Καταλύτης αλλαγής η ήπια προσαρμογή;
Η «ήπια προσαρμογή» χωρίς ένα ρωμαλέο, εθνικό σχέδιο ταχείας ανάταξης και στρατηγικής ανάπτυξης θα οδηγήσει σε μια ωραιοποιημένη εικόνα
Στην απρόβλεπτη νέα εποχή της διεθνούς νευρικότητας και της συνεχιζόμενης μακράς οικονομικής κρίσης, η μάχη των πολιτών είναι καθημερινή, απαιτητική, εφευρετική, δημιουργικά προκλητική, αντισυμβατική. Μάχη σε όλα τα επίπεδα για όλους.
Η οξυμένη αντίληψη των πολιτών δεν έχει αδρανήσει. Παρατηρεί-χωρίς να σημαίνει ότι διαθέτει την πολυτέλεια του χρόνου, αλλά αφαιρώντας τα περιττά και την ελαφρότητα πολλών κατ’ επάγγελμα σχολιαστών που ανακυκλώνουν παλαιολιθικές αντιλήψεις και αντιπαραγωγικές νοοτροπίες. Ο πολίτης εστιάζει στην πρόοδο και την έγνοια της προσωπικής ανάπτυξης, της οικογένειας και του συνόλου. Γνωρίζει ότι ως μονάδα η αξία είναι σχετική, μεγιστοποιείται όμως εάν αθροισθεί ως προστιθέμενη αξία στην συνολική και συλλογική πρόοδο.
Έτσι, όσοι φάσκουν και αντιφάσκουν, παραδομένοι στην μικροδιαχείριση παραμένουν εκτός εμβέλειας ενδιαφέροντος των πολιτών. Εντείνει την απαξίωση η αυτιστική αερολογία – διαπιστώσεις για να περνάει η ώρα κοστίζουν ακριβά γιατί αφαιρούν χρόνο από το στοίχημα της προόδου. Αλλά εάν αυτή δεν είναι η δουλειά του πολιτικού προσωπικού, τότε τι ακριβώς κάνουν; Πως δικαιολογούν την ύπαρξη τους; Γιατί επιμένουν να αναπαράγουν τα αδιέξοδα των επιλογών τους; Χωρίς καθαρό μυαλό αεροβατούν. Εθισμένοι στην αδράνεια. Στην στρογγυλοποίηση. Στην απονεύρωση. Στην ψευδαίσθηση ικανοτήτων ενώ μιλάει η σιγουριά της ευκολίας, το θεατρικό σκηνικό, η αποστήθιση τετριμμένων. Δικαιολογούν τον λόγο ύπαρξης τους με παρωχημένες τακτικές και ίσως δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά- έτσι πορεύθηκαν, αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν.
Οσοι επιλέγοντας να απαλλαγούν από το μεγάλο κακό του 2015-2019 επέλεξαν να δώσουν πολιτική δύναμη και ευκαιρία σε φοβισμένους πολιτικούς πολυτελείας, διαπιστώνουν ότι η μια από τα ίδια στα βασικά της διαχείρισης δεν παράγει απτό αποτέλεσμα.
Το πολιτικό και κρατικό σύστημα με τις χρόνιες παθογένειες του συντηρεί ουσιαστικά τον φαύλο κύκλο της παρακμής στην οικονομία και την κοινωνία, εκτός κάποιων πολιτικών εξαιρέσεων και ορισμένων αναγκαστικά κρίσιμων πεδίων στην ασφάλεια και την εθνική άμυνα. Η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα και των ενεργών πολιτών μπορεί να προσφέρει προστιθέμενη αξία και λειτουργικές λύσεις.
Η ενδυνάμωση της εμπιστοσύνης, η αξιοπρέπεια και η ανάπτυξη της δυναμικής των πολιτών θα έπρεπε να αποτελεί δομικό στοιχείο πολιτικής ενός κράτους που σέβεται και επιδιώκει την συλλογική πρόοδο της κοινωνίας.
Η υποστήριξη στα σχέδια των πολιτών θα έπρεπε να αποτελεί πρωταρχικό στόχο για το τραπεζικό σύστημα
Η σημερινή σύνθετη εποχή έχει ανάγκη επειγόντως από πολιτικούς, εμπλεκόμενους φορείς και τραπεζικά στελέχη με ανθρωποκεντρικό τεχνοκρατισμό, με πάθος και όρεξη για δουλειά πραγματική, για επίλυση προβλημάτων και όχι αδρανοποίηση και συντήρηση, αδιέξοδες εμμονές σε παρωχημένα μοντέλα επικοινωνίας.
Τακτικές που μεγεθύνουν την παρακμή απομονώνουν τους πολίτες από την κινητήρια δύναμη της στρατηγικής υποστήριξης τους. Με εργαλεία την γνώση του τι μπορούν να κάνουν, πώς να το κάνουν και πώς θα υποστηριχθούν. Με ευέλικτη επεξεργασία σχεδίων και project που θα ενισχύσουν την αποτελεσματικότητα των σχεδίων τους. Η γνώση των τεχνοκρατών οφείλει να τεθεί στην υπηρεσία των πολιτών και της παραγωγικών δυνάμεων.
Πάθος για πρόοδο και όχι επίδειξη δύναμης μπορεί να παράξει αποτέλεσμα. Πράξη και όχι ρηχότητα
Συντονισμός με την λαχτάρα αλλαγής και προόδου που αναζητούν, επιδιώκουν και χτίζουν με όποιες και όσες δυνάμεις διαθέτουν οι πολίτες, και όχι στυγνή απαξίωση με μεθόδους που δεν τιμούν την ιστορία που ο κάθε πολίτης διέθετε πριν την κρίση. Η ισοπέδωση της κρίσης δεν χρειάζεται συνεργούς αλλά χέρι βοήθειας από όσους μπορούν. Η τακτική πώλησης των κόκκινων δανείων στο 5% με 10% της αξίας τους και η επέλαση των εισπρακτικών εταιρικών δεν προσθέτει αξία στο κυρίως έργο κανέναν.
Οι θυσίες των πολιτών προσθέτουν αξία και αφορούν την συλλογική πρόοδο και όχι την προσωπική ανέλιξη των πόντιων πιλάτων.
Η ήπια προσαρμογή ήταν στην συμφωνία αλήθειας;
Βήμα –βήμα αλλαγές και στράτα-στρατούλα παραλλαγές στα αυτονόητα είναι προφανώς ωφέλιμες. Αποσπασματικά όμως η φοβική «ήπια προσαρμογή» χωρίς ένα ρωμαλέο, εθνικό σχέδιο ανάταξης και ταχείας ανάπτυξης θα οδηγήσει σε μια ωραιοποιημένη εικόνα. Μακριά από τις ανάγκες οικονομίας και κοινωνίας, θα είναι ένας πίνακας για λίγους, όταν η μάχη επιβίωσης και προόδου των πολλών, εταιρειών και πολιτών, είναι το πρωτεύον.
Η εικόνα δεν αρκεί, όταν η μάχη αφορά την επιβίωση των πολιτών και της χώρας.
Οι ανάγκες της χώρας δεν μπορούν να προσαρμοσθούν σε μια προσαρμογή κατ’ επιταγή άλλων ή βάση των επιθυμιών ξένων. Η δημιουργική αναμέτρηση με τις παθογένειες και η βούληση σαρωτικών αλλαγών προϋποθέτει σχέδιο εθνικό και ρεαλιστικό αφήγημα υψηλού οράματος και μετρήσιμων αποτελεσμάτων που θα κινητοποίηση το σύνολο.
Είχαμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή ότι δεν αρκεί μια συμφωνία αλήθειας αλλά συμφωνία λύσεων. Συντονισμός με την πρόοδο που αναζητούν οι πολίτες και όχι στυγνή απαξίωση τους
Π. Τσακιρίδης
