική ευθύνη για τη λειτουργία της πολιτείας.
Μιλάμε για ένα διάστημα από σήμερα έως τις 3 Μαρτίου – ακριβώς 23 μέρες!
Είναι μια άποψη την οποία έχει ασπαστεί εγγράφως ο σημερινός Πρωθυπουργός όταν ως αρχηγός μικρού κόμματος ζητούσε από τις Τράπεζες να αντιμετωπίσουν τη λειτουργία μιας μικρής ιστορικής εφημερίδας της Αριστεράς με ευρύτερα κριτήρια.
Υποθέτω δεν εννοούσε χαριστικά. Τους έλεγε απλώς να λάβουν υπόψη ευρύτερες παραμέτρους στην αντιμετώπισή της.
Αν λοιπόν οι προαναφερθέντες θέλουν να ρυθμιστεί ένα πρόβλημα είκοσι τριών ημερών, είναι στο χέρι τους.
Αν δεν το ρυθμίσουν, σημαίνει ότι δεν ήθελαν.
Για τα υπόλοιπα, οψόμεθα εις Φιλίππους.»
Υπό τον τίτλο Δύο απλά «πράγματα δικά μας» ομάδα δημοσιογράφων του Βήματος αναφέρει:
«Ξέρουμε τι είμαστε και τι θέλουμε.
Ούτε εθελοντές. Ούτε αυταπάρνησης ήρωες του ιστορικού οχυρού της αστικής ενημέρωσης. Ούτε της απληρωσιάς προπαγανδιστές, εκόντες άκοντες. Ούτε υμνητές των διεκδικήσεων με… γιαπωνέζικο περιβραχιόνιο.
Είμαστε απλήρωτοι εργαζόμενοι. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί δίπλα-δίπλα, μαζί.
Που δεν μας αρέσουν οι επικήδειοι αλλά η παρουσία στις γενικές συνελεύσεις, έστω και για να μαλώσουμε λόγω διαφορετικών αντιλήψεων και στάσης για τα τεκταινόμενα.
Έχουμε ξεκάθαρο ότι στα ιδιωτικά ΜΜΕ τον ρυθμό τον δίνει ο ιδιοκτήτης, ο εδώ, ο εκεί, ο πρώην και ο επόμενος. Όμως εννοούμε να μην ξεχνάμε ότι η προσωπική και επαγγελματική ευθύνη μας για υπογραφή με ήθος, αξιοπρέπεια και επάρκεια δεν αποσβήνεται ακόμα και στην αρένα της οικονομίας της αγοράς.
Εξελίξεις με το εκδοτικό και τραπεζικό κεφάλαιο να κάνουν σλάλομ στις πλάτες εργαζομένων έχουν προκύψει πολλές φορές στον κλάδο του Τύπου. Τώρα εμείς, πριν άλλοι, βρισκόμαστε μέσα στη δίνη της αναδιάταξης του σκηνικού στα ΜΜΕ που στήνεται με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα.
Ενθυλάκωση κερδών την εποχή των παχιών αγελάδων, αλαζονεία της εκδοτικής δύναμης, κακοδιαχείριση, χρέη, προφανώς η περίπτωση του ΔΟΛ. Και όχι μόνο.
Με την κρίση, από νωρίς επιστρατεύθηκαν, σαν… εναρμονισμένη πρακτική σ’ όλα τα ΜΜΕ όπως και στις άλλες επιχειρήσεις, το «κούρεμα» των μισθών, απολύσεις, ιδιωτικές συμβάσεις, εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο. Κλασική διαδρομή για να σκαντζάρουν τα χοντρά πορτοφόλια των Ομίλων…
Η αντίστροφη μέτρηση της απληρωσιάς άρχισε με τη… συνταγή του Μιθριδάτη.
Η γραμμή της αναμονής, της «εργασιακής ειρήνης», η αυταπάτη ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων μπορεί να ταυτιστούν με του εργοδότη κυριάρχησε, στελεχών βοηθούντων…
Άντε και πάλι. Τώρα, θέλουν να μας κάνουν ασπίδα στα παζάρια τους, οι εκδότες εντός εκτός και επί τ’ αυτά, παντός είδους επιχειρηματίες αλλά και πολιτικοί τους εκπρόσωποι, σε έναν πλειστηριασμό εκκαθάρισης που τζογάρει, υπερθεματίζοντας, ανάλογα τι βολεύει, σε Ανοιχτά ή Κλειστά ΜΜΕ, με πτωχευμένους εργαζόμενους – αυτό το μαγαζί ποιος θα το πάρει;
Το σήμα δόθηκε εκεί έξω. Οι «γαλέρες» το ’πιασαν ήδη το μήνυμα, οι πιο «σικ» παρακολουθούν το «γρήγορα το κουπί σιωπηλά, κακοπληρωμένα, με κουτσουρεμένα δικαιώματα αλλά τουλάχιστον να υπάρχει κουπί» – οι καιροί ου μενετοί.
Είμαστε εδώ απέναντι.
Απέναντι στον εκδότη που μας χρωστά μισθούς έξι μήνες και με τους εκκαθαριστές επί θύραις συνεχίζει να γράφει κύρια άρθρα(!). Πόσο πλούσιες είναι αλήθεια οι λέξεις. Τι αμπάρια, τι αμπάρα…
Απέναντι σε τραπεζικές τακτικές και διοικητικούς σχεδιασμούς για… λαμπικάρισμα – πτώχευση ή πετσόκομμα προσωπικού δήθεν για να είναι ελκυστικό το προϊόν ως όλον ή ανά τεμάχιο.
Απέναντι σε «σωτήρες» που θα ηχήσουν, όπως και πριν, σιωπητήριο ομνύοντας στον ρεαλισμό που –αυτή τη φορά θα πουν ότι– θέτει τα όρια αντοχής της… εξυγίανσης.
Είμαστε απλήρωτοι εργαζόμενοι. Ούτε πιστωτές, ούτε περιουσιακό στοιχείο των εταιρειών, ούτε εμπράγματη ύλη. Δουλέψαμε και απαιτούμε τους μισθούς μας. Έξω και πέρα από… πτωχευτικές σειρές προτεραιότητας που ορίζουν οι αντεργατικοί νόμοι οι οποίοι ψηφίστηκαν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, προηγούμενες και σημερινή. Να μια ιδέα προς την κεντρική εξουσία. Να «ξεψηφίσει» τη διάταξη που βάζει στην ουρά για ψίχουλα το εργαζόμενο και αντιθέτως ο εργαζόμενος να πληρώνεται ή να αποζημιώνεται άμεσα… Έτσι δεν θα χρειασθεί η κυβέρνηση να… λερώσει τα χέρια της με τροπολογίες εστιασμένες στα ΜΜΕ και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα χρειασθεί να ψάξει τους μπλε και πράσινους κόκκους για να ξεπλύνει τη συμπαράστασή της.
Γράφουμε ή δεν γράφουμε όχι για να σωθεί ή να κλείσει το μαγαζί, αλλά για να μην πτωχεύσουμε οι εργαζόμενοι.
Είμαστε τώρα περισσότεροι από πριν, έτοιμοι να διεκδικήσουμε με όλες τις μορφές δράσης –με χαρτί, μελάνι, κομπιούτερ, μικρόφωνο, πανό, δρόμο– δυο απλά «πράγματα δικά μας»: τα δεδουλευμένα μας και την προστασία των θέσεων εργασίας.»
Ηλίας Αργυρόπουλος
Αλεξάνδρα Γρυπάρη
Σάκης Δημητρακόπουλος
Μάκης Ζώτος
Παναγιώτης Καισσαράτος
Θανάσης Καραμπάτσος
Όλγα Κλώντζα
Αναστασία Κοντογιάννη
Τάσος Μαγουλάς
Κυριακή Μαργαρίτη
Παναγιώτα Μπίτσικα
Παναγιώτης Πέππας
Μάρκος Ποταμιάνος
Γιώργος Σκίντσας
Αγγελική Στελλάκη
Μάχη Τράτσα
Αργυρώ Τσατσούλη
Θεοδώρα Τσώλη
Μαρία Τσώλη
Δημήτρης Χαροντάκης
Θάνος Χατζόπουλος
Στα όρια της αντοχής -Με την απλήρωτη εργασία τους διατηρούν έτσι και την αξία των πλέον πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων
Τα Νέα αναφέρουν ότι «η αδιαφορία κυβέρνησης και τραπεζών σε συνδυασμό με τη χθεσινή αρνητική απόφαση του Πρωτοδικείου στο αίτημα των εργαζομένων για αποδέσμευση τραπεζικού λογαριασμού, που θα διασφάλιζε τη συνέχιση της λειτουργίας των Μέσων και θα τροφοδοτούσε μέρος των δεδουλευμένων των εργαζομένων, οδηγεί τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη σε «ασφυξία»
Ραγδαίες εξελίξεις στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ) σηματοδοτεί η χθεσινή απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, που ουσιαστικά είπε «όχι» στο αίτημα των εργαζομένων που ζητούσαν να μη δεσμευθεί ένας συγκεκριμένος τραπεζικός λογοριασμός για την καταβολή μέρους των δεδουλευμένων τους και των βασικών εξόδων για να διασφαλιστεί η λειτουργία των Μέσων.
Δεν είναι τυχαίο ότι νομικοί, επιχειρώντας να περιγράψουν τις επιπτώσεις των τελευταίων εξελίξεων, έλεγαν χαρακτηριστικά ότι «κλείνουν το οξυγόνο στον ΔΟΛ», θέλοντας με τον τρόπο αυτό να καταδείξουν το ντόμινο όσων ακολουθήσουν τις επόμενες – κατά κοινή ομολογία – κρίσιμες ώρες για τον Οργανισμό Λαμπράκη, οι εργαζόμενοι του οποίου απλήρωτοι, επί επτά μήνες, βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης.
Μέσα σε λίγες γραμμές επιχειρήθηκε να σβήσει η ιστορία του μεγαλύτερου δημοσιογραφικού οργανισμού της χώρας. Δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι σε αυτή τη διαδικασία «της φωτιάς» υπερίσχυσε το τραπεζικό δίκαιο που στρέφεται ευθέως και εναντίον των συμφερόντων τους, αφού ένας κλειστός οργανισμός δεν έχει έσοδα και φυσικά πολύ μκρότερη αξία.»
Στα όρια της αντοχής -Με την απλήρωτη εργασία τους διατηρούν έτσι και την αξία των πλέον πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων
Οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ και ασφαλώς των «ΝΕΩΝ» στη χθεσινή τους γενική συνέλευση, αποτιμώντας τα νέα δεδομένα μετά την έκδοση της δικαστικής απόφασης, αποφάσισαν να συνεχίσουν να εργάζονται για την ενημέρωση των αναγνωστών και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Και θα το κάνουν αυτό για όσο διάστημα υπάρχει ακόμα διαθέσιμο χαρτί για την εκτύπωση της εφημερίδας. Ωστόσο, το χαρτί τελειώνει καθώς οι τράπεζες αρνούνται να εκχωρήσουν μέρος των καθημερινών εισπράξεων από τις πωλήσεις του ΔΟΛ για τη στοιχειώδη λειτουργία του Οργανισμού.
Παράλληλα, όμως, εξαντλούνται και οι αντοχές των απλήρωτων επί επτά μήνες εργαζομένων, οι οποίοι με αξιοπρέπεια εξακολουθούν να κρατούν στη ζωή τις εφημερίδες «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα», τον ραδιοσταθμό «Βήμα FM», το in.gr, τα περιοδικά και τις ιστοσελίδες. Με την απλήρωτη εργασία τους διατηρούν έτσι και την αξία των πλέον πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων που επιδιώκουν να πουλήσουν οι τράπεζες, για να πάρουν πίσω όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των δανείων που χορήγησαν στον ΔΟΛ.
Υπό αυτό το πρίσμα το σημερινό φύλλο της εφημερίδας ίσως να είναι και το τελευταίο αν δεν υπάρξει εγκαίρως κάποια διέξοδος. π.χ. με τη μορφή νομοθετικής πρωτοβουλίας ή τροπολογίας, που να επιτρέπει πρόγραμμα ενδιάμεσης χρηματοδότησης, γιατί αλλιώς η κλεψύδρα έχει ήδη γυρίσει ανάποδα και ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.
Η δικαστική απόφαση
Η καθοριστική – όπως όλα δείχνουν – απόφαση του δικαστηρίου εκδόθηκε ύστερα από την αίτηση για την έκδοση προσωρινής διαταγής που ζήτησαν οι τράπεζες για τη μη μεταβολή των περιουσιακών στοιχείων του ΔΟΛ, καθώς η επιχείρηση πλέον έχει περιέλθει σε αυτές.
Οπως είναι ήδη γνωστό, οι τράπεζες έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη και με αίτησή τους, που έχει προσδιοριστεί να συζητηθεί στο Πρωτοδικείο Αθηνών (Τμήμα Εκουσίας Δικαιοδοσίας) στις 3 Μαρτίου 2017, ζητούν την υπαγωγή της επιχείρησης σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης με βάση τις διατάξεις του Ν. 4037/2014.
Για τη διασφάλιση των απαιτήσεών τους και την προστασία των δικών τους συμφερόντων υπέβαλαν, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, και αίτημα για την έκδοση προσωρινής διαταγής προκειμένου, τουλάχιστον μέχρι την ημέρα της συζήτησης της αίτησης, να απαγορευτεί οποιαδήποτε μεταβολή της περιουσίας του ΔΟΛ.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης άσκησαν κύριες (αυτοτελείς) παρεμβάσεις εργαζόμενοι και σωματεία στον Οργανισμό διά των πληρεξούσιων δικηγόρων τους, ζητώντας να εξαιρεθεί από τη δέσμευση αυτή ένας συγκεκριμένος τραπεζικός λογαριασμός όπου κατατίθενται χρήματα από τα έσοδα της κυκλοφορίας των εντύπων, προκειμένου να διατεθούν για την αποπληρωμή μέρους της μισθοδοσίας των εργαζομένων, επιτρέποντας με τον τρόπο αυτό να παραμείνουν «ζωντανά» και σε λειτουργία όλα τα μέσα ενημέρωσης του ΔΟΛ, δίνοντας ταυτόχρονα αξία και στην περιουσία της τράπεζας.
Ο δικαστικός λειτουργός, αφού άκουσε τους δικηγόρους όλων των πλευρών και αφού μελέτησε όλα τα έγγραφα που τέθηκαν υπόψη του, αποφάσισε τα εξής:
* Διατάσσει την αναστολή των ατομικών διώξεων κατά της ανώνυμης εταιρείας Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) ΑΕ και
* διατάσσει την απαγόρευση διάθεσης οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου της Ανώνυμης Εταιρείας Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και των συνοφειλετών αυτής.
Νομικοί κύκλοι, πάντως, σημείωναν με νόημα πως η απόφαση του δικαστηρίου, η οποία δεν επιτρέπει την κίνηση του επίμαχου λογαριασμού με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση της μισθοδοσίας των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να έχει επιπτώσεις και στην αξία του περιουσιακού στοιχείου των τραπεζών. Προσθέτοντας το αυτονόητο πως μια ανοιχτή επιχείρηση, ακόμα και την ώρα της εκκαθάρισής της, έχει μεγαλύτερη αξία από τους τίτλους της.
«Είμαστε εδώ»
Τα «Νέα» κυκλοφορούν σήμερα πιθανότατα για τελευταία φορά και μάλιστα με ένα πρωτοσέλιδο που πιθανότατα θα γίνει ιστορικό.
«Είμαστε εδώ» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος του πρωτοσέλιδου, ο οποίος συνοδεύεται από τις φωτογραφίες των δημοσιογράφων της εφημερίδας.
Στη λεζάντα αναφέρεται με νόημα: «Αν αυτός ο Οργανισμός ενημέρωσης και πολιτισμού στη μακρά ιστορία του επέζησε πολέμων, διχασμών, Εμφυλίου και δικτατοριών το οφείλει εκτός από τους ιδρυτές του και στους ανθρώπους που τον υπηρέτησαν διαχρονικά σε χαλεπούς και ευτυχείς καιρούς»…
Το πρωτοσέλιδο ανέβασε στο facebook ο διευθυντής της εφημερίδας, Παναγιώτης Λάμψιας.
Το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας έχει τίτλο «Μάσκες» και καταλήγει με τη φράση «όλοι εμείς είμαστε εδώ. Ίσως στα χέρια σας για τελευταία φορά».
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Αν αυτός ο Οργανισμός ενημέρωσης και πολιτισμού στη μακρά ιστορία του επέζησε πολέμων, διχασμών, Εμφυλίου, και δικτατοριών το οφείλει εκτός από τους ιδρυτές του και στους ανθρώπους που τον υπηρέτησαν διαχρονικά σε χαλεπούς και ευτυχείς καιρούς. Και τώρα που ο κόμπος σφίγγει απειλητικά, σχεδόν μοιραία, όσοι έχουμε το θλιβερό προνόμιο να βρισκόμαστε αυτές τις ώρες στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη ζούμε την ίδια αγωνία, πως θα επιβιώσει το κοινό μας σπίτι κι εμείς μαζί του. Χωρίς ίχνος υπερβολής η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων σε όλα τα Μέσα του Συγκροτήματος βάζει ακόμη και πάνω από τον βιοπορισμό τις αξίες της ενημέρωσης και της ιστορικής του παρακαταθήκης.
Δυστυχώς φαίνεται πως οι εξελίξεις μάς υπερβαίνουν και το τέλος μοιάζει να πλησιάζει. Η αξιοπρέπεια και το επαγγελματικό μας καθήκον όμως επιβάλλουν να σταθούμε όρθιοι ως την ύστατη ώρα. Δεν ξέρουμε πόσο μπορούμε να αντέξουμε χωρίς οξυγόνο αλλά είμαστε αποφασισμένοι, αν πέσουμε, να πέσουμε όρθιοι χωρίς εξευτελισμούς, χωρίς κομισάριους ή έστω καλοπροαίρετους καθοδηγητές.
Μια απόφαση ενός δικαστή μας στερεί και την τελευταία ελπίδα να αποκτήσουμε τα στοιχειώδη οικονομικά μέσα για να συνεχιστούν οι εκδόσεις και να μείνουν ανοιχτά όλα τα Μέσα του ΔΟΛ. Ο δικαστής επέλεξε εν πολλοίς τον ρόλο του Πιλάτου καθώς απέφυγε να αναλάβει εκείνος το βάρος που αρνήθηκαν όλοι και εν προκειμένω πρωτίστως οι τράπεζες, που διαλέγουν την απαξίωση από τη συνέχιση της λειτουργίας των Μέσων έστω ως τις 3 Μαρτίου που θα εκδικαστεί η κύρια προσφυγή τους. Είναι προφανές πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το πρόσχημα καθώς δεν αντέχει σε κριτική μια επιλογή που οδηγεί καταφανώς σε λουκέτο έναν οργανισμό ενημέρωσης που ενοχλεί την εξουσία.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα, αν εννοούν τα όσα διακηρύσσουν για τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, ξέρουν τι πρέπει να πράξουν. Δεν ζητάμε ελεημοσύνη ούτε ειδική μεταχείριση. Απλώς θεωρούμε ότι μπορεί και πρέπει να εισαχθεί τώρα στη Βουλή η νομοθετική ρύθμιση που ζητείται εφόσον τίθεται ως προϋπόθεση για τη λεγόμενη ενδιάμεση χρηματοδότηση. Άλλωστε πρόκειται να ψηφισθεί έτσι κι αλλιώς, συνολικά, στο νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια. Σε κάθε περίπτωση ας πέσουν οι μάσκες.
Όλοι εμείς, είμαστε εδώ. Ίσως στα χέρια σας για τελευταία φορά.»
