Ο μητροπολίτης Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου παραμένει πόλος σταθερότητας για την κοινωνία μας, ανέφερε η δήμαρχος Καβάλας
Η ομιλία – χαιρετισμός της δημάρχου Καβάλας κ. Δήμητρας Τσανάκα στη διάρκεια της χθεσινής τιμητικής εκδήλωσης για τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων αρχιερατικής διακονίας του Σεβασμιότατου ποιμενάρχου μας, μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κ.κ. Προκόπιου:
«Πόσες πόλεις έχουν την ιδιαίτερη χαρά να τιμούν τον επιχώριο επίσκοπό τους για τα 40 χρόνια ποιμαντορίας τους; Και άραγε γιατί είναι χαρά και γιατί σε τελευταία ανάλυση γιατί τιμούμε έναν επίσκοπο;
Είναι μόνο γιατί αποτελεί τον θρησκευτικό ηγέτη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της πόλης; Το δικό μας δεσπότη; Είναι γιατί επιτελεί σωστά τα θρησκευτικά του καθήκοντα και με τον ιερό κλήρο τελούν άρτια τα μυστήρια και τις τελετές;
Είναι γιατί μετά από 40 χρόνια μας είναι οικείος και συμπαθής;
Η απάντηση είναι απλά και κατηγορηματικά ΟΧΙ. Ένας επίσκοπος, από τη συγκρότηση της χριστιανικής εκκλησίας, δεν υπήρξε ποτέ μόνο μια θρησκευτική μορφή, ήταν πάντοτε ένας σημαντικότατος κοινωνικός παράγων. Από τα χρόνια μάλιστα της Τουρκοκρατίας απέκτησε και το βαρύ καθήκον του εθνάρχη, του εκπροσώπου δηλαδή της ελληνορθόδοξης κοινότητας στον κατακτητή, αποκτώντας έτσι διττό ρόλο. Αυτόν έχει ακόμη, κι ας μην υπάρχουν σήμερα κατακτητές.
Πως φανταζόμαστε όμως σήμερα τον επίσκοπό μας; Ποια ιδιαίτερη θέση έχει στη σύγχρονη, και επιτρέψτε μου, αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα;
Κατ’ αρχήν, ως τον φορέα της Αγάπης και του λόγου του Θεού, πνευματικό και λόγιο φάρο, που παραμένει βαθειά εμποτισμένος από την πατερική παράδοση, αλλά και τις παραδόσεις της φυλής. Το πάντα ασφαλές αγκυροβόλιο, ο εκφραστής του σταθερότερου αξιακού συστήματος, που δεν παρασύρεται από το συρμό της εποχής και τα κραυγαλέα προστάγματα που μοντερνισμού, αλλά στέκεται με αυτοπεποίθηση, αλλά όχι με αρτηριοσκλήρωση, απέναντι στη βίαιη νεοτερικότητα και αρθρώνει λόγο σώφρονα, αλλά και ανοιχτό στο μέλλον.
Δεύτερον, ως τον ακάματο εργάτη της πίστης, της εκκλησίας και του ανθρώπου. Εκείνον που απαλλαγμένος από τα εγκόσμια δεσμά πασχίζει για την πνευματική και σωματική Υγεία του σώματος της εκκλησίας, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα. Δεν εκφράζει την πατρική αγάπη μόνο στο κήρυγμα από άμβωνος, αλλά κινείται και κινητοποιεί για την υποστήριξη των αδυνάμων, αλλά και την ενίσχυση των φερέλπιδων. Συνεργάζεται με ανθρώπους, από τους πιστούς έως τους κατά κόσμον άρχοντες του τόπου με ταπεινοφροσύνη και συγκατάβαση, αλλά και διαχειρίζεται τα υλικά μέσα με λογισμό με σκοπό να προσφέρει.
Παραμένει ωστόσο ηγέτης! Έχει πνευματική εσωτερική πυξίδα και γνωρίζει που οδηγεί το πλήρωμα της εκκλησίας, αλλά και το κοινωνικό σώμα.
Αυτόν το Δεσπότη ευτυχίσαμε να έχουμε στην πόλη μας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Από τη μέρα που ήρθε νεότατος επίσκοπος, στις 15 Ιουνίου 1974, σε καιρούς ταραγμένους, με την εκκλησία και την κοινωνία σε αναζήτηση ρόλων μετά την επώδυνη και για τους δύο περίοδο της Δικτατορίας, έως τις αλλαγές των κυβερνήσεων, των δημάρχων, των νομαρχών, της επίπλαστης ευημερίας και της ξαφνικής πτώχευσης. Η μορφή του παραμένει πόλος σταθερότητας για την κοινωνία μας. Δεν είναι μόνο πως εκφράζει και εκπροσωπεί το θεσμό εκείνο, την εκκλησία, που ο ελληνικός λαός σωφρόνως ποιών, εμπιστεύεται περισσότερο, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο το κάνει. Η σταθερή άποψη χωρίς την άρνηση του άλλου και τον αφοριστικό λόγο. Η εγκράτεια του λόγου, ενώ η γνώση των ανθρώπων και των καταστάσεων αυτού του τόπου είναι βαθύτατη. Η δράση χωρίς τις τυμπανοκρουσίες.
Για αυτήν τη δράση θα μιλήσουν άλλοι. Για τους ναούς, τις μονές, τα ιδρύματα, τα προγράμματα κοινωνικής υποστήριξης, κατάρτισης του κλήρου, ψυχαγωγίας των νέων θα απαιτούνταν χρόνος πολύς.
Σήμερα όμως γιορτάζουμε και ευχαριστούμε το Θεό και την καλή μας τύχη να έχουμε σαράντα χρόνια μετά την ενθρόνισή του, επίσκοπο θαλερό, άγρυπνο προστάτη του δογματικού Λόγου και της παράδοσης, υγιή, δραστήριο, με σχέδια για το μέλλον, με αγωνία για το παρόν, φωνή τη λογικής και της μετριοπάθειας, μόλο στιβαρό στα κύματα της κρίσης.
Μαζί με όλους, κλήρο και λαό, νέους και ηλικιωμένους, βαθιά θρησκευόμενους και χλιαρά πιστούς επιτρέψτε μου να του διαβάσω, όχι να του ψάλλω το «του επισκόπου και πατρός ημών Προκοπίου, πολλά, καλά και υγιή τα έτη!» Ευλογείτε και καλές γιορτές».
