Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους

Το βαρύ φορτίο του 2020 θα μείνει στη μνήμη της ανθρωπότητας για τα δεινά που προκάλεσε η πανδημία σε ανθρώπινες ζωές, κοινωνίες, οικονομίες. Τα ελπιδοφόρα εμβόλια , οι θεραπείες φαρμάκων λίγο πριν το τέλος του έτους προσφέρουν μια ελπίδα – δειλή. Η αναζήτηση της ελπίδας όμως  δεν μπορεί να περιορισθεί μόνο στα ιατρικά νέα.

Στην παρουσία της ανθρώπινης δημιουργικότητας,  της ακαταπόνητης πνοής δημιουργίας, πρέπει να αναζητηθεί.

Η ελπίδα που γεννάει το ανθρώπινο πνεύμα, η ευφυΐα, οι δεξιότητες του, υπάρχουν σαν αστείρευτη πηγή συνεχούς ελπίδας  που δίνει νόημα, αλληλοτροφοδοτεί κοινωνίες αλληλεγγύης και συλλογικής προόδου.

Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Τους ήρωες της καθημερινότητας.

Στον άνθρωπο που έχει σκληραγωγηθεί να επιβιώνει με κρίσεις κάθε είδους και μορφής-οικονομικές, υγειονομικές, περιβαλλοντικές.

Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Τους ψύχραιμους, λογικούς, υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης.

Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Στο διεκδικητικό, ανήσυχο,  πνεύμα τους, την απαιτητική δημιουργικά νοοτροπία τους- αυστηροί πρώτα με τον εαυτό τους,

 Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Που δεν εφησυχάζουν γιατί δεν έχουν ησυχία πολλά χρόνια τώρα, δεν το επιτρέπουν στον εαυτό τους. Το απαιτούν από αυτούς που πιστεύουν ότι μπορεί να τους εκπροσωπήσουν, γνωρίζοντας ότι η πλειοψηφία των πολιτικών έχουν λιγότερες δεξιότητες από τους ίδιους αλλά η αμοιβή τους δεν κινδυνεύει, σε αντίθεση με την δική τους.

Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Νοικοκύρηδες κοινής λογικής, απαιτούν κοινή λογική και από τους πολιτικούς, γνωρίζοντας ότι η πλειοψηφία των πολιτικών έχουν λιγότερες δεξιότητες κατανόησης των οικονομικών από τους ίδιους, αλλά η αμοιβή τους δεν κινδυνεύει, σε αντίθεση με την δική τους.

Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Που δεν αρκούνται  απλώς σε απαντήσεις, αλλά σε απαντήσεις που συνοδεύονται από δράσεις.

Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Που σκέφτονται τους λίγους φίλους τους, χωρίς ιδιοτελή σκέψη, αυτούς που βαδίζουν μαζί ενωμένοι σε μια αόρατο κλωστή ενσυναίσθησης και αξιοπιστίας, φίλοι που δεν έχουν ημερομηνία λήξης.

Η ελπίδα είναι στους ανθρώπους. Που απαιτούν. Που δεν ασχολούνται  με προβλήματα σκορπίζοντας την πολύτιμη ενέργεια τους. Δουλεύουν, εστιάζουν, παθιάζονται, κάθε ημέρα  για τη δημιουργία λύσεων.

Στο βιβλίο της Optimism Bias , η Tali Sharot γράφει: Προκειμένου να προχωρήσουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να φανταστούμε εναλλακτικές πραγματικότητες – όχι μόνο οποιεσδήποτε παλιές πραγματικότητες, αλλά καλύτερες, και πρέπει να πιστέψουμε ότι είναι δυνατές.

Η ζωή στην εποχή της πανδημίας δημιουργεί πραγματικές απίστευτες ιστορίες ανθρώπινης ανθεκτικότητας. Πολίτες  δημιουργοί,  ζουν και αναπνέουν για να χτίσουν κάτι,  στις εποχές της σκληρής επιβίωσης, χωρίς να διαθέτουν τίποτε άλλο από το μηδέν,  πέραν της θέλησης να δημιουργήσουν. Η επιβεβαίωση αυτής της απλής ανθρώπινης επιλογής,   όσο μικρό και αν είναι το εγχείρημα, είναι  απτή απόδειξη της ακατάβλητης θέλησης του ανθρώπου. Ο θρίαμβος του ανθρώπου δημιουργού σε συνθήκες πολέμου έχει διαχρονική ιστορία ανα τους αιώνες. Σήμερα, όλες οι γενιές οδηγούνται  ενστικτωδώς σε ένα καλύτερο κοινό μέλλον, γνωρίζουν που πηγαίνουν, τι θέλουν να γίνουν, τι μπορούν να χτίσουν. Και αναμένουν, παραμένοντας ενεργοί με κάθε ανάσα, κάθε δευτερόλεπτο. Ποιο δυνατοί. Ποιο ώριμοι. Ποιο αποφασισμένοι. Ποιο ενεργοί.

Με πίστη στις απεριόριστες δυνάμεις της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Με πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπινου πνεύματος που θέτει σε κίνηση τον κόσμο διαχρονικά.

Π. Τσακιρίδης

my way press.gr