Ο Αλεξέι Ναβάλνι έζησε και πέθανε στην αλήθεια

Ζούμε σε έναν κόσμο ηθικής σύγχυσης, γράφει ο Bari Weiss. Ο ρώσος αντιφρονών ήταν τόσο σαφής όσο και θαρραλέος: υπάρχει ελευθερία και υπάρχει ανελευθερία.

Ο Αλεξέι Ναβάλνι είχε επιλογή.

Αφού δηλητηριάστηκε από τη Μόσχα τον Αύγουστο του 2020, αφού βγήκε από κώμα διάρκειας ενός μήνα σε νοσοκομείο του Βερολίνου, αφού ξεπέρασε τις τρομερές επιπτώσεις του νευροτοξικού παράγοντα Novichok, ο οποίος αναπτύχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση, θα μπορούσε να είχε μείνει εξόριστος στη Γερμανία.

Είχε ήδη γίνει ο σημαντικότερος αντιφρονών στη Ρωσία. Η επιλογή -σίγουρα η ορθολογική επιλογή- θα ήταν να παραμείνει μακριά από τον Πούτιν.

Αλλά ο Ναβάλνι έκανε το αντίθετο.

«Δεν υπήρχε ποτέ ερώτηση για μένα αν θα επέστρεφα ή όχι», είπε μετά την ανάρρωσή του στο Βερολίνο. «Κάνουν τα πάντα για να με τρομάξουν. Αλλά αυτό που κάνουν εκεί δεν με ενδιαφέρει πολύ. Η Ρωσία είναι η χώρα μου. Η Μόσχα είναι η πόλη μου. Μου λείπουν».

Έτσι πέταξε πίσω στη Μόσχα. Συνελήφθη στο αεροδρόμιο στις 17 Ιανουαρίου 2021. Στη συνέχεια, καταδικάστηκε με ψευδείς κατηγορίες υπεξαίρεσης, εξτρεμισμού και απάτης και στάλθηκε σε μια ποινική αποικία 40 μίλια βόρεια του Αρκτικού Κύκλου. Το ονόμασαν “Πολικός Λύκος”. Η τιμωρία ήταν 19 χρόνια.

Ήταν σε αυτό το γκουλάγκ που ο Ναβάλνι – ένας άνθρωπος που θα θυμόμαστε για πάντα ως ένας από τους ήρωες του σκοτεινού αιώνα μας – σκοτώθηκε νωρίτερα σήμερα.

Σε αυτό, ο Ναβάλνι εντάσσεται σε μια μακρά σειρά απλών και ευγενών ανθρώπων που ήταν και είναι θύματα της σταλινικής τυραννίας και τώρα του ρωσικού αυταρχισμού.

Άνθρωποι σαν:

Anna Politkovskaya, δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Η Ρωσία του Πούτιν», η οποία πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2006 – γενέθλια του Πούτιν – στο ασανσέρ της πολυκατοικίας της στη Μόσχα. Ήταν 48 ετών.

Ο Alexander Litvinenko, πρώην πράκτορας της FSB έγινε Βρετανός αποστάτης, ο οποίος νοσηλεύτηκε για δηλητηρίαση από πολώνιο-210 και πέθανε 22 ημέρες αργότερα, στις 23 Νοεμβρίου 2006. Το κύριο έγκλημά του ήταν ότι έλεγε δυνατά αυτό που όλοι υποπτεύονταν: ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες είχαν διατάξει τη δολοφονία του ολιγάρχη Μπόρις Μπερεζόφσκι, ο οποίος πέθανε το 2013 από πιθανή αυτοκτονία, αν και ένας παθολόγος δήλωσε αργότερα ότι η δολοφονία δεν μπορούσε να αποκλειστεί.

Ο Σεργκέι Μαγκνίτσκι, υπεύθυνος για την αποκάλυψη διαφθοράς και ανάρμοστης συμπεριφοράς από Ρώσους κυβερνητικούς αξιωματούχους, ο οποίος εξέτισε 358 ημέρες σε φυλακή της Μόσχας πριν πεθάνει σε ηλικία 37 ετών, στις 16 Νοεμβρίου 2009.

Ο Μπόρις Νεμτσόφ, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2015, δίπλα στην Ουκρανή σύζυγό του σε μια γέφυρα κοντά στο Κρεμλίνο, στη Μόσχα, όπου οργάνωνε μια διαδήλωση κατά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014.

«Υπήρχε πάντα ένα πλεόνασμα δουλείας και ένα έλλειμμα ελευθερίας στη Ρωσία», είπε κάποτε. «Εκτιμούμε εκείνους που σκύβουν, γι’ αυτό και η Ρωσία παραμένει ένα «έθνος σκλάβων και πριγκίπων» μέχρι σήμερα».

Όταν ξύπνησα νωρίς το πρωί της Παρασκευής με την είδηση ότι ο πιο θαρραλέος ήρωας της Ρωσίας είχε δολοφονηθεί, τηλεφώνησα σε έναν άλλο. Ο Natan Sharansky πέρασε εννέα χρόνια της ζωής του στο γκουλάγκ όπου δολοφονήθηκε ο Navalny. Το έγκλημα του Sharansky ήταν η επιθυμία του να μεταναστεύσει στο Ισραήλ, όπου ζει τώρα, στην Ιερουσαλήμ.

«Δεν μπορώ να μαζέψω τον εαυτό μου», μου είπε ο Sharansky. «Ήταν ο πιο ατρόμητος άνθρωπος που γνώριζα – και ο πιο πεισματάρης στην αποκάλυψη της πραγματικής φύσης αυτού του καθεστώτος».

«Ακόμη και μετά από μια απόπειρα δολοφονίας από το καθεστώς που τον άφησε στο χείλος του θανάτου, μετέτρεψε τη δική του φρικτή εμπειρία σε εργαλείο για να εκθέσει τη μέθοδο του Πούτιν, βάζοντας έναν από τους επίδοξους δολοφόνους του να αποκαλύψει την αποστολή του και τους άνδρες που τον έστειλαν. Και επιστρέφοντας έστειλε ένα σαφές μήνυμα στον λαό της Ρωσίας και στον κόσμο ότι δεν φοβόταν το καθεστώς του Πούτιν – και ούτε πρέπει να φοβούνται πολύ να δράσουν», δήλωσε ο Sharansky.

«Οι άνθρωποι προτιμούν να τρέχουν μακριά από την αλήθεια επειδή η αλήθεια είναι πολύ σκληρή», συνέχισε. «Απαιτεί να αλλάξεις τη συμπεριφορά σου – όχι μόνο να απολαμβάνεις τη ζωή και τα προνόμια του να είσαι κοντά στο καθεστώς. Έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε στην ιστορία της Ρωσίας για να δείξει σε εκατομμύρια πολίτες την πραγματική φύση του καθεστώτος. Ήταν ο μεγάλος παραγωγός, ο μεγάλος ηθοποιός. Αλλά η σκηνή ήταν ο κόσμος. Και το τίμημα ήταν η ίδια του η ζωή.

«Αφιέρωσα το βιβλίο μου «Υπόθεση της δημοκρατίας» στη μνήμη του Αντρέι Ζαχάρωφ, ενός ανθρώπου που απέδειξε ότι με ηθική διαύγεια και θάρρος μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτός είναι ο Ναβάλνι», δήλωσε ο Σαράνσκι. «Κάποια στιγμή οι άνθρωποι φοβούνται. Είναι ενάντια στη φύση να μην φοβάσαι. Αλλά είπε: μπορείς να είσαι πολύ δυνατός. Είπε ότι υπάρχει μαύρο και υπάρχει λευκό. Είναι τόσο σαφές. Είναι τόσο απλό. Ηθική διαύγεια χωρίς συμβιβασμούς».

Στον κόσμο του κυνισμού και της δειλίας, συχνά δεν φαίνεται τόσο απλό. Αλλά η ζωή του Ναβάλνι – μια ζωή που βιώθηκε στην αλήθεια – και ο θάνατός του – ένας θάνατος για χάρη της αλήθειας – διαψεύδει την ηθική σύγχυση γύρω μας.

Η ζωή και ο θάνατος του Ναβάλνι επιμένει στα εξής: υπάρχει ένας ελεύθερος κόσμος και ένας ανελεύθερος κόσμος. Υπάρχει σωστό και υπάρχει λάθος. Υπάρχει το καλύτερο και το χειρότερο, το καλό και το κακό. Υπάρχει αλήθεια και υπάρχουν ψέματα. Και οι ήρωες, όσο ατελείς κι αν είναι, περπατούν ανάμεσά μας ακόμα.

«Το μήνυμά μου αν σκοτωθώ είναι πολύ απλό», είπε στον σκηνοθέτη Daniel Roher το 2022. «Μην τα παρατάς».

Οι άνθρωποι σε όλη τη Ρωσία άκουσαν αυτό το μήνυμα. Στην Αγία Πετρούπολη, οι άνθρωποι κουνούσαν τους φακούς των τηλεφώνων τους στο Μνημείο για τα Θύματα της Πολιτικής Καταπίεσης. Στη Μόσχα, άνθρωποι σχημάτισαν ουρές στο χιόνι για να αφήσουν λουλούδια στη μνήμη του Ναβάλνι σε ένα μνημείο για τα θύματα των γκουλάγκ. Η σύζυγός του, Γιούλια, ανέβηκε στη σκηνή του Μονάχου λίγες ώρες μετά την είδηση και είπε το εξής: «Το σκέφτηκα. Πρέπει να σταθώ εδώ μπροστά σας ή πρέπει να επιστρέψω στα παιδιά μου; Και τότε σκέφτηκα, τι θα έκανε ο Αλεξέι στη θέση μου; Και είμαι σίγουρος ότι θα στεκόταν εδώ σε αυτή τη σκηνή».

Ακριβώς κάτω από αυτό το κλιπ της ηρωικής συζύγου του Ναβάλνι συναντώ ένα άλλο. Αυτό είναι ένα από τα εγκώμια του Tucker Carlson σε ένα παντοπωλείο της Μόσχας, όπου γοητεύεται από το σύστημα καλαθιού που αποθαρρύνει τους αγοραστές από το να «πάρουν τα καροτσάκια πίσω στους καταυλισμούς αστέγων τους» και από τις χαμηλές τιμές. Στη συνέχεια, υπάρχει ένας άλλος από αυτόν μέσα στο σύστημα του μετρό της Μόσχας, επαινώντας την τάξη και την καθαριότητά του και ρυθμίζοντας τη μουσική στα ύψη.

Θυμάμαι ένα απόσπασμα από έναν από τους συναδέλφους αντιφρονούντες του Σαράνσκι και πολιτικούς προγόνους του Ναβάλνι: τον Αλεξάντερ Σολζενίτσιν. Το 1976 στο βιβλίο του Προειδοποίηση προς τη Δύση, έγραψε το εξής: «Η ανθρώπινη φύση είναι γεμάτη αινίγματα. Ένα από αυτά τα αινίγματα είναι: Πώς γίνεται οι άνθρωποι που έχουν συνθλιβεί από το τεράστιο βάρος της σκλαβιάς και έχουν ριχτεί στον πάτο του λάκκου να μπορούν παρ’ όλα αυτά να βρουν τη δύναμη στον εαυτό τους να σηκωθούν και να ελευθερωθούν πρώτα στο πνεύμα και μετά στο σώμα, ενώ εκείνοι που πετούν ανεμπόδιστα πάνω από τις κορυφές της ελευθερίας ξαφνικά χάνουν τη γεύση της; χάνουν τη θέληση να την υπερασπιστούν και, απελπιστικά μπερδεμένοι και χαμένοι, σχεδόν αρχίζουν να ποθούν τη σκλαβιά;»

Ο Ναβάλνι βρισκόταν στον πιο σκοτεινό λάκκο. Και όμως παρέμεινε ελεύθερος. Είθε το παράδειγμά του να ζει για πάντα. Ο Θεός ξέρει ότι το χρειαζόμαστε στο δικό μας.

 
Πηγή: thefp.com