Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα – Νέα αυταπάτη ή αναγκαία ανανέωση;

Η δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα έχει πάρει φωτιά, φέρνοντας στην επιφάνεια όχι μόνο τα πολιτικά διλήμματα της εποχής, αλλά και βαθύτερα ερωτήματα για τη συλλογική μνήμη και τις προσδοκίες της προοδευτικής παράταξης. Ορισμένα δημοσιεύματα έγκριτων δημοσιογράφων, (βλέπε tovima.gr) θίγουν εύστοχα την κεντρική ιδέα: ότι η πιθανή επανεμφάνιση του Τσίπρα στη σκηνή επιχειρεί να στηριχθεί σε μια νέα «αυταπάτη», συνεχίζοντας το γνωστό μοτίβο που χαρακτήρισε την πολιτική του πορεία.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, ενσάρκωσε τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις μιας γενιάς που αναζητούσε αλλαγή και διέξοδο από τη μνημονιακή ασφυξία. Η άνοδός του στην εξουσία στηρίχτηκε σε ένα αφήγημα που, εκ των υστέρων, αποδείχθηκε ελλιπές, ίσως και απατηλό – με τον ίδιο να το αναγνωρίζει αργότερα κατά κάποιον τρόπο. Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι αν ο ίδιος και το ακροατήριό του έχουν διδαχθεί από το παρελθόν ή αν βαδίζουν ξανά στον γνωστό δρόμο των προσδοκιών χωρίς αντίκρισμα.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο πολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς δεν βρίσκεται σε αναμονή κάποιου «Μεσσία». Τα δημοσκοπικά ευρήματα που επικαλούνται οι υποστηρικτές της επιστροφής Τσίπρα, απλώς αποτυπώνουν μια ρευστότητα, όχι τη λαχτάρα για ταυτόχρονη ηγεμονία του ιδίου. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να συγκεντρώνει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ενώ η κατακερματισμένη φύση του προοδευτικού χώρου δεν επιτρέπει εύκολες λύσεις και βεβιασμένα συμπεράσματα.

Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι ο Τσίπρας, με το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος, ουσιαστικά απειλεί με εξαφάνιση το κόμμα που ο ίδιος υπηρέτησε και ανέδειξε – τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα εδώ δεν είναι μόνο πολιτικό, αλλά και ηθικό: ποια είναι η ευθύνη ενός ηγέτη απέναντι στο κόμμα που τον ανέδειξε και στη συλλογική μνήμη των ψηφοφόρων του; Και, τελικά, μήπως η διαρκής ανακύκλωση προσώπων και εγχειρημάτων δείχνει αδυναμία ανανέωσης και όχι τόλμη;

Από την άλλη, το πολιτικό σύστημα φαίνεται να λειτουργεί περισσότερο με όρους επικοινωνιακού εντυπωσιασμού παρά ουσίας. Το «timing» της επιστροφής, οι διαρροές, οι προσωπικές στρατηγικές, όλα αυτά θυμίζουν περισσότερο παραγοντισμό και λιγότερο ειλικρινή διάθεση προσφοράς. Αν ο Τσίπρας επιδιώκει πράγματι μια νέα πορεία, θα πρέπει πρώτα να δώσει απαντήσεις στα πραγματικά διλήμματα της κοινωνίας και να αποδείξει πως έχει αντιληφθεί τα λάθη του παρελθόντος – όχι να επενδύει εκ νέου στην πολιτική αυταπάτη ή στη διαγραφή της ιστορικής μνήμης.

Συμπερασματικά, το ερώτημα δεν είναι αν ο Τσίπρας μπορεί να επιστρέψει, αλλά αν η εποχή έχει ανάγκη από την επιστροφή του. Ο προοδευτικός χώρος χρειάζεται ιδέες, αυτοκριτική και ανανέωση – όχι άλλες αυταπάτες, ούτε σωτήρες. Αν ο πρώην πρωθυπουργός επιδιώκει να παίξει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο, ας το κάνει με αλήθεια, αυτογνωσία και ουσιαστική πρόταση. Αλλιώς, το πολιτικό του εγχείρημα θα είναι μια ακόμη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο των ελληνικών πολιτικών αυταπατών.

mywaypress.gr –Περιεχόμενο αξίας με την υποστήριξη  υβριδικής νοημοσύνης.

Για  αναγνώστες με μεγάλο εύρος προσοχής.