Η κυβέρνηση της αδιαφορίας: Όταν η εμπιστοσύνη εξαγοράζεται και η κριτική απαξιώνεται
Χιλιάδες πολίτες ζουν στα όρια της αξιοπρέπειας για ένα “κεραμίδι” επειδή η κυβέρνηση ήταν ανίκανη να προβλέψει άλλη μια κρίση, την στεγαστική, αλλά φρόντισε να προβλέψει τα μαύρα ταμεία της “Ομάδας Αλήθειας” για τον εξωραϊσμό της πραγματικότητας αντί να αντιμετωπίσει τις αλήθειες που πονάνε
Η σημερινή κυβέρνηση έχει καταφέρει να διαρρήξει όχι μόνο τον ιστό της εμπιστοσύνης που τη συνέδεε με την κοινωνία, αλλά και να επενδύσει σε δύο ακόμα πιο διαλυτικά μονοπάτια: την εξαγορά της κοινωνικής στήριξης μέσα από καθρεφτάκια και χάντρες επιδοματικής πολιτικής και την πλήρη απαξίωση κάθε εναλλακτικής φωνής που ασκεί κριτική. Το αποτέλεσμα; Ένα ρήγμα που βαθαίνει καθημερινά, απειλώντας να καταπιεί όχι μόνο την οικονομία και τους θεσμούς αλλά και την ίδια την έννοια της δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Η κοινωνία, το ρήγμα και ο καθρέφτης της αδιαφορίας
Είναι φανερό πια ότι το κοινωνικό ρήγμα δεν περιορίζεται στην οικονομία. Είναι θεσμικό, πολιτισμικό και, τελικά, ηθικό. Η αδιαφορία της κυβέρνησης για τις πραγματικές ανάγκες και τις αγωνίες των πολιτών καθρεφτίζεται στη γενικευμένη απάθεια που δείχνει η κοινωνία προς την πολιτική. Πρόκειται για μια επικίνδυνη εξίσωση όπου η αδιαφορία της εξουσίας και η απογοήτευση των πολιτών δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο παραίτησης και απαξίωσης.
Ας δούμε, για παράδειγμα, τη στεγαστική κρίση. Η κυβέρνηση, ενώ αυτοδιαφημίζεται ως “επιτελική”, δεν μπόρεσε να προβλέψει ούτε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που εξαναγκάζει χιλιάδες πολίτες να ζουν στα όρια της αξιοπρέπειας για ένα “κεραμίδι”. Είχε άραγε τα μέσα να το προβλέψει; Βεβαίως. Αλλά η αδιαφορία της είναι τόσο βαθιά που προτιμά να επενδύει σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και σε μηχανισμούς προπαγάνδας, παρά στη δημιουργία πραγματικών λύσεων. Πού καταλήγουμε; Σε μια κυβέρνηση που επιλέγει να εξωραΐζει την πραγματικότητα με την “Ομάδα Αλήθειας” αντί να αντιμετωπίσει τις αλήθειες που πονάνε.
Τα υπερπλεονάσματα και η υποκρισία της οικονομικής διαχείρισης
Η κυβέρνηση διαφημίζει με θράσος τα υπερπλεονάσματα ως απόδειξη μιας δήθεν δυναμικής οικονομίας. Κι όμως, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν ήταν στην αντιπολίτευση το 2015-19 μιλούσε για “ματωμένα υπερπλεονάσματα” και “στραγγαλισμό της οικονομίας”. Αυτή η αντιφατική ρητορική δεν είναι απλώς ένδειξη πολιτικής ανακολουθίας, αλλά υπογραμμίζει την πλήρη απουσία στρατηγικού οράματος. Τα υπερπλεονάσματα δεν είναι προϊόν ανάπτυξης, αλλά αποτέλεσμα υπερφορολόγησης και περικοπών που απομυζούν την κοινωνία.
Η επίθεση στα θεμέλια της κοινωνίας και η αλλοτρίωση της συνείδησης
Η επίθεση της κυβέρνησης δεν περιορίζεται στην οικονομία. Είναι μια συστηματική προσπάθεια αλλοτρίωσης κάθε κοινωνικής συνείδησης. Η ισοπέδωση της κριτικής σκέψης, η επιβολή μιας κουλτούρας παραίτησης και μοιρολατρίας, η απαξίωση της δημιουργικότητας και της καινοτομίας είναι συνεπείς κινήσεις ενός πολιτικού συστήματος που έχει ιστορικό αμέλειας και ανικανότητας. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία αποστραγγισμένη από αυτοπεποίθηση, όραμα και ελπίδα.
Η ευθύνη των πολιτών: Η ανατροπή της παρακμής με δημοκρατικά μέσα και συλλογική δράση
Σε αυτή την εποχή κρίσης, τα διακυβεύματα είναι υπόθεση όλων μας. Δεν αρκεί να αναγνωρίζουμε τα λάθη της κυβέρνησης ή να παραπονιόμαστε για την κατάσταση. Απαιτείται ενεργητική και ουσιαστική αντίσταση, μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας, και συλλογική δράση για την ανατροπή της παρακμής. Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στη δημόσια ζωή, να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, να απαιτούν διαφάνεια και λογοδοσία από τους θεσμούς και να προωθούν λύσεις που βασίζονται στη δικαιοσύνη, στη συνεργασία και στην κοινωνική συνοχή.
Η έννοια της “αντίστασης” δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παρερμηνευθεί ως κάλεσμα σε βία ή αναταραχή. Αντιθέτως, πρόκειται για μια πρόσκληση σε ειρηνική, οργανωμένη και δημιουργική δράση. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την ενεργή συμμετοχή σε πολιτικές διαδικασίες, την αναζήτηση νέων ικανών προσώπων, την υποστήριξη κοινωνικών κινημάτων, τη διατύπωση τεκμηριωμένης κριτικής και τη συμβολή σε διάλογο με στόχο την εύρεση βιώσιμων λύσεων. Οι πολίτες έχουν τη δύναμη να απαιτήσουν αλλαγές, να ενισχύσουν τη φωνή της κοινωνίας των πολιτών και να καλλιεργήσουν μια κουλτούρα συμμετοχής που αντιστέκεται στην αδιαφορία και την παραίτηση.
Όταν μιλάμε για δράση, αναφερόμαστε σε μια συλλογική προσπάθεια που βασίζεται στις αρχές του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Η αλλαγή έρχεται μέσα από την ενίσχυση των θεσμών, την ουσιαστική λογοδοσία και την ανάδειξη νέων ιδεών και προσώπων που μπορούν να εκφράσουν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Είναι ευθύνη όλων μας να σταθούμε απέναντι σε κάθε μορφή αυταρχισμού και παρακμής, όχι με αναίτιες συγκρούσεις, αλλά με ιδέες, έργα και αποφασιστικότητα να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Η δημοκρατία είναι ένα πολύτιμο εργαλείο, και η ενεργή υπεράσπισή της είναι καθήκον κάθε πολίτη. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς ή θεατές. Ο δρόμος της αλλαγής είναι δύσκολος, αλλά περνά μέσα από τη συμμετοχή μας στη διαμόρφωση της κοινωνίας που ονειρευόμαστε. Η αντίσταση στην παρακμή και η διεκδίκηση ενός δικαιότερου μέλλοντος απαιτούν θάρρος, υπευθυνότητα και ακλόνητη πίστη στις αξίες της δημοκρατίας. Όσο η αδιαφορία και η προπαγάνδα παραμένουν τα εργαλεία της εξουσίας, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για δράση από την πλευρά των πολιτών.
Το ερώτημα είναι απλό: Θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές της παρακμής ή θα γίνουμε πρωταγωνιστές της αλλαγής;
mywaypress.gr
