Η επόμενη μέρα στο Ιράν: Η κρίσιμη πρόκληση του πυρηνικού υλικού

Η επιτυχής στρατιωτική δράση είναι μόνο η αρχή μιας πολύπλοκης διπλωματικής και επιχειρησιακής πρόκλησης: τη διαχείριση και απομάκρυνση του ιρανικού πυρηνικού υλικού
Σε ένα άρθρο ανάλυσης πολιτικής που δημοσιεύθηκε στο “National Security Journal”,

(nationalsecurityjournal.org) ο Dr. Michael Rubin, ανώτερος συνεργάτης του American Enterprise Institute και διευθυντής ανάλυσης πολιτικής στο Middle East Forum, σκιαγραφεί την επόμενη ημέρα της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Το άρθρο, με τίτλο “Ο Επόμενος ‘Εφιάλτης’ του Ιράν: Το Πυρηνικό Υλικό” , υποστηρίζει ότι η επιτυχής στρατιωτική δράση είναι μόνο η αρχή μιας πολύπλοκης διπλωματικής και επιχειρησιακής πρόκλησης: τη διαχείριση και απομάκρυνση του ιρανικού πυρηνικού υλικού^.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν αεροπορική επίθεση στις βασικές πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν στο Φορντό, στο Νατάνζ και στο Ισφαχάν στις 22 Ιουνίου 2025, ξημερώματα ώρα Ιράν. Παρόλο που ο άμεσος στρατιωτικός στόχος μπορεί να έχει επιτευχθεί, παραμένει μια περίπλοκη διπλωματική και υλικοτεχνική πρόκληση: τι θα γίνει με το πυρηνικό υλικό του Ιράν.

Το πρόβλημα του πυρηνικού υλικού του Ιράν

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προειδοποίησε το Ιράν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να πλήξουν πολλούς άλλους στόχους εάν το Ιράν δεν υποχωρούσε. Παρά τις απειλές της ιρανικής κυβέρνησης, οι ενέργειες του Τραμπ προκάλεσαν σημαντική ζημιά στην Ισλαμική Δημοκρατία, στις φιλοδοξίες της και στη νομιμότητα του Ανώτατου Ηγέτη Αλί Χαμενεΐ. Μόλις το Ιράν παραδώσει το πυρηνικό του πρόγραμμα, θα πρέπει να απομακρυνθεί το πυρηνικό υλικό από τη χώρα.

Ιστορικά προηγούμενα και προκλήσεις

Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για την επίλυση του προβλήματος του πυρηνικού υλικού, όπως δείχνουν ιστορικά προηγούμενα.

• Νότια Αφρική (1991): Το καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική αναγνώρισε το μυστικό του πυρηνικό πρόγραμμα και συμφώνησε να το παραδώσει. Ακόμη και με μια πλήρως συνεργάσιμη κυβέρνηση, χρειάστηκαν 19 χρόνια για να πιστοποιήσει ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) το τέλος του προγράμματος.
• Λιβύη (2003): Όταν ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι αποφάσισε να συνεργαστεί, ειδικοί των ΗΠΑ και της Βρετανίας έσπευσαν να διαλύσουν φυσικά τη βιομηχανική του βάση για να μην αλλάξει γνώμη.Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα απομακρύνει φυσικά το πυρηνικό υλικό του Ιράν. Πολλοί διπλωμάτες μπορεί να πουν ότι αυτή είναι δουλειά του ΔΟΑΕ, αλλά είναι αμφίβολο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, πόσο μάλλον το Ισραήλ, θα εμπιστευτούν τον ΔΟΑΕ, δεδομένης της μεροληψίας και της αναποτελεσματικότητάς του. Ο πρώην επικεφαλής του ΔΟΑΕ, Μοχάμεντ ΕλΜπαραντέι, έχει δείξει ιδιαίτερη μεροληψία στην αντιπαράθεσή του προς το Ισραήλ από την έναρξη της σύγκρουσης Ισραήλ-Ιράν.

Πιθανές λύσεις

Ο Πρόεδρος Τραμπ πρέπει να επινοήσει ένα νέο σχέδιο, δεδομένης της βαθιάς δυσπιστίας προς τον ΔΟΑΕ.

• Αμερικανοί ειδικοί: Αν και ο Τραμπ είναι αντίθετος με την παρουσία “αμερικανικών στρατευμάτων στο έδαφος”, μπορεί να χρειαστεί να αποφασίσει αν οι Αμερικανοί ειδικοί σε πυρηνικά και logistics λογίζονται ως τέτοιοι.

• Σύμμαχοι: Εάν όχι, ίσως θα πρέπει να στραφεί σε συμμάχους. Η Ινδία θα μπορούσε να διαδραματίσει βασικό ρόλο, καθώς είναι ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει την εμπιστοσύνη των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ισραήλ και του Ιράν. Ινδοί ειδικοί θα μπορούσαν να μεταφέρουν το υλικό οδικώς στο Τσαμπαχάρ και στη συνέχεια να το στείλουν στην Ινδία για επιθεώρηση, ανάλυση και φύλαξη.Συμπέρασμα

Ό,τι κι αν αποφασίσει ο Τραμπ, η χειρότερη επιλογή θα ήταν να επαναπαυτεί στις δάφνες του και να υποχωρήσει, καθώς ο κίνδυνος να πέσει χαλαρό πυρηνικό υλικό στα χέρια τρομοκρατών ή άτακτων δυνάμεων θα παραμείνει υψηλός έως ότου ασφαλιστεί και απομακρυνθεί από το Ιράν.

 
mywaypress.gr – Για προσεκτικούς αναγνώστες