Ο εθνικιστικός κρατισμός και ο σοσιαλιστικός κρατισμός είναι και οι δύο μορφές κρατισμού

Η εγκληματικότητα αποτελεί ένα “αναδρομικό φόρο” για τους φτωχούς. Οι πόλεις όπου οι φτωχοί μπορούν να βρουν εργασία είναι ευεργετικές για την άρση της φτώχειας

 
Αστική απογοήτευση

Άρθρο του Jonah Goldberg στο thedispatch.com εξετάζει κριτικά την υπερσυγκέντρωση πλούτου και εξουσίας στο Λονδίνο, σε αντίθεση με άλλες πόλεις της Βρετανίας, θεωρώντας την ως οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα. Συγκρίνει την κατάσταση με τις ΗΠΑ, όπου η διασπορά του πλούτου σε πολλές πόλεις δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες. Επιπλέον, επικρίνει την προσπάθεια πολλών πόλεων να επιβάλλουν “οράματα” κοινωνικής μεταμόρφωσης αντί να επικεντρωθούν στις βασικές λειτουργίες τους, υποστηρίζοντας ότι η καλή διακυβέρνηση και η ασφάλεια είναι απαραίτητες για την ευημερία όλων, ιδιαίτερα των φτωχών. Τέλος, τονίζει τη σημασία των μεγάλων πόλεων για την οικονομία και τον πολιτισμό, καλώντας τους συντηρητικούς να επανακτήσουν την επιρροή τους σε αυτές.

 
Γιατί ο συγγραφέας θεωρεί το Λονδίνο πρόβλημα για την Αγγλία; Ο συγγραφέας θεωρεί το Λονδίνο πρόβλημα για την Αγγλία επειδή η χώρα δεν έχει πραγματικά μια δεύτερη πόλη με την ίδια οικονομική και πολιτιστική επιρροή. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου υπάρχουν πολλές σημαντικές πόλεις, στην Αγγλία, το Λονδίνο συγκεντρώνει τους κορυφαίους επαγγελματίες σε κάθε τομέα, δημιουργώντας ένα τεράστιο «μποτιλιάρισμα». Αυτό οδηγεί σε υπερβολικά υψηλά κόστη ζωής στο Λονδίνο, ενώ οι υπόλοιπες περιοχές της χώρας υστερούν οικονομικά και αναπτυξιακά. Η συγκέντρωση όλης της εξουσίας στο Λονδίνο, από τη γλώσσα μέχρι την κουλτούρα και την πολιτική, αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη της υπόλοιπης χώρας.

 
Ποια είναι η σημασία της έννοιας της “δεύτερης πόλης”; Η έννοια της “δεύτερης πόλης” αναφέρεται ιστορικά στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μιας πολιτείας ή χώρας. Όμως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον όρο για να τονίσει την ανάγκη για περισσότερα από ένα κέντρα οικονομικής και πολιτιστικής δραστηριότητας σε μια χώρα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, υπάρχουν πολλές πόλεις που προσφέρουν ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης, σε αντίθεση με την Αγγλία, όπου το Λονδίνο φαίνεται να είναι η μόνη επιλογή για όσους επιδιώκουν την κορυφή σε κάθε επαγγελματικό τομέα.

 
Τι εννοεί ο συγγραφέας όταν αναφέρεται στην “υπερπαραγωγή ελίτ”; Η “υπερπαραγωγή ελίτ” είναι μια τάση που συζητείται ακαδημαϊκά και αφορά την υπερπροσφορά ανθρώπων με υψηλή μόρφωση σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς, όπως οι ακαδημαϊκοί και οι δημοσιογράφοι. Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι αυτή η υπερπροσφορά δεν είναι απαραίτητα ένα ελάττωμα του συστήματος, αλλά μάλλον ένα πρόβλημα των ιδρυμάτων που παράγουν αυτούς τους επαγγελματίες. Επιπλέον, υπογραμμίζει ότι υπάρχουν και άλλοι τομείς όπου υπάρχει ανάγκη για “ελίτ”, όπως οι χειρουργοί, οι βιολόγοι, οι μηχανικοί, κ.λπ. που μπορούν να βρουν δουλειά σε πολλές διαφορετικές πόλεις.

 
Ποια είναι η διάκριση μεταξύ “κυβέρνησης” και “κράτους” σύμφωνα με τον συγγραφέα; Ο συγγραφέας κάνει μια σημαντική διάκριση μεταξύ “κυβέρνησης” και “κράτους”. Η κυβέρνηση, για αυτόν, είναι το νομικό όργανο που επιβάλλει τους νόμους, διασφαλίζει την κοινή άμυνα και την ευημερία και εισπράττει φόρους. Το κράτος, από την άλλη, είναι μια πιο μυστικιστική έννοια, η “καθοδηγητική δύναμη” της κοινωνίας που επιδιώκει να τη διαμορφώσει προς ένα συγκεκριμένο όραμα. Ο συγγραφέας είναι κριτικός απέναντι στην ιδέα ότι το κράτος πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο όραμα για την κοινωνία, ειδικά όταν αυτή η ιδέα εφαρμόζεται σε επίπεδο πόλης.

 
Γιατί ο συγγραφέας αντιτίθεται στις πόλεις που επιδιώκουν να έχουν “μυστικιστικό, μετασχηματιστικό όραμα”; Ο συγγραφέας πιστεύει ότι οι πόλεις δεν πρέπει να έχουν ένα μυστικιστικό ή μετασχηματιστικό όραμα για την κοινωνία. Οι πόλεις θα πρέπει να επικεντρώνονται σε βασικές λειτουργίες όπως η πρόληψη του εγκλήματος, η συντήρηση υποδομών, η αποκομιδή απορριμμάτων και η λειτουργία καλών σχολείων. Θεωρεί ότι οι πόλεις που επιδιώκουν την κοινωνική μεταρρύθμιση συχνά παραμελούν τις βασικές τους ευθύνες, δημιουργώντας ένα περιβάλλον που δεν είναι ευνοϊκό για τους πολίτες, ιδιαίτερα για τους φτωχούς. Προτιμά μια πόλη διοικούμενη από έναν ικανό τεχνοκράτη παρά από έναν πολιτικό με “όραμα”.

 
Τι υποστηρίζει ο συγγραφέας για την “κοινωνική δικαιοσύνη”; Ο συγγραφέας, αν και αντιμετωπίζει την έννοια της “κοινωνικής δικαιοσύνης” με σκεπτικισμό, πιστεύει ότι αν κάποιος υποστηρίζει την κοινωνική δικαιοσύνη, θα πρέπει να επιθυμεί πόλεις με χαμηλή εγκληματικότητα, ισχυρές αγορές κατοικιών και ακμάζουσες επιχειρήσεις. Αυτές οι συνθήκες ωφελούν ιδιαίτερα τους φτωχούς, καθώς η εγκληματικότητα αποτελεί ένα “αναδρομικό φόρο” για τους φτωχούς. Οι πόλεις όπου οι φτωχοί μπορούν να βρουν εργασία είναι ευεργετικές για την άρση της φτώχειας.

Ποια είναι η άποψη του συγγραφέα για τους συντηρητικούς και τις πόλεις; Ο συγγραφέας πιστεύει ότι οι συντηρητικοί πρέπει να είναι ανταγωνιστικοί στις πόλεις και να αναγνωρίσουν ότι οι πόλεις είναι τόσο “πραγματική” Αμερική όσο και οι αγροτικές περιοχές. Επισημαίνει ότι στις πόλεις παράγεται μεγάλο μέρος του πολιτισμού, του πλούτου και της καινοτομίας, συμπεριλαμβανομένης της κουλτούρας που είναι φιλική προς τους συντηρητικούς. Είναι κριτικός απέναντι στην υποτιμητική στάση των συντηρητικών απέναντι στις πόλεις, τονίζοντας ότι οι πόλεις είναι ζωτικής σημασίας για την ευημερία των κοινωνιών.

 
Ποιο είναι το βασικό επιχείρημα του συγγραφέα σχετικά με την λειτουργία των πόλεων; Το βασικό επιχείρημα του συγγραφέα είναι ότι οι πόλεις πρέπει να επικεντρώνονται στην αποτελεσματική λειτουργία των βασικών υπηρεσιών τους και όχι στην επιδίωξη κοινωνικών μεταρρυθμίσεων ή “οραμάτων”. Οι πόλεις πρέπει να παρέχουν ασφάλεια, να διατηρούν τις υποδομές και να δημιουργούν ευκαιρίες για τους κατοίκους τους, ειδικά για τους φτωχούς. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η επιδίωξη “μεγαλειωδών σχεδίων” από τις πόλεις συχνά οδηγεί σε αποτυχία και δημιουργεί ένα περιβάλλον που ευνοεί τους πλούσιους και δεν ωφελεί τους υπόλοιπους.

 
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της λειτουργίας μιας πόλης ως “κυβέρνησης” και ως “κράτους”;

Σύμφωνα με το άρθρο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ της λειτουργίας μιας πόλης ως “κυβέρνηση” και ως “κράτος”.

• Η κυβέρνηση είναι η νομική οντότητα που επιβάλλει τους νόμους, παρέχει κοινή άμυνα και δημόσια ευημερία και εισπράττει φόρους για αυτούς τους σκοπούς. Η κυβέρνηση δεν συλλέγει απαραίτητα τα σκουπίδια και δεν διαχειρίζεται τους υπονόμους, αλλά φροντίζει να γίνονται αυτά. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση ασχολείται με την πρακτική λειτουργία μιας πόλης.
• Το κράτος, από την άλλη πλευρά, είναι μια πιο μυστικιστική ιδέα, σαν το καθοδηγητικό χέρι της κοινωνίας. Κάποιοι στοχαστές το θεωρούσαν αντικαταστάτη του Θεού και το μέσο για να κατευθύνουν την κοινωνία προς έναν συγκεκριμένο προορισμό. Το κράτος είναι πιο πολύ μια “θεώρηση”, μια “άποψη”. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι ειδήμονες του κράτους θεωρούν ότι έχουν τη γνώση να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους, συλλογικά ή ατομικά, σύμφωνα με μια αισθητική ή πνευματική σύλληψη του πώς θα πρέπει να είναι η κοινωνία.

Έτσι, μια πόλη που λειτουργεί ως κυβέρνηση θα επικεντρωνόταν σε βασικές λειτουργίες όπως η συντήρηση δρόμων και γεφυρών, η δημιουργία νέων εγκαταστάσεων, η συλλογή σκουπιδιών και η επιβολή της τάξης. Μια πόλη που λειτουργεί ως κράτος, θα προσπαθούσε να επιτύχει μια μεταμορφωτική κοινωνική αλλαγή, κάτι που, σύμφωνα με το κείμενο, δεν είναι ρόλος των πόλεων.

Επιπλέον, το κείμενο υποστηρίζει ότι οι πόλεις δεν πρέπει να έχουν μυστικιστικά ή μεταμορφωτικά οράματα για το πώς ζουν οι άνθρωποι, αλλά πρέπει να επικεντρώνονται στην πρόληψη του εγκλήματος, την τιμωρία των εγκληματιών και τη διαχείριση της καθημερινότητας για να εξασφαλίσουν την καλή λειτουργία των σχολείων, την πυρόσβεση και την εφαρμογή κανόνων για την πρόληψη των πυρκαγιών.

 
Ποια είναι η άποψη του συγγραφέα για την έννοια της «κοινωνικής δικαιοσύνης»;

Σύμφωνα με το κείμενο, ο συγγραφέας έχει μια συγκεκριμένη άποψη για την έννοια της «κοινωνικής δικαιοσύνης», την οποία θεωρεί «ανοησία». Ο συγγραφέας, συμφωνώντας με τον Friedrich Hayek, υποστηρίζει ότι η «κοινωνική δικαιοσύνη», και όλα τα συνώνυμά της, είναι μια άχρηστη έννοια.

Παρόλα αυτά, ο συγγραφέας επισημαίνει ότι ακόμα και αν κάποιος πιστεύει στην «κοινωνική δικαιοσύνη», θα πρέπει να επιδιώκει να λειτουργούν οι πόλεις καλά, με χαμηλή εγκληματικότητα, ισχυρές αγορές κατοικίας και ακμάζουσες επιχειρήσεις. Αυτό, σύμφωνα με τον συγγραφέα, συμβαίνει επειδή αυτές οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για τους φτωχούς ανθρώπους.

• Η εγκληματικότητα, για παράδειγμα, θεωρείται «αναδρομικός φόρος στους φτωχούς».
• Οι πόλεις είναι ιστορικά μέρη όπου οι άνθρωποι πήγαιναν για να ξεφύγουν από τη φτώχεια, καθώς εκεί βρίσκονται οι περισσότερες ευκαιρίες εργασίας.
• Οι ταχέως αναπτυσσόμενες και ασφαλείς πόλεις είναι ωφέλιμες για τους φτωχούς.

Σύμφωνα με το κείμενο, το παράδοξο είναι ότι πολλές πόλεις που διοικούνται από ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι υπέρ των φτωχών, καταλήγουν να είναι ευνοϊκές για τους πλούσιους και επικίνδυνες για τους περισσότερους άλλους. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι αν οι πόλεις αφιέρωναν λιγότερο χρόνο προσπαθώντας να λειτουργήσουν ως «κράτος» και περισσότερο προσπαθώντας να κάνουν την «κυβέρνηση» να λειτουργήσει, θα πλησίαζαν περισσότερο τους στόχους που ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν.

Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας δεν απορρίπτει την ιδέα της κοινωνικής βελτίωσης, αλλά υποστηρίζει ότι η επιδίωξη της «κοινωνικής δικαιοσύνης» πρέπει να συνδέεται με την καλή λειτουργία των πόλεων και την κάλυψη των βασικών αναγκών των πολιτών, και όχι με μυστικιστικές ή μεταμορφωτικές προσπάθειες κοινωνικής αλλαγής.