Εθνική κινητοποίηση για την ψυχική υγεία των πολιτών και εγρήγορση για τις αυτοκτονίες
Η βιαιότητα της κρίσης, έχει εισχωρήσει στην ζωή όλων. Κυκλοφορεί στο αίμα σαν δηλητήριο και σταδιακά, αθόρυβα, ευνουχίζει την υπόσταση των ανθρώπων, ανατρέπει σταθερές , καθηλώνει το μυαλό, ακινητοποιεί τις αντιστάσεις, αφαιρεί ενέργεια δράσεων, αποτρέπει όνειρα, παγώνει σχέδια. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια παύει να υπάρχει ως έννοια πολιτισμού και κοινωνικού πολιτισμού. Η συρρίκνωση της προσωπικότητας από τον οδοστρωτήρα της κρίσης ως άμυνα και φυγή είναι καταναγκαστική επιλογή (λύτρωσης;) ορισμένων. Στην επιφάνεια της ανθρώπινης ψυχής επικρατούν η ωμότητα, η σκαιή συμπεριφορά, ο μηδενισμός κάθε προσπάθειας ήπιας συνομιλίας. Όταν οι κατασχέσεις σε αγγίζουν, όταν η πρώτη κατοικία του νοικοκύρη κινδυνεύει, τι αξία προσθέτει η ψυχραιμία; Τον σώζει η ηπιότητα ή τον εξαγριώνει η απουσία καθαρών λύσεων, εδώ και τώρα; Στον άμεσο κίνδυνο απώλειας βασικών σταθερών της ζωής του, ο πολίτης γίνεται κυνικός, γιατί βλέπει κυνικούς πολιτικούς και σιωπηλούς ηγέτες πνευματικούς να σκύβουν το κεφάλι ή να απασχολούν το μυαλό του διάφορα νούμερα επιθεώρησης με μοναδικό σκοπό την αποχαύνωση του. Η παραίτηση των γονέων μεταφέρεται ως συνθήκη επιβίωσης στα παιδιά, η μείωση των απαιτήσεων προόδου των μαθητών μέσω της παιδείας και της ανάπτυξης των δεξιοτήτων τους είναι εμφανής και κατακριτέα πλέον!
Όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα του Βήματος σήμερα, «η μετάπτωση από την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Ελλάδα της φτωχοποίησης τσάκισε αξιοπρέπειες, κλόνισε οικογενειακές σχέσεις, δημιούργησε κάθε είδους εντάσεις που κανείς δεν ξέρει πού τελικά θα οδηγήσουν μια κοινωνία ανήμπορη να απορροφήσει τους ισχυρούς κραδασμούς που δέχεται. Τα πολλά και τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών προβληματίζουν και γεννούν ερωτήματα».
Πιο πολύ προβληματίζει η απουσία μιας εθνικής κινητοποίησης και εγρήγορσης από ηγέτες που μπορούν να αρθρώσουν λόγο ουσίας και να εμπνεύσουν την κοινωνία. Η μετάβαση σε μια συμφωνία λύσεων ουσίας για τα πιεστικά προβλήματα του σήμερα, η θεμελίωση ενός υγιούς παρόντος και ενός μέλλοντος με ευκαιρίες και δυνατότητες, πρέπει να τους περικλείει όλους και να νοιώσουν ότι τους αφορά άμεσα. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για την ασφαλή προετοιμασία της κοινωνίας , στον κύκλο αυτής της μετάβασης. Η διαδικασία μετασχηματισμού της κοινωνίας με επίβλεψη της προόδου, είναι μια συλλογική εθνική προσπάθεια που απαιτεί αντισυμβατικούς ηγέτες.
Ένας πολτός κυνικών τιτλούχων, πολιτικών διαπιστώσεων, με σωρηδόν αναμασήματα και φληναφήματα της δεκάρας, ευκαιριακών σχολιαστών με γλώσσα δήθεν συμπόνιας δεν πείθει, γιατί η επιδοτούμενη συμπόνια είναι φανερή και «μιλάει» αρνητικά στο ένστικτο της κοινωνίας. Δεν μπορεί μια κοινωνία να τρέφεται με συνεχείς αυταπάτες, νούμερα κάθε είδους και ιστορίες για αγρίους, με στόχο την πολιτική επιβίωση και τις κοκορομαχίες. Δεν μπορεί η τηλεοπτική μουσική ψυχαγωγία και εκπομπές πνευματικής υποκουλτούρας να είναι το αντίδοτο εξημέρωσης των παθών… Η αρένα της λασπολογίας θα θρέψει τους κυνικούς, θα απομονώσει περισσότερο τους ψύχραιμους πολίτες , η ρηχότητα των προτάσεων δεν θα παράγει αποτελέσματα, οι απαιτήσεις των πολιτών θα μεταβληθούν σε απαξίωση προς όλους. Η κρίση δεν θα τελειώσει εμμένοντας τα κόμματα στην επιφάνεια, χρειάζεται βάθος και έκταση δράσεων, παραγωγή και σχεδιασμός τιτάνιου έργου, προετοιμασία για αγώνα αντοχής πολυετούς διάρκειας.
«Είναι δύσκολο να δοθεί μια συγκεκριμένη απάντηση» αναφέρει στο «Βήμα» ο Δημήτρης Μπουρσινός, ψυχολόγος στο Χαμόγελο του Παιδιού. «Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και κρύβει τα δικά της αίτια. Αν κάνουμε όμως ένα γενικό σχόλιο, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η βία έχει εισέλθει στη ζωή μας με έναν ύπουλο τρόπο. Βία στον πολιτικό λόγο, βία στο εργασιακό περιβάλλον, βία παντού. Και αυτή τη βία οι ανθρώπινες σχέσεις την απορροφούν. Και μολονότι η κακοποίηση δεν έχει ταξική ταυτότητα, η οικονομική κρίση φαίνεται να οξύνει τα όποια προβλήματα υπάρχουν ήδη στους κόλπους μιας οικογένειας. Συνεπώς, η οικογένεια από ένα υγιές κύτταρο της κοινωνίας μπορεί να μεταμορφωθεί σε τοξικό και πολλές φορές επικίνδυνο για τη ζωή ενός παιδιού».
Οσον αφορά στην αύξηση των αυτοκτονιών «η διεθνής βιβλιογραφία τεκμηριώνει εξαντλητικά ότι τα οικονομικά προβλήματα αποτελούν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την ψυχική υγεία, με την κατάθλιψη να αποτελεί τη συχνότερα συνδεόμενη νόσο με το χαμηλό εισόδημα, τις οικονομικές πιέσεις, την ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια και τα χρέη» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η Μαρίνα Οικονόμου-Λαλιώτη, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής – Κοινωνικής Ψυχιατρικής στην Α’ Ψυχιατρική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονική συνεργάτρια του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ).
Οπως εξηγεί, ήδη από τα πρώτα χρόνια της οικονομικής ύφεσης στην Ελλάδα τα ποσοστά επικράτησης της κατάθλιψης στον ελληνικό πληθυσμό άρχισαν να σημειώνουν ανοδική πορεία, ενώ η σημαντική έξαρση των αυτοκτονιών, ιδίως κατά την πρώτη περίπου πενταετία της κρίσης, ήρθε να επιβεβαιώσει τον καταλυτικό ψυχικό αντίκτυπό της.
Π. Τσακιρίδης
mywaypress.gr
