Ποιες είναι οι πολιτικές στήριξης της μικρής παραγωγικής οικονομίας;
Η υπόνοια και η υποψία συγκάλυψης ότι η αυθαιρεσία και προνομιακές σχέσεις εμφιλοχωρούν στην διακυβέρνηση της χώρας αντί για ένα συγκροτημένο κράτος δικαίου, επιβαρύνει την παραγωγική οικονομία, ατονεί τις επενδύσεις και αποθαρρύνει υποψηφίους επενδυτές.
Η κατάχρηση της επιλογής, με ευθύνη της κυβέρνησης, να θεσπίσει ακαταδίωκτο σε σειρά συστημικών «προστατευμένων» παραγόντων της οικονομίας και η παράλληλη πραγματικότητα ενός συνεχόμενου πολέμου διώξεων σε πολίτες και επιχειρήσεις δημιουργεί γενικευμένο προβληματισμό.
Ακαταδίωκτο τραπεζικών στελεχών και παράλληλα απηνής διωγμός μέσω εισπρακτικών εταιριών, δεν συνάδουν με τις ανάγκες ταχείας ανάταξης της χώρας.
Η θέσπιση αυστηρών προϋποθέσεων για τραπεζική χρηματοδότηση, σε μεγάλα πεδία οικονομικής δράσης (που αφορά μεν μικρομεσαίους και ελεύθερους επιχειρηματίες αλλά αθροιστικά προσθέτουν κίνηση στην απασχόληση και την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών), αποτελούν τροχοπέδη για επενδύσεις, ταχεία ανάταξη και βιώσιμη ανάπτυξη. Αντιλήψεις 2 και 3 ταχυτήτων, αποτελούν εκκολαπτήρια διαπλοκής, νοθεύουν τον υγιή ανταγωνισμό και είναι σημείο σοβαρού προβληματισμού της αγοράς.
Η επισήμανση του κ. Λόη Λαμπριανίδη, διατελέσαντα Γενικού Γραμματέα Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων (2015-2019) του Υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης και καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ότι «ο σχεδιασμός δημόσιων πολιτικών στην Ελλάδα, προσεγγίζει σε ένα μείγμα όπου κυριαρχούν οι κληρονομημένες από το παρελθόν πρακτικές, ένας περιορισμένος ορθολογισμός που εξαντλείται σε επιμέρους παρεμβάσεις και διορθώσεις και μια ισχυρή διάσταση «χαοτικών» χαρακτηριστικών τόσο από την πλευρά του πολιτικού βολονταρισμού των κυβερνώντων όσο και από την πλευρά των γραφειοκρατικών σκληρύνσεων του κρατικού μηχανισμού. Απέναντι σε όλα αυτά, ναι μεν οι αναπτυξιακοί νόμοι μπορεί να αποτελούν ένα κίνητρο για την υποβοήθηση της ανάπτυξης αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ουσιαστικά αποτελούν κυρίως ένα “μήνυμα” προς το σύνολο των επενδυτών, ένα «τροχιοδεικτικό» πολιτικής κατεύθυνσης που θέτει προτεραιότητες. Οι έξι βασικοί άξονες για την ανάπτυξη θα πρέπει να στηρίζονται στην: α) ενίσχυση της απασχόλησης, β) βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, γ) έμφαση στην περιφερειακή και κοινωνική συνοχή, δ) προστασία του περιβάλλοντος, ε) αντιμετώπιση των ανισοτήτων, στ) λύση του δημογραφικού προβλήματος.»
Η ομιλία του κ. Λαμπριανίδη έγινε με αφορμή την έκδοση από τις εκδόσεις Ποταμός του βιβλίου των Δημοσθένη Γεωργόπουλου και Λόη Λαμπριανίδη «Θέλουμε ανάπτυξη; Μια βιωματική εμπειρία με ιστορικές και θεωρητικές αναφορές» σε διαδικτυακή συζήτηση από το Ινστιτούτο Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων.
Στην ίδια εκδήλωση ο κ. Σίμος Αναστασόπουλος, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Συνδέσμου ΑΕ και ΕΠΕ τόνισε τη σημασία της αλλαγής των προτεραιοτήτων για την επίτευξη της οικονομικής ανάπτυξης, υπογραμμίζοντας ως μια εκ των βασικών προϋποθέσεων για την δημιουργία σταθερών προοπτικών στην οικονομία, την στήριξη της συμπεριληπτικής ανάπτυξης.
Το ερώτημα είναι απλό. Εάν οι έξι βασικοί άξονες για την ανάπτυξη θα πρέπει να στηρίζονται στην: α) ενίσχυση της απασχόλησης, β) βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, γ) έμφαση στην περιφερειακή και κοινωνική συνοχή, δ) προστασία του περιβάλλοντος, ε) αντιμετώπιση των ανισοτήτων, στ) λύση του δημογραφικού προβλήματος και την στήριξη της συμπεριληπτικής ανάπτυξης, ποιες είναι σήμερα οι πολιτικές στήριξης στο πρακτικό σκέλος της χρηματοδότησης των μικρομεσαίων, των ελευθέρων επαγγελματιών της μικρής παραγωγικής οικονομίας;
Παράλληλα το ΔΝΤ στην πρόσφατη έκθεση του εκτός από την συντηρητική πρόβλεψη ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, εμφανίζεται ιδιαίτερα απαισιόδοξο και για τις αναπτυξιακές προοπτικές για τα χρόνια μετά το 2022 και υπογραμμίζει ότι στους παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ανάκαμψη είναι κυρίως η ορθή αξιοποίηση των κονδυλίων του Ταμείου ανάκαμψης που μπορεί να αυξήσει το μέγεθος των επιχειρήσεων, των εξαγωγών, των επενδύσεων και τελικά το ρυθμό ανάπτυξη της οικονομίας οδηγώντας σε πιο βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Η αύξηση του μεγέθους των επιχειρήσεων προφανώς δεν μπορεί να υλοποιηθεί αυτομάτως άρα η επιλογή ενίσχυσης των μικρομεσαίων είναι αναγκαία μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για το φιλόδοξο μεταβατικό σχέδιο προτάσεων και απόψεων. Μέχρι τότε και αυτά το κενό μετάβασης δεν μπορεί να μένει στον αέρα.
Αυτό που διαχρονικά δεν έχουν αντιληφθεί οι προνομιούχος ελίτ των διαπιστωτών πολιτικών αερολόγων και των αδρανών υπευθύνων χάραξης γραφειοκρατικής πολιτικής είναι όλα πρέπει να υλοποιούνται ταυτόχρονα. Και η ανάπτυξη δεξιοτήτων και η επιμόρφωση και η αύξηση του επιχειρηματικού μεγέθους και η τόνωση νέων κλάδων και η ισότιμη μεταχείριση στην τραπεζική χρηματοδότηση και η ενίσχυση της ελληνικής βιομηχανίας και οι νέοι καινοτόμοι κλάδοι αλλά και η μικρομεσαίοι.
Π. Τσακιρίδης
my way press.gr
