«Η οίηση σε έναν πρωθυπουργό είναι επικίνδυνη για τη χώρα του»

Αναλύσεις του ελληνικού τύπου επικεντρώνουν στην εικονική πραγματικότητα και τα φαντασιακά αφηγήματα του πρωθυπουργού, εστιάζοντας στην αδύναμη  και αντιπαραγωγική  επιχειρηματολογία του και την στρεβλή πολιτική του αντίληψη για την ασκούμενη οικονομική πολιτική.

 
Οι επιλεγμένες αναλύσεις αναλυτικά:

Η kathimerini.gr σε άρθρο γνώμης υπό τον τίτλο Φανταστικός πρωθυπουργός αφού σημειώνει ότι «η οίηση είναι ελάττωμα, είτε πρόκειται για ανήλικο μαθητή είτε για ενήλικο πρωθυπουργό. Η διαφορά είναι ότι ένας ανήλικος μαθητής έχει, λόγω ηλικίας, πολλές πιθανότητες να αντιληφθεί πως είναι ελάττωμα, πως δεν υπάρχει μόνο μία οπτική –η δική του– για τα πράγματα. Αλλά ακόμη κι αν δεν το καταλάβει, θα πληρώσει ο ίδιος –και μόνο– τις επιπτώσεις της αλαζονείας του».

Στη συνέχεια  ο αρθρογράφος αφού επισημαίνει   ότι  «η οίηση σε έναν πρωθυπουργό όμως είναι επικίνδυνη για τη χώρα του» μας καλεί να φανταστούμε «για παράδειγμα έναν πρωθυπουργό που πιστεύει πως μπορεί να βαράει αυτός τα νταούλια και οι αγορές να χορεύουν. Ή έναν πρωθυπουργό που νομίζει ότι μπορεί να ανοίξει την πόρτα της κεντρικής τράπεζας και να πετάξει έξω με τις κλωτσιές τον κεντρικό τραπεζίτη. Ενας τέτοιος πρωθυπουργός θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα του στα πρόθυρα της εξόδου από το ευρώ, στην καλύτερη περίπτωση να τη βγάλει εκτός αγορών, να επιβάλει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων ή έστω να χαρακτηρίσει τον κεντρικό τραπεζίτη υπερτιμημένο τεχνοκράτη. Ευτυχώς όμως δεν ζούμε σε μια τέτοια χώρα, δεν έχουμε τέτοιο πρωθυπουργό. Ο δικός μας είναι προσεκτικός, συγκρατημένος, προσγειωμένος…»

 
Το tovima.gr με τίτλο Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στη θυμωμένη κοινωνία επισημαίνει ότι:

Είναι εύκολο ένα κόμμα που ασκεί εξουσία να κλειστεί σε έναν ιδιότυπο «γυάλινο πύργο» και να μην μπορεί να αντιληφθεί τις πραγματικές διαθέσεις της κοινωνίας. Ιδίως μάλιστα σε μια εποχή όπου με τον τρόπο που λειτουργεί η ψηφιακή κυρίως δημοσιότητα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εύκολο να εγκλωβιστεί ακόμη και μία κυβέρνηση στην ίδια της την επικοινωνιακή «φούσκα» και να μην βλέπει την πραγματικότητα.

Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για μια κυβέρνηση που μπορεί να έφτασε το ποσοστό του 36% στις προηγούμενες εκλογές, αλλά δεν έχει πίσω της έναν ανάλογο κομματικό μηχανισμό που να λειτουργεί ως αμφίδρομος δίαυλος επικοινωνίας με τη βάση.

Μια ματιά στα βιογραφικά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θα δείξει ανθρώπους που κυρίως γνωρίζουν τον κομματικό μηχανισμό, το «αριστεροχώρι» και την ψηφιακή δημοσιότητα και όχι την ελληνική κοινωνία με όλη την αντιφατικότητα και την περιπλοκότητα.»

Το δημοσίευμα παραθέτει  μεταξύ άλλων το «φάσμα διαμαρτυριών της κοινωνίας που προφανώς δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε μόνο σε «υποκινητές» ούτε μόνο σε «ακροδεξιούς». Αντίθετα, αποτυπώνουν την αναμενόμενη αντίδραση μιας κοινωνίας που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια τραυματική κοινωνική συνθήκη όπου η αναιμική οικονομική ανάπτυξη δεν ακυρώνει ούτε τα μειωμένα συνολικά διαθέσιμα εισοδήματος ούτε τα προβλήματα από την επέκταση της ελαστικής και επισφαλούς απασχόλησης.»

Η ανάλυση παρατηρεί ότι «υπάρχει μια βασική αλήθεια που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (και των άλλων κομμάτων ξεχνούν): οι ψηφοφόροι δεν σκέφτονται μόνο με όρους εικόνας, ούτε ζουν σε μια «εικονική πραγματικότητα». Μπορεί να εκτονώνονται στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» αλλά δεν σκέφτονται μόνο με τέτοιους όρους.

Τον περισσότερο χρόνο οι άνθρωποι αυτής της χώρας ασχολούνται με το εάν τους βγαίνει ο μισθός και η σύνταξη, με το πώς θα εξελιχθεί η φορολογία, με το τι θα γίνει με τις συγκοινωνίες, με την κατάσταση του σχολείου ή της σχολής όπου φοιτούν αυτοί ή τα παιδιά τους, με τις συγκοινωνίες και εάν είναι επαρκείς, με το εάν έχουν θέρμανση ή όχι, με το εάν θα μπορέσουν να πουλήσουν και ποια τιμή τη σοδειά τους, με το εάν το μαγαζί τους θα αποφύγει να μπει μέσα, με το εάν θα μείνουν στην Ελλάδα ή θα αναγκαστούν με το να μεταναστεύσουν. Και όταν τα σκέφτονται όλα αυτά και να υπολογίζουν και να κρίνουν γνωρίζουν. Και είναι γελασμένοι όσες και όσοι από το χώρο πολιτικής πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να τους προσφέρουν απλώς «εικόνα» και να τους πείσουν.

Με αυτό καλούνται να αναμετρηθούν οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και διαπιστώνουν ότι «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» καταλήγει.

 
Tanea.gr  σε δημοσίευμα με τίτλο «Η Ελλάδα του Τσίπρα  – Μια χώρα… virtual reality για τον ΣΥΡΙΖΑ» παρατηρεί ότι:

«Eνας βαθμός «ωραιοποίησης» της πραγματικότητας είναι πάντα αναμενόμενος από τους πολιτικούς ιδίως, όταν μιλάμε για μια προεκλογική χρονιά. Επομένως, ούτε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο στις 20 Φεβρουαρίου.

Όμως, υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στην απλή ωραιοποίηση και την πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Τότε μπαίνουμε στην ζώνη της «μαγικής εικόνας», που τελικά μόνο σύγχυση αφήνει στους πολίτες.

…Όμως, για ποιο ξέφωτο μιλάει ο πρωθυπουργός;  Αυτό στο οποίο η χώρα εξακολουθεί να μην μπορεί ουσιαστικά να βγει στις αγορές παρά μόνο δανειζόμενη με υπέρογκο επιτόκιο και σε «προετοιμασμένες» προσφορές ομολόγων, όταν άλλες χώρες, που είχαν περάσει και από τη φάση των μνημονίων, δανείζονται σε πολύ χαμηλά επιτόκια με πολλαπλές υπερκαλύψεις των ομολόγων που προσφέρουν;

Αυτό στο οποίο ακόμη και τώρα δεν ξέρουμε εάν θα πάρουμε την πρώτη δόση από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων που είχαν στα χέρια τους οι άλλες κεντρικές τράπεζες, ούτε καν εάν θα κινηθεί κανονικά το χρονοδιάγραμμα για τα μέτρα – μερικής – ελάφρυνσης του χρέους, εφόσον δεν έχουν προχωρήσει οι αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις εδώ;

Αυτό στο οποίο, η όποια αναπτυξιακή δυναμική στηρίχτηκε και σε παραμέτρους όπως η συγκυριακή άνοδος του τουρισμού που σήμερα διακυβεύεται από τη δυναμική επιστροφή άλλων ανταγωνιστικών προς την Ελλάδα τουριστικών προορισμών;

Αυτό στο οποίο η ανεργία αυξήθηκε την περίοδο που ανακοινώθηκε η αύξηση του κατώτατου μισθού;

Αυτό που ένας στους 2 οφειλέτες μέχρι 500 ευρώ δεν έχουν να πληρώσουν ή που εκατομμύρια πολίτες έχουν υποστεί αναγκαστικά μέτρα, όπως κατασχέσεις;

Τι είδους ξέφωτο είναι αυτό που μόλις προχθές η Κομισιόν ανακοινώνει την παράταση για ακόμη έξι μήνες της αυστηρής εποπτείας της οικονομίας;

 
…Αναρωτιέται κανείς ποια αυτοπεποίθηση διακρίνει κανείς σε μια χώρα που βγαίνει από τα μνημόνια βαθιά τραυματισμένη έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στις ατομικές τεχνικές επιβίωσης που ανέπτυξαν τα μέλη της και με μεγάλη δυσπιστία ως προς τη δυνατότητα του κράτους να προσφέρει πραγματικά αρωγή.

Πώς μπορεί να θεωρηθεί πρότυπο για τα δικαιώματα των εργαζομένων μια χώρα όπου η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την αύξηση σε έναν κατώτατο μισθό που εξακολουθεί να είναι πολύ χαμηλότερος από εκεί που ήταν το 2010 και όπου κυριαρχεί η μερική απασχόληση και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας;

Για ποιο κοινωνικό κράτος μιλάει ο πρωθυπουργός, όταν το σύστημα υγείας αποδείχτηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει την επιδημία γρίπης, όταν το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι στα όρια της κατάρρευσης και όταν τα ράντζα γεμίζουν του διαδρόμους των νοσοκομείων;

Πού είδε ο πρωθυπουργός την υποδοχή επενδύσεων, πέραν απλώς από την προσπάθεια αλλαγής ιδιοκτησιακού καθεστώτος σε επιχειρήσεις που ανήκαν μέχρι τώρα στο δημόσιο;

Ποια αίσθηση εγγύησης της σταθερότητας στην περιοχή αποπνέει μια χώρα που αποφάσισε να λύσει ένα από τα «εθνικά θέματά» της με κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμμάχων της και με την κοινωνία εχθρική απέναντι στη λύση;

Σε τελική ανάλυση, σε μια δύσκολη στιγμή για την Ευρώπη χώρα-πρότυπο θα ήταν μια χώρα όπου η κυβέρνηση θα αποφάσιζε με κριτήριο τη συναίνεση, όπου η κοινωνία θα ξανάβρισκε τη συνοχή της, όπου οι θεσμοί και θα λειτουργούσαν και θα γίνονταν σεβαστοί, όπου η ανάπτυξη θα στηριζόταν κυρίως στις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου και όπου η εξωτερική πολιτική θα αντιστοιχούσε σε αρχές και σταθερούς άξονες. Κοντολογίς, ό,τι ακριβώς δεν μπορεί να πει κάποιος για την κυβέρνηση Τσίπρα. »