Είναι το εθνικό σχέδιο, ανόητε

Δεν γνωρίζουμε πόσους καθρέφτες έχει το Μέγαρο Μαξίμου -καλό θα ήταν όμως σε μια στοιχειώδη κίνηση αυτοσεβασμού να κοιταχθεί σε κάποιον.

Και να σπάσει τους παραμορφωτικούς καθρέφτες που σίγουρα διαθέτει, εάν έχει την βούληση.

Η υπομονή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί.

Και η συστημική και συστηματική υποκρισία εξοργίζει περισσότερο από όλα.

Η συστημική υποκρισία εξοργίζει τους χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες και εργαζόμενους με ανενεργά «μπλοκάκια», που τρέχουν στις εφορίες προκειμένου να τα κλείσουν ή να μετασχηματίσουν τις εταιρείες τους ώστε να αποφύγουν τις επιβαρύνσεις του νέου ασφαλιστικού

Η συστημική υποκρισία εξοργίζει με τις παγίδες στις εισφορές-την έκπτωση που γίνεται χρέος για τους ελεύθερους επαγγελματίες με τόκο!

Η συστημική υποκρισία των μονότονων ανακοινώσεων επιπέδου αποφοίτων δημοτικού, με μοναδικό προσόν τις κομματικές αργομισθίες και την εξαργύρωση κομματικών γραμματίων.

Δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από καταγγελτικές ανακοινώσεις και εκθέσεις ιδεών, δεν μπορεί να ανακαλύπτει συνεχώς εχθρούς, δεν έχει πλέον άλλα περιθώρια για δικαιολογίες, διαπιστώσεις, αναλύσεις, εμμονές, αυταπάτες, συναισθηματισμούς- έχει εξαντλήσει τα πολεμοφόδια της. Εάν είχε αποτελέσματα η πολιτική της δεν θα είχε εγκλωβιστεί σε αυτό το αδιέξοδο. Για να έχει αποτελέσματα όμως θα έπρεπε να έχει πολιτική-το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι πλέον γνωστά.

Χωρίς εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης, θα έχει μονίμως απέναντι της απαιτήσεις, τελεσίγραφα και απειλές.

Χωρίς εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης, θα είναι μονίμως με την πλάτη στον τοίχο.

Χωρίς εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης, θα φτωχοποιήσει το σύνολο της κοινωνίας, θα αποδεκατίσει και τις ελάχιστες υγιείς επιχειρήσεις και δεν θα έχει να διανείμει ούτε σανό.

Επιτέλους λίγη σοβαρότητα.

Η συστημική υποκρισία εξοργίζει περισσότερο από όλα. Φερέφωνα των δανειστών ή ηγέτες που θα τολμήσουν; Καθρέφτες που σε αναγκάζουν να δεις την πραγματικότητα ή σε οδηγούν σε αυτοικανοποιούμενους αυτοθαυμασμούς ελεώ εξουσίας;

Ποιος θα σπάσει τον παραμορφωτικό καθρέφτη της αυταπάτης;

Πώς θα γίνει εξαιρετικά βιώσιμο ένα τέτοιου μεγέθους χρέος χωρίς ένα ρωμαλέο εθνικό σχέδιο, συγκροτημένο, τεχνοκρατικό, που θα δημιουργήσει νέο πλούτο, αξιοποιώντας κάθε ικμάδα, κάθε ιδρώτα, κάθε ταλέντο του εξαιρετικού ανθρώπινου δυναμικού και της παραγωγικής Ελλάδας; Πως; Σκύβοντας το κεφάλι το πολιτικό προσωπικό -πλην εξαιρέσεων- ως μεταφορείς μνημονίων και εντολών;

MyWay Press.gr