Πηγή νέων ηγετών η κοινωνική πλειοψηφία
Η κοινωνική πλειοψηφία, με την τεράστια δεξαμενή ταλέντων, εμπειριών και ιδεών που διαθέτει, μπορεί και πρέπει να αναδείξει από το σώμα της έναν ηγέτη
Χαρακτηριστικά μιας ηγετικής φυσιογνωμίας αναφοράς για την ελληνική κοινωνία
Η Ελλάδα, σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη εποχή, αναζητά ηγετικές φυσιογνωμίες που μπορούν να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν και να αποτελέσουν πραγματικό σημείο αναφοράς για την κοινωνία. Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει ένας τέτοιος ηγέτης;
Πρωτίστως, απαιτείται όραμα και στρατηγική σκέψη. Ένας ηγέτης οφείλει να βλέπει πέρα από την καθημερινότητα, να αντιλαμβάνεται τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες, και να χαράσσει μια σαφή πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό το όραμα πρέπει να είναι ρεαλιστικό και προσγειωμένο, βασισμένο σε μια βαθιά κατανόηση της ελληνικής πραγματικότητας, των δομών της αγοράς και των αναγκών της κοινωνίας.
Η εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα και η γνώση της αγοράς είναι επίσης κρίσιμα στοιχεία. Ένας ηγέτης που έχει “κολλήσει ένσημα”, που έχει βιώσει τις προκλήσεις της επιχειρηματικότητας και της παραγωγής, μπορεί να κατανοήσει καλύτερα τα προβλήματα της οικονομίας και να προτείνει βιώσιμες λύσεις. Η ικανότητα οργάνωσης και συνεργασίας με ομάδες ειδικών για την εκπόνηση ενός ρεαλιστικού σχεδίου ανάταξης της οικονομίας είναι απαραίτητη.
Πέρα από τις τεχνικές γνώσεις, η ρητορική δεινότητα και η ικανότητα επικοινωνίας είναι θεμελιώδεις. Ένας ηγέτης πρέπει να μπορεί να μεταδώσει το όραμά του, να εμπνεύσει τους πολίτες και να δημιουργήσει συλλογική συνείδηση και διάθεση για αλλαγή. Η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια στην επικοινωνία χτίζουν εμπιστοσύνη, ένα συστατικό που συχνά λείπει από το δημόσιο βίο.
Ταυτόχρονα, η ταπεινοφροσύνη και η σεμνότητα αποτελούν βασικά γνωρίσματα. Ένας ηγέτης δεν πρέπει να είναι αλαζονικός, αλλά να αφουγκράζεται τις ανάγκες των πολιτών, να αναγνωρίζει τα λάθη και να είναι πρόθυμος να μαθαίνει. Η ακέραιη στάση και η αποφασιστικότητα στην καταπολέμηση της διαφθοράς είναι αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς.
Γιατί η ηγεσία δεν πρέπει να είναι θέσφατο των “ιδίων και των ιδίων”
Είναι ένα διαχρονικό παράδοξο στην Ελλάδα: γιατί η ηγετική φυσιογνωμία πρέπει να αναδύεται από τους “ίδιους και τους ίδιους” κύκλους επωνύμων, με μικρό ή δανεικό εκτόπισμα, αλλά συχνά χωρίς διάθεση ανάληψης ρίσκου και ουσιαστικής εμπλοκής στην πολιτική; Αυτό το φαινόμενο υποδηλώνει μια αναστολή της ανανέωσης και μια έλλειψη τόλμης να δοθεί χώρος σε νέες, φρέσκες φωνές.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από ηγέτες που δεν φοβούνται να “λερώσουν τα χέρια τους”, να αναλάβουν ευθύνες και να συγκρουστούν με παγιωμένες νοοτροπίες και συμφέροντα. Η συνεχής ανακύκλωση προσώπων, όσο επιφανή κι αν είναι, οδηγεί σε κόπωση, απογοήτευση και δυσπιστία των πολιτών. Χρειάζεται ένα άλμα προς τα εμπρός, μια διάθεση να εμπιστευτούμε το νέο, το άγνωστο, το διαφορετικό.
Η κοινωνική πλειοψηφία: Πηγή νέων ηγετών
Η κοινωνική πλειοψηφία, με την τεράστια δεξαμενή ταλέντων, εμπειριών και ιδεών που διαθέτει, μπορεί και πρέπει να αναδείξει από το σώμα της έναν ηγέτη. Έναν ηγέτη με αρχηγικά προσόντα, ρητορική δεινότητα, γνώστη της λειτουργίας της αγοράς, που να διαθέτει ώρες πτήσης στον ιδιωτικό τομέα και να έχει κολλήσει ένσημα. Έναν ηγέτη που να μπορεί να οργανώσει με μια ομάδα ειδικών ένα ρεαλιστικό σχέδιο ανάταξης της οικονομίας, και να είναι ταπεινός, σεμνός, και αποφασισμένος να καταπολεμήσει τη διαφθορά.
Αυτό απαιτεί όμως αλλαγή νοοτροπίας τόσο από την πλευρά της πολιτικής ελίτ όσο και από την πλευρά των πολιτών. Οι πολίτες πρέπει να είναι πιο ενεργοί, να αναζητούν και να υποστηρίζουν νέα πρόσωπα, να μην επαναπαύονται στις γνώριμες επιλογές. Ταυτόχρονα, τα πολιτικά κόμματα και οι θεσμοί οφείλουν να ανοίξουν τις πόρτες τους, να δημιουργήσουν μηχανισμούς ανάδειξης νέων προσώπων και να ξεπεράσουν τον φόβο της αμφισβήτησης.
Ανάδειξη νέων ηγετικών προσωπικοτήτων: Πού βρίσκονται;
Από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, είναι δύσκολο να επισημανθεί ένα πρόσωπο που να συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά στον απόλυτο βαθμό. Υπάρχουν αναμφίβολα άτομα με ξεχωριστές ικανότητες, αλλά η συνολική εικόνα συχνά επισκιάζεται από την παθογένεια του συστήματος και την έλλειψη διατεθειμένης ανάληψης ρίσκου.
Το “νέο αίμα” που θα τροφοδοτήσει την κουρασμένη κοινωνία με όραμα και έμπνευση είναι πιθανότερο να αναδυθεί από το πεδίο της κοινωνίας και της οικονομίας. Πώς μπορεί να αναδειχθεί μια τέτοια ηγετική προσωπικότητα με φρέσκες ιδέες;
Ενεργοί πολίτες και πρωτοβουλίες: Ηγέτες μπορούν να αναδειχθούν μέσα από την ενεργό συμμετοχή σε κοινωνικές, περιβαλλοντικές ή πολιτιστικές πρωτοβουλίες. Εκεί όπου οι πολίτες οργανώνονται για να λύσουν προβλήματα, αναπτύσσονται ηγετικές δεξιότητες και αναδύονται προσωπικότητες με όραμα και διάθεση προσφοράς.
Επιχειρηματικός κόσμος και startups: Ο χώρος της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, ειδικά οι νεοφυείς επιχειρήσεις (startups), αποτελεί φυτώριο νέων ιδεών και ηγετικών προσωπικοτήτων που έχουν συνηθίσει να αναλαμβάνουν ρίσκα, να καινοτομούν και να επιλύουν προβλήματα με δημιουργικό τρόπο.
Ακαδημαϊκός χώρος και ερευνητικά κέντρα: Πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα μπορούν να αποτελέσουν πηγές ηγετών με βαθιά γνώση και αναλυτική σκέψη, ικανών να προτείνουν λύσεις βασισμένες στην επιστημονική τεκμηρίωση.
Κοινωνία των πολιτών και ΜΚΟ: Οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) συχνά διαθέτουν άτομα με ισχυρό κοινωνικό πρόσημο, πάθος για προσφορά και ικανότητα κινητοποίησης.
Για να αναδειχθούν αυτές οι προσωπικότητες, χρειάζεται ένα περιβάλλον που να ενθαρρύνει την αριστεία, την ανάληψη πρωτοβουλιών και την ανεξαρτησία σκέψης. Πρέπει να δημιουργηθούν πλατφόρμες και ευκαιρίες για αυτούς τους ανθρώπους να εκφραστούν, να συνεργαστούν και να παρουσιάσουν τις ιδέες τους, μακριά από τα κομματικά ή προσωπικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ηγέτες που θα εμπνεύσουν, θα ενώσουν και θα οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα εποχή ανάπτυξης και ευημερίας. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αλλά αν η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα είναι πρόθυμα να τους αναζητήσουν, να τους αναδείξουν και να τους εμπιστευτούν.
-Τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ανάδειξη και αποδοχή νέων ηγετών στην Ελλάδα: Η παθογένεια της οικογενειοκρατίας
Στην ανάλυση των εμποδίων που αναστέλλουν την ανάδειξη και αποδοχή νέων ηγετών στην Ελλάδα, είναι απαραίτητο να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση σε μια βαθιά ριζωμένη παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος: την οικογενειοκρατία, η οποία συντελεί στην ανακύκλωση ” επαγγελματιών πολιτικών “.
Η οικογενειοκρατία αναφέρεται στην τάση να μεταβιβάζονται οι πολιτικές θέσεις και επιρροή από γενιά σε γενιά, δημιουργώντας ένα είδος “κληρονομικής” πολιτικής τάξης. Αυτό έχει πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις:
Η ανακύκλωση των “πολιτικών επαγγελματιών”:
Αποκλεισμός νέων προσώπων: Το πιο άμεσο αποτέλεσμα της οικογενειοκρατίας είναι ο de facto αποκλεισμός νέων, ικανών και φρέσκων προσώπων από την είσοδο στην πολιτική. Οι θέσεις, είτε σε κομματικά όργανα, είτε σε βουλευτικά έδρανα, είτε σε κυβερνητικά πόστα, τείνουν να “καταλαμβάνονται” από συγγενείς υφιστάμενων ή πρώην πολιτικών. Αυτό αφήνει ελάχιστο ή καθόλου χώρο για άτομα που δεν έχουν “πολιτικό επίθετο” ή οικογενειακές διασυνδέσεις.
Περιορισμός της αξιοκρατίας: Η οικογενειοκρατία υπονομεύει την αξιοκρατία. Η επιλογή και η ανέλιξη των πολιτικών δεν βασίζεται πλέον αποκλειστικά σε προσόντα, εμπειρία, όραμα ή ικανότητες, αλλά στην οικογενειακή καταγωγή και τις υπάρχουσες πολιτικές διασυνδέσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάδειξη ατόμων που, αν και μπορεί να είναι ικανά, δεν έχουν περάσει από μια διαδικασία σκληρού ανταγωνισμού και αξιολόγησης.
Έλλειψη εμπειρίας εκτός του “πολιτικού θερμοκηπίου”: Οι “πολιτικοί επαγγελματίες” που αναδεικνύονται μέσω της οικογενειοκρατίας συχνά δεν έχουν ουσιαστική επαφή με την πραγματική οικονομία ή την κοινωνία εκτός του πολιτικού συστήματος. Δεν έχουν “κολλήσει ένσημα” στον ιδιωτικό τομέα, δεν έχουν αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της αγοράς, ούτε έχουν βιώσει τις καθημερινές δυσκολίες του μέσου πολίτη. Αυτό δημιουργεί μια αποστασιοποίηση και έλλειψη κατανόησης των πραγματικών προβλημάτων, οδηγώντας σε πολιτικές που μπορεί να είναι αναποτελεσματικές ή εκτός τόπου και χρόνου.
Διατήρηση παρωχημένων νοοτροπιών: Η ανακύκλωση των ίδιων οικογενειών στην πολιτική μπορεί να οδηγήσει στη διατήρηση παρωχημένων νοοτροπιών, πρακτικών και συμφερόντων. Η απουσία “νέου αίματος” με φρέσκες ιδέες και σύγχρονες προσεγγίσεις εμποδίζει την απαραίτητη προσαρμογή του πολιτικού συστήματος στις ανάγκες του 21ου αιώνα.
Αποθάρρυνση της συμμετοχής: Η γνώση ότι οι πολιτικές θέσεις είναι “κλειστές” για συγκεκριμένες οικογένειες αποθαρρύνει τους πολίτες με όραμα και ικανότητες να ασχοληθούν με την πολιτική, ενισχύοντας την απάθεια και την απογοήτευση. Γιατί να προσπαθήσει κάποιος να εισέλθει σε ένα σύστημα που φαντάζει “κλειστό κλαμπ”;
Γιατί η οικογενειοκρατία ανθίζει στην Ελλάδα;
Η οικογενειοκρατία ευδοκιμεί στην Ελλάδα λόγω:
Ιστορικές και πολιτισμικές ρίζες: Η έννοια της οικογένειας και των οικογενειακών δεσμών είναι ισχυρή στην ελληνική κοινωνία, επηρεάζοντας και τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος.
Αδυναμία των κομματικών μηχανισμών: Η αδυναμία των πολιτικών κομμάτων να αναδείξουν νέα πρόσωπα μέσω ανοιχτών και αξιοκρατικών διαδικασιών οδηγεί στην προσφυγή σε “δοκιμασμένα” ονόματα που φέρουν την αναγνωρισιμότητα της οικογένειας.
Επιδιώξεις των ίδιων των “πολιτικών οικογενειών”: Οι ίδιες οι οικογένειες έχουν ισχυρό συμφέρον να διατηρήσουν την πολιτική τους επιρροή και να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της “κληρονομιάς”.
Αδύναμο κράτος δικαίου και διαφάνειας: Η έλλειψη ισχυρών μηχανισμών διαφάνειας και ελέγχου επιτρέπει την ευκολότερη διατήρηση και αναπαραγωγή αυτών των πρακτικών.
Η καταπολέμηση της οικογενειοκρατίας είναι κρίσιμη για την ανανέωση του πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη πραγματικά ηγετικών φυσιογνωμιών. Απαιτείται ριζική αλλαγή της νοοτροπίας, τόσο των πολιτικών ελίτ όσο και των πολιτών, και θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα διασφαλίζουν την αξιοκρατία και την ισότιμη πρόσβαση όλων στον δημόσιο βίο. Χωρίς αυτή την αλλαγή, η Ελλάδα θα συνεχίσει να ανακυκλώνει ένα κουρασμένο και αναποτελεσματικό πολιτικό προσωπικό, παραμένοντας πίσω στις προκλήσεις της εποχής.
-Είναι η κοινωνία έτοιμη για νέες ηγετικές φυσιογνωμίες;
Το ερώτημα αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να αγκαλιάσει νέες ηγετικές φυσιογνωμίες, πέρα από τα καθιερωμένα πρότυπα, είναι σύνθετο και δεν έχει μια μονοσήμαντη απάντηση. Υπάρχουν ενδείξεις που υποδηλώνουν μια αυξανόμενη κόπωση από την παλαιοκομματική λογική και μια αναζήτηση για κάτι διαφορετικό.
Από τη μία πλευρά, η δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα είναι διάχυτη. Οι πολίτες έχουν κουραστεί από τις ίδιες πρακτικές, τη διαφθορά και την ατελέσφορη διαχείριση των προβλημάτων. Αυτή η δυσπιστία μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήριος δύναμη για την αποδοχή νέων προσώπων και ιδεών, ειδικά αν αυτά φέρνουν ελπίδα για πραγματική αλλαγή και ακεραιότητα. Η επιθυμία για ανανέωση και αποδοτικότητα είναι ισχυρή σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που αναζητά ηγέτες με προσόντα και όραμα που να μπορούν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες προκλήσεις.
Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια παγιωμένη νοοτροπία και εξάρτηση από το κατεστημένο. Πολλοί πολίτες είναι διστακτικοί να ρισκάρουν με το άγνωστο, προτιμώντας την “ασφάλεια” των γνώριμων επιλογών, ακόμα κι αν αυτές δεν τους ικανοποιούν πλήρως. Αυτός ο συντηρητισμός και η αδράνεια μπορούν να εμποδίσουν την ανάδειξη και την αποδοχή νέων ηγετών. Επιπλέον, τα συμφέροντα και οι δομές εξουσίας του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι ισχυρά και συχνά αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια ανανέωσης.
Για να μπορέσει η κοινωνία να αγκαλιάσει τέτοιες νέες ηγετικές φυσιογνωμίες, απαιτείται:
Συνεχής ενημέρωση και ευαισθητοποίηση: Οι πολίτες πρέπει να έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες που αναδεικνύουν την αξία και το δυναμικό νέων προσώπων και προσεγγίσεων.
Πλατφόρμες ανάδειξης: Χρειάζονται μηχανισμοί (π.χ., ανεξάρτητα φόρουμ, think tanks, μέσα ενημέρωσης) που θα δώσουν βήμα σε αυτές τις προσωπικότητες να εκφραστούν και να αναδείξουν τις ιδέες τους.
Θάρρος και διάθεση για ρίσκο: Τόσο από την πλευρά των πολιτών, που πρέπει να είναι πρόθυμοι να επιλέξουν κάτι διαφορετικό, όσο και από την πλευρά των ίδιων των υποψήφιων ηγετών, που πρέπει να τολμήσουν να εμπλακούν.
Συνολικά, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Η επιθυμία για αλλαγή είναι υπαρκτή, αλλά συνυπάρχει με την αδράνεια και την ανασφάλεια. Η ανάδειξη και η αποδοχή νέων, ικανών και ηθικών ηγετών θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πόσο ενεργά και τολμηρά θα δράσουν τόσο οι πολίτες όσο και οι ίδιες οι νέες αυτές φυσιογνωμίες.
-Τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ανάδειξη και αποδοχή νέων ηγετών στην Ελλάδα
Η ανάδειξη και, κυρίως, η αποδοχή νέων ηγετών στην Ελλάδα, πέρα από τα καθιερωμένα πρότυπα, αντιμετωπίζει μια σειρά από σημαντικά εμπόδια. Αυτά μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε θεσμικά, κοινωνικά και ψυχολογικά:
- Θεσμικά και πολιτικά εμπόδια:
Κομματικοποίηση και πελατειακές σχέσεις: Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα παραμένει σε μεγάλο βαθμό κομματικοποιημένο και δομημένο γύρω από πελατειακές σχέσεις. Η είσοδος στον πολιτικό στίβο απαιτεί συχνά κομματική “ευλογία” και διασυνδέσεις, δυσκολεύοντας την ανάδειξη ανεξάρτητων ή μη κομματικά ενταγμένων προσωπικοτήτων.
Έλλειψη αξιοκρατίας και ανοικτών διαδικασιών: Οι εσωτερικές διαδικασίες επιλογής υποψηφίων στα κόμματα είναι συχνά αδιαφανείς και δεν ευνοούν την αξιοκρατική ανάδειξη νέων ταλέντων. Προτιμώνται πρόσωπα που είναι “πιστά” ή έχουν “κομματική πείρα”, παρά αυτά που διαθέτουν καινοτόμες ιδέες ή εμπειρία εκτός του κομματικού μηχανισμού.
Οικονομικοί πόροι και προβολή: Η πολιτική απαιτεί σημαντικούς οικονομικούς πόρους για προβολή και εκστρατεία. Οι νέοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό υποψήφιοι δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν την αναγκαία χρηματοδότηση και την προβολή από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα οποία συχνά εστιάζουν στους καθιερωμένους παίκτες.
Δυσκολία εισόδου στον δημόσιο βίο: Για πολλούς επιτυχημένους επαγγελματίες από τον ιδιωτικό τομέα ή τον χώρο της οικονομίας, η μετάβαση στον πολιτικό στίβο θεωρείται “μόλυνση” ή “ταύτιση” με ένα απαξιωμένο σύστημα. Ο φόβος της έκθεσης σε κριτική, της συκοφαντίας και της απώλειας της προσωπικής και επαγγελματικής φήμης λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγοντας.
Έλλειψη υποδομών για “think tanks” και καινοτομία: Η Ελλάδα στερείται ενός ισχυρού δικτύου ανεξάρτητων “δεξαμενών σκέψης” (think tanks) και μη κομματικών οργανισμών που θα μπορούσαν να αναδείξουν και να υποστηρίξουν νέους ηγέτες με φρέσκες ιδέες, μακριά από κομματικές αγκυλώσεις.
- Κοινωνικά και πολιτισμικά εμπόδια:
Συντηρητισμός και αδράνεια της κοινωνίας: Παρά την επιθυμία για αλλαγή, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας παραμένει διστακτικό απέναντι στο άγνωστο. Ο φόβος του “κινδύνου” και η προσκόλληση στο “γνωστό κακό” είναι συχνά ισχυρότερα από την τόλμη να δοκιμαστεί κάτι νέο.
Προτίμηση στο “διαχειριστή” αντί του “οραματιστή”: Σε περιόδους κρίσης, η κοινωνία τείνει να αναζητά περισσότερο “διαχειριστές” των προβλημάτων, παρά οραματιστές που θα την οδηγήσουν σε μια νέα εποχή. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επιλογές που εξασφαλίζουν μια σχετική σταθερότητα, αλλά όχι απαραίτητα την αναγκαία ανανέωση.
Έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς: Η γενικευμένη δυσπιστία απέναντι στους πολιτικούς, τους θεσμούς και τα μέσα ενημέρωσης καθιστά δύσκολη την οικοδόμηση εμπιστοσύνης σε οποιοδήποτε νέο πρόσωπο, ακόμα κι αν αυτό προέρχεται από το “έξω”.
Κουλτούρα της μιζέριας και της αμφισβήτησης: Υπάρχει μια τάση στην ελληνική κοινωνία να αμφισβητείται εύκολα κάθε προσπάθεια και να αναδεικνύονται τα αρνητικά, γεγονός που μπορεί να αποθαρρύνει νέους ανθρώπους να εκτεθούν στον δημόσιο βίο.
- Ψυχολογικά εμπόδια (για τους ίδιους τους υποψήφιους ηγέτες):
Φόβος της έκθεσης και της κριτικής: Ο πολιτικός στίβος στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα σκληρός. Ο φόβος της υπερβολικής έκθεσης, της προσωπικής επίθεσης, της συκοφαντίας και της αβάσιμης κριτικής αποτρέπει πολλούς ικανούς ανθρώπους να μπουν στην πολιτική.
Απογοήτευση από το υπάρχον σύστημα: Πολλοί που έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν να αλλάξουν το σύστημα “εκ των έσω” έχουν απογοητευτεί από την αντίσταση στην αλλαγή, οδηγώντας σε παραίτηση και απροθυμία για νέα προσπάθεια.
Έλλειψη υποστήριξης και μέντορες: Οι νέοι ηγέτες χρειάζονται υποστήριξη και καθοδήγηση. Η έλλειψη έμπειρων “μεντόρων” που να τους βοηθήσουν να πλοηγηθούν στον πολιτικό χώρο μπορεί να είναι αποθαρρυντική.
Η υπέρβαση αυτών των εμποδίων απαιτεί μια συλλογική προσπάθεια. Οι πολίτες πρέπει να είναι πιο απαιτητικοί και να αναζητούν την αλλαγή, τα κόμματα πρέπει να ανοίξουν τις διαδικασίες τους και να αγκαλιάσουν την αξιοκρατία, και οι ίδιοι οι πιθανοί ηγέτες πρέπει να δείξουν θάρρος και επιμονή. Μόνο τότε θα μπορέσει η Ελλάδα να αναδείξει τις ηγετικές φυσιογνωμίες που τόσο χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες προκλήσεις.
mywaypress.gr – Για προσεκτικούς αναγνώστες
