Η Θεσσαλονίκη διαθέτει αντισώματα

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε τον δολοφονία του 19χρονου Άλκη ως αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής

 
Οι δημοσιογραφικοί τίτλοι της ευκολίας με τις πρόχειρες ταμπέλες όπως  «αυτή είναι η Θεσσαλονίκη» (πιστή αντιγραφή του παρακμιακού αυτή είναι η Ελλάδα) ή όπως «η βίαιη πλευρά της Θεσσαλονίκης» δεν είναι αντιπροσωπευτικά και δεν μπορούν να αποτυπώσουν τα αντισώματα των πολιτών της.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε τον δολοφονία του 19χρονου Άλκη ως αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε  τους θανάτους, την βία και τις συμμορίες ανηλίκων που εξαπλώνονται σαν καρκίνος σε πόλεις, Δήμους  και συνοικίες της χώρας  ως αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής.

Η μοιρολατρική αποδοχή κοινωνικών φαινομένων που καλλιεργούνται σιωπηλά και στο περιθώριο της δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο κάποιας μοιραίας εξέλιξης.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε αυτούς τους θανάτους ως αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής.

Η πολίτες όλοι, οφείλουν να βγουν από την εσωστρέφεια τους που αφήνει χώρο στην παρακμή και να διεκδικήσουν τον ζωτικό χώρο της. Τον χώρο των ανοικτών οριζόντων. Της πρόσμιξης με την εξωστρέφεια. Την δημιουργική πνοή της. Οι ηγέτες της, ηγέτες της ζωής και της σκληρής, καθημερινής, πολύχρονης επιβίωσης, της δημιουργίας και της δημιουργικής αντίστασης, διαθέτουν αρχές και αξίες. Αρχές που πρέπει να τις αναδείξουν. Και αξίες που φωτίζουν τα σκοτάδια της πόλης. Να μιλήσουν με τους νέους –αυτούς που είναι εγκαταλειμμένοι. Να μιλήσουν με όσους είναι ξεχασμένοι. Η επιθετικότητα μιας μερίδας των νέων οπαδών είναι μήνυμα επικοινωνίας. Ακατέργαστο; Ναι. Άναρθρο; Ναι. Αλλά είναι μια ευκαιρία επικοινωνίας. Η επιθετικότητα τους είναι μια κραυγή απόγνωσης αλλά και επικοινωνίας. Θέλουν να επικοινωνήσουν. Θέλουν ένα νόημα και ένα κίνητρο. Να αλλάξουν σκεπτικό.

Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της βίας. Και να την μετασχηματίσουν σε υπόθεση συλλογικής δημιουργικής αντεπίθεσης .

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε αυτή την παρακμή ως αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε  τους ξεχασμένους νέους ως αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε αυτούς τους μικρούς θανάτους  των εγκαταλειμμένων νέων που είναι αντιμέτωποι με την ανεργία και την παρακμή, ως αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής .

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε  να μην υπάρχει μια επικοινωνία και η σιωπή μιας κοινωνίας να τους σπρώχνει και αυτή στην βία- λεκτική, οπαδική.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε να τους εκχωρήσουμε στα άκρα του περιθωρίου και την βιαιότητα της στείρας παραίτησης από κάθε ελπίδα. Υπάρχει μέλλον και για αυτούς. Αυτό το μέλλον είναι υπόθεση των κατοίκων της. Οφείλουν όλοι,  και κυρίως οι περιώνυμοι θεσμικοί φορείς να εγκαταλείψουν την περιχαράκωση που επιτάσει και επιβάλει ο ρόλος τους. Το παιχνίδι θα κερδηθεί έξω από ρόλους. Η εκκλησία, οι ομάδες, οι πολιτικοί, ιδρύματα και φορείς πολιτισμού να αφήσουν ρόλους και γραφεία και να αναπνεύσουν την πνοή της πόλης.

Να νοιώσουν την ανάσα και την αγωνία των νέων. Ειδικά οι ομάδες να εστιάσουν στην εξυγίανση  των δράσεων και της οργάνωσης τους. Να εκπέμψουν ένα άλλο μήνυμα. Γιατί ο φανατισμός του οπαδού από λάθος πρότυπα όταν συμπλέκεται με τα αδιέξοδα και το σκοτάδι της ανασφάλειας και της γενικευμένης αβεβαιότητας γεννάει τέρατα.

Η Θεσσαλονίκη, η Νίκαια, η Πάτρα, ο Βόλος διαθέτουν αντισώματα . Η γενναιοδωρία, η εγρήγορση, η κινητοποίηση όλων σε μια εθνική κρίση, όπως αυτή των οργισμένων νέων που ελκύεται από την βία, ως τυφλή διέξοδο αντίδρασης, πρέπει να αντιμετωπισθεί άμεσα με δημιουργικό  και  αντισυμβατικό τρόπο.

Ένα βιώσιμο μονοπάτι ενεργειών μπορεί να γίνει ανάχωμα πριν η οργή γίνει καταιγίδα-μια σπειροειδής επίδραση που θα συμπαρασύρει τα πάντα. Και αν δεν μπορεί ίσως να τα γκρεμίσει,  μπορεί να περιθωριοποιήσει εκτεταμένα τμήματα. Μια κακοποιημένη κοινωνία από πολιτικά ψεύδη και πολυετή αδράνεια οφείλει να πάρει στα χέρια της και να σώσει τους νέους της. Ακόμη μια πρόκληση στις τόσες.

 Π. Τσακιρίδης

my way press.gr