Σεντόνι πανί

Το σεντόνι του Φθινοπώρου, κρύο, τυλίγει όνειρα.

Αλλά, και σεντόνια από λέξεις,  κρύβουν την γύμνια της πολιτικής, του ψεύτη.

Το σεντόνι της ζωής του νέου, κολυμπάει, στον ιδρώτα των ονείρων. Θα γίνει πανί, να φύγει το πλοίο των κατακτήσεων; Θα γίνει. Με το πρώτο αεράκι, ένα αποφασισμένο πρωινό. Ανυπόμονος.  Θα φύγει. Με πανιά τόλμης και δημιουργίας. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Θα βρεθεί το πλήρωμα. Αλλιώς το σεντόνι θα σκεπάσει ένα άδειο κρεβάτι, δίχως όνειρα. Η απραξία της ανεργίας θα γίνει λάσπη –θα την πετάει στα πρόσωπα των γελαστών της απραξίας. Αλλά ο νέος ξέρει. Έχει τη δύναμη των ονείρων του- την γνώση της αξιοπρεπούς επιβίωσης.

Ο καθένας με το σεντόνι πανί.

Ο καθένας με τα όνειρά του.

Ο καθένας με την ιστορία του- αυτή που θέλει να γράψει στο λευκό σεντόνι, να το μετεξελίξει σε πανί για γερό σκαρί σε ατσάλινο καράβι, καπετάνιος ο ίδιος, τώρα, το μόνο, στη φουρτούνα της κρίσης, τώρα, ένα πανί ένα σκαρί, να δαμάσει κύματα, να παλέψει θύελλες, ένα πανί σημαία κατακτήσεων. Τώρα.

Ο καθένας με το πείσμα του- να γίνει μαγικός αέρας για το πανί. Με όλη τη δύναμη των σωθικών του.

Σεντόνια πανιά, ότι (ρεαλιστικό) απέμεινε. Και (αληθινά) όνειρα ατόφια.

Π. Τσακιρίδης