Συμφωνία ΕΕ-Τραμπ για μηδενικούς δασμούς: Ουτοπία ή ρεαλιστικός στόχος εν μέσω υποσχέσεων για φοροελαφρύνσεις;
Η “βιασύνη” Μητσοτάκη και η ρεαλιστικότητα της ικανοποίησης
Το παράδοξο μιας πιθανής συμφωνίας μηδενικών δασμών ΕΕ-ΗΠΑ υπό τον Τραμπ, δεδομένης της δέσμευσής του για φορολογικές περικοπές που υποτίθεται ότι θα χρηματοδοτούνταν από δασμούς.
Ρεαλισμός vs. Ευσεβείς Πόθοι: Πόσο βάσιμη είναι η ελπίδα για μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία όταν η πρόσφατη (έστω και προσωρινή) μείωση δασμών από τον Τραμπ υπονομεύει ήδη τη λογική χρηματοδότησης των φοροπερικοπών;
Η συζήτηση γύρω από μια πιθανή συμφωνία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών υπό την ηγεσία του Ντόναλντ Τραμπ για την επίτευξη μηδενικών δασμών εγείρει θεμελιώδη ερωτήματα, ειδικά όταν συνδυάζεται με τις γνωστές προεκλογικές δεσμεύσεις του Τραμπ για εκτεταμένες φορολογικές περικοπές στις ΗΠΑ. Πώς μπορεί να ευθυγραμμιστεί η εξάλειψη μιας σημαντικής πηγής εσόδων (των δασμών) με την υπόσχεση για μείωση φόρων, η οποία, σύμφωνα με αναφορές, βασιζόταν ακριβώς σε αυτά τα έσοδα για την αντιστάθμισή της;
Η καρδιά του προβλήματος: Δασμοί ως αντιστάθμισμα φοροελαφρύνσεων
Η πρωτογενής πηγή από δημοσίευμα του axios.com υπογραμμίζει ένα κρίσιμο στοιχείο της εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ υπό τον Τραμπ: την υπόσχεση του Λευκού Οίκου προς τους Ρεπουμπλικάνους βουλευτές ότι τα έσοδα από τους υψηλούς δασμούς θα λειτουργούσαν ως αντιστάθμισμα για τις σχεδιαζόμενες φορολογικές περικοπές. Αυτή η σύνδεση καθιστά εξαιρετικά προβληματική την προοπτική μιας συμφωνίας μηδενικών δασμών με έναν μεγάλο εμπορικό εταίρο όπως η ΕΕ.
Η πρόσφατη κίνηση του Τραμπ να μειώσει προσωρινά (για 90 ημέρες) τους περισσότερους δασμούς στο 10%, όπως αναφέρεται στην πηγή, περιπλέκει περαιτέρω την κατάσταση. Ακόμη και αυτή η μερική, χρονικά περιορισμένη υποχώρηση – πιθανώς αποτέλεσμα πίεσης (“caving if the heat begins to scorch”) – θέτει υπό αμφισβήτηση τη βιωσιμότητα του μοντέλου “δασμοί για φοροελαφρύνσεις”. Αν μια προσωρινή μείωση δημιουργεί “μεγάλα ερωτήματα” για το φορολογικό πακέτο, τι θα σήμαινε η οριστική εξάλειψη των δασμών με την ΕΕ; Η πηγή εύστοχα σημειώνει ότι αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να δυσκολέψει τη διατήρηση φορολογικών “παραθύρων” όπως αυτό του “carried interest”.
Μια πλήρης συμφωνία μηδενικών δασμών με την ΕΕ θα σήμαινε την οριστική απώλεια αυτών των δυνητικών εσόδων, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στη χρηματοδότηση των υποσχεθέντων φορολογικών περικοπών. Εκτός αν ο Τραμπ σχεδιάζει δραστικές περικοπές δαπανών (κάτι πολιτικά δύσκολο) ή αποδεχτεί σημαντικά υψηλότερο έλλειμμα (κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη συνήθη ρητορική περί δημοσιονομικής πειθαρχίας), η εξίσωση φαίνεται δυσεπίλυτη.
Η “βιασύνη” Μητσοτάκη και η ρεαλιστικότητα της ικανοποίησης
Σε αυτό το πλαίσιο, η προθυμία του Έλληνα Πρωθυπουργού, κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, να εκφράσει ικανοποίηση για ένα πιθανό “πάγωμα” δασμών και να προτρέψει την ΕΕ να αδράξει την ευκαιρία για μια “αμοιβαία επωφελή συμφωνία” χρήζει προσεκτικής ανάλυσης.
Η ικανοποίηση για ένα προσωρινό “πάγωμα” 90 ημερών, ειδικά όταν η ίδια η πηγή το χαρακτηρίζει ως πηγή αυξημένης αβεβαιότητας (“turned the uncertainty up to 11”) και όχι ως σταθερό βήμα προς μια λύση, φαντάζει μάλλον αισιόδοξη. Η κίνηση του Τραμπ φαίνεται περισσότερο ως τακτικός ελιγμός υπό πίεση παρά ως στρατηγική αλλαγή πλεύσης. Η πηγή τονίζει πως η επανεκκίνηση διαδικασιών (όπως IPOs και M&A) που “πάγωσαν” λόγω της αβεβαιότητας θα πάρει χρόνο, καθώς κανείς δεν θέλει να ρισκάρει νέα αναστολή. Αυτό υποδηλώνει έλλειψη εμπιστοσύνης στη σταθερότητα της πολιτικής Τραμπ.
Η εστίαση στην “κολακεία” προς τον Τραμπ, με πιθανό ίδιον όφελος (π.χ., μια πρόσκληση στον Λευκό Οίκο ή η λήψη “ευσήμων”), είναι μια ερμηνεία που δεν μπορεί να αποκλειστεί στο πεδίο της πολιτικής ανάλυσης. Οι ηγέτες συχνά επιδιώκουν να χτίσουν προσωπικές σχέσεις και να προβάλουν την επιρροή τους. Ωστόσο, η ουσία παραμένει: είναι η προτροπή του κ. Μητσοτάκη προς την ΕΕ να επιδιώξει μια συμφωνία ρεαλιστική, δεδομένης της θεμελιώδους αντίφασης στην πολιτική Τραμπ;
Το “πάγωμα” 90 ημερών δεν επιλύει το δομικό πρόβλημα της χρηματοδότησης των φοροπερικοπών. Αντίθετα, το αναδεικνύει. Μια “αμοιβαία επωφελής συμφωνία” μηδενικών δασμών θα ήταν όντως επωφελής για την ΕΕ (και πολλές αμερικανικές επιχειρήσεις), αλλά πώς θα μπορούσε να την “πουλήσει” ο Τραμπ στην πολιτική του βάση και στο κόμμα του, όταν υπονομεύει άμεσα την κεντρική του υπόσχεση για φοροελαφρύνσεις που θα χρηματοδοτούνταν από τους ίδιους τους δασμούς που θα καταργούσε; (Η ίδια πρόταση για μηδενικούς δασμούς είχε υποβληθεί και από τον Μάσκ προ ολίγων ημερών άλλωστε και έκτοτε αγνοείτε…)
Ένα δύσκολο στοίχημα
Η επίτευξη μιας συμφωνίας μηδενικών δασμών μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ υπό τον Ντόναλντ Τραμπ φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη, όχι τόσο λόγω έλλειψης αμοιβαίου εμπορικού οφέλους, αλλά κυρίως λόγω των εσωτερικών πολιτικών και δημοσιονομικών δεσμεύσεων του ίδιου του Τραμπ. Η υπόσχεση για φορολογικές περικοπές, συνδεδεμένη με τα έσοδα από δασμούς, δημιουργεί ένα ισχυρό αντικίνητρο για την πλήρη κατάργησή τους.
Η αισιοδοξία και οι προτροπές, όπως αυτές του κ. Μητσοτάκη, μπορεί να εντάσσονται σε μια ευρύτερη διπλωματική στρατηγική ή στην επιθυμία για θετική προβολή, αλλά δεν αναιρούν τη σκληρή πραγματικότητα. Η προσωρινή μείωση δασμών από τον Τραμπ, αντί να ανοίγει τον δρόμο, μάλλον υπογραμμίζει την αστάθεια και τις αντιφάσεις της πολιτικής του. Για να γίνει εφικτή μια τέτοια συμφωνία, θα απαιτούνταν είτε μια θεαματική αλλαγή στάσης από τον Τραμπ όσον αφορά τις φορολογικές περικοπές, είτε η εύρεση εναλλακτικών, εξίσου αμφιλεγόμενων, πηγών χρηματοδότησης – σενάρια που, προς το παρόν, φαντάζουν απομακρυσμένα. Η αβεβαιότητα, όπως σημειώνει η πηγή, παραμένει υψηλή.
mywaypress.gr
