Μοντέλα ομάδας «αντιπάλων» και «υπαλλήλων»: Ένας Πρόεδρος πρέπει να αμφισβητείται

19 Ιανουαρίου, 2025 10:41 πμ

Άρθρο στο engelsbergideas.com εξετάζει δύο μοντέλα συγκρότησης συμβουλευτικής ομάδας για τον πρόεδρο των ΗΠΑ: την ομάδα αντιπάλων, όπου οι σύμβουλοι διαθέτουν ανεξάρτητη στάση και επιρροή, και την ομάδα υπαλλήλων, όπου οι σύμβουλοι είναι κυρίως πιστοί και ευθυγραμμισμένοι με τον πρόεδρο. Αναλύει πώς η επιλογή του μοντέλου επηρεάζει την λήψη αποφάσεων και χρησιμοποιεί παραδείγματα προέδρων, όπως ο Λίνκολν, ο Μπάιντεν και ο Ρήγκαν, για να υποστηρίξει την άποψη ότι η ισορροπία μεταξύ των δύο μοντέλων είναι η βέλτιστη για αποτελεσματική διακυβέρνηση, καθώς η ανεξάρτητη συμβουλή προστατεύει από λανθασμένες πολιτικές που προέρχονται από ομοφωνία.

1. Τι είναι το μοντέλο «ομάδα αντιπάλων» και ποιος το χρησιμοποίησε με επιτυχία; Το μοντέλο «ομάδα αντιπάλων» είναι μια προσέγγιση στη διαχείριση συμβούλων όπου ο ηγέτης συγκεντρώνει άτομα με διαφορετικές απόψεις και βάσεις πολιτικής ισχύος, παρά άτομα που απλώς συμφωνούν μαζί του. Ο Αβραάμ Λίνκολν χρησιμοποίησε με επιτυχία αυτό το μοντέλο, συγκεντρώνοντας ένα υπουργικό συμβούλιο με ισχυρές προσωπικότητες που είχαν διαφορετικές απόψεις και πολιτική επιρροή. Αυτό του επέτρεψε να εξετάσει διάφορες οπτικές και να αποφύγει την ομαδική σκέψη.
2. Τι είναι το μοντέλο «προσωπικού» και πώς διαφέρει από το μοντέλο «ομάδα αντιπάλων»; Το μοντέλο «προσωπικού» χαρακτηρίζεται από μια ομάδα συμβούλων που επιλέγονται κυρίως για την αφοσίωσή τους στον ηγέτη και τη συμφωνία τους με τις απόψεις του. Αυτοί οι σύμβουλοι δεν έχουν συνήθως ανεξάρτητες πολιτικές βάσεις και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον ηγέτη για τη θέση και την επιρροή τους. Σε αντίθεση με το μοντέλο «ομάδα αντιπάλων», το μοντέλο «προσωπικού» τείνει να δημιουργεί λιγότερη αντιπαράθεση και μεγαλύτερη ομοιομορφία σκέψης.
3. Γιατί θεωρείται ότι η διοίκηση Μπάιντεν έχει αποτύχει σε ορισμένες αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής; Η διοίκηση Μπάιντεν έχει επικριθεί για αποφάσεις όπως ο αποκλεισμός της αγοράς της US Steel από ιαπωνική εταιρεία, η χαοτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν και η αργή υποστήριξη προς την Ουκρανία. Οι αναλυτές υποστηρίζουν ότι μια πιθανή εξήγηση για αυτές τις αποτυχίες είναι η υπερβολική εξάρτηση του προέδρου Μπάιντεν από ένα μοντέλο «προσωπικού» στην εξωτερική πολιτική.
4. Ποιο είναι το πρόβλημα με την υπερβολική εξάρτηση από ένα μοντέλο «προσωπικού»; Το βασικό πρόβλημα με την υπερβολική εξάρτηση από το μοντέλο «προσωπικού» είναι ότι οι σύμβουλοι είναι λιγότερο πιθανό να αμφισβητήσουν τον ηγέτη, καθώς η επιρροή και η φήμη τους εξαρτώνται από αυτόν. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ομαδική σκέψη και σε κακές αποφάσεις, καθώς δεν υπάρχουν αρκετές διαφορετικές οπτικές ή πολιτικά ισχυρές φωνές που να αμφισβητούν τον ηγέτη.
5. Πώς επηρεάζει η ανεξάρτητη πολιτική βάση ενός συμβούλου την ικανότητά του να επηρεάζει τον πρόεδρο; Οι σύμβουλοι με ανεξάρτητη πολιτική βάση, δηλαδή που έχουν τη δική τους επιρροή έξω από τον πρόεδρο, έχουν περισσότερη δύναμη να επηρεάζουν τις αποφάσεις του. Δεν εξαρτώνται από τον πρόεδρο για τη θέση ή την επιρροή τους, έτσι μπορούν να αμφισβητήσουν τις αποφάσεις του και να εκφράσουν διαφορετικές απόψεις χωρίς φόβο για την θέση τους. Ο πρόεδρος, αντιλαμβανόμενος αυτή την ανεξαρτησία, έχει μεγαλύτερο κίνητρο να ακούσει σοβαρά τις συμβουλές τους.
6. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι του μοντέλου «ομάδα αντιπάλων»; Το μοντέλο «ομάδα αντιπάλων», αν και αποτελεσματικό για την αποφυγή της ομαδικής σκέψης, μπορεί να οδηγήσει σε συγκρούσεις και χάος, καθώς σύμβουλοι με διαφορετικές απόψεις και πολιτικές βάσεις μπορεί να έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Επιπλέον, απαιτεί από τον ηγέτη να είναι εξαιρετικά δεκτικός σε διαφορετικές οπτικές και να έχει την ικανότητα να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις συγκρούσεις.
7. Γιατί ορισμένοι πρόεδροι που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το μοντέλο «ομάδα αντιπάλων» απέτυχαν; Πρόεδροι όπως ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος και ο Μπαράκ Ομπάμα, παρά τις προσπάθειές τους, δεν κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά το μοντέλο «ομάδα αντιπάλων» επειδή συχνά υπήρχαν εσωτερικές συγκρούσεις και ανταγωνισμοί μεταξύ των συμβούλων, οι οποίοι κατέληγαν να μάχονται μεταξύ τους και να υπονομεύουν τις προσπάθειες του προέδρου. Αυτό δείχνει ότι δεν αρκεί απλά η συγκέντρωση αντιπάλων, αλλά χρειάζεται και η σωστή διαχείριση των δυναμικών μεταξύ τους.
8. Ποια είναι η ιδανική προσέγγιση για τη διαχείριση συμβούλων; Η ιδανική προσέγγιση για τη διαχείριση συμβούλων βρίσκεται κάπου στη μέση του φάσματος μεταξύ των δύο μοντέλων. Είναι σημαντικό να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ πιστών και αφοσιωμένων μελών του προσωπικού και ανεξάρτητων πολιτικών αντιπάλων. Η ύπαρξη ισχυρών φωνών με ανεξάρτητη επιρροή βοηθά στην αποφυγή της ομαδικής σκέψης και στην εξέταση διαφορετικών απόψεων, ενώ παράλληλα η παρουσία αφοσιωμένων μελών του προσωπικού εξασφαλίζει τη συνεκτικότητα και την αποτελεσματική εφαρμογή των πολιτικών.

 
Πώς επηρεάζει η σύνθεση των συμβουλευτικών ομάδων την προεδρική στρατηγική;

Η σύνθεση των συμβουλευτικών ομάδων επηρεάζει σημαντικά την προεδρική στρατηγική, με δύο βασικά μοντέλα να ξεχωρίζουν: το μοντέλο της «ομάδας αντιπάλων» και το μοντέλο των «υπαλλήλων».

• Ομάδα Αντιπάλων: Αυτό το μοντέλο, το οποίο χρησιμοποίησε ο Αβραάμ Λίνκολν, συγκεντρώνει συμβούλους που επιλέγονται για την ανεξάρτητη στάση τους ή τις ομάδες ψηφοφόρων που εκπροσωπούν, παρά για την απόλυτη συμφωνία τους με τις απόψεις του προέδρου. Αυτοί οι σύμβουλοι φέρνουν ανεξάρτητη κρίση και εκφράζουν τις απόψεις τους ενεργητικά, ακόμη και όταν ο πρόεδρος δεν θέλει να τις ακούσει. Η πολιτική τους ισχύς, η οποία δεν εξαρτάται απόλυτα από τον πρόεδρο, δίνει στον πρόεδρο έναν καλό λόγο να τους ακούσει.
• Μοντέλο Υπαλλήλων: Αυτό το μοντέλο, πιο συνηθισμένο στη σύγχρονη προεδρία, χαρακτηρίζεται από μια ομάδα συμβούλων που είναι πιστοί στον πρόεδρο και επιλέγονται περισσότερο για την αφοσίωσή τους και την ευθυγράμμισή τους με τις απόψεις του, παρά για τις ξεχωριστές πολιτικές τους επαφές και βάσεις στήριξης.

Οι περισσότερες ομάδες συμβούλων βρίσκονται κάπου στο φάσμα μεταξύ αυτών των δύο ακραίων μοντέλων. Η ισορροπία μεταξύ πιστών υπαλλήλων και ανεξάρτητων αντιπάλων τείνει να λειτουργεί καλά για τις περισσότερες προεδρικές προσωπικότητες. Ωστόσο, η υπέρμετρη εξάρτηση από το ένα ή το άλλο μοντέλο μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες.

Επιπτώσεις στην Προεδρική Στρατηγική:

• Προκλήσεις και Διαφορετικές Απόψεις: Η ομάδα αντιπάλων φέρνει διαφορετικές προοπτικές και προκαλεί τον πρόεδρο, μειώνοντας τον κίνδυνο ομαδικής σκέψης και κακών πολιτικών αποφάσεων.
• Πολιτική Τιμή: Οι ισχυρές φωνές με ανεξάρτητη επιρροή μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική του προέδρου, καθώς έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα να επιβάλουν μια πολιτική τιμή σε αυτόν που δεν τις ακούει.
• Λήψη Αποφάσεων: Οι ομάδες υπαλλήλων μπορεί να κάνουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων πιο εύκολη και ομαλή, αλλά ο πρόεδρος δεν έχει κανένα πολιτικό τίμημα για την ανατροπή της συμβουλής τους, καθώς δεν έχουν δική τους βάση εξουσίας.
• Κίνδυνος Κακών Αποφάσεων: Η υπερβολική εξάρτηση από το μοντέλο των υπαλλήλων μπορεί να οδηγήσει σε κακές αποφάσεις, καθώς οι υπάλληλοι τείνουν να σκέφτονται παρόμοια με τον πρόεδρο και δυσκολεύονται να επηρεάσουν την κρίση του. Όταν οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τον Λευκό Οίκο είναι κακές, ο πρόεδρος είναι υπεύθυνος γι ‘αυτές.

Παραδείγματα:

• Ο Τζο Μπάιντεν, για παράδειγμα, έχει επιλέξει μια ομάδα συμβούλων εξωτερικής πολιτικής που αποτελείται κυρίως από υπαλλήλους που έχουν συνεργαστεί στενά μαζί του στο παρελθόν και δεν διαθέτουν ανεξάρτητη πολιτική βάση. Αυτό έχει οδηγήσει σε κριτική για τις αποφάσεις του.
• Ο Τζορτζ Σουλτς, ως υπουργός Εξωτερικών για τον πρόεδρο Ρήγκαν, ήταν πιο αποτελεσματικός από τον προκάτοχό του, επειδή ήταν έξω από τον στενό κύκλο του Ρήγκαν και είχε δικό του κύρος.

Εν κατακλείδι, η επιλογή μεταξύ μιας ομάδας αντιπάλων και μιας ομάδας υπαλλήλων έχει σημαντικές επιπτώσεις στην προεδρική στρατηγική και την ικανότητα του προέδρου να λαμβάνει αποτελεσματικές αποφάσεις. Η ισορροπία μεταξύ των δύο μοντέλων φαίνεται να είναι η πιο αποτελεσματική προσέγγιση για τους περισσότερους προέδρους.

 
Ποιες είναι οι δύο κύριες προσεγγίσεις στη συγκρότηση συμβουλευτικών ομάδων από προέδρους;

Οι δύο κύριες προσεγγίσεις στη συγκρότηση συμβουλευτικών ομάδων από τους προέδρους είναι το μοντέλο της «ομάδας αντιπάλων» και το μοντέλο των «υπαλλήλων».

• Ομάδα Αντιπάλων: Αυτό το μοντέλο περιλαμβάνει μια συλλογή συμβούλων που επιλέγονται περισσότερο για την ανεξάρτητη στάση τους ή τις ομάδες ψηφοφόρων που εκπροσωπούν, παρά για την αυστηρή ευθυγράμμισή τους με τις απόψεις του προέδρου. Ο Αβραάμ Λίνκολν χρησιμοποίησε αυτό το μοντέλο με μεγάλη επιτυχία. Οι σύμβουλοι αυτοί, όπως οι William Seward, Salmon Chase και Edward Bates στην κυβέρνηση του Λίνκολν, φέρνουν ανεξάρτητη κρίση και εκφράζουν τις απόψεις τους δυναμικά, ακόμη και όταν ο πρόεδρος δεν επιθυμεί να τις ακούσει. Η πολιτική τους επιρροή, που δεν εξαρτάται κυρίως από τον πρόεδρο, δίνει στον πρόεδρο ισχυρό λόγο να τους ακούσει.
• Μοντέλο Υπαλλήλων: Αυτή η προσέγγιση, πιο συνηθισμένη στη σύγχρονη προεδρία, χαρακτηρίζεται από μια ομάδα συμβούλων που είναι πιστοί στον πρόεδρο. Επιλέγονται περισσότερο για την αφοσίωσή τους και την ευθυγράμμισή τους με τις απόψεις του προέδρου, παρά για τις ξεχωριστές πολιτικές τους επαφές και βάσεις στήριξης. Ο Τζο Μπάιντεν, για παράδειγμα, φαίνεται να έχει ακολουθήσει αυτή την προσέγγιση, επιλέγοντας συμβούλους εξωτερικής πολιτικής που έχουν συνεργαστεί στενά μαζί του στο παρελθόν και δεν διαθέτουν ανεξάρτητη πολιτική βάση.

Οι περισσότερες ομάδες συμβούλων στην πραγματικότητα καταλήγουν κάπου στο φάσμα μεταξύ αυτών των δύο μοντέλων. Μια ισορροπία μεταξύ πιστών υπαλλήλων και ανεξάρτητων αντιπάλων τείνει να λειτουργεί καλά για τις περισσότερες προεδρικές προσωπικότητες. Ωστόσο, η εξάρτηση αποκλειστικά από το ένα ή το άλλο μοντέλο μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες. Για παράδειγμα, η υπερβολική εξάρτηση από το μοντέλο των υπαλλήλων μπορεί να οδηγήσει σε κακές αποφάσεις, επειδή οι υπάλληλοι μπορεί να έχουν την τάση να σκέφτονται παρόμοια με τον πρόεδρο και δυσκολεύονται να επηρεάσουν την κρίση του. Ενώ το μοντέλο της ομάδας των αντιπάλων μπορεί να είναι δύσκολο να διαχειριστεί, μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες πολιτικές αποφάσεις μέσω διαφορετικών προοπτικών.

 
Ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ του μοντέλου «ομάδας αντιπάλων» και του μοντέλου «προσωπικού» στην επιλογή συμβούλων;

Οι δύο βασικές προσεγγίσεις στη συγκρότηση συμβουλευτικών ομάδων από τους προέδρους, το μοντέλο της «ομάδας αντιπάλων» και το μοντέλο των «υπαλλήλων», διαφέρουν σημαντικά ως προς τα κριτήρια επιλογής των συμβούλων και τις επιπτώσεις που έχουν στη λήψη αποφάσεων.

Ομάδα Αντιπάλων:

• Κριτήρια επιλογής: Οι σύμβουλοι επιλέγονται περισσότερο για την ανεξάρτητη στάση τους, την πολιτική τους επιρροή ή τις ομάδες ψηφοφόρων που εκπροσωπούν, παρά για την απόλυτη συμφωνία τους με τις απόψεις του προέδρου.
• Χαρακτηριστικά: Οι σύμβουλοι φέρνουν ανεξάρτητη κρίση και εκφράζουν τις απόψεις τους δυναμικά, ακόμη και όταν ο πρόεδρος δεν θέλει να τις ακούσει. Η πολιτική τους επιρροή δεν εξαρτάται κυρίως από τον πρόεδρο, γεγονός που δίνει στον πρόεδρο ισχυρό λόγο να τους ακούσει.
• Παράδειγμα: Ο Αβραάμ Λίνκολν χρησιμοποίησε αυτό το μοντέλο με επιτυχία, συγκεντρώνοντας συμβούλους όπως οι William Seward, Salmon Chase και Edward Bates, οι οποίοι είχαν ισχυρές και ανεξάρτητες απόψεις.
• Πιθανά προβλήματα: Μπορεί να προκληθούν συγκρούσεις μεταξύ των συμβούλων, καθώς και με τον πρόεδρο, γεγονός που μπορεί να κάνει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων πιο δύσκολη και χαοτική.

Μοντέλο Υπαλλήλων:

• Κριτήρια επιλογής: Οι σύμβουλοι επιλέγονται περισσότερο για την αφοσίωσή τους και την ευθυγράμμισή τους με τις απόψεις του προέδρου, παρά για τις ξεχωριστές πολιτικές τους επαφές και βάσεις στήριξης.
• Χαρακτηριστικά: Οι σύμβουλοι τείνουν να είναι πιστοί στον πρόεδρο και έχουν εργαστεί στενά μαζί του στο παρελθόν.
• Παράδειγμα: Ο Τζο Μπάιντεν φαίνεται να έχει ακολουθήσει αυτή την προσέγγιση, επιλέγοντας συμβούλους εξωτερικής πολιτικής που έχουν συνεργαστεί στενά μαζί του στο παρελθόν και δεν διαθέτουν ανεξάρτητη πολιτική βάση.
• Πιθανά προβλήματα: Μπορεί να οδηγήσει σε κακές αποφάσεις, καθώς οι υπάλληλοι τείνουν να σκέφτονται παρόμοια με τον πρόεδρο και δυσκολεύονται να επηρεάσουν την κρίση του. Επιπλέον, ο πρόεδρος δεν έχει κανένα πολιτικό τίμημα για την ανατροπή της συμβουλής τους, καθώς δεν έχουν δική τους βάση εξουσίας.

Στην πράξη, οι περισσότερες ομάδες συμβούλων βρίσκονται κάπου στο φάσμα μεταξύ αυτών των δύο μοντέλων. Μια ισορροπία μεταξύ πιστών υπαλλήλων και ανεξάρτητων αντιπάλων φαίνεται να είναι η πιο αποτελεσματική προσέγγιση για τους περισσότερους προέδρους.

 
Πώς περιγράφεται το μοντέλο “ομάδας αντιπάλων” στην επιλογή συμβούλων;

Το μοντέλο “ομάδας αντιπάλων” στην επιλογή συμβούλων περιγράφεται ως μια προσέγγιση όπου οι σύμβουλοι επιλέγονται με βάση την ανεξάρτητη στάση τους, την πολιτική τους επιρροή ή τις ομάδες ψηφοφόρων που εκπροσωπούν, παρά για την απόλυτη συμφωνία τους με τις απόψεις του προέδρου.

• Σύμφωνα με το άρθρο, ο Αβραάμ Λίνκολν ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε αυτή την προσέγγιση, συγκεντρώνοντας ένα υπουργικό συμβούλιο από ανθρώπους που δεν είχαν μεγάλη εκτίμηση ούτε για τον ίδιο ούτε μεταξύ τους.
• Αντί να επιλέγει συμβούλους που απλώς συμφωνούσαν μαζί του, ο Λίνκολν επέλεξε άτομα όπως οι William Seward, Salmon Chase και Edward Bates, οι οποίοι είχαν ανεξάρτητη κρίση και εξέφραζαν τις απόψεις τους δυναμικά, ακόμη και όταν ο πρόεδρος δεν ήθελε να τις ακούσει.
• Η πολιτική τους επιρροή, η οποία δεν εξαρτιόταν κυρίως από τον Λίνκολν, έδινε στον πρόεδρο ισχυρό λόγο να τους ακούσει.
• Αυτοί οι σύμβουλοι έφερναν μια διαφορετική προοπτική και μια ευρεία γκάμα ιδεών, καθώς δεν ήταν απλώς “υπάλληλοι” που προσπαθούσαν να ευχαριστήσουν τον πρόεδρο.
• Ενώ το μοντέλο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολίες και εντάσεις στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, καθώς οι σύμβουλοι μπορεί να έχουν αντικρουόμενες απόψεις, έχει τη δυνατότητα να παράγει καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες πολιτικές, μέσω μιας διαδικασίας που ελέγχει τις ιδέες του προέδρου και αποτρέπει τη “συμμόρφωση”.
• Σύμφωνα με το άρθρο, ένας πρόεδρος πρέπει να αμφισβητείται και μια ομάδα αποτελούμενη αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά από υπαλλήλους είναι η λιγότερο πιθανή να εκπληρώσει αυτή τη λειτουργία.
• Ωστόσο, δεν είναι πάντα επιτυχημένο. Άλλοι πρόεδροι, όπως ο George W. Bush και ο Barack Obama, που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το μοντέλο αυτό, δεν είχαν την ίδια επιτυχία με τον Λίνκολν. Ο Bush είδε συγκρούσεις μεταξύ των συμβούλων του, ενώ ο Obama είδε τους συμβούλους του να συγκρούονται τόσο μεταξύ τους όσο και με τον ίδιο.
• Οι πρόεδροι που δεν είναι ιδιαίτερα πειστικοί ή εύκολα επηρεάζονται από επιχειρήματα τείνουν να μην επιτυγχάνουν με το μοντέλο αυτό.

Σε αντίθεση με το μοντέλο των “υπαλλήλων”, όπου οι σύμβουλοι επιλέγονται κυρίως για την αφοσίωσή τους και την ευθυγράμμισή τους με τις απόψεις του προέδρου, το μοντέλο της “ομάδας αντιπάλων” δίνει προτεραιότητα στην ποικιλομορφία των απόψεων και την ανεξάρτητη σκέψη.

 
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του μοντέλου «ομάδας συνεργατών»;

Το μοντέλο «ομάδας συνεργατών» έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, τα οποία αναλύονται παρακάτω:

Πλεονεκτήματα:

• Ευκολία στη διαμόρφωση και εκτέλεση πολιτικής: Η προσέγγιση αυτή ελαχιστοποιεί τις τριβές στη διαδικασία χάραξης πολιτικής, καθώς οι σύμβουλοι είναι πιστοί στον πρόεδρο και συνήθως ευθυγραμμισμένοι με τις απόψεις του.
• Λιγότερο χαοτική διαδικασία: Σε αντίθεση με το μοντέλο της «ομάδας αντιπάλων», το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε συγκρούσεις και εντάσεις, το μοντέλο «ομάδας συνεργατών» τείνει να είναι πιο ομαλό και λιγότερο αγχωτικό.
• Αφοσίωση στον πρόεδρο: Η κύρια ιδιότητα των συνεργατών είναι η αφοσίωσή τους στον πρόεδρο. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο συνεκτική και συντονισμένη προσπάθεια από την ομάδα.
• Δεν υφίσταται πολιτικό κόστος όταν ο πρόεδρος παρακάμπτει τις συμβουλές των συνεργατών, επειδή δεν έχουν δικές τους βάσεις εξουσίας.

Μειονεκτήματα:

• Κίνδυνος “ομαδικής σκέψης”: Οι σύμβουλοι που επιλέγονται για την αφοσίωσή τους και την ευθυγράμμισή τους με τον πρόεδρο μπορεί να μην αμφισβητούν τις αποφάσεις του αρκετά, οδηγώντας σε κακές αποφάσεις λόγω έλλειψης διαφορετικών προοπτικών.
• Δυσκολία επηρεασμού της κρίσης του προέδρου: Επειδή οι συνεργάτες εξαρτώνται από τον πρόεδρο για την πολιτική τους επιβίωση, μπορεί να δυσκολεύονται να επηρεάσουν την κρίση του, ακόμα και όταν διαφωνούν με τις αποφάσεις του. Οι σύμβουλοι που βασίζονται στον πρόεδρο για τη φήμη τους τείνουν να σκέφτονται παρόμοια με αυτόν και δυσκολεύονται να επηρεάσουν τις κρίσεις του.
• Έλλειψη ανεξάρτητης πολιτικής βάσης: Οι συνεργάτες δεν έχουν τη δική τους πολιτική επιρροή και συνεπώς ο πρόεδρος δεν έχει κανένα ισχυρό λόγο να τους ακούσει όταν διαφωνεί με τις συμβουλές τους. Ο πρόεδρος δεν πληρώνει πολιτικό κόστος όταν παρακάμπτει τις συμβουλές τους.
• Κακές αποφάσεις: Η υπερβολική εξάρτηση από το μοντέλο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κακές αποφάσεις, καθώς δεν υπάρχουν ισχυρές φωνές μέσα στην ομάδα που να αμφισβητούν τις αποφάσεις του προέδρου.

Εν κατακλείδι, ενώ το μοντέλο «ομάδας συνεργατών» μπορεί να κάνει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων πιο ομαλή και αποτελεσματική, ενέχει τον κίνδυνο της ομαδικής σκέψης και της έλλειψης ανεξάρτητης κριτικής, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε κακές πολιτικές αποφάσεις.