Εποχές εθνικής θλίψης και μεταμόρφωσης
Εποχές απωλειών- νοημάτων, σκοπών, κινήτρων. Εποχές ασάφειας, θολούρας, διαταραχών, παραίτησης, ακολούθων. Εποχές φτωχοποίησης, ανισοτήτων-οικονομικών, κοινωνικών, εκπαίδευσης, ευκαιριών. Απρόβλεπτες εποχές. Χωρίς πυξίδα. Αλλά και εποχές που μεταμορφώνουν αναγκαστικά τους πολίτες σε ήρωες της ζωής, πρωταγωνιστές του σήμερα και σχεδιαστές του αύριο, υπηρέτες της συλλογικής ανάγκης και στρατιώτες της σκληρές μάχης και προσπάθειας. Με αυτούς η χώρα μπορεί να πάει εκεί που μπορούμε να είμαστε και όχι εκεί που τους προορίζει μια άρρωστη πολιτική νοοτροπία. ελίτ. Μιας πολιτικής που είτε λυμαίνεται τα συναισθήματα οργής είτε με πρόχειρες επιτελικές καρικατούρες, προσπαθεί να κινηθεί σε γνώριμες ευκολίες για την ίδια.
Το μαύρο καλοκαίρι των πυρκαγιών αφάνισε πόλεις και χωριά της περιφέρειας , εργασίες μοναδικές του πρωτογενούς τομέα καθώς και πολύτιμο οξυγόνο για τους κατοίκους της πρωτεύουσας.
Η διετής υγειονομική κρίση εξακολουθεί να ταλαιπωρεί ψυχολογικά και οικονομικά το σύνολο.
Η “αναχώρηση” του ξεχωριστού, χαρισματικού, Μίκη Θεοδωράκη, μια ακόμη εθνική απώλεια, προστέθηκε στον κατάλογο των αλλεπάλληλων θλίψεων.
Η δεκαετής οικονομική κρίση εξακολουθεί να ταλαιπωρεί το σύνολο-με θύματα (ακόμη) το 1 εκ. ανέργων, τους μακροχρόνια ανέργους, τους εργαζομένους ημιανέργους, τους εργαζομένους που φεύγουν στο εξωτερικό (ακόμη).
Παράπλευρα θύματα ουσίας, η εκπαίδευση των νέων, η έλλειψη προοπτικής και κινήτρων που τροφοδοτεί την απαξίωση της παιδείας, ξεχνώντας ότι η γνώση είναι δύναμη.
Το τηλεοπτικό όπιο των παρακμιακών ριάλιτι προσπαθεί να αλλοτριώσει μαζικά. Η γνώση είναι το μοναδικό πνευματικό αντίσωμα που μπορεί να είναι ανάχωμα στην συλλογική αλλοτρίωση.
Κάθε πτυχή της ζωής μας επηρεάσθηκε από τις αλλεπάλληλες κρίσεις.
Γίναμε ποιο ώριμοι; Ίσως. Απουσιάζει όμως ο καταλύτης , η προοπτική, η προωθητική δύναμη που θα μας πάει συλλογικά από την σημερινή και πολυετή στασιμότητα εκεί που μπορούμε να είμαστε , θα μας βγάλει από τον βάλτο της ακινησίας, θα μας προειδοποιήσει για την κινούμενη άμμο ψευδαισθήσεων και εικονικών επιτελικών φαντασιώσεων , για να μας πάει εκεί που μπορούμε να είμαστε. Εκεί, σε μια χώρα αξιοπρέπειας, δικαίου , ισονομίας και λογοδοσίας. Με αξιοποίηση του εθνικού πλούτου. Η Ελλάδα της δημιουργίας τους έχει ανάγκη όλους.
Ότι σάπιο και παρακμιακό (πολιτικό, πνευματικό) μας πτώχευσε, δεν μπορεί να μας φθάσει εκεί που μπορούμε να είμαστε. Εκεί που μπορούμε να είμαστε όχι από κάποιο ιστορικό δικαίωμα. Αλλά, γιατί ότι έχει κατακτήσει η χώρα και οι πολίτες , το κατακτήσανε γιατί παλέψανε για αυτό. Την νοοτροπία της προόδου και το πνεύμα του μαχητή, οφείλουν να το υπερασπίζονται καθημερινά. Έχουν ψηθεί άλλωστε από την οικονομική κρίση, με οξυμένο νου, είναι ετοιμοπόλεμοι για κάθε κακουχία αλλά και για κάθε μάχη προόδου για το μέλλον τους.
Η εποχή των μεγάλων ηγετών έχει παρέλθει. Ζούμε στην εποχή των διαχειριστών-ανίκανων κατά πλειοψηφία και επικίνδυνων αν αφεθούν χωρίς έλεγχο. Είναι ώρα περισσότεροι πολίτες να πιστέψουν στην δύναμη που διαθέτει ο καθένας και να την αναδείξουν. Για να παραμείνουν ηγέτες της ζωής, ηγέτες αληθινοί της επιβίωσης , ηγέτες για ένα καλύτερο μέλλον, οι πολίτες οφείλουν να αναδείξουν ένα εθνικό όραμα που μπορεί να κινητοποιήσει συλλογικά.
Εθνικό όραμα, προσανατολισμένο σε ένα ανατρεπτικό εθνικό σχέδιο βιώσιμης ανάταξης , ανασύνταξης και ανθεκτικότητας, που θα οδηγήσει σε μια νέα εποχή ανάπτυξης όλους.
Μπορούμε ακόμα να χτίσουμε όλοι μαζί κάτι καλύτερο – ουσιαστικά καλύτερο.
Με ενσυναίσθηση, αυτογνωσία, πρωτοβουλίες, αλληλεγγύη.
Οι πολιτικοί της ευκολίας θα προσπαθήσουν να πουν ότι οι πολίτες εξαντλημένοι και απογοητευμένοι έχασαν το ραντεβού με κάποια ιστορική ευκαιρία, κάποιο απροσδιόριστο ιστορικό στόχο προόδου και ευημερίας, ιστορία και στόχο που πάντα στο δικό τους αφήγημα είναι για το μέλλον, στόχο μακροπρόθεσμο, ατελή, αόρατο και με θύματα τους πολίτες, αλλά στην πραγματικότητα, ποτέ οι πολίτες δεν μοιράστηκαν, δεν έγιναν κοινωνοί, δεν έκαναν δικό τους “κτήμα” και δεν υπερασπίσθηκαν ως “ιδιοκτησία” τους τον ίδιο στόχο. Στόχο ανάταξης και συλλογικής προόδου. Στόχο προσανατολισμένο στην διαδικασία και όχι στο αποτέλεσμα. Με έλεγχο της διαδικασίας, με παρέμβαση στην διαδικασία, με τεκμηρίωση της διαδικασίας. Διαδικασία με λογοδοσία από τους πολιτικούς, με έλεγχο της πολιτικής σε κάθε απόφαση που αφορά την ίδια την ζωή του. Από την πρώτη κατοικία μέχρι τα δάνεια που ξεπουλιούνται σε αρπακτικά αλλά όχι στους ίδιους τους πολίτες με διαδικασία προς όφελος όλων. Με ανθρωποκεντρικά κριτήρια κοινής λογικής.
Π. Τσακιρίδης
my way press.gr
