Ευρώπη και Κίνα μοιράζονται μια οικονομική ασθένεια: Δεν υπάρχει αρκετή ελεύθερη επιχειρηματικότητα
Η οικονομία της ΕΕ χρειάζεται περισσότερη δημιουργική καταστροφή που να υποστηρίζεται από επιχειρηματικά κεφάλαια, να βασίζεται σε επιχειρηματίες και να έχει ανταγωνιστική ένταση
Η ελεύθερη επιχείρηση είναι η αμερικανική οικονομική υπερδύναμη
Ο Μάριο Ντράγκι, πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξέδωσε μια λευκή βίβλο που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και επιχειρεί να προσφέρει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η έκθεση « Το μέλλον της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας » προτείνει περισσότερες από 150 συστάσεις που επικεντρώνονται στην ενίσχυση της παραγωγικότητας, στην ενίσχυση της βιομηχανικής πολιτικής, στη μεταρρύθμιση των κανόνων ανταγωνισμού και στην αύξηση των επενδύσεων. Στόχος είναι να γίνει η Ευρώπη πιο ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο, ειδικά έναντι των ΗΠΑ και της Κίνας σε αναδυόμενες τεχνολογίες και βιομηχανίες.
Ένα στατιστικό που συνοψίζει το πρόβλημα: Από τις 25 μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας ανά κεφαλαιοποίηση αγοράς, μόνο δύο εδρεύουν στην Ευρώπη: η ASML (#13) και η SAP (#16). Αυτό το γράφημα από την ιστορία του The Economist για την έκθεση αναφέρεται επίσης στο θέμα: (Βλέπε πηγή)
Η ιστορία, παρεμπιπτόντως, ενθαρρύνεται από την υπεράσπιση του Ντράγκι για πιο ολοκληρωμένες αγορές που θα βοηθήσουν τις νεοφυείς επιχειρήσεις να κλιμακωθούν, την ενοποιημένη λήψη αποφάσεων για τις δημόσιες επενδύσεις, τους εξορθολογισμένους κανονισμούς για τις ευρωπαϊκές εταιρείες και τα διασυνδεδεμένα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας. But less so this:
Αυτό είναι το δεύτερο technocratic door-stopper που παραγγέλθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς προσπαθεί να βάλει τέλος στη στασιμότητα. Όπως παρατηρεί ο κ. Draghi στη διαδικτυακή μας στήλη By Invitation, η γήρανση του πληθυσμού σημαίνει ότι, εάν δεν αυξηθεί η αύξηση της παραγωγικότητας, η οικονομία της Ευρώπης δεν θα είναι μεγαλύτερη το 2050 από ό,τι είναι σήμερα. … Το μεγαλύτερο ερώτημα ήταν πόσο θα υποστήριζε τις παρεμβατικές πολιτικές που ποθούν πολλοί πολιτικοί. Εδώ ο κ. Ντράγκι είναι πολύ συμπαθής με τους μερκαντιλιστές και τις εκκλήσεις τους για επιδοτήσεις για «στρατηγικές» βιομηχανίες, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, η χαλάρωση των κανόνων ανταγωνισμού και κρατικών ενισχύσεων και οι δασμοί στις εισαγωγές από την Κίνα. Δίνει ελάχιστη σημασία στις ιστορίες επιτυχίας υψηλής τεχνολογίας της Ευρώπης, οι οποίες οφείλουν περισσότερα στις αγορές παρά στις κυβερνήσεις. Ακόμη και οι ακαδημαϊκές εργασίες που αναφέρει ο κ. Ντράγκι προς υποστήριξη της υπόθεσής του είναι γενικά αγνωστικιστές σχετικά με το αν η κρατική στήριξη αποφέρει συνολικά οφέλη σε μια οικονομία, αντί να βοηθά απλώς ευνοημένους τομείς.
Με άλλα λόγια, η οικονομία της ΕΕ χρειάζεται περισσότερη δημιουργική καταστροφή που να υποστηρίζεται από επιχειρηματικά κεφάλαια, να βασίζεται σε επιχειρηματίες και να έχει ανταγωνιστική ένταση. Και δεν είναι μόνο η Ευρώπη που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μεγαλύτερη βοήθεια από τον Mr. Market. Το ίδιο και η Κίνα, η οποία επίσης κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση σε αυτό το μέτωπο. Για παράδειγμα: Οι Financial Times αναφέρουν ότι ο κάποτε ακμάζων τομέας επιχειρηματικών κεφαλαίων της Κίνας έχει γνωρίσει δραματική πτώση. Κάποτε θεωρείτο ο δεύτερος καλύτερος προορισμός επιχειρηματικών κεφαλαίων στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ, η Κίνα έχει δει το οικοσύστημά της να μαραζώνει. Το 2018 ιδρύθηκαν 51.302 νεοφυείς επιχειρήσεις. Μέχρι το 2023, ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε 1.202, με τις προβλέψεις για το 2024 ακόμη χαμηλότερες. Αυτή η ύφεση προέρχεται από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής επιβράδυνσης, των περιορισμών λόγω COVID-19, της έκρηξης της φούσκας ακινήτων και των στάσιμων αγορών μετοχών. Αλλά και αυτό: (Βλέπε πηγή)
Ο Keyu Jin, αναπληρωτής καθηγητής στο London School of Economics, λέει ότι η βιομηχανία «ήταν κρίσιμη για την τόνωση του επιχειρηματικού δυναμισμού της Κίνας». … [Η πτώση] είναι επίσης το άμεσο αποτέλεσμα των πολιτικών αποφάσεων που έλαβε ο πρόεδρος Xi Jinping που έχουν αλλάξει δραματικά το περιβάλλον για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Κίνα – συμπεριλαμβανομένης της καταστολής των εταιρειών τεχνολογίας που θεωρούνται μονοπωλιακές ή μη συντονισμένες με τις αξίες του Κομμουνιστικού Κόμματος και μιας σταυροφορίας κατά της διαφθοράς που συνεχίζει να κυματίζει μέσω της επιχειρηματικής κοινότητας. Ο Desmond Shum, συγγραφέας του Red Roulette και πρώην μεγιστάνας των ακινήτων, λέει ότι το κόμμα «έχει στραγγαλίσει τον ιδιωτικό τομέα». «Επιτυχημένοι επιχειρηματίες . . . μπορούν να αναμένουν να παρακολουθούνται στενά, να μην μπορούν να μεταφέρουν χρήματα υπεράκτια και οι συναλλαγές και οι δημόσιες δηλώσεις τους να ελέγχονται εξονυχιστικά», προσθέτει. «Τα χρήματά τους είναι χρήματα της χώρας».
Και οι δύο ιστορίες, αυτή της Ευρώπης και της Κίνας, θα πρέπει να χρησιμεύσουν ως προειδοποιητικές ιστορίες για τους Αμερικανούς πολιτικούς που α) ασπάζονται τη βιομηχανική πολιτική που κατευθύνεται από την κυβέρνηση και β) μπορεί να ξεχνούν τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει η πολιτική – θετική και αρνητική – στην επιχειρηματικότητα υψηλού αντίκτυπου. Η ελεύθερη επιχείρηση είναι η αμερικανική οικονομική υπερδύναμη και μπορεί να ενισχυθεί και να μειωθεί από ό,τι κάνει η Ουάσιγκτον με τους φόρους, τη μετανάστευση, τις επενδύσεις στην επιστήμη, το εμπόριο και τη ρύθμιση.
Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη και την Κίνα είναι άσχημα νέα. Οι Αμερικανοί θα πρέπει να θέλουν και οι δύο περιοχές να είναι οικονομικά δυναμικές, καινοτόμες και ικανές να μεγιστοποιήσουν το ανθρώπινο δυναμικό των πολιτών τους. Οι χώρες τους θα είναι καλύτερες, και η ανθρωπότητα θα είναι καλύτερη εάν περισσότεροι από εμάς είμαστε παραγωγικοί και καινοτόμοι. Και αυτό περιλαμβάνει την Κίνα, της οποίας η ευημερία και η τεχνολογική εφευρετικότητα κατά το υπόλοιπο αυτού του αιώνα θα εξαρτηθούν από την αντίστροφη πορεία της για να γίνει πιο ανοιχτή πολιτικά και οικονομικά. Αυτή η εκδοχή της Κίνας, η εκδοχή στην οποία πολλοί ήλπιζαν στις αρχές αυτού του αιώνα, θα ήταν απλώς ένας οικονομικός ανταγωνιστής παρά μια γεωπολιτική απειλή.
Πηγή: aei.org
