«Ποιος αξίζει πραγματικά να γνωρίζει τα καλύτερα και τα χειρότερα μέρη της ζωής σου;»

Δεν δικαιούμαστε να γνωρίζουμε κάθε μικρό πράγμα ο ένας για τον άλλον

 
Κύρια σημεία:

Δεν δικαιούμαι ούτε τα καλύτερα – ή τα χειρότερα – μέρη οποιουδήποτε άλλου. Ότι αυτό που βλέπω στη ροή κάποιου άλλου είναι μόνο αυτό που επιλέγει και αισθάνεται άνετα να μου δείξει, μαζί με εκατοντάδες άλλους ξένους. Ότι έχουν ένα πλήθος πραγμάτων που συμβαίνουν πίσω από την οθόνη που δεν ξέρω – και δεν θα έπρεπε να γνωρίζω.

Τουλάχιστον αυτό ελπίζω να συμβαίνει. Θα ήθελα να πιστεύω ότι όταν λαμβάνουμε συναρπαστικά νέα, φτάνουμε στο τηλέφωνο και καλούμε αυτό το άτομο που έχουμε στην ταχεία κλήση, αντί να ανοίξουμε αμέσως μια εφαρμογή για να το ανακοινώσουμε στον κόσμο. Δεν θέλω οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι να μάθουν για ένα μεγάλο ορόσημο στη ζωή μου μέσω μιας ανάρτησης στο Instagram – θέλω να είναι απέναντί μου στον καναπέ, με τα πόδια μας κουλουριασμένα, ακούγοντάς το από πρώτο χέρι. Θέλω να δω τις εκφράσεις του προσώπου τους και να ακούσω τις σκέψεις τους, αντί να λαμβάνω ένα άψυχο “like” ή ένα γενικό σχόλιο από αυτούς μέσω μιας οθόνης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω τη διασκέδαση ή την αξία της κοινής χρήσης στα κοινωνικά μέσα. Αν μη τι άλλο, αυτή η συνειδητοποίηση έχει κάνει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμα πιο εύκολα στην πλοήγηση. Με βοήθησε να καθορίσω τι θέλω να μοιραστώ εκεί (και εδώ!) Και τι θέλω να κρατήσω για τον εαυτό μου. Έχει μετριάσει αυτή την πίεση να «είμαστε αυθεντικοί». Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι καν σίγουρος ότι η πραγματική αυθεντικότητα είναι ακόμη δυνατή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όταν υπάρχουν άρθρα εκεί έξω με τίτλο The Importance Of Curating An Authentic Personal Brand In 2024. Στο ίδιο πνεύμα, με έκανε να νιώθω εντάξει που είμαι πιο «επιμελημένος».

Tις περισσότερες φορές, συνειδητοποιώ ότι το να σηκώνω το τηλέφωνο για να καλέσω κάποιον ή να βγάζω το ημερολόγιό μου για να γράψω γι ‘αυτό αισθάνεται ακόμα καλύτερα.

Συνέχεια στο jordanrisa.substack.com