Επανεφεύρεση στρατηγικής για τη χώρα με εύστροφο εθνικό σχέδιο
Μετά από 178 ημέρες διαπραγματεύσεων κυβέρνηση και τρόικα, έθεσαν ψηλά τον πήχη του παγκόσμιου ρεκόρ ενασχόλησης με δευτερεύοντα ζητήματα διαχείρισης των ήδη υπογραφέντων υποχρεώσεων μας …
Ποτέ άλλοτε το ενεργειακό δυναμικό (;) μιας κυβέρνησης δεν αφιέρωσε τόσο μακρύ χρονικό διάστημα για να επιλύσει καυτά θέματα όπως του θηριώδους και (συνεχώς αυξανόμενου) χρέους, της ακραίας ανεργίας, του ισοπεδωτικού φορολογικού, της (πολλαπλά) ακριβής ενέργειας, της απαξίωσης της υγείας, της εκπαίδευσης και σειρά άλλων ζητημάτων που καθορίζουν την πραγματική οικονομία, τις προοπτικές ολόκληρων κλάδων και την ισορροπία μιας κοινωνίας. Τα αφήνει να σαπίζουν και μετά προσπαθεί να προσεγγίσει τις αυτονόητες λύσεις…
Αυτό που διαμορφώνει το μέλλον μιας χώρας δεν είναι η συμβατικά προσανατολισμένη πολιτική της διατήρησης σε μια ευρωζώνη των ισχυρών αλλά η διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος όπου τα κρίσιμα περιουσιακά στοιχεία μιας χώρας από το ανθρώπινο κεφάλαιο έως τις εξαιρετικές επιχειρηματικές μονάδες, θα αποτελέσουν τους μοναδικούς, ισχυρούς, ρεαλιστικούς και διαχρονικούς πόρους οικονομικής ανασύνταξης και εθνικής αναγέννησης. H απουσία αυτών των εθνικών πόρων μας καθιστά αναξιόπιστους παίκτες σε οποιαδήποτε ένωση συμφερόντων.
Αιτούμενο παραμένει ακόμη ένα σαφές σχέδιο προς το μέλλον. Με στρατηγική. Με όραμα. Με συστράτευση. Με την κοινωνία συμμέτοχη. Με την ψυχή αποφασισμένη.
Αυτό το μέλλον μπορεί να το κατακτήσει, να το ονειρευτεί και να το σχεδιάσει, ένα ανορθόδοξο και εύστροφο εθνικό σχέδιο. Σχέδιο που θα θωρακίζει την χώρα, που θα μπορεί να είναι σε πλήρη ετοιμότητα να επανεφευρίσκει τη στρατηγική της κάθε χρόνο, σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον που αλλάζει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Αλλά το μόνο σχέδιο που υπήρχε (και υπάρχει ακόμη… ) είναι για μια χώρα που φόρτωσε (με τέτοια απίστευτη ευκολία) σε έναν υγιή ιδιωτικό τομέα (και εξακολουθεί να φορτώνει), τα αποτελέσματα απαρχαιωμένων πολιτικών και μειωμένων (σκανδαλωδώς…) αντανακλαστικών και την ολική και μετρήσιμη ανικανότητα των λειτουργών μια κυνικής και αλλοπρόσαλλης κρατομπανανίας.
Η καρδιά του ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου μπορεί να οδηγήσει στην εποχή της ολοκληρωμένης αντεπίθεσης με εθνική συνεννόηση. Δεν υπάρχει χρόνος για φαντασιώσεις και οπισθοχωρήσεις που υποθηκεύουν το μέλλον της. Μόνο επίθεση προς το μέλλον. Με σταθερά, μετρήσιμα, σχεδιασμένα, ακριβή βήματα. Αυτό τον δρόμο προς το μέλλον δεν τον υπηρετούν φιέστες και αφορισμοί που ετεροπροσδιορίζονται από δεξιά και αριστερά αδιέξοδα.
Παναγιώτης Τσακιρίδης
